Editor's Choice

Τα νέα μας στο mail σας

ΤΑ ΚΟΙΝΑ

Kοινωνία + Κινήματα·   Πολιτική + Οικονομία·   Ιδέες + Φιλοσοφία·   Επιστήμη + Τεχνολογία·   Οικολογία + Περιβάλλον·   Πολιτισμός·   Περί υγείας και άλλων δαιμονίων·   Οι ξένοι·   covid-19·  

Η γενοκτονία, ο κινηματογράφος, η λογοκρισία και η ανθρώπινη αξιοπρέπεια

Πριν κάποιες μέρες στο κινηματογραφικό φεστιβάλ του Βερολίνου βραβεύτηκαν με δυο κορυφαία βραβεία για το «No Other Land», ένα ντοκιμαντέρ που υπερασπίζεται την Παλαιστίνη (Panorama Audience Award for Best Documentary Film, Berlinale Documentary Film Award) οι συνεργάτες-σκηνοθέτες από το Ισραήλ (Γιούβαλ Άμπραχαμ) και την Παλαιστίνη (Μπάζελ Άντρα). Πήρανε τα βραβεία και κάνανε δημόσια δήλωση, δίχως «ναι μεν αλλά», και χειροκροτηθήκανε από την αίθουσα. Κι άλλοι συνάδελφοι τους στο ίδιο φεστιβάλ με διάφορους τρόπους, θέσανε τον εαυτό τους ανοιχτά πλάι στον λαό της Παλαιστίνης. Οι θεσμοί θορυβήθηκαν στα σοβαρά. Ζήτησαν από το φεστιβάλ να απολογηθεί για την «εκτροπή» του. Το φεστιβάλ το έκανε επί τόπου. Οι καλλιτέχνες που βράβευσε, δυο μέρες έπειτα «αδειάστηκαν». Και ο Ισραηλινός σκηνοθέτης δέχεται πίσω στη χώρα του απειλές κατά της ζωής του και της οικογένειας του. Η λογοκρισία έχει μακρά προϊστορία και ενεργεί καθημερινά στο παρόν για να σιωπήσει η ανθρωπότητα μπρος στο έγκλημα της γενοκτονίας στην Παλαιστίνη.

Το ασίγαστο πάθος για τα βιβλία – Μέρος Β’

Ερχόμαστε τώρα στο δεύτερο και τελευταίο μέρος του απολογισμού, -το ίδιο αταξινόμητο όπως και το πρώτο. Πλήθος  -και πάλι -λογοτεχνικών βιβλίων μαζί με κάποιες  θεωρητικές …

Το ασίγαστο πάθος για τα βιβλία

Το τελετουργικό επαναλαμβάνεται με τα βιβλία που διαβάσαμε, διαβάζουμε και  θα διαβάσουμε στο εγγύτερο  μέλλον. Σε αυτό το τεύχος εισχώρησαν δοκίμια τινά που διαβάζονται και…

“Το Ισραήλ έχει δικαίωμα στην αυτοάμυνα” – Ισραηλινή Κατοχή (συνέχεια Β’ Μέρους)

Οι ισραηλινές ηγεσίες έχουν μια μόνιμη επωδό: το δικαίωμα στην αυτοάμυνα γιατί «δέχονται επίθεση». Με βάση αυτό “νομιμοποιούνται” να φυλακίζουν ή να σκοτώνουν εν ψυχρώ πολίτες στον δρόμο, και να βομβαρδίζουν νοσοκομεία γεμάτα ασθενείς και άστεγους.

“Η Χαμάς θέλει να καταστρέψει το δημοκρατικό κράτος τού Ισραήλ” – Ισραηλινή κατοχή (Β’ Μέρος)

Στην ενότητα αυτή εξετάζουμε δύο από τα πλέον βασικά επιχειρήματα των Ισραηλινών και δυτικών συμμάχων τους. Το ένα περί κοσμικού και δημοκρατικού κράτους τού Ισραήλ, και το άλλο για το ότι η Χαμάς θέλει να αφανίσει το Ισραήλ.

ΤΕΧΝΕΣ

Μουσική·   Κινηματογράφος·   Ταινίες της εβδομάδας·   Θέατρο + Χορός·   Εικαστικά + Άλλα·   Λογοτεχνία + Ποίηση·   Βιβλία του μήνα·   Φωτογραφία·  

«Herscht 07769», του Λάζλο Κρασναχορκάι

Ο χρόνος δεν σταματά και η Ιστορία δεν ξέρει τι θα πει τελεία. Το κόμμα είναι η κοφτή ανάσα μας και τα εισαγωγικά ο άνθρωπος…

Filmmakers for Palestine Greece: 680 άνθρωποι του κινηματογράφου υπογράφουν την αλληλεγγύη τους στην Παλαιστίνη

Είμαστε μια ομάδα εργαζομένων στο σινεμά που συναντηθήκαμε με αφορμή τη σιωπή των θεσμών σχετικά με τη γενοκτονία που πραγματοποιεί το Ισραήλ στην Παλαιστίνη. Γράφουμε αυτό το κείμενο από την ανάγκη μας να εκφράσουμε τη συμπαράστασή μας στην παλαιστινιακή κοινότητα και να θέσουμε ερωτήματα προς τον ευρύτερο καλλιτεχνικό χώρο σχετικά με τις ευθύνες που φέρουμε ως άνθρωποι που δημιουργούμε και κατ’ επέκταση συνδιαμορφώνουμε αφηγήσεις, αντιλήψεις και εικόνες για τον κόσμο μας.

Η γενοκτονία, ο κινηματογράφος, η λογοκρισία και η ανθρώπινη αξιοπρέπεια

Πριν κάποιες μέρες στο κινηματογραφικό φεστιβάλ του Βερολίνου βραβεύτηκαν με δυο κορυφαία βραβεία για το «No Other Land», ένα ντοκιμαντέρ που υπερασπίζεται την Παλαιστίνη (Panorama Audience Award for Best Documentary Film, Berlinale Documentary Film Award) οι συνεργάτες-σκηνοθέτες από το Ισραήλ (Γιούβαλ Άμπραχαμ) και την Παλαιστίνη (Μπάζελ Άντρα). Πήρανε τα βραβεία και κάνανε δημόσια δήλωση, δίχως «ναι μεν αλλά», και χειροκροτηθήκανε από την αίθουσα. Κι άλλοι συνάδελφοι τους στο ίδιο φεστιβάλ με διάφορους τρόπους, θέσανε τον εαυτό τους ανοιχτά πλάι στον λαό της Παλαιστίνης. Οι θεσμοί θορυβήθηκαν στα σοβαρά. Ζήτησαν από το φεστιβάλ να απολογηθεί για την «εκτροπή» του. Το φεστιβάλ το έκανε επί τόπου. Οι καλλιτέχνες που βράβευσε, δυο μέρες έπειτα «αδειάστηκαν». Και ο Ισραηλινός σκηνοθέτης δέχεται πίσω στη χώρα του απειλές κατά της ζωής του και της οικογένειας του. Η λογοκρισία έχει μακρά προϊστορία και ενεργεί καθημερινά στο παρόν για να σιωπήσει η ανθρωπότητα μπρος στο έγκλημα της γενοκτονίας στην Παλαιστίνη.

«Ο χρόνος είναι μάνα», του Όσιαν Βουόνγκ

Η πρώτη σελίδα και το χιόνι-σεντόνι που απλώνεται. Η τελευταία και ο ελάχιστος εαυτός που επιμένει. Και ο λόγος; Αυτός που γεννά ποιητές, γιους, κόρες,…

«Αυτο-κοινωνιο-παραμυθία», του Δημήτρη Καρακίτσου

Οι λέξεις δεν λυγίζουν και πώς να προσπεράσεις την αμετακίνητη παύλα; Αυτή η γραμμή που αιωρείται πάντα προβλημάτιζε τους ειδικούς και τους «ειδικούς». Περικλείει δευτερεύουσα…

ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ

ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ·   ΣΤΑ ΓΗΠΕΔΑ·   ΕΥ/ΔΑΙΜΟΝΙΑ·  

Να μη συνηθίσουμε τον θάνατο

Ο Μπιλ Σάνκλι, μακροβιότερος προπονητής της Λίβερπουλ (1959-1974) και η χαρισματική φιγούρα που έθεσε τις βάσεις για την μεταμόρφωσή της από ένα άσημο ποδοσφαιρικό κλαμπ…

Σε λάσπες κοιμισμένης χώρας – Ο καταυλισμός της Μόριας στη μορφή που υπήρξε και στις σχέσεις που επιζεί

Την Τετάρτη 7 Ιουνίου στις 19.00, το Περιοδικό σε συνεργασία με το MedPhoto Festival θα συμμετάσχει στο Ίριδα Visions, στον χώρο της Ίριδας στην Πανεπιστημιακή Λέσχη,…

ΙΣΤΟΡΙΑ

«Καινούργιος Ουρανός: Οι γυναίκες στον Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας»: Η ταινία – ντοκουμέντο, ελεύθερη στο διαδίκτυο

Πρόκειται για έναν επαναστατικό στρατό, όπου οι γυναίκες συμμετέχουν μαζικά και ουσιαστικά, από τις μάχες μέχρι την ισότιμη λήψη αποφάσεων. Νέες κοπέλες κυρίως από αγροτικές περιοχές, μεγαλωμένες στο περιβάλλον της ελληνικής επαρχίας και της υπαίθρου, έχοντας όμως την παρακαταθήκη των αγώνων της Κατοχής συμμετέχουν και χειραφετούνται μέσα από τον αγώνα του ΔΣΕ

Τα πολυβολεία του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας στον Γράμμο: Τα σπαράγματα μιας εποποιϊας

Ο ελληνικός εμφύλιος παραμένει ταμπού και, ταυτόχρονα, πεδίο ιδεολογικής χειραγώγησης της συλλογικής μνήμης, από την κυρίαρχη αφήγηση του αστικού κράτους, αν και το διαμόρφωσε. Στο οδοιπορικό αυτό, αποτυπώνονται τα υλικά σπαράγματα αυτού του έπους, στο βουνό όπου γράφτηκε ο ματωμένος επίλογός του.

Συνεντεύξεις

Ξενοφών Κοντιάδης: «Η συγγραφή αυτού του βιβλίου απαντάει στο αίτημα της ιστορικής μνήμης»

Ο Ξενοφών Κοντιάδης θέλησε να αφηγηθεί την ιστορία του Παύλου Φύσσα και της εγκληματικής οργάνωσης Χρυσή Αυγή. Φέτος συμπληρώνονται δέκα χρόνια από τη δολοφονία του…

Αλλότρια

Επιστολές αναγνωστών / Αναδημοσιεύσεις απόψεων

Επιθανάτιο σχόλιο για τον δολοφόνο Χένρι Κίσινγκερ

Πέθανε, στα 100, από φυσικά αίτια και όχι από ανθρώπινα όπως και θα έπρεπε, ο Χένρι Κίσινγκερ.
Δεν δικάστηκε με την εσχάτη των ποινών από την ανθρωπότητα, ο εγκληματίας της.
Κι αυτό είναι ιστορικό ξέπλυμα που κατοχυρώνεται, για άλλη μια φορά, ως ύψιστο δικαίωμα των κρατικών δολοφόνων.

ΝΕΚΡΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΝΕΚΡΟΙ

Ο δυτικός καπιταλιστικός κόσμος (Ευρώπη και ΗΠΑ) είναι ένα φρούριο, φυλακή, εργοστάσιο και mall ταυτόχρονα. Και έχει ένα υπαρκτό ή νοητό φράκτη όπου ανοίγει αναλόγως τους οικονομικούς σχεδιασμούς.
Αν έχει άμεση ανάγκη τσάμπα εργάτες τούς ζητάει από τον υπόλοιπο κόσμο και κάνει τα πάντα για να τους βρει. Συχνά, πολέμους. Η πόρτα του φράκτη ανοίγει τότε διάπλατα. Για να δουλεύουν. Μέχρι να πεθάνουν. Αν δεν είναι και τόσο άμεση η ανάγκη τους πυροβολεί, τους καταδιώκει, τους γκετοποιεί, τους κλείνει σε στρατόπεδα, τους πνίγει κατευθείαν.

Ανακοίνωση ενώσεων δημοσιογράφων: Σύλληψη τριών δημοσιογράφων και ενός εικονολήπτη

Τα Διοικητικά Συμβούλια της ΠΟΕΣΥ, της ΕΣΗΕΑ, της ΕΣΗΕΜΘ, της ΕΣΠΗΤ, της ΕΣΗΕΘΣΤΕ-Ε και της ΕΣΗΕΠΗΝ που εκπροσωπούν το σύνολο του δημοσιογραφικού κόσμου της χώρας καταδικάζουν απερίφραστα τη σύλληψη τριών δημοσιογράφων και ενός εικονολήπτη έξω από τα δικαστήρια της Λάρισας. Πρόκειται για πρόκληση και κατάφωρη παραβίαση της συνταγματικής υποχρέωσης των συναδέλφων μας και μάλιστα μετά από προφορική μήνυση δικηγόρου ο οποίος απρόκλητα πλησίασε τους συναδέλφους και άρχισε να τους απειλεί.

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ

Μάγια Πλισέτσκαγια (20 Νοεμβρίου 1925 – 2 Μαΐου 2015)
Η Απόλυτη Πρίμα Μπαλαρίνα
«Το βασικό δεν είναι να χορεύεις με τη μουσική. Το βασικό είναι να χορεύεις μέσα στη μουσική. Αν μια νότα του βιολιού κρατήσει περισσότερο χρόνο, τόσο χρόνο πρέπει να κρατήσει και η κίνηση. Η μουσική είναι το “κείμενο” του ρόλου μου. Όταν χορεύω τη “Λίμνη των Κύκνων” ακούω κάθε “λέξη” της παρτιτούρας του Τσαϊκόφσκι»