Άλλη μια έρευνα για το προφανές: Οι μισθοί μειώνονται σταθερά στην Ελλάδα από το 2009

Σε σταθερή πτώση βρίσκονται από το 2009 οι μισθοί στην Ελλάδα διαπίστωσε, επιβεβαιώνοντας αυτό που όλοι βιώνουμε και γνωρίζουμε (τουλάχιστον όσοι παίρνουν ακόμη κάτι που να μοιάζει με μισθό), η Ευρωπαϊκή Συνομοσπονδία Συνδικάτων (ETUC) και το Ευρωπαϊκό Ινστιτούτο Συνδικάτων (ETUI) μετά από έρευνα που διενήργησαν για τα χρόνια μεταξύ 2009 – 2016.

Συνομοσπονδία και Ινστιτούτο διαπιστώνουν, όπως μεταδίδει το ΑΠΕ-ΜΠΕ, ότι οι εργαζόμενοι στην Ευρώπη συνεχίζουν σήμερα να μην αισθάνονται την οικονομική ανάκαμψη, καθώς οι μισθοί είναι σε χαμηλότερα επίπεδα σε σχέση με οκτώ χρόνια πριν, σε επτά κράτη μέλη της Ε.Ε. Σε αυτό το σημείο θα σχολιάζαμε ότι πιθανότατα το συγκλονιστικό δεν έγκειται στο γεγονός ότι οι εργαζόμενοι δεν αντιλαμβάνονται καμία βελτίωση καθώς οι μισθοί τους είχαν πέσει πάρα πολύ τα τελευταία χρόνια, αλλά στο ότι υπάρχει βελτίωση, ή τουλάχιστον αυτό υποστηρίζει η συγκεκριμένη έρευνα.

Έχει ενδιαφέρον ότι ακόμη και το 2016, χρονιά κατά την οποία οι πραγματικοί μισθοί άρχισαν να αυξάνονται έστω και με αναιμικούς ρυθμούς (η έρευνα μιλά για αύξηση με πολύ αργό μισθό των μισθών σε 18 χώρες της ΕΕ αυτά τα τελευταία επτά χρόνια), στη Γαλλία, στην Ιταλία και στην Ελλάδα παρέμειναν στάσιμοι και με δεδομένο ότι στην Ελλάδα είχαν κάνει «μακροβούτι», γίνεται αντιληπτό το τι ακριβώς εννοούν.

Μεταξύ 2009 – 2016 ο μέσος (αποπληθωρισμένος) μισθός μειώνεται κάθε χρόνο κατά 3,1% στην Ελλάδα, 1% στην Κροατία, 0,9% στην Ουγγαρία, 0,7% στην Πορτογαλία 0,6% στην Κύπρο, 0,4% στο Ηνωμένο Βασίλειο και 0,3% στην Ιταλία.

Εντυπωσιακή είναι και η τριπλέτα χωρών στις οποίες καταγράφεται αύξηση μισθών, την περίοδο 2009 – 2016 σε σύγκριση με τις αντίστοιχες αυξήσεις της περιόδου 2001 – 2008: είναι η Γερμανία, η Πολωνία και η Βουλγαρία.

Την έρευνα ακολούθησαν οι γνωστές δηλώσεις – ευχολόγια περί «ανάγκης ανάκαμψης των μισθών» κλπ, οι οποίες κινήθηκαν στο «αέρα» σε σχέση με την πολύ συγκεκριμένη πραγματικότητα που διαμορφώνει για τους εργαζόμενους η καπιταλιστική κρίση και χωρίς, επίσης, καμία συγκεκριμένη πρόταση για το πώς αυτή μπορεί ν’ αντιμετωπιστεί. Έτσι ολοκληρώθηκε και παρουσιάστηκε με τη δέουσα σοβαρότητα άλλη μια έρευνα που αποδεικνύει αυτό που η πλειοψηφία βιώνει καθημερινά, χωρίς να προτείνει καμία διέξοδο.