Εξεγειρόμαστε επειδή δεν μπορούμε να ανασάνουμε

Από τη Νέα Υόρκη στην Ελλάδα, η αστυνομία και το κράτος δολοφονούν

| 09/12/2014

Ο Jerome Roos είναι υποψήφιος διδάκτορας στις πολιτικές και κοινωνικές επιστήμες στο Ευρωπαϊκό Πανεπιστημιακό Ίδρυμα (European University Institute –  EUI) και ιδρυτικός εκδότης του ROAR Magazine. Στο φόντο των εξελίξεων, των συνεχών δολοφονιών αφροαμερικανών από αστυνομικούς που μένουν ατιμώρητοι στις ΗΠΑ και της απεργίας πείνας του Νίκου Ρωμανού (Ασφυξία για μια ανάσα ελευθερίας) κόντρα στη ρεβανσιστική κυβερνητική πολιτική στην Ελλάδα, δημοσίευσε το παρακάτω άρθρο το οποίο μεταφράσαμε και αναδημοσιεύσουμε. Επιλέξαμε να διατηρήσουμε τους συνδέσμους που δίνει ο ίδιος, παρ’ όλο που παραπέμπουν σε κείμενα και βίντεο στα αγγλικά, καθώς αφενός πολλά από τα περιστατικά στα οποία αναφέρεται δεν υπάρχουν σε αντίστοιχο υλικό μεταφρασμένο στα ελληνικά, και αφετέρου, πολλοί σύνδεσμοι είναι ιδιαίτερα ενδιαφέροντες. [Δείτε εδώ κι ένα άρθρο που δημοσιεύσαμε χθες από το The Nation, για το πώς λειτουργεί το σύστημα που αθωώνει δολοφόνους αστυνομικούς]

Μετάφραση: Ειρήνη Γαϊτάνου

safe_image

Από τη Νέα Υόρκη στην Ελλάδα, εξεγειρόμαστε επειδή δεν μπορούμε να ανασάνουμε

του Jerome Roos , ROAR magazine
07.12.2014

Δεν μπορούμε να ανασάνουμε μπροστά σε αυτή την αδικία. Δεν μπορούμε να ανασάνουμε γιατί βράζουμε από οργή. Πρέπει να εξεγερθούμε – για μια ανάσα ελευθερίας και δικαιοσύνης.

«Δεν μπορώ ν’ ανασάνω. Δεν μπορώ ν’ ανασάνω. Δεν μπορώ ν’ ανασάνω.»
Αυτά ήταν τα τελευταία λόγια του Eric Garner. Τα επανέλαβε τουλάχιστον 11 φορές, και ακούστηκαν ξεκάθαρα στην κάμερα που τα κατέγραψε όλα, ενώ ένας μπάτσος καθόταν στο στήθος του και ένας άλλος τον έπνιγε κάνοντας του κεφαλοκλείδωμα. Και μετά σταμάτησε να κινείται. Για έξι λεπτά τον άφησαν απλά ξαπλωμένο στο πεζοδρόμιο – δεν έκαναν το παραμικρό καταραμένο πράγμα για να σώσουν τη ζωή του. Ο ιατροδικαστής αποφάνθηκε ότι ήταν δολοφονία· ακόμα ένας μαύρος άνθρωπος που δολοφονήθηκε από λευκό αστυνομικό. Ωστόσο το δικαστήριο, αποτελούμενο κατά πλειοψηφία από λευκούς ενόρκους, αποφάσισε να μην ασκήσει δίωξη. Τώρα εμείς δεν μπορούμε να ανασάνουμε.

Δεν μπορούμε να ανασάνουμε με αυτή την αδικία στον αέρα. Δεν μπορούμε να ανασάνουμε γνωρίζοντας ότι στην Αμερική ένας μαύρος άνθρωπος σκοτώνεται από την αστυνομία κάθε 28 ώρες – και ο μπάτσος συνήθως τη βγάζει καθαρή, ατιμώρητος. Δεν μπορούμε να ανασάνουμε όντας μάρτυρες του πώς αυτά τα γουρούνια ακρωτηριάζουν, τρομοκρατούν και δολοφονούν έγχρωμους ανθρώπους. Πώς καταπνίγουν τις ειρηνικές διαμαρτυρίες ενάντια σε αυτή την κατάσταση. Πώς καταφτάνουν με τανκς, ντυμένοι σαν Ρόμποκοπ, κουβαλώντας συμπαγή ξύλινα ρόπαλα και πλήρως αυτόματα όπλα, ψάχνοντας για κάθε πιθανή δικαιολογία ώστε να σκοτώσουν ή να ξυλοφορτώσουν εκείνους τους ανθρώπους τους οποίους υποτίθεται ότι «υπηρετούν και προστατεύουν».

rooos

Δεν μπορούμε να ανασάνουμε μέσα σε αυτή την τοξική ατμόσφαιρα κρατικής βαρβαρότητας.

Δεν μπορούμε να ανασάνουμε μέσα σε αυτή την παρωδία δικαιοσύνης, σε αυτή τη φενάκη δημοκρατίας.

Πώς μπορούμε να ανασάνουμε γνωρίζοντας ότι, μόλις δυο βδομάδες πριν, συνέβη ακριβώς το ίδιο πράγμα με τον λευκό μπάτσο που πυροβόλησε τον Mike Brown στο Φέργκιουσον;

Πώς μπορούμε να ανασάνουμε γνωρίζοντας ότι, μόλις μια μέρα αφού ο δολοφόνος του Garner αφέθηκε να φύγει ατιμώρητος, άλλος ένας άοπλος μαύρος πυροβολήθηκε από έναν λευκό μπάτσο στην Αριζόνα;

Πώς μπορούμε να ανασάνουμε γνωρίζοντας ότι τα καθάρματα που πυροβόλησαν ένα 12χρονο μαύρο αγόρι που έπαιζε με ένα όπλο-παιχνίδι δεν είναι καν ύποπτοι για οποιαδήποτε αδίκημα;

Πώς μπορούμε να ανασάνουμε γνωρίζοντας ότι το μόνο άτομο που κατηγορείται στην υπόθεση της δολοφονίας του Eric Garner είναι ο άντρας που την κατέγραψε σε βίντεο;!

Πώς μπορούμε να ανασάνουμε μέσα από την οργή που βράζει, μέσα από τη δυσπιστία – την αηδία;

Απλά δεν μπορούμε να ανασάνουμε.

Και δεν είμαστε οι μόνοι.

Τα ίδια σκατά συμβαίνουν παντού.

Στο Μεξικό, μπάτσοι και συμμορίες είναι ένα πράγμα. Ακόμα κανένα σημάδι από τους 43 εξαφανισμένους μαθητές της Escuela Normal Rural στην Ayotzinapa – αλλά όλοι ξέρουν τι έχει συμβεί. Ο δήμαρχος έβαλε τους μπάτσους να παραδώσουν τους μαθητές στις συμμορίες, οι οποίες άφησαν τους 15 από αυτούς να πεθάνουν από ασφυξία σε ένα φορτηγό, έπειτα εκτέλεσαν τους υπόλοιπους και έκαψαν τα λείψανά τους σε μια τεράστια φωτιά που έκαιγε όλη τη νύχτα. Καθώς φαίνεται, κάποιοι από τους μαθητές ήταν ακόμα ζωντανοί όταν πετάχτηκαν στις φλόγες. Όλο το πολιτικό σύστημα είναι μέσα σε αυτή την ιστορία – όλοι γνωρίζουν. Και έτσι στο Μεξικό, δεν μπορούν να ανασάνουν.

Στην Ελλάδα, μπάτσοι και φασίστες είναι ένα πράγμα. Ακόμα καμία απόφαση για την 25-ήμερη απεργία πείνας του αναρχικού Νίκου Ρωμανού. Όλοι ξέρουν τι έχει συμβεί. Ο Νίκος και οι σύντροφοί του λήστεψαν μια τράπεζα. Είπαν στους υπαλλήλους της τράπεζας ότι δεν είχαν τίποτα να φοβηθούν· εχθρός τους ήταν το κράτος. Αλλά οι μπάτσοι τους έπιασαν πριν μπορέσουν να δραπετεύσουν. Τους συνέλαβαν και τους υπέβαλαν σε βασανιστήρια, τα πρόσωπά τους ήταν τόσο άσχημα χτυπημένα που οι μπάτσοι έπρεπε να επεξεργαστούν απροκάλυπτα στο φώτοσοπ τις φωτογραφίες τους που κυκλοφόρησαν στα ΜΜΕ. Α, και σήμερα κλείνουν ακριβώς έξι χρόνια που ένας μπάτσος πυροβόλησε στην καρδιά εν ψυχρώ τον κολλητό του Νίκου, τον Αλέξη – ακριβώς μπροστά στα μάτια του.

Τώρα ο Νίκος είναι σε απεργία πείνας επειδή το κράτος αρνήθηκε να του χορηγήσει το συνταγματικό του δικαίωμα να παρακολουθήσει τα πανεπιστημιακά του μαθήματα εκτός της φυλακής. Σταμάτησε να τρώει, δήλωσε, για να κερδίσει «μια ανάσα ελευθερίας». Αλλά αντί να του δοθεί μια πνοή αέρα, το κράτος τον αφήνει απλά να πεθάνει από την πείνα. «Ακόμα κι αν ο Θεός ο ίδιος ερχόταν από τους ουρανούς», δήλωσε ο Υπουργός Δικαιοσύνης, «δεν θα του χορηγούσα άδεια». Τώρα οι γιατροί προειδοποιούν ότι ο Νίκος είναι σε κρίσιμη κατάσταση και θα μπορούσε να υποκύψει από ανεπάρκεια οργάνων οποιαδήποτε στιγμή. Οι γονείς του φοβούνται ότι ο γιος τους θα καταλήξει ως μάρτυρας. Αλλά οι μπάτσοι απαντούν απλά στις διαδηλώσεις αλληλεγγύης με περισσότερα χημικά. Και έτσι στην Ελλάδα, όπως στο Μεξικό και τις ΗΠΑ, δεν μπορούν να ανασάνουν.

Θα μπορούσα να συνεχίσω. Θα μπορούσα να μιλήσω για την εν ψυχρώ εκτέλεση ενός Παλαιστίνιου από την ισραηλινή αστυνομία τον προηγούμενο μήνα. Θα μπορούσα να μιλήσω για την δολοφονία από την αστυνομία του περιβαλλοντικού ακτιβιστή Rémi Fraisse στη Γαλλία. Θα μπορούσα να μιλήσω για την αστυνομική βία ενάντια στους διαδηλωτές του κινήματος Occupy στο Χονγκ Κονγκ. Θα μπορούσα να μιλήσω για την αστυνομία της Βραζιλίας που σκοτώνει έξι ανθρώπους την ημέρα. Θα μπορούσα να μιλήσω για την αστυνομική ατιμωρησία μετά τη σφαγή της Μαρικάνα στη Νότια Αφρική. Θα μπορούσα να μιλήσω για τους αξιωματικούς του αστυνομικού τμήματος του Λος Άντζελες, που πυροβόλησαν έναν άντρα στο κεφάλι σήμερα – δέκα γαμημένες φορές! – μέσα σε ένα πλήθος από τουρίστες στη Λεωφόρο Χόλιγουντ. Θα μπορούσα να μιλήσω για τους Τούρκους μπάτσους που σκότωσαν έναν Κούρδο νέο σε μια διαδήλωση σήμερα. Θα μπορούσα να μιλήσω για την επιδημία αστυνομικής βίας και παρενόχλησης σε βάρος διαφυλικών έγχρωμων ατόμων. Θα μπορούσα να συνεχίσω και να συνεχίσω και να συνεχίσω.

Αλλά δεν υπάρχει κανένα νόημα να γράψουμε και να μιλήσουμε και να αναλύσουμε και να συζητήσουμε. Μερικά πράγματα είναι τόσο βασικά, τόσο στοιχειώδη, τόσο απλά και άμεσα, που απλά δεν μπορούν να σταθούν: ούτε στις ΗΠΑ, ούτε στο Μεξικό, ούτε στην Ελλάδα, ούτε στην Παλαιστίνη, ούτε στη Γαλλία, ούτε στο Χονγκ Κονγκ, ούτε στη Βραζιλία, ούτε στη Νότια Αφρική, ούτε στο Κουρδιστάν, πουθενά. Γιατί έτσι δεν μπορούμε να ανασάνουμε – και στην καθολική αίσθηση ασφυξίας που νιώθουμε στα χέρια του καπιταλιστικού κράτους και των δυνάμεών του της τάξης, είμαστε ένα. Μερικοί και μερικές από μας είναι ιδιαίτερα προνομιούχοι/ες, σίγουρα, αλλά ο εχθρός μας είναι ένας και ο ίδιος. Από τη Νέα Υόρκη στην Ελλάδα, πρέπει να εξεγερθούμε ενάντια στην αστυνομία. Όπως το έθετε τόσο οξυδερκώς ο μεγάλος Franz Fanon, «όταν εξεγειρόμαστε δεν είναι για μια συγκεκριμένη κουλτούρα. Εξεγειρόμαστε απλώς επειδή, για πολλούς λόγους, δεν μπορούμε πια να ανασάνουμε.»

 

Από τη Νέα Υόρκη (βίντεο από τον Brandon Jourdan):

 

 

Στην Αθήνα (βίντεο από τον Ross Domoney):