Να κάνουμε την ανάγκη ιστορία [Ένα γράμμα για τις μέρες που ζούμε v.2]

Postcards from Greece: Ημέρες δημοψηφίσματος.

| 01/07/2015

Αυτές τις μέρες, νιώθουμε ότι θέλουμε να πούμε και να διαβάσουμε κάτι, πέρα από “σφιχτές αναλύσεις” ειδικών για την κατάσταση. Θέλουμε να φωνάξουμε, να μας ακούσουν πώς νιώθουμε. Θέλουμε να μπορέσουμε να σπάσουμε την απόσταση που πολλές φορές διαστρεβλώνει την ίδια την ουσία. Να μπορέσουμε να εξηγήσουμε, να μεταδώσουμε την κατάσταση εδώ στην Ελλάδα, σε δικούς μας ανθρώπους ακόμη (και ειδικά) αν μένουν πολύ μακριά…

Γι’ αυτό, συντάκτες “του Περιοδικού” γράφουν ένα γράμμα σε ένα φίλο ή μία φίλη τους, με σκοπό να μιλήσουν για τις παράξενες μέρες που ζούμε αυτή την εβδομάδα. Γι’ αυτό, σας καλούμε να γράψετε κι εσείς, οι αναγνώστες, ένα γράμμα σε αγαπημένο σας πρόσωπο, με αφορμή τούτες τις μέρες, και να το δημοσιεύσουμε στο Περιοδικό. Όποιος-όποια θέλει, στέλνει στο inbox της σελίδας μας στο fb.

Το δεύτερο γράμμα στέλνει η Ελένη Παγκαλιά, συντάκτρια του ToPeriodiko.gr :

Αθήνα 30 Ιούνη 2015

Αγαπητέ Δημήτρη,

Την Δευτέρα, ο Γιουνκέρ μας δήλωσε ότι δεν θέλει να δει τον Πλάτωνα στη β’ Εθνική και σε φανταζόμουν να του απαντάς καταλλήλως, συνδυάζοντας την πολιτική, τη φιλοσοφία και το ποδόσφαιρο…

Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορώ να φανταστώ αν ο Πλάτωνας θα ήθελε να παραμείνει σε μια ευρωζώνη, όπου, αν μη τι άλλο, η «Πολιτεία» του σίγουρα δεν θα μπορούσε να έχει υπότιτλο «Περί δικαίου»

Βγαίνουν και άλλοι αυτές τις μέρες, να προσπαθήσουν να μας πείσουν. Και με πνίγει το δίκιο. Ξέρεις ποιο δίκιο… σου έρχεται ήδη το τραγούδι στο μυαλό (και το τραγουδάς, αν και παράφωνος… και πόσο ταιριάζει τούτες τις μέρες αυτό που συνήθιζες να λες: Καλύτερα παράφωνος, παρά βουβός και άφωνος)

Και θυμώνω. Θυμώνω πολύ αυτές τις μέρες.

Θυμώνω με αυτούς και αυτές που ακούω στην τηλεόραση, την οποία άνοιξα μετά από πολύ καιρό και απορώ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑ;;;

Θυμώνω με όσους είναι ψύχραιμοι και με όσες αφ’ υψηλού κάνουν κριτική. Θυμώνω με αυτούς που με ευκολία καταδικάζουν τον φόβο, λες και οι δικοί μας (από κάθε πλευρά) είναι όλοι ατρόμητοι και δεν περνούν των παθών τους τον τάραχο κάθε μέρα με όσα προοιωνίζονται…

Θυμώνω με αυτούς που σπέρνουν τον φόβο –την Ε.Ε. και τους φίλους της. Με αυτά τα καθάρματα που βγαίνουν και κάνουν δηλώσεις για το πώς πρέπει να χειριστούμε την κατάσταση και επιμένουν να ταυτίζουν την Ευρώπη με το σίχαμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της ευρωζώνης.

Θυμώνω με την «αριστερή» κυβέρνηση που προσπαθούσε να μας πείσει ότι η αλλαγή που οραματιζόταν, για μεγαλύτερη κοινωνική δικαιοσύνη, θα περνούσε μέσα από αυτά τα γεράκια που οι ίδιοι ονόμασαν Θεσμούς! Θυμώνω που μας λένε ότι αν ψηφίσουμε ΟΧΙ θα πάνε να επαναδιαπραγματευτούν με τους ίδιους!

Όπως είπε και μία συντρόφισσα προχθές, αισθάνομαι βιασμένη. Έτσι αισθάνομαι, αυτό ήθελα να πω κι εγώ και πνιγόμουν.

Η θέση μας είναι αταλάντευτα με το ΟΧΙ.

Και αυτό δεν είναι ένα ΟΧΙ σαν τα άλλα. Είναι ένα ΟΧΙ που έρχεται από χρόνια πριν. Έρχεται να πάρει το αίμα μας πίσω, από τότε ακόμα που δεν τολμούσες να αρθρώσεις λέξη εναντίον της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Θυμάσαι στη Φιλοσοφική; Τότε που δίναμε μάχη να μην περάσουν τα «ευρωπαϊκά» μεταπτυχιακά και οι «ευρωπαϊκά» χορηγούμενες ανασκαφές; Θυμάσαι που προσπαθούσαμε να βρούμε τα επιχειρήματα να πείσουμε για το τι σημαίνει «ευρωπαϊκά προγράμματα» για το Πανεπιστήμιο; Θυμάσαι πώς μας κοιτούσαν; Θυμάσαι τι μας απαντούσαν; Κι όμως… ήμαστε εμείς που –με όλα όσα «παράδοξα» λέγαμε- συνεχίζαμε να γεμίζουμε τα αμφιθέατρα για συνελεύσεις και ανατρεπτικές αποφάσεις. Ήμαστε εμείς, που κόντρα σε όλη την «κοινή λογική», συνεχίζαμε να προτείνουμε δρόμους αμφισβήτησης και ρήξης. Και, τελικά, δεν φανταστήκαμε ποτέ ότι ήμαστε Δον Κιχώτες. Δεν θεωρήσαμε ποτέ ότι αιθεροβατούμε, όσο κι αν έπρεπε να αποδεικνύουμε διαρκώς αυτά που νομίζαμε αυτονόητα. Το δίκιο μας προασπίζαμε και γι΄ αυτό παλεύαμε λυσσασμένα –και, τότε, τις περισσότερες φορές κερδίζαμε. Μέχρι και το ξερό μας (το δικό σου δηλαδή στο όνομα όλων μας) κεφάλι μάς άνοιξαν και τελικά, τόσα χρόνια μετά, είμαστε ακόμα ΕΔΩ.

Από εκείνα τα χρόνια, τουλάχιστον, έρχεται το δικό μου ΟΧΙ –για να μην πάω ακόμα πιο πίσω και κλάψω ακόμα περισσότερο (από οργή και συγκίνηση μαζί). Από τα χρόνια που κάποιοι νόμιζαν ότι ευημερούσαμε και μας κατέστειλαν με κάθε τρόπο τη δυνατότητα να φτιάξουμε τη ζωή μας όπως τη θέλουμε.

ΟΧΙ, λοιπόν! Δεν είμαστε απλώς ονειροπόλοι που φαντασιωνόμαστε επαναστάσεις ανέξοδα και αφελώς. Ξέρουμε τι θέλουμε και προσπαθούμε να βρούμε τον τρόπο να το πετύχουμε. Οι δικοί μας δοσίλογοι, Δημήτρη, θα δώσουν λόγο. Σε όλους εμάς εδώ, στον μικρό Αναστάση που θα μεγαλώσει και θα το απαιτεί. Ίσως χρειαστεί πολλή προσπάθεια ακόμη, πολλές μάχες, πολλά ΟΧΙ, πολύ περισσότερα ΝΑΙ, αλλά στο τέλος «ΘΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ», όπως γράφαμε και σε εκείνη την αφίσα της Κίνησης ΑΡιστερών ΦΙλοσοφικής… Να τιναχτεί σα μαύρο πνεύμα η τρομερή μας η λαλιά…

Με πολλή αγάπη,

Ελένη

φωτιες