Στήλη: Ανομήματα

Ανομήματα: ο χειραφετητικός λόγος των ποιητριών

Δάφνη Χρονοπούλου, Affair | Επανάσταση

| 20/02/2017

Το Περιοδικό και η ποιήτρια Σοφία Κολοτούρου δημιουργούν τη στήλη Ανομήματα, ως έναν χώρο όπου θα αναδεικνύεται ο γυναικείος λόγος με την μορφή της ποίησης. Αυτό που οδήγησε τη σκέψη μας στη δημιουργία του χώρου αυτού μέσα στις σελίδες του Περιοδικού για τη Διατάραξη της Κοινής Ησυχίας είναι η διαπίστωση ότι ενώ οι γυναίκες γράφουν, παραμένουν περισσότερο αόρατες από τους άντρες ποιητές, ενώ συχνά χρειάζεται να μετέλθουν ένα ιδίωμα το οποίο να «αποδεικνύει» ότι είναι «ισότιμες» με τους άντρες. Θέλουμε να αναζητήσουμε τις γυναικείες φωνές που περιγράφουν σε στίχους το πώς έχουν βιώσει τη γυναικεία τους υπόσταση. Ή το πώς βιώνουν τον κόσμο γύρω τους. Θέλουμε να κάνουμε μια απόπειρα να συγκεντρώσουμε τον Λόγο που μπορεί να ταράξει την κοινή ησυχία της επανάπαυσης στα κυρίαρχα πρότυπα των φύλων. Να δούμε πόσο χειραφετητικός μπορεί να είναι ο ποιητικός λόγος. Θέλουμε να πάμε κόντρα στο συνηθισμένο σχόλιο που ακούγεται όταν κάποιος (ή κάποια) ακούει τις λέξεις «γυναικεία ποίηση». Θέλουμε να ξέρουμε τι λένε οι γυναίκες όταν μιλάνε…

Κάθε εβδομάδα, λοιπόν, θα παρουσιάζουμε ένα ή δύο ποιήματα μιας ποιήτριας, συνοδευόμενα από λίγες πληροφορίες. Ο χώρος αυτός θα οδηγήσει προς την δημιουργία μιας ανθολογίας, πολύτιμης νομίζω για να καταλάβουμε τη συνολική εικόνα του γυναικείου ποιητικού –χειραφετητικού- λόγου. Ο τίτλος της στήλης αυτής έρχεται από το ομότιτλο ποίημα της Σοφίας Κολοτούρου:

 

ΑΝΟΜΗΜΑΤΑ

Είμαι η Γυναίκα και μου φόρτωσαν νωρίς την Ηθική
-δήθεν με νίβουν μ’ ανομήματα αιώνων-
Κι εγώ, ιέρεια στης Λαγνείας τη σπονδή
Εκάτη, Αστάρτη, ηδονών μα και δαιμόνων
σε μιαν αντίληψη του κόσμου αρσενική.

Είμαι η Γυναίκα και μου φόρτωσαν καιρό την Ενοχή
-δεν έχουν οι αμαρτίες μιαν όψη μόνον.
Κι εγώ, στου Ανήθικου δοσμένη τη σπουδή,
με μίση και κατάρες τόσων χρόνων,
στα φαύλα και στα κρείττω η πηγή,

είμαι η Γυναίκα, που παλεύει την πληγή…

          (2000, βιβλίο Αν-επίκαιρα Ποιήματα)

http://www.sofiakolotourou.gr/poems/5/56

  [hr]

ΔΑΦΝΗ ΧΡΟΝΟΠΟΥΛΟΥ

Η Δάφνη Χρονοπούλου είναι μια σύγχρονη ποιήτρια και blogger. Μπορεί πολύ εύκολα να βρει κανείς για εκείνη πληροφορίες γκουκλάροντας, όπως και το προφίλ της στο facebook. Ωστόσο, τα βιογραφικά της που κυκλοφορούν είναι εξαιρετικά λιτά, μόλις τρεις φράσεις: «γεννήθηκε στην Αθήνα, έμαθε αγγλικά στο Λονδίνο και ζει στην Μύκονο». Αυτό σημαίνει ότι ορίζει τη ζωή της με άξονα τρεις πόλεις και δυο γλώσσες. Κυρίως η Μύκονος είναι πλέον το σημείο αναφοράς της – η Πόρτα της Ληνώς (κατάλοιπο αρχαίου μνημείου) βρίσκεται στη Μύκονο και η φωτογραφία της δεσπόζει στην προμετωπίδα της ποιητικής της συλλογής, αποτελώντας και ένα θαυμάσιο «κλειδί» για να εισχωρήσει κανείς στον κόσμο των 40 ποιημάτων της συλλογής. Σεβόμενη την επιθυμία της ποιήτριας να παραμείνει το βιογραφικό της στο ημίφως δεν θα γράψω άλλα σε αυτό το σημείωμα, παραπέμποντας σε ενεργή αναζήτηση τον αναγνώστη που θα θελήσει να μάθει περισσότερα για το έργο της.

[br]

AFFAIR

Πέρασε; Αυτό ήτανε; Ποια τρέλα

μας έκανε ν’ απατηθούμε τόσο;

Να λέω αυτά που θα ‘θελα να νιώσω

κι εσύ ν’ αναμασάς σαν καραμέλα

πως είχα έναν κόσμο να σου δώσω;

Γι’ αυτό σου λέω, τώρα έλα

κοίτα το πάθος μας και γέλα.

Δεν ήταν έρωτας, μα μια στιγμή βλακείας∙

παιχνίδι, αυτοσχεδιασμός στο αιώνιο θέμα.

Από πλήξη σε μιαν ώρα ανίας

παρασυρθήκαμε και είπαμε ένα ψέμα.

Γέλα που πέρασε η στιγμή αδυναμίας

που έκανε να πιστεύουμε με ενθουσιασμό μεγάλο

τις ανοησίες που λέγαμε ο ένας στον άλλο.

[hr]

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

Παράτησε ένα γιο στα δεκαπέντε

-μαγκιά της, λέει ο καινούριος του μπαμπάς.

Άφησε το γραφείο στα τριανταπέντε

κι ήρθε στη Δήλο κι έγινε σκαφτιάς.

Αυτά που αφήνουμε άραγε μένουν σωσμένα

σαν τους καρπούς σε χειμωνιάτικη ροδιά,

στα βάθη της ψυχής και του καιρού χαμένα

ή θάβονται σα πτώματα κρυμμένα

με τύψη, θλίψη και περίεργη μυρωδιά;

Το μέλλον ακουμπάει στο παρελθόν μας,

όπως τα νέα χόρτα βγαίνουν μέσα στα ξερά,

μα είναι φορές που οι πόρτες κλείνουν των δικών μας,

κόβονται οι γέφυρες και μένει το παρόν μας

να πλέει ασήμαντο στου Αιγαίου τα νερά.

Από τη συλλογή:  Η πόρτα της Ληνώς

[hr]

*κεντρική φωτογραφία: Edward Hopper, Morning Sun, 1952