Αντιφασιστική Νίκη: Οι κέδροι της μνήμης

Φυτεύοντας δέντρα για τους νεκρούς συμπολεμιστές

| 06/05/2016

Εδώ και πάνω από τριάντα χρόνια, ο 90χρονος, σήμερα, βετεράνος του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου, Ανατόλι Τερέχοβ, εξοικονομεί από την σύνταξή του, καπίκι το καπίκι, κάθε μήνα, τα εισιτήρια για να ταξιδέψει στην αχανή Ρωσία και να φυτέψει κέδρους στην μνήμη των νεκρών συντρόφων του στα όπλα.

Ο πόλεμος βρήκε τον Ανατόλι και τα αδέρφια του ακόμη παιδιά. Στο μέτωπο πήγαν και τα έξι αγόρια. Επέστρεψαν μόνο οι τρεις. Ανάμεσά τους και ο ίδιος. Ο πρώην τανκίστας του Κόκκινου Στρατού χρειάστηκε 14 χρόνια για να βρει τους τάφους τους. Τον έναν αδερφό, τον Γκούρα, τον αναζήτησε σε μια έκταση άνω των 80 χιλιομέτρων, στην περιοχή του Κουρσκ.

«Τους πρώτους κέδρους τους φέραμε στο Γκορσέτσνογιε, εκεί που σκοτώθηκε ο Γκούρα» λέει ο Ανατόλι. «Φέραμε 40 δενδρύλλια επειδή ήταν τα σαράντα χρόνια από την απελευθέρωση του Γκορσέτσνογιε από τους Γερμανούς κατακτητές».

«Αυτά τα δέντρα ζούνε μέχρι 500 χρόνια» συνεχίζει. «Γι’ αυτό, όποιος τα κοιτάει, ας θυμηθεί αυτούς που χάθηκαν στον πόλεμο. Δεν χρειάζονται μόνο οβελίσκους, αλλά και την ζωντανή μνήμη πρέπει να διαφυλάξουμε».

«Τους κέδρους ξεκίνησα να τους φυτεύω εκεί που πολέμησαν τα τμήματα των τεθωρακισμένων μπριγάδων μας. Στο Βόλγκογκραντ, στις περιοχές του Κουρσκ, του Νόβγκοροντ, της Μόσχας και στις πόλεις της Λευκορωσίας. Φυτεύω τρία δενδρύλλια για κάθε ενδεχόμενο. Να πιάσει τουλάχιστον το ένα».

βεταρανος1

Στην περιοχή Νιζεγκορόντσκι, όπου σκοτώθηκε ο άλλος αδερφός, ο Ανατόλι φύτεψε τους κέδρους στην καμμένη, από τους φασίστες, γη. Κέδροι φυτεύτηκαν στο Μπορίσοφ της Λευκορωσίας και στις ρωσικές πόλεις όπου δόθηκαν άγριες μάχες εναντίον των ναζί. Μετρά κάμποσους χιλιάδες φυτεμένους, σιβηριανούς κέδρους, μέσα σε 34 χρόνια.

Μετά τον πόλεμο, ο Ανατόλι Μιχαϊλοβιτς δούλεψε στην βιομηχανία άνθρακα. Ο σκληροτράχηλος βιομηχανικός εργάτης, βετεράνος του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου, δεν έχει συνηθίσει να ζητάει βοήθεια. Μόνος του μαζεύει τα χρήματα που χρειάζεται για τα έξοδα του ταξιδιού και μετά, μόνο μαζί με τα παιδιά, φυτεύει τις αλέες των κέδρων του.

Αυτόν τον Μάη, ο ακαταπόνητος βετεράνος σχεδιάζει νέο ταξίδι στις αλέες του της μνήμης. Να δει αν χρειάζεται να αντικαταστήσει κάποιο σπασμένο δέντρο. Να πει, ίσως, στους νεκρούς συντρόφους του ότι είναι και φέτος εδώ, δίπλα τους. Δεν τους ξεχνά. Κι εκείνοι, ίσως, να τον χαιρετήσουν, μέσα από τα κλαδιά των κέδρων, που θα τα χαϊδεύει απαλά ο άνεμος…

Γεννήθηκε – και αυτή είναι μία από τις ελάχιστες βεβαιότητες που έχει – το 1970. Πουλούσε την εργατική του δύναμη επί χρόνια στον έντυπο και τον ηλεκτρονικό Τύπο. Μέχρι που του έπεσε ο ουρανός στο κεφάλι ήταν το μόνο πράγμα που φοβόταν. Τώρα «αναρρώνει» στο Περιοδικό. Ελπίζει, για πάντα.