Το Αόρατο Χέρι των Αγορών [Ένα γράμμα για τις μέρες που ζούμε v.3]

Postcards from Greece: Ημέρες δημοψηφίσματος.

| 01/07/2015

Αυτές τις μέρες, νιώθουμε ότι θέλουμε να πούμε και να διαβάσουμε κάτι, πέρα από «σφιχτές αναλύσεις» ειδικών για την κατάσταση. Θέλουμε να φωνάξουμε, να μας ακούσουν πώς νιώθουμε. Θέλουμε να μπορέσουμε να σπάσουμε την απόσταση που πολλές φορές διαστρεβλώνει την ίδια την ουσία. Να μπορέσουμε να εξηγήσουμε, να μεταδώσουμε την κατάσταση εδώ στην Ελλάδα, σε δικούς μας ανθρώπους ακόμη (και ειδικά) αν μένουν πολύ μακριά…

Γι’ αυτό, συντάκτες «του Περιοδικού» γράφουν ένα γράμμα σε ένα φίλο ή μία φίλη τους, με σκοπό να μιλήσουν για τις παράξενες μέρες που ζούμε αυτή την εβδομάδα. Γι” αυτό, σας καλούμε να γράψετε κι εσείς, οι αναγνώστες, ένα γράμμα σε αγαπημένο σας πρόσωπο, με αφορμή τούτες τις μέρες, και να το δημοσιεύσουμε στο Περιοδικό. Όποιος-όποια θέλει, στέλνει στο inbox της σελίδας μας στο fb.

Το τρίτο γράμμα στέλνει ο Γιώργος Μιχαηλίδης, συντάκτης του ToPeriodiko.gr :

Αθήνα, 1 Ιουλίου 2015

Αγαπητέ μου Αντώνη,

Είπα να σου στείλω γράμμα, αντί για μέιλ, για να αρχίσω να συνηθίζω στην ιδέα ότι μπορεί να γυρίσουμε πολλές δεκαετίες πίσω (χιούμορ).

Τελευταία είχαν εμφανιστεί μυρμήγκια στο μπαλκόνι μου, μέχρι την κάσα της μπαλκονόπορτας. Δυο φορές πήρα το λάστιχο και τα έπνιξα. Επέπλεαν νεκρά σε έναν πόντο νερού. Το “πνίγηκε σε μια κουταλιά νερού” θα μπορούσε να είναι κυριολεκτικό πρωτοσέλιδο στην Ant Daily (πόσο χιούμορ). Τα σκότωνα επίσης με την πατούσα μου, την παλάμη ακόμα και με την άκρη του δαχτύλου μου. Την άλλη μέρα ήταν πάλι εκεί. Την τρίτη-τέταρτη μέρα ψέκασα με Aroxol και προς το παρόν ησύχασα. Παρατήρησα ότι αυτά τα μικροσκοπικά πλάσματα έχουν μια συναίσθηση του κινδύνου, διότι μόλις με το δάχτυλο ή την παλάμη μου σκότωνα κάποια, τα υπόλοιπα -ενώ πριν κινούνταν σε τυπικούς μυρμηγκίσιους ρυθμούς- άρχιζαν να τρέχουν γρήγορα και προς όλες τις κατευθύνσεις. Δυστυχώς γι’ αυτά, ο διασκελισμός τους δεν τους επέτρεπε να γλιτώσουν. Είχα να προβώ σε τέτοια γενοκτονία απ’ τα εννιά μου, όταν την Άνοιξη του ’91 στην παιδική χαρά στην Παναγίτσα στο Χαϊδάρι βομβάρδιζα πομπές από κάμπιες με χαλίκια αναπαριστώντας τα αμερικανικά F-16 που βομβάρδιζαν πομπές Ιρακινών αυτοκινήτων στα δελτία των 8 (ή των 9 ήταν τότε; τες πα…)

Τώρα πλέον τα μυρμήγκια υπάρχουν αλλά κινούνται μόνο στο περβάζι του μπαλκονιού, στα όρια, δεν πλησιάζουν προς το εσωτερικό του σπιτιού, οπότε τα αφήνω να υπάρχουν, παρατηρώντας που και που, πού στο καλό πηγαίνουν. Είναι συμπαθητικά τα άτιμα. Μαζεύουν-μαζεύουν, λειτουργούν όλα μαζί, δεν ξεχωρίζουν το ένα από τ’ άλλο και μερικές φορές κάνουν θαύματα. Το καλοκαίρι στην παραλία, αν ανέβει κανένα πάνω μου, το αφήνω να κινείται στο σώμα μου και παίζω μαζί του. Δυστυχώς γι’ αυτά είναι πολύ μικρά κι αδύναμα (τουλάχιστον είναι πολλά). Ο προτεταμένος δείκτης ενός ανθρώπου -πολλώ δε μάλλον μια πατούσα ή μια σόλα παπουτσιού 46 νούμερο- μπορούν να τους προκαλέσουν μεγάλες απώλειες. Σκοτώνοντάς τα, ονόμασα τον εαυτό μου “Το Αόρατο Χέρι Των Αγορών”.

Τις προάλλες πέρασε μια φίλη απ’ το σπίτι (δεν την ξέρεις). Δεν ήταν και στα καλύτερά της. Πολλά πτυχία, δουλειές του ποδαριού, μεγάλη ανασφάλεια, προστίθεται κι η συναισθηματική (προσφάτως χωρισμένη), γάμησέ τα. Θα ζήσει. Τον Κώστα τον απέλυσαν, στην Έφη κάνουν καθημερινή προπαγάνδα στη δουλειά για να ψηφίσει ΝΑΙ στο δημοψήφισμα (της έκαναν μέχρι και παρατήρηση για το που κάνει “like” στο facebook), οι υπόλοιποι καλά. Για τα ΑΤΜ που με ρωτάς, δεν έχω και την καλύτερη εικόνα γιατί δεν έχω καταθέσεις (χα!). Έχω δει κάποιες μικρές ουρές. Συνήθως ο κόσμος κάθεται ήσυχος. Δεν μπορείς να καταλάβεις τι σκέφτεται. Ο πατέρας μου, μου είπε ότι κάτι νεοδημοκράτισσες κυρίες σε ουρά ΑΤΜ γούσταραν τον Αλέξη που “το προσπαθεί, όχι σαν τους δικούς μας”. Καμιά φορά περνάνε αμάξια και φωνάζουν στις ουρές “Τσίπρα θέλατε, ε;”. Το πέτυχα κι εγώ, νύχτα στη λεωφόρο Αθηνών, μου ‘πε μια τέτοια ιστορία κι ένας γνωστός μου. Καμιά φορά όμως το θράσος πληρώνεται. Στη Λακωνία έναν τέτοιον τον δείρανε. Η μάνα του Δημήτρη λέει για τον Τσίπρα “του το κόψαν το χαμόγελο του παιδιού”. Αυτά με τον Αλέξη, πάμε τώρα σ’ εμάς.

Πέντε χρόνια τώρα τα χαμόγελα φεύγουν κι έρχονται. Όταν αναγγέλθηκε το δημοψήφισμα ξανάνιωσα (σου ‘χα πει ότι βαριόμουν αφόρητα τον τελευταίο καιρό, σαν βαρκάρης που πλέει γύρω-γύρω σε μια λίμνη), όταν διαβάζω ότι επίκειται συμβιβασμός και παίζει ν’ ακυρωθεί μου φεύγει το χαμόγελο, όταν πάω σε συγκέντρωση μου ξανάρχεται, όταν κάνουν οι “κακοί” μου ξαναφεύγει…

Φίλε, δεν ξέρω τι θα κάνω το καλοκαίρι κι αν θα τα πούμε σε νησί. Η μόνη ερώτηση στην οποία απαντάω με βεβαιότητα αυτόν τον καιρό με ναι ή όχι είναι το ίδιο το “ΝΑΙ ή ΟΧΙ”. Κι απαντάω ένα “ΟΧΙ μέχρι τέλους” γιατί εκεί ανήκει ο κόσμος στον οποίο ανήκω, ακόμα κι όσοι από φόβο θα ψηφίσουν ΝΑΙ. Είναι πασιφανές. Αν ήσουν εδώ θα το ‘βλεπες. Το συνειδητό ΝΑΙ είναι το πρόσωπο της κοινωνίας που μισούμε. Αυτό που θα ‘θελε να μας ζουλήξει σαν μυρμήγκια που πλησιάζουν στο κατώφλι του σπιτιού του.

 Σε περιμένουμε σύντομα

Τα φιλιά μου,

Γιώργος

oxi

(η κεντρική φωτογραφία είναι από τη σειρά Εργάτες, του Sebastião Salgado)