Γαλλία - «Κίτρινα γιλέκα»: Κι όμως η μεγάλη «μάχη» άρχισε μόλις τώρα

Κρίσιμο μπρα ντε φερ εντός κινήματος

| 05/12/2018

Η 1η Δεκεμβρίου έμελλε να είναι η, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, κορύφωση του κινήματος που όλοι μάθαμε ως «κίτρινα γιλέκα» αλλά και ένα σημείο καμπής ως προς το περιεχόμενο, το πολιτικό του πρόσημο και τα επόμενα βήματά του. Αν για το κίνημα που ξεκίνησε κυρίως από την επαρχία, η 1η Δεκεμβρίου σημαδεύτηκε από εκατοντάδες συλλήψεις, δεκάδες τραυματισμούς, πολύωρες συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής, και άγρια βία από πλευράς αστυνομίας, για τον «μικρό Ναπολέοντα», όπως μερίδα του γαλλικού Τύπου και όχι μόνο έχει αρχίσει, εδώ και καιρό, ν’ αποκαλεί τον Μακρόν η ημερομηνία αυτή αποτελεί την επιβεβαίωση ότι βρίσκεται απέναντι στην πρώτη μεγάλη (και μοιραία;) πρόκληση της προεδρίας του.

Η άρνηση των «κίτρινων γιλέκων» να προσέλθουν σε συνάντηση την Τρίτη 4 Δεκεμβρίου καθώς και η «χλιαρή» υποδοχή του εξάμηνου «παγώματος» της αύξησης της φορολογίας στα καύσιμα δείχνουν ότι η όλη ιστορία απέχει πολύ από το να εκτονωθεί. Αντίθετα, φαίνεται ότι η αύξηση της φορολογίας στα καύσιμα αποτέλεσε απλώς την σπίθα που πυροδότησε μια γενικότερη έκρηξη οργής και δυσφορίας απέναντι, καταρχήν, στο πρόσωπο του Μακρόν και στις πολιτικές του, αλλά και στο πολιτικό σύστημα εν γένει που μοιάζει να κλυδωνίζεται συθέμελα

Μακρόν ο «πρόεδρος των πολύ πλουσίων»

Σε ερώτηση δημοσιογράφου αν ο Μακρόν είναι ο πρόεδρος των «πλουσίων», ο προκάτοχός του, ο οποίος φυσικά διόλου «καθαρά» δεν έχει τα χέρια του από το «αίμα» των Γάλλων εργαζομένων (χαρακτηριστικότερο παράδειγμα ο νόμος ελ Κομρί για την απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων και την ενίσχυση των επιχειρησιακών και ατομικών συμβάσεων έναντι των κλαδικών και συλλογικών) βρήκε την ευκαιρία να πάρει μια «μικρή εκδίκηση»: «Όχι, βέβαια, δεν είναι ο πρόεδρος των πλουσίων. Είναι ο πρόεδρος των πολύ πλουσίων!»

Η φράση αυτή δεν αποτελεί μια απλώς βιτριολογική ατάκα του Ολάντ, αλλά πεποίθηση της πλειοψηφίας των Γάλλων εργαζομένων.  Μέσα στο 1,5 χρόνο που βρίσκεται στην εξουσία, όπως αναφέρει η Le Monde, ο Μακρόν, ένας πρόεδρος που πρακτικά εκλέχτηκε με μειοψηφία ως αντίδραση απέναντι στον κίνδυνο να εκλεγεί η Μαρίν Λε Πεν, απονομιμοποιημένος σχεδόν εξαρχής, και ο οποίος είχε το σχεδόν απόλυτο μονοπώλιο της υποστήριξης όλων των μεγάλων ΜΜΕ,  όπως αναλύει ο Νίκος Σμυρναίος, προχώρησε σε:

μείωση του φόρου στην μεγάλη περιουσία μετατρέποντάς τον ουσιαστικά μόνο σε φόρο ακίνητης περιουσίας, με έκπτωση 30% στην πρώτη κατοικία,  με στόχο την «ενίσχυση των επενδύσεων» (κάτι που δεν συνέβη φυσικά). Απώλεια για τα κρατικά έσοδα 3,2 δισεκατομμύρια ευρώ το χρόνο.

επιβολή κατ’ αποκοπή φορολογίας ύψους 30% στα έσοδα του κεφαλαίου, καταργώντας τα ποικίλα διαφορετικά καθεστώτα φορολόγησης ανάλογα με το ύψος του κεφαλαίου. Κατ’ εκτίμηση απώλειες κρατικών εσόδων ύψους 1,3 δισεκατομμύρια ανά έτος

σταδιακή μείωση της φορολογίας για τα επιχειρηματικά κέρδη που υπερβαίνουν τα 500.000 ευρώ από 33,3% που ήταν το 2017 μέχρι το 28% το 2020 (όσο φορολογούνται τα κέρδη χαμηλότερα των 500.000 ευρώ) με απώτερο στόχο στη συνέχεια ο ενιαίος αυτός φόρος, ασχέτως ύψους κερδών, να μειωθεί στο 26,5% το 2021, και στο 25% το 2022. Απώλειες κρατικών εσόδων ανά έτος περίπου 11 δισεκατομμύρια ευρώ.

κατάργηση του «φόρου εξόδου» από το 2019. Πρόκειται για φόρο που καλούνταν να πληρώσουν στο γαλλικό κράτος μέτοχοι εταιρειών σε περίπτωση πώλησης των μετοχών τους ακόμη κι αν έχουν εγκαταλείψει τη Γαλλία και έχουν εγκατασταθεί σε τρίτη χώρα προκειμένου να «γλιτώσουν» φορολογία.  Θεωρητικώς η κατάργησή του θα διευκολύνει επαναπατρισμό κεφαλαίου.

Εισόδημα νοικοκυριών μετά τα μέτρα Μακρόν (από την ιστοσελίδα http://ephemeron.eu/2042

Ταυτόχρονα, τα μέτρα για τους λιγότερο προνομιούχους ήταν μάλλον «βιτρίνας»: μείωση των εισφορών των εργαζομένων η οποία, ουσιαστικά, δεν αυξάνει τον κατώτατο μισθό παρά 22 ευρώ μηνιαίως κατά μέσο όρο και το μέτρο αυτό θα χρηματοδοτηθεί από την μείωση των υψηλών συντάξεων, την κατάργηση το 2020 του φόρου κατοικίας, την αύξηση κατά 80 ευρώ του πριμ παραγωγικότητας, κατά 90 ευρώ του αναπηρικού επιδόματος, κατά 100 ευρώ αλλά σταδιακά από το 2019 και μετά. Βέβαια όλα αυτά έρχονται μετά από αύξηση των κοινωνικών και συνταξιοδοτικών εισφορών, αύξηση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης, μείωση των κρατικών δαπανών για την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, σταδιακές περικοπές στις δημόσιες υπηρεσίες και παροχές κλπ. Μέτρα που σταδιακά έχουν αρχίσει να εφαρμόζονται ήδη από την προεδρία Σαρκοζί και νωρίτερα.

Αποτιμώντας τις πολιτικές Μακρόν, το Παρατηρητήριο για Οικονομικών Συνθηκών – Observatoire français des conjonctures économiques (OFCE) – υποστηρίζει ότι εντείνουν σοβαρά τις οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες και μάλιστα στις εξής κατευθύνσεις: το 5% των πιο πλουσίων βγαίνει κερδισμένο, το 5% των πιο φτωχών βγαίνει χαμένο ενώ θα μειωθεί ελαφρώς το εισόδημα και του 25% εκείνων που συγκαταλέγονται στους πλούσιους αλλά όχι στους πολύ πλούσιους. Με άλλα λόγια, 5 δισεκατομμύρια ευρώ φεύγουν από τις τσέπες των πιο φτωχών και μετακινούνται σε αυτές των πιο πλούσιων. Για όποιον παρακολουθεί τα της Γαλλίας, ο Μακρόν δεν προχώρησε σε καμία ριζική αλλαγή πολιτικής σε σχέση με τους προκατόχους του. Απλώς απροκάλυπτα «πάτησε γκάζι» στην ίδια πολιτική κατεύθυνση ενώ ήδη η γαλλική κοινωνία είχε αρχίσει να στενάζει πολύ πριν την εκλογή του.

Η σπίθα

Η αφορμή για τη «γένεση» των «κίτρινων γιλέκων» ήταν η ανακοίνωση της αύξησης του φόρου στα καύσιμα από την 1η Ιανουαρίου 2019 στο όνομα της υποστήριξης της «πράσινης ανάπτυξης» και της αντιμετώπισης της κλιματικής αλλαγής.  Το ντίζελ κίνησης θα αύξανε κατά 6,5 λεπτά το λίτρο και η βενζίνη κατά 2,9 εκατοστά το λίτρο. Δεν είναι οι πρώτες αυξήσεις, και πιθανότατα ούτε οι τελευταίες.

Η εμφάνιση των «κίτρινων γιλέκων», καταρχήν, στην επαρχία δεν είναι τυχαία. Λόγω της αύξησης του κόστους ζωής στο Παρίσι και σε άλλες μεγαλουπόλεις, χιλιάδες κόσμου έχουν μετακινηθεί πέριξ αυτών προκειμένου να μειώσουν τα έξοδά τους και διανύουν καθημερινώς χιλιόμετρα με αυτοκίνητα, τρένα κλπ για να εργαστούν μακριά από τις εστίες τους. Με δεδομένο ότι η κυβέρνηση προωθεί την ιδιωτικοποίηση και στα μέσα μαζικής μεταφοράς, αρχής γενομένης από τους σιδηροδρόμους, (οι οποίοι είναι κύριο μέσο μεταφοράς για πολλούς εργαζόμενους) γίνεται αντιληπτό ότι η αύξηση του κόστους των μετακινήσεων φέρει σοβαρό πλήγμα στους μικρομεσαίους ελεύθερους επαγγελματίες κάθε είδους και στους χαμηλόμισθους εργαζόμενους των προαστίων.

«Γάλλοι ξυπνήστε»

Κάπως έτσι ξεκίνησαν τα «κίτρινα γιλέκα». Αν αναλογιστεί κανείς την κοινωνική και γεωγραφική τους σύνθεση (επαρχία, μικρομεσαίοι ελεύθεροι επαγγελματίες, χαμηλόμισθοι εργαζόμενοι με εποχιακές συμβάσεις ή συμβάσεις ορισμένου χρόνου στο εμπόριο, σε μικρές επιχειρήσεις και βιοτεχνίες), είναι μάλλον αναμενόμενο ότι μερίδα του τμήματος του πληθυσμού που κινητοποιήθηκε ήταν ψηφοφόροι της Λε Πεν στις τελευταίες εκλογές. Με βάση όλα τα υπάρχοντα στοιχεία, στις τελευταίες προεδρικές εκλογές εκ των 10 εκατομμυρίων ψηφοφόρων που την επέλεξαν, η πλειοψηφία ήταν σε επαρχιακές, ημιαστικές και αγροτικές περιοχές, ήταν άνδρες, ηλικιακά μεταξύ 35 και 59 ετών, υπάλληλοι, εργάτες και αυτοαπασχολούμενοι με σχετικά χαμηλό μορφωτικό επίπεδο. Πρόκειται, δηλαδή, για κοινωνικές ομάδες που πλήττονται κυρίως από την κρίση έχοντας αβέβαιη εργασία, αβέβαιο εισόδημα, διαρκή ανασφάλεια (πρεκαριάτο).

Η ίδια η Λε Πεν, από την άλλη, όπως και τα στελέχη του κόμματός της έκαναν τα πάντα για να επωφεληθούν των κινητοποιήσεων και της οργής, με δηλώσεις στήριξης, φυσική παρουσία κλπ. Κατά πολλούς, οι αρχικές διακηρύξεις των «κίτρινων γιλέκων» μέσα από την πρωτόλεια οργάνωσή τους δια του διαδικτύου ότι δεν είναι «ούτε με την αριστερά ούτε με τη δεξιά», και ότι δεν θέλουν σχέση με «κόμματα, συνδικάτα, κλπ.», αντανακλούν, ως ένα βαθμό την επίδραση της ακροδεξιάς λογικής Λε Πεν, που επενδύει στην δίκαιη απογοήτευση από τα πολιτικά κόμματα. Ωστόσο, δεν είναι διόλου προφανές ότι αυτό θα είναι το κυρίαρχο πνεύμα της κινητοποίησης που αντικειμενικά ήρθε σε όσμωση με σειρά άλλων αιτημάτων, κινημάτων και πολιτικών θέσεων. Ο Ζαν Λυκ Μελανσόν, και η «Ανυπότακτη Γαλλία», εξαρχής δήλωσε παρών στις κινητοποιήσεις με κάθε τρόπο προκαλώντας, όντως, την αντίδραση μερίδας των «κίτρινων γιλέκων» στα social media, χωρίς όμως να είναι σαφές αν αυτή η μερίδα εκφράζει κάποια πλειοψηφία, ιδιαίτερα αφού σε αρκετά από τα αιτήματά τους έχουν υιοθετήσει προεκλογικές θέσεις της «Ανυπότακτης Γαλλίας».

Το πρώτο(;) ορόσημο

Ωστόσο η 1η Δεκεμβρίου φαίνεται να δίνει νέες διαστάσεις στη διαμορφωθείσα κατάσταση.  Στους δρόμους του Παρισιού, δεν βρέθηκαν μόνο τα «κίτρινα γιλέκα».  Κινητοποιήσεις είχαν, το περασμένο Σάββατο, στη γαλλική πρωτεύουσα, οι φοιτητές (που διαμαρτύρονται για την αύξηση των εξόδων εγγραφής στο Πανεπιστήμιο για τους ξένους και για την μείωση των θέσεων εισαγωγής στην Ανώτατη Εκπαίδευση), το συνδικάτο της CGT  (με κύριο αίτημα την αύξηση του κατώτερου μισθού, την ανατροπή των περικοπών για την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, την ενίσχυση των συλλογικών και κλαδικών συμβάσεων κλπ) στην οποία έδωσαν το παρόν και οικονομολόγοι όπως ο Φρεντερίκ Λορντόν αλλά και η συλλογικότητα Adama από το προάστιο Μπωμόν συρ Ουάζ, όπου σκοτώθηκε σε αστυνομική καταδίωξη ο Αντάμα Τραορέ το 2016 (με αιτήματα επίσης για τα καύσιμα, τους μισθούς κλπ, θυμίζοντας ότι τα ίδια και πιο οξυμένα προβλήματα αντιμετωπίζουν όλες οι λαϊκές συνοικίες – γκέτο της χώρας).  Στους δρόμους του Παρισιού, την ίδια μέρα, βρέθηκε και η αντιφασιστική συλλογικότητα Rosa Parks.

Nous aussi, On y va !

Nous aussi, On y va ! intervention ce soir de Frédéric Lordon place de la République

Publiée par Télé de Gauche Paris sur Jeudi 29 novembre 2018

Μετά τα εκτεταμένα επεισόδια και την σκληρή αστυνομική καταστολή, η Λε Πεν υιοθέτησε μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα θέση βάσει της οποίας για τα επεισόδια ευθύνονται «γκρουπούσκουλα της ακροαριστεράς που παρεισέφρυσαν στις διαδηλώσεις σε συνεργασία με την κυβέρνηση και η απροθυμία του κρατικού μηχανισμού να τα απομονώσει και να τα καταστείλει», τασσόμενη, πρακτικά, υπέρ της ακόμη σκληρότερης αστυνομικής καταστολής.  Η θέση αυτή αναμένεται να φανεί τι επίδραση θα έχει και στους κόλπους του κινήματος.

42 αιτήματα …

Τα ίδια τα «κίτρινα γιλέκα», στην νέα λίστα 42 αιτημάτων που δημοσιοποίησαν  λίγο πριν την μεγάλη διαδήλωση της 1ης Δεκεμβρίου, εμφανίζονται σαφώς διαφοροποιημένα από τις αρχικές τους θέσεις, προβάλλοντας πιο διευρυμένα αιτήματα (και θεσμικά και όχι μόνο οικονομικά) αλλά έχοντας και κάποιες αντιφάσεις:

– Κανένας άστεγος στον δρόμο.

– Προσαρμογή μισθών και συντάξεων στον πληθωρισμό

– Αύξηση του αναπηρικού επιδόματος

– Μείωση των ενοικίων – Περισσότερες κατοικίες με χαμηλό ενοίκιο για φοιτητές και εργαζόμενους

– Επανακρατικοποίηση των εταιρειών αερίου και ηλεκτρισμού προκειμένου να μειωθούν ανάλογα και οι τιμές που αυξήθηκαν λόγω ιδιωτικοποίησης

– Σύνταξη στα 60 για όσους εργάστηκαν σε βαριές σωματικές εργασίες – δικαίωμα στη σύνταξη στα 55

-Το συνταξιοδοτικό σύστημα να παραμείνει αλληλέγγυο άρα κοινωνικοποιημένο – αναδιανεμητικό και όχι ανταποδοτικό

– Καμία σύνταξη κάτω από 1.200 ευρώ

-Απαγόρευση της κερδοσκοπίας σε βάρος των ηλικιωμένων  (είναι μία ίσως από τις θολές θέσεις που κανείς δεν ξέρει τι ακριβώς εννοεί)

-Προοδευτικότερη φορολογία

-Αύξηση της φορολογίας για τις μεγάλες εταιρείες (Carrefour, Amazon κλπ.) μείωση για τις μικρές επιχειρήσεις, τους βιοτέχνες κλπ.

– Καμία παρακράτηση φόρου

– Να μην πληρώνει προμήθεια ο έμπορος στην τράπεζα αν ο πελάτης πληρώνει με τραπεζική κάρτα

– Ευρύ σχέδιο ενεργειακής αυτονόμησης των κατοικιών για να υπάρξει και μεγαλύτερη οικονομία

– Στήριξη – ενθάρρυνση της μεταφοράς εμπορευμάτων δια του σιδηροδρομικού δικτύου

– Φόρο στην κηροζίνη για τα αεροπλάνα και στο πετρέλαιο για τα πλοία

– Κατάργηση του φόρου στα καύσιμα

– Οι αιρετοί να έχουν δικαίωμα σε έναν μεσαίο μισθό. Τα έξοδα τους να ελέγχονται και εφόσον δικαιολογούνται να τους επιστρέφονται τα χρήματα. Θα έχουν δικαίωμα στο «κουπόνια εστιατορίου και στα «τσεκ διακοπών».

– Να ενταχθεί στο Σύνταγμα το λαϊκό δημοψήφισμα. Ανεξάρτητη αρχή να ελέγχει ηλεκτρονική ιστοσελίδα όπου ο πολίτης θα έχει δικαίωμα, αν συλλέξει 700.000 υπογραφές, να προτείνει σχέδιο νόμου και η Βουλή θα πρέπει να το συζητά.

– Επαναφορά της προεδρικής θητείας στα 7 χρόνια έτσι ώστε όταν γίνονται βουλευτικές εκλογές, να «δίνεται ένα σήμα» ως προς την ακολουθούμενη πολιτική δια της ψήφου.

– Τέλος των προεδρικών αποζημιώσεων δια βίου

– Τέλος της αποσπασμένης εργασίας. Είναι αφύσικο για άτομο που εργάζεται σε γαλλικό έδαφος να μην επωφελείται των ίδιων δικαιωμάτων και του ίδιου μισθού.  Όσοι έχουν άδεια εργασίας  στη Γαλλία είναι ίσοι εργασιακά με τους Γάλλους πολίτες και οι εργοδότες τους να τους αμείβουν με τον ίδιο τρόπο που αμείβουν έναν Γάλλο εργαζόμενο.

-Για μια ασφαλή εργασία: να μειωθούν δραστικά οι συμβάσεις ορισμένου χρόνου στις μεγάλες βιομηχανίες και επιχειρήσεις και να αυξηθούν οι συμβάσεις αορίστου χρόνου

– Κατώτερος μισθός στα 1.300 ευρώ καθαρά

– Ανώτατος μισθός στα 15.000 ευρώ

– Να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας για τους ανέργους

– Να προστατευθεί η γαλλική βιομηχανία: να απαγορευτούν οι μετακινήσεις βιομηχανιών, για να προστατευθούν και οι θέσεις εργασίας

– Να καταργηθεί η έκπτωση φόρου για την ανταγωνιστικότητα και την απασχόληση, να αξιοποιηθούν τα χρήματα αυτά για προώθηση γαλλικού οικολογικού αυτοκινήτου (με υδρογόνο και όχι με ηλεκτρισμό)

– Απαγόρευση πώλησης κρατικής περιουσίας της Γαλλίας (πχ. Αεροδρόμια κλπ.)

– Να ενισχυθούν οι μικρές εμπορικές επιχειρήσεις στο κέντρο της πόλης και έξω από αυτήν με παράλληλη κατασκευή θέσεων στάθμευσης και να σταματήσει η προώθηση μεγάλων εμπορικών εγκαταστάσεων (εμπορικά κέντρα) που «σκοτώνουν» τις μικρές επιχειρήσεις

-Το σύνολο των εσόδων από τα διόδια στους αυτοκινητοδρόμους να χρησιμοποιείται για την συντήρησή τους και για την οδική ασφάλεια (σ.σ. τους αυτοκινητοδρόμους εκμεταλλεύονται ιδιωτικές εταιρείες που δίνουν μέρος των εσόδων ως ενοίκιο στο κράτος).

– Τερματισμός της χρηματοδότησης του χρέους όσον αφορά τους τόκους που έχουν κριθεί παράνομο. Να αναζητηθούν τα χρήματα στα 80 δισεκατομμύρια της φοροδιαφυγής και όχι από τους φτωχούς και τους πολύ φτωχούς.

– Ν’ αντιμετωπιστούν οι αιτίες της μετανάστευσης στηρίζοντας την ανάπτυξη στις χώρες προέλευσής τους.

– Να υπάρχει καλή συμπεριφορά απέναντι στους αιτούντες άσυλο, με παροχή στέγης, τροφής και εκπαίδευσης για τους ανήλικους. Σε συνεργασία με τον ΟΗΕ να δημιουργηθούν αξιοπρεπείς χώροι φιλοξενίας όσο περιμένουν την απάντηση για την αίτηση ασύλου και σε άλλες χώρες.

– Όσων απορρίπτεται η αίτηση ασύλου να επαναπροωθούνται στη χώρα καταγωγής τους.

– Να εφαρμοστεί μια πραγματική πολιτική ενσωμάτωσης στη γαλλική κοινωνία, με μαθήματα γαλλικών, αγωγής του πολίτη και ιστορίας και να χορηγείται σχετικό πιστοποιητικό.

-Ίδιο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης για όλους, και για τους βιοτέχνες και τους αυτοαπασχολούμενους.

– Να ενισχυθεί υλικά η ψυχιατρική υποστήριξη των ασθενών που το έχουν ανάγκη.

– Να μην καταργηθούν οι γραμμές στα Μέσα Μεταφοράς, τα ταχυδρομεία, βρεφονηπιακοί σταθμοί και σχολεία σε περιοχές με μικρό, αριθμητικά, πληθυσμό.

– Να δοθούν τα απαραίτητα μέσα στη δικαιοσύνη, στην αστυνομία, στη χωροφυλακή και στο στρατό. Να πληρώνονται ή να αποζημιώνονται οι υπερωρίες.

-Να κατοχυρωθεί ως μέγιστος αριθμός ανά τάξη οι 25 μαθητές

– Να συνεχιστεί το σύστημα υποστήριξης ανηλίκων μέχρι 10 ετών προκειμένου να εργάζονται οι γονείς

Δημοσκοπικά, προς το παρόν, «κερδίζει» η Λε Πεν

Με βάση την πλέον πρόσφατη δημοσκόπηση του Ινστιτούτου Ifop – Fiducial που δημοσιεύτηκε στις 4 Δεκεμβρίου,  μέχρι στιγμής, οι κινητοποιήσεις των «κίτρινων γιλέκων» φαίνεται να φέρνουν πολιτικά οφέλη στην Μαρίν Λε Πεν. Από την έναρξή τους, έχει καταφέρει ν’ ανακτήσει 5  ποσοστιαίες μονάδες στην προτίμηση των ερωτώμενων πλησιάζοντας σε απόσταση αναπνοής τον Ζαν Λυκ Μελανσόν ο οποίος, εδώ και μήνες, εμφανίζεται στις δημοσκοπήσεις ως κυρίαρχος εκπρόσωπος της αντιπολίτευσης έναντι του Μακρόν. Ο Μελανσόν και η «Ανυπόταχτη Γαλλία» συγκεντρώνουν 34% των προτιμήσεων και πλέον η Μαρίν Λε Πεν και η «Εθνική Συγκέντρωση» 33%.

Είναι προφανές, πλέον, ότι το κίνημα των «κίτρινων γιλέκων», ασχέτως των αρχικών κινήτρων και του τρόπου εμφάνισής του, είναι πεδίο σκληρής  διαπάλης και αντιπαράθεσης ως προς το πολιτικό του προσανατολισμό και το στίγμα του. Η αντιπαράθεση αυτή αποτυπώνεται και στα αιτήματά του: ορισμένα αντιφατικά, σαφώς προσανατολισμένα στην κατηγορία των αυτοαπασχολούμενων και των μικρών ελευθέρων επαγγελματιών, στα μικροαστικά τμήματα της επαρχίας, (ιδιαίτερα σε σύγκριση με τα αιτήματα των μεγάλων εργατικών κινητοποιήσεων κατά του νόμου ελ Κομρί) αλλά και στα αντιφατικά μηνύματα που έρχονται από διάφορους εκπροσώπους του: ορισμένοι μιλούν για σύσταση εκλογικού μηχανισμού και εκπροσώπους στις εκλογές, άλλοι για στενότερη συνεργασία με τα συνδικάτα καθώς μόνο έτσι μπορεί να επιτευχθεί συντονισμός για γενική απεργία κ.ο.κ.

Η μάχη αυτή δεν έχει κριθεί ακόμη. Το κατά πόσο η κυβέρνηση Μακρόν  θα μπορέσει ικανοποιώντας μερικά από τα αιτήματα αυτά και κάνοντας ελιγμό σε άλλα, να κατευνάσει τα πνεύματα παραμένει ερώτημα. Ερώτημα παραμένει και το κατά πόσο θα μπορούσαν τα αιτήματα αυτά να γίνουν αιχμηρότερα, να κινητοποιήσουν περισσότερες κατηγορίες εργαζομένων και να λάβουν διαστάσεις ευρύτερου ξεσηκωμού της γαλλικής  εργατικής τάξης με σαφές πρόσημο και στόχο.

Το βέβαιο είναι ότι, προς το παρόν τουλάχιστον, επειδή πολλά έχουν γραφτεί, η όλη κατάσταση απέχει ποιοτικά και πολιτικά από τον Μάη του ’68, αλλά ακόμη και από τις πολύμηνες διαμαρτυρίες κατά του νόμου ελ Κομρί και ως εύρος κινητοποιήσεων και ως βάθος αιτημάτων και πολιτικής ανάλυσης (μέχρι στιγμής τουλάχιστον δεν υπάρχει καμία αμφισβήτηση του καπιταλιστικού συστήματος ούτε ως χαρακτηρισμός αλλά ούτε και ως πλαίσιο αναφοράς) και ως βαθμός κινητοποίησης των εργαζομένων μέσα σε χώρους δουλειάς. Και τα τρία αυτά στοιχεία είναι κριτήρια που θα καθορίσουν τα επόμενα βήματα των «κίτρινων γιλέκων» που αναμφίβολα θα επηρεάσουν τη Γαλλία αλλά όχι μόνο αυτή.

Ανάμεσα στις δύο μεγάλες αγάπες, την ψυχολογία και τη δημοσιογραφία, την μία την σπούδασε και την άλλη την έκανε επάγγελμα. Καμβάς το διεθνές ρεπορτάζ. Eκεί που δυστυχώς οι ζωές γίνονται ακόμη αριθμοί. Αγαπημένη ερώτηση: γιατί. Αγαπημένο μέσο: οι λέξεις, γραπτές ή ραδιοφωνικές. Μετά κόπων και βασάνων, κατάφερε να ολοκληρώσει διδακτορική διατριβή, όπου αποπειράθηκε να συνδυάσει πολιτική φιλοσοφία και σύγχρονες εξελίξεις.