Αλεξάνδρα Σωτηράκογλου: «Μοναχοπαίδι»

Το πρώτο δημόσιο ποιητικό βήμα είναι πάντα ξεχωριστό. Ο νέος δημιουργός μπαίνει στο ανοιχτό πεδίο πρώτα απ’ όλα με αθωότητα. Σχεδόν με αφέλεια. Το τελικό αποτέλεσμα ορίζεται κυρίως από το συναίσθημα και ανομολόγητη ευχή είναι να ακουμπήσει αναγνώστες, ειδικούς και μη. Η περίπτωση της Αλεξάνδρας Σωτηράκογλου, («Μοναχοπαίδι», εκδ. Vakxikon) δεν είναι εξαίρεση στον κανόνα, αλλά του προσθέτει κάτι που δεν βλεπούμε συχνά: Τον κυνισμό του εκλεκτού. Καμία σύγχυση με υπεροψία και αλαζονεία. Του νέου και άφθαρτου που χάνει το μέτρο και ξαφνικά βρίσκεται σε ύψος που δεν αντέχει και γκρεμίζεται με πάταγο. Η μετριοφροσύνη δεν ανήκει στα αυνόητα στην αδίστακτη εποχή μας. Όχι.

Το ξεχωριστό στοιχείο στην ποίηση της Σωτηράκογλου είναι η ορθή κρίση στα άπειρα γεγονότα που συμβαίνουν στη ζωή μας. Δεν έχει σημασία η διάρκεια της. Η 26χρονη χωρίς παρωπίδες και φορτισμένες ψευδαισθήσεις διαλέγει αυτό που θα βρει χώρο στις καρδιές και την ψυχή των άλλων. Το μήνυμα στο αδελφό της είναι εύγλωττο και γεμάτο ποιητικές αρετές. Στην ουσία έχουμε να κάνουμε με ένα ιδιαίτερο γράμμα σε κάποιον που λείπει, αλλά είναι παντού στο σώμα, το μυαλό και την ψυχή της ποιήτριας. Η Σωτηράκογλου αδράχνει την ευκαιρία και μπαίνει σε ένα «ξένο» σώμα χωρίς όμως να χάνει την ταυτότητα της. Γίνεται η φωνή και η έκφραση του. Αποδοκιμάζει με την αιχμηρή ειρωνεία της την προσδοκία των γονιών για ενσαρκωμένη επικυριαρχία του αρσενικού. Στέκεται κριτικά απέναντι στην οικογένεια χωρίς όμως να χάνει τον σεβασμό στους γεννήτορες της.

Η Σωτηράκογλου εξομολογείται την προσπάθεια της να αποδράσει από τη ζοφερή, πνιγηρή ατμόσφαιρα που προφανώς βρήκε αλλά και δημιούργησε. Ο λόγος σίγουρα είναι σπαραχτικός, αλλά το μέτρο μένει στον συμπυκνωμένο λόγο της ποίησης. Εκεί, ξεχωρίζει το καλλιτεχνικό αισθητήριο της ποιήτριας που μέσα από από μία σκληρή, τραχιά ιστορία μας οδηγεί στη θυσία και τη λύτρωση. Όχι του εαυτού της, αλλά του αδελφού της που τον προτρέπει να φύγει. Να τρέξει. Αξίζει να επισημάνουμε τον τρόπο που χρησιμοποιεί – αξιοποιεί την παρένθεση και την παύλα. Τακτοποιεί τις δεύτερες φωνές, όσα δεν μπορεί πει άμεσα, τις παύσεις που κρύβουν τα ανομολόγητα που περιμένουν να λουστούν στο φως. Στο φως που χαράζει το μαύρο.