Από τα δύο στο ένα «άκρο»: η χώρα της ....«ακροαριστερής τρομοκρατίας»

Ένας κλοιός που ολοένα σφίγγει, που ολοένα ζητά αποτίναξη

| 04/07/2017

«Είμαστε (η Ελλάδα) η μόνη χώρα (στην Ευρώπη) που έχει ντόπια τρομοκρατία της ακροαριστεράς» δήλωνε πριν μερικές μέρες στο Politico.EU ο Κυριάκος Μητσοτάκης, αξιοποιώντας και αυτήν την ευκαιρία για να εξαπολύσει επίθεση στην κυβέρνηση.

Τη Δευτέρα 3 Ιουλίου, στη Βουλή, σε μια συζήτηση προ ημερησίας διάταξης για την οικονομία, που ο ίδιος είχε ζητήσει, ο Κ. Μητσοτάκης,  αφού μίλησε λίγο για την οικονομία (μα τι να πει κιόλας, ποιος εφαρμόζει καλύτερα μνημόνια επειδή τα πιστεύει;;;) και πολύ για τους κ.κ. Καμμένο και Πολάκη, σήκωσε το «γάντι» που του πέταξε ο Α. Τσίπρας, ο οποίος επέλεξε, για προφανείς δικούς του πολιτικούς λόγους φυσικά, να την κάνει και αυτός ελαφρά «γυριστή» από το επίμαχο θέμα της οικονομίας.

Έτσι, στις κατηγορίες Τσίπρα ότι με δηλώσεις του σαν την προαναφερόμενη  «ξεπλένει» τη Χ. Αυγή επέμεινε ότι «η τρομοκρατία στην Ελλάδα με εξαίρεση τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα που ανέφερα, είχε προέλευση από τη μήτρα της Αριστεράς. Αυτή ήταν η ιδεολογική μήτρα της τρομοκρατίας». Και απαντώντας σε επικρίσεις από τα κυβερνητικά έδρανα, προχώρησε περαιτέρω λέγοντας: «Γιατί συγχέετε την περίπτωση Τεμπονέρα; Εγώ μιλάω για οργανωμένες προσπάθειες. Έχουμε μια υποχρέωση να σταθούμε με θάρρος απέναντι σε οποιοδήποτε φαινόμενο βίας και να κάνουμε τον συνολικό ιστορικό απολογισμό» καταλήγοντας στη γνωστή επωδό περί «δύο άκρων».

Τελικά, υπό πίεση, συναίνεσε ότι η «Χρυσή Αυγή είναι μια αποκρουστική νεοναζιστική οργάνωση η οποία έχει στοιχεία εγκληματικής οργάνωσης» επιμένοντας ότι στα χρόνια μετά τη δικτατορία η βία έχει πρόσημο και είναι αριστερό. Ως «κερασάκι» σε αυτήν την κουβέντα, ακούσαμε τον Ν. Μιχαλολιάκο να λέει ότι κατά τον εμφύλιο «υπήρχε βία εκατέρωθεν (sic), ναι το παραδέχομαι αλλά δεν υπήρχε τότε Χρυσή Αυγή», να θυμίζει ότι δεν άνοιξε η Χ. Αυγή την Μακρόνησο και τις εξορίες (τι να λέμε τώρα) και να μιλά για τα «δικαιώματα» των χρυσαυγιτών που «καταπατούνται».

Το πρόβλημα της «(ακρο)αριστερής τρομοκρατίας»

Στη χώρα, λοιπόν, που «πανηγυρίζουμε» γιατί η ανεργία μειώθηκε λίγο πάνω από το 22% αν και με βάση τα τελευταία στοιχεία του ΙΝΕ-ΓΣΕΕ ο μέσος μισθός μερικής απασχόλησης (κατηγορία η οποία διογκώνεται καθημερινά) έχει υποχωρήσει στα 385 ευρώ, στη χώρα που ξεπουλιέται με «δεξιό ή ….αριστερό πρόσημο» σπιθαμή προς σπιθαμή, που δεν ξέρεις από πού θα σου έρθει ο επόμενος φόρος να πληρώσεις, και που δεν φαίνεται όχι «φως στο τούνελ» αλλά ούτε κουκίδα φωτός για τις επόμενες γενιές με τις «επιλογές ευθύνης και ευρωπαϊκής προοπτικής», που 62χρονες Ντανιέλες με 4 παιδιά πέφτουν νεκρές στις υπηρεσίες καθαριότητας, που ηλικιωμένοι σκύβουν το κεφάλι και κλαίνε γιατί νιώθουν  να εξευτελίζονται χάνοντας τα ελάχιστα που τους έχουν απομείνει για να ζήσουν με αξιοπρέπεια τα τελευταία χρόνια μιας δύσκολης ζωής, που νέα παιδιά ξενιτεύονται στην πιο παραγωγική ηλικία, το μείζον πρόβλημα είναι «η τρομοκρατία που έχει ως μήτρα την άκρα αριστερά».

Στη χώρα, που προ δύο χρόνων η τρομοκρατία από τράπεζες, αφεντικά και ΜΜΕ έλαβε διαστάσεις «απόλυτης αλήθειας» και γκιλοτίνας προκειμένου να μην τολμήσει κανείς να σηκώσει κεφάλι με αφορμή την κάλπη του δημοψηφίσματος (το πώς το ΟΧΙ αυτό πετάχτηκε στον κάλαθο των αχρήστων είναι επίσης ένα ακόμη έγκλημα προς εξιχνίαση), το πρόβλημα είναι η «ακροαριστερή τρομοκρατία». Στη χώρα που μεταξύ 2010 – 2014 έπεφτε σχεδόν καθημερινά το ξύλο της αρκούδας, που οι τραυματισμοί χιλιάδων διαδηλωτών, ακόμη και σοβαροί, πέρασαν ατιμώρητοι και στα ψιλά, που ακόμη και σήμερα άνθρωποι έχουν προβλήματα από τα ατελείωτα χημικά, (αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πέφτει και τώρα ξύλο σε διαδηλωτές, για να μην ξεχνιόμαστε), το πρόβλημα είναι η «ακροαριστερή τρομοκρατία».

Στη χώρα που δολοφονήθηκαν οι Κουμής και Κανελλοπούλου (μετά τη χούντα δεν είναι αυτό;), ο Μιχάλης Καλτεζάς, ο Νίκος Τεμπονέρας (τι δεν είναι οργανωμένη τρομοκρατία αυτό; Δεν είχαν συγκεκριμένη πολιτική ταυτότητα και στόχο οι δράστες;), ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος, που παραλίγο να πέσει νεκρός ο Δημήτρης Κουσουρής από τον Περίανδρο (που είναι πλέον ελεύθερος!), που ζαρντινιέρες ίπτανται και Ηριάννες καταδικάζονται σε 13 χρόνια φυλάκιση επειδή…ερωτεύτηκαν έναν άνθρωπο που ΔΕΝ καταδικάστηκε, το πρόβλημα είναι η «ακροαριστερή τρομοκρατία».

kanellopoulou

Στη χώρα, που, επισήμως ή ανεπισήμως, φασίστες και νεοναζί, είτε τάσσονται και εντάσσονται με τη Χ. Αυγή ή δηλώνουν «απόσταση» από αυτήν αλλά μοιράζονται αντίστοιχες απόψεις, «καθαρίζουν» τους δρόμους από «σκουπίδια» μετανάστες και πρόσφυγες (όσους ξέρουμε αλλά και πόσους αλήθεια δεν ξέρουμε), που δολοφονούν με, τουλάχιστον, τη συνένοχη σιωπή των αστυνομικών τον Παύλο Φύσσα εν ψυχρώ, που επιτίθενται για να δολοφονήσουν μέλη του ΠΑΜΕ στο Πέραμα, που καίνε σπίτια Ρομά στο Μενίδι, το πρόβλημα είναι η «ακροαριστερή τρομοκρατία».

Στη χώρα που οι εκπρόσωποι της δικαιοσύνης κρίνουν συνταγματικές τις περικοπές σε συντάξεις και μισθούς όλων των άλλων πλην του εαυτού τους, που κρίνουν απολύτως συνταγματικές όλες τις φορολογικές υπέρογκες απαιτήσεις αλλά θεωρούν δίκαιο με το γράμμα του νόμου να παραγράφονται τα χρέη μεγαλο-οφειλετών αν παρέλθουν 5 χρόνια, και που χαρακτηρίζεται «θεσμική απρέπεια» η οποιαδήποτε επίκριση σε βάρος τους (όπως γινόταν και με τους…ευρωπαϊκούς θεσμούς),  που η δίκη μιας νεοναζιστικής εγκληματικής οργάνωσης δεν έχει ολοκληρωθεί αν και έχουν παρέλθει πάνω από 2 χρόνια με αποτέλεσμα καθ’ ομολογία δολοφόνοι να κυκλοφορούν ελεύθεροι, το πρόβλημα είναι η «ακροαριστερή τρομοκρατία».

Στη χώρα που οι κινητοποιήσεις των εργαζομένων βλάπτουν τον τουρισμό, τη χώρα, το σύνταγμα, τα «πάντα όλα», αλλά η ατελείωτη καταστολή πχ δεν τα βλάπτει, ούτε η απεμπόληση της κυριαρχίας της, ούτε η διευρυνόμενη φτώχεια και εξαθλίωση, ούτε ο εξευτελισμός, ούτε η εικόνα των νοσοκομείων να καταρρέουν, των παιδιών να λιποθυμούν στα σχολεία, της στρατιάς των ανέργων ή των αποδεκατισμένων σχολείων, της τσακισμένης μας ζωής και των πεταμένων στον κάδο ονείρων μας,  το πρόβλημα είναι η «ακροαριστερή τρομοκρατία».

newego_LARGE_t_420_54527889

Μια ..«ακροαριστερή τρομοκρατία» που προφανώς προκύπτει, με βάση το σκεπτικό όλων των υποστηρικτών αυτής της αντίληψης, από την «αριστερή ιδεολογική ηγεμονία», όπως δεν έχει βαρεθεί να λέει πχ ο κ. Βορίδης (ξέρετε, αυτός με το τσεκούρι, ο οποίος, όμως, εμφανίζεται τώρα υπέρμαχος των ελεύθερων χώρων με αφορμή τη συζήτηση για την απαγόρευση της εκδήλωσης των αστυνομικών στην πλατεία Εξαρχείων, κάτι θα ξέρει από «ανοιχτότητα»)..

Τα περί «ακροαριστερής τρομοκρατίας» είναι σαφές, πια, ότι δεν είναι εκ παραδρομής.

Δεν είναι υπερβολές. Δεν είναι ιδιοτροπίες, ούτε απλό θράσος πολιτικών επιγόνων δοσιλόγων και ναζί, ταγματασφαλιτών και χωροφυλάκων, μιζαδόρων και λαμόγιων.

Για ένα όψιμο τμήμα εκπροσώπων του συστήματος, η «αριστερή τρομοκρατία» αντιμετωπίζεται σαν να είναι ένα «βατό» θέμα συζήτησης για να «ξεχνιόμαστε» με το θυμικό για όλα όσα τελικά πολιτικά επιλέγει και διαμορφώνουν μια χαρά το έδαφος για λογικές «άκρων», φασίστες και εξαθλίωση.

Είναι ξεκάθαρο, όμως, ότι για ένα μεγάλο τμήμα των παραδοσιακών εκπροσώπων του συστήματος, «(ακρο)αριστερή τρομοκρατία» είναι πλέον οτιδήποτε εναντιώνεται στην απόλυτη βαρβαρότητα που επικρατεί και εντείνεται. Είναι οτιδήποτε τολμά να διαφωνήσει, να σηκώσει κεφάλι, να διαφοροποιηθεί, να μιλήσει. Πόσο μάλλον να διαδηλώσει, να εξοργιστεί και να διεκδικήσει. Αν γίνεται, δε, ακόμη πιο αποκαλυπτικό είναι γιατί στην ωμή αυτή ποινικοποίηση με όρους άκρατης καταστολής κάθε άλλης φωνής, από τα «δύο άκρα» απομένει  ουσιαστικά μόνο το ένα: αυτό που πραγματικά ήταν πάντα ..άκρο για το σύστημα και τους κρατούντες: αυτό που αμφισβητούσε την εξουσία τους. Το άλλο, οι φασίστες, επανέρχεται κανονικά στη θέση του: στο πιο σκοτεινό σημείο της καρδιάς του καπιταλιστικού συστήματος. Στο σημείο που δεν μπορεί παρά να είναι ο δικός μας μοναδικός στόχος.

Ανάμεσα στις δύο μεγάλες αγάπες, την ψυχολογία και τη δημοσιογραφία, την μία την σπούδασε και την άλλη την έκανε επάγγελμα. Καμβάς το διεθνές ρεπορτάζ. Eκεί που δυστυχώς οι ζωές γίνονται ακόμη αριθμοί. Αγαπημένη ερώτηση: γιατί. Αγαπημένο μέσο: οι λέξεις, γραπτές ή ραδιοφωνικές. Μετά κόπων και βασάνων, κατάφερε να ολοκληρώσει διδακτορική διατριβή, όπου αποπειράθηκε να συνδυάσει πολιτική φιλοσοφία και σύγχρονες εξελίξεις.