Γιατί ΔΕΝ χαιρόμαστε πατέρα με την πορεία του Mega προς το γκρεμό;

Γιατί το θυμικό και η εξαθλίωση ουδέποτε ήταν καλοί σύμβουλοι

| 25/05/2016

Στον «αέρα» βρίσκεται η επόμενη μέρα για τον τηλεοπτικό σταθμό Mega και την ιδιοκτήτρια εταιρεία του μετά από μία ακόμη αδιέξοδη συνεδρίαση του Διοικητικού Συμβουλίου κατά την οποία οι μέτοχοι δεν κατάφεραν να συμφωνήσουν στην αύξηση μετοχικού κεφαλαίου. Μια κίνηση που θα δώσει «παράταση ζωής» στο κανάλι, που αλλιώς θα περάσει υπό τον έλεγχο των τραπεζών, οι οποίες έναντι των οφειλών του από δάνεια που έχει λάβει έχουν δεσμεύσει τους λογαριασμούς του. Το τι ακριβώς συνέβη στο ΔΣ της 24ης Μαΐου ουδείς το ξέρει ακριβώς καθώς οι πληροφορίες φτάνουν στους άμεσα ενδιαφερόμενους, δηλαδή στους εργαζόμενους, αποσπασματικές και φυσικά «διαμεσολαβημένες» από την άποψη της κάθε πλευράς που τις διαρρέει.

Το πλέον πρόσφατο σενάριο που διέρρευσε και μεταδίδεται και από την ιστοσελίδα Τυπολογίες που εξειδικεύεται στα ΜΜΕ, είναι ότι οι τράπεζες ζήτησαν από το MEGA να καταγραφούν σε ένα πρακτικό του ΔΣ της εταιρείας οι προθέσεις των μετόχων. Κατά τη διάρκεια του ΔΣ  ακούστηκαν, για μια ακόμη φορά, κατά τις πληροφορίες αυτές, ποσά που μπορεί να καταβληθούν στη σχεδιαζόμενη αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου. Στην προφορική συζήτηση ο Φώτης Μπόμπολας είπε πως θα βάλει 7,5 εκατ. ευρώ (μαζί με το Δ. Μάρη, ο οποίος τηρεί στάση αναμονής), ο Σταύρος Ψυχάρης 5 εκατ. ευρώ  και ο Θεοχάρης Φιλιππόπουλος των Αττικών Εκδόσεων που είναι εκτός εταιρείας 5 εκατ. ευρώ. Μάλιστα ο κ. Φιλιππόπουλος διέψευδε ότι απέσυρε το ενδιαφέρον του για το κανάλι. Προς το παρόν δεν εμφανίζεται διατεθειμένη να συμμετάσχει στη συζήτηση η πλευρά Βαρδινογιάννη. Οι τράπεζες ζητάνε εκ νέου την υπογραφή MOU και μια μικρή προκαταβολή. Με αυτές τις προϋποθέσεις θα αποδεσμευτούν οι λογαριασμοί του MEGA στις τράπεζες.  Οπότε τις επόμενες ώρες αναμένεται το τι θα γίνει τελικά.

Εν ολίγοις, το Mega καλείται να πληρώσει άμεσα 100 εκατ. ευρώ σε δάνεια, εκτός κι αν επέλθει συμφωνία μεταξύ των μετόχων για την αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου κατά 22,7 εκατ. ευρώ. Αν το Mega «πέσει» οι επιπτώσεις και στα συγκροτήματα του ΔΟΛ αλλά και του Πήγασου θα είναι τεράστιες. Δηλαδή οι επιπτώσεις στους εκατοντάδες εργαζομένους που ήδη βιώνουν καθυστερήσεις πληρωμών και σκληρότατες συνθήκες εργασίας.

 ΚΑΙ ΕΜΑΣ ΤΙ ΜΑΣ ΝΟΙΑΖΕΙ; Θα μπορούσε να είναι μια εύλογη ερώτηση σε όλες αυτές τις εξελίξεις.  Πόσο μάλλον που οι εξελίξεις αυτές έχουν, όπως φαίνεται από μια ευρεία γκάμα σχολίων στα social media, ακόμη και …πανηγυρικές «επιδράσεις στις μάζες». Στην τελική, το Mega και κατ’ επέκταση τα εκδοτικά συγκροτήματα που συμμετέχουν σε αυτό, είναι ίσως οι πιο χαρακτηριστικοί φορείς της κυρίαρχης άποψης των αφεντικών. Ήταν αυτοί που λοιδορούσαν τις εργατικές κινητοποιήσεις, που «έσβησαν» από το χάρτη και διαστρέβλωσαν στον μέγιστο βαθμό το «ΌΧΙ» του ελληνικού λαού πέρυσι το καλοκαίρι, ήταν αυτοί που υπερθεμάτισαν για την συνθλιβή κάθε εργασιακού δικαιώματος, κάθε μισθού και κάθε σύνταξης, στο όνομα της αναγκαιότητας αφού «όλοι μαζί τα φάγαμε» και πρέπει να γονατίσουμε μπροστά στις επιταγές των δανειστών και όσων εντός χώρας ταυτίζουν τα συμφέροντά τους με αυτές, με όσους ανέχονται τα πάντα για να παραμείνουν «μενουμευρώπηδες».  Ναι, ήταν και είναι όλα αυτά που τα τελευταία χρόνια μας εξόργισαν, μας εξευτέλισαν, μας παραπληροφόρησαν, μας τρομοκράτησαν, μας εξοβέλισαν από την ίδια την ζωή μας.

 Ποιο από όλα τα Mega όμως ήταν αυτό; Δεν είναι και οι εκατοντάδες εργαζόμενοί του; Οι τεχνικοί, οι δημοσιογράφοι, το υπόλοιπο προσωπικό; Δεν είναι και όλοι αυτοί που δεν βλέπουμε να «λάμπουν» μπροστά στις κάμερες ή ακόμη και όταν είναι μπροστά στις κάμερες δεν κάνουν «υψηλή δημοσιογραφία» αλλά είναι στο δρόμο από το πρωί μέχρι το βράδυ; Τι σχέση έχουν όλοι αυτοί με τα «στελέχη» που με θράσος κουνούσαν το δάχτυλο στους πολίτες όλα τα τελευταία χρόνια και είχαν τα ίδια ακριβώς συμφέροντα με τα αφεντικά του καναλιού; Τι σχέση έχουν οι «συμβάσεις» για να δουλεύεις  24 ώρες την ημέρα, 7 μέρες την εβδομάδα, 30 μέρες το μήνα χωρίς σταματημό με τους παχυλούς μισθούς των τηλεοπτικών αστέρων που «περνούσαν γραμμή» και φυσικά πληρώνονταν αδρά γι αυτό;

μεγα εργαζομενος

 Αλήθεια, πιστεύει κανείς ότι αν κλείσει το Mega έχει επιτευχθεί κάποια νίκη ως προς την γραμμή ισοπέδωσης των εργαζομένων της χώρας τούτης την οποία εξυπηρέτησε το κανάλι τόσα χρόνια;  Αυτό θα συνέβαινε όντως αν έκλεινε με όρους ανατροπής και ισχύος των εργαζομένων, με όρους κινήματος στο πλαίσιο μιας ριζικά διαφορετικής πολιτικής πρότασης εξουσίας υπό την οποία τα media θα είχαν άλλο ρόλο να παίξουν, και όχι ρόλο «χωροφύλακα ονείρων και συνειδήσεων». Όχι τώρα, που μοιάζει να βρίσκεται σε επιθανάτιο ρόγχο με όρους σύγκρουσης επιχειρηματικών συμφερόντων και ανακατάταξης του μηντιακού τοπίου, μιας σύγκρουσης που προφανώς δεν θα αλλάξει τη γενική εικόνα: δηλαδή την διαπλοκή μηντιακού και τραπεζικού κεφαλαίου με την κεντρική πολιτική σκηνή έτσι ώστε ουσιαστικά να διασφαλίζονται από το πολιτικό προσωπικό της χώρας παχυλές χαριστικές συμβάσεις σε μια σειρά από οικονομικούς τομείς με αντάλλαγμα τη «διαμόρφωση πραγματικότητας» φιλικής προς τους έχοντες, κατέχοντες, εργοδότες και πάσης φύσεως ελέγχοντες την εξουσία.

 Η εναλλαγή προσώπων δεν σημαίνει αλλαγή ουσίας. Και δυστυχώς δεν σημαίνει, όπως έχουν έρθει τα πράγματα, ούτε ήττα μιας αντίληψης. Σημαίνει όμως ότι για μια ακόμη φορά, το κόστος των ζημιογόνων μηντιακών επιχειρήσεων που «φούσκωσαν» με συγκεκριμένο τρόπο και για συγκεκριμένο λόγο και τώρα είναι άχρηστες στο σύστημα υπό την παρούσα τους μορφή και χρειάζεται κάτι «φρέσκο», θα το πληρώσουν οι εκατοντάδες εργαζόμενοι στην ΤΗΛΕΤΥΠΟΣ (Mega) και κατ’ επέκταση οι εργαζόμενοι στο ΔΟΛ και στον ΠΗΓΑΣΟ. Ως συνήθως.  Και όχι μόνο. Θα το πληρώσουν οι εργαζόμενοι στο σύνολο του Τύπου καθώς ο ρόλος του ΔΟΛ είναι κομβικός στις εκτυπώσεις και τη διανομή του Τύπου και μέσω του πρακτορείου «Άργος» χρηματοδοτούνται από τις πωλήσεις τους οι μισές εφημερίδες. Οι άλλες μισές είναι στην «Ευρώπη» του ομίλου Πήγασου. Γιατί δεν φαντάζεται κανείς ότι τα αφεντικά του Mega και των εκδοτικών αυτών συγκροτημάτων θα έχουν απώλειες. Τις δουλειές και τα συμβόλαιά τους «τα έκλεισαν», τις επενδύσεις τους σε πιο κερδοφόρους τομείς τις έκαναν, και είναι έτοιμοι για νέο γύρο εκμετάλλευσης. No problem.

Και πού ήταν αυτοί οι εργαζόμενοι όταν οι άλλοι πετάγονταν στο δρόμο; Πού ήταν αυτοί οι εργαζόμενοι όταν η «γραμμή» του Mega συνέθλιβε αγώνες, ανθρώπους, την κοινωνία ολόκληρη, την ίδια την αλήθεια, όπως φάνηκε την περίοδο του δημοψηφίσματος; Είναι μια ερώτηση που μπορεί το θυμικό να θέτει. Κάποιοι ακολούθησαν την πολύ γνωστή και διαδεδομένη λογική του «κοιτώ τη δουλειά μου» και όσο πάει. Είναι μια λογική που δεν διακρίνει μόνο τους εργαζόμενους στα ΜΜΕ άλλωστε, απλώς στο χώρο αυτό γίνεται πιο ορατή και πιο επικίνδυνη.  Κάποιοι μέσα από την ίδια την φύση της δημοσιογραφικής δουλειάς κυρίως (επαφές με πρόσωπα εξουσίας κλπ) πιθανώς και να «πείστηκαν» ότι δεν ήταν το ίδιο με τους άλλους εργαζόμενους γενικά και ειδικά στα ΜΜΕ, κάποιοι απλώς δεν μίλησαν για να μην χάσουν τη δουλειά τους επιβεβαιώνοντας την ιστορική εμπειρία ότι κάποια στιγμή θα έρθει και η δική σου σειρά αλλά δεν θα υπάρχει κανείς για να φωνάξει για σένα. Και κάποιοι με αγωνία ψυχής ισορροπούσαν ανάμεσα στη «γραμμή» και στην αλήθεια, διασώζοντας την αξιοπρέπειά τους. Να μην ξεχνάμε, ότι στις συνελεύσεις τους όλο τον προηγούμενο χρόνο κρατούσαν μια γενναία στάση, ψήφιζαν ενάντια στις μειώσεις αποδοχών του προσωπικού και ζητούσαν να μπουν στο μισθολόγιο οι συμβασιούχοι, οι οποίοι κάλυπταν πάγιες και διαρκείς ανάγκες.

Όσο κατανοητή και αν είναι η πρώτη θυμική αντίδραση πολλών, άλλο τόσο κατακριτέα είναι, καθώς δεν εκφράζει παρά μόνο τα κατώτερα εκείνα ένστικτα που συντηρούν την εξουσία του καπιταλισμού

 Προφανώς δεν μπορεί κανείς να είναι ικανοποιημένος ή να χειροκροτεί τη στάση όσων εργαζομένων επιλέγουν να «σώσουν τον εαυτό τους» με οποιοδήποτε πρόσχημα, είτε αυτό γίνεται στο Mega, με σοβαρές συνέπειες στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης, είτε σε μια οποιαδήποτε άλλη επιχείρηση ή δημόσια υπηρεσία. Αν όμως είναι ν’ αλλάξει αυτό,  δεν μπορεί να γίνει τίποτε πετροβολώντας τους ή στήνοντάς τους στον τοίχο. Μέσα στον εργασιακό κόλαφο που βιώνουμε όλοι η οποιαδήποτε αντίδραση στην είδηση ότι το Mega μοιάζει να οδεύει σε πλήρες ναυάγιο που δεν διαχωρίζει αφεντικά, στελέχη, επιχειρηματικά παιχνίδια και «γραμμή» από τους εργαζομένους, απλώς εντείνει τον κοινωνικό αυτοματισμό και την εξαιρετικά αρεστή στο σύστημα δαιμονοποίηση αδιακρίτως ολόκληρων επαγγελματικών κλάδων. Όσο κατανοητή και αν είναι η πρώτη θυμική αντίδραση πολλών, άλλο τόσο κατακριτέα είναι, καθώς δεν εκφράζει παρά μόνο τα κατώτερα εκείνα ένστικτα που συντηρούν την εξουσία του καπιταλισμού.

 Δεν μπορεί κανείς να χαίρεται γιατί κλείνει ή θα κλείσει το Mega. Όχι φυσικά γιατί θέλει να παραμείνει το Mega όπως είναι.  Όπως όποιος υπερασπίζεται το Δημόσιο δεν σημαίνει ότι υιοθετεί ό,τι πιο αντιδραστικό εκφράζει το δημόσιο με τα ρουσφέτια, τους υπαλλήλους «της πίσω πόρτας», των επιδομάτων – φαντασμάτων, της γραφειοκρατίας, της εξαγοράς ψήφων κ.ο.κ. Δεν χαίρεται γιατί θα μείνουν στο δρόμο εκατοντάδες εργαζόμενοι που θα έρθουν να προστεθούν στους, ήδη, χιλιάδες ανέργους για να σχηματίσουν στρατιές απελπισμένων για ένα μεροκάματο που θα κάνουν τα πάντα, όπως είναι ανθρώπινο, για να επιβιώσουν άρα θα είναι και πολύ περισσότερο χειραγωγήσιμοι, πολύ λιγότερο ελεύθεροι να αγωνιστούν. Η εξαθλίωση είναι καλό όπλο για τα αφεντικά αλλά κακός σύμβουλος για τους εργαζόμενους.

  Και τι άλλο θα μπορούσε να γίνει; Αυτή είναι η ερώτηση που έρχεται και ξαναέρχεται τώρα με την κατάρρευση του «κολοσσού» (στο χώρο των ΜΜΕ) Mega όπως έγινε και με άλλες περιπτώσεις ΜΜΕ στο πρόσφατο παρελθόν.  Είναι μια ερώτηση που πρέπει να απαντηθεί στο εδώ και στο τώρα με το βλέμμα εκτός συστήματος χωρίς μεγαλοστομίες, χωρίς λογικά άλματα αλλά και χωρίς «υποχωρήσεις στο ρεαλισμό του καπιταλισμού». Όταν οι εργοδότες θέλουν να σώσουν τα κέρδη τους, όταν ένα μέσο τους είναι πια άχρηστο για να «κλείσουν» τις συμφωνίες τους απλώς το «τελειώνουν» , «τελειώνοντας» τους εργαζόμενους. Αυτοί ξέρουν το δρόμο.

Η εξαθλίωση είναι καλό όπλο για τα αφεντικά αλλά κακός σύμβουλος για τους εργαζόμενους.

 Οι εργαζόμενοι, το κίνημα, είναι αυτοί που πρέπει να βρουν το δικό τους δρόμο. Και σίγουρα αυτός δεν περνά από την εξαφάνιση θέσεων εργασίας. Κι αν διεκδικούσαν τη διατήρηση των θέσεων εργασίας τους μέσα από τον έλεγχο του μέσου; Θα έβλεπαν πιθανώς ότι αντικειμενικά είναι εξαιρετικά δύσκολο να επιβιώσει στις υπάρχουσες συνθήκες χωρίς τη στήριξη της πολιτικής εκτελεστικής εξουσίας σε σειρά ζητημάτων πχ και πολύ πρόχειρα αναφέροντας  δωρεάν άδειες ή με ευνοϊκούς όρους για τέτοια ραδιοτηλεοπτικά ΜΜΕ ή δωρεάν χαρτί για εφημερίδες κ.ο.κ. Άρα την στήριξη μιας άλλης πολιτικής εκτελεστικής εξουσίας με άλλο χαρακτήρα και άλλο προσανατολισμό. Όταν το σύστημα τρέμει και σείεται, όταν κάνει τα πάντα για να «ξεβγάλει» την κρίση του στην πλάτη των εργαζομένων, δεν υπάρχει κανένας δρόμος ατομικής ξεχωριστής επιβίωσης που δεν περνά από το μαζί, από το συντονισμό, από την αλληλεγγύη (όχι γενικώς και αορίστως), από τον αγώνα που θα συγκλίνει κλάδο τον κλάδο, βήμα το βήμα (όχι άλμα το άλμα, ούτε ενθουσιασμό τον ενθουσιασμό, αλλά με συγκεκριμένο και σαφή τρόπο) στην ανατροπή και στην εξουσία των πολλών έναντι των λίγων.

Ανάμεσα στις δύο μεγάλες αγάπες, την ψυχολογία και τη δημοσιογραφία, την μία την σπούδασε και την άλλη την έκανε επάγγελμα. Καμβάς το διεθνές ρεπορτάζ. Eκεί που δυστυχώς οι ζωές γίνονται ακόμη αριθμοί. Αγαπημένη ερώτηση: γιατί. Αγαπημένο μέσο: οι λέξεις, γραπτές ή ραδιοφωνικές. Μετά κόπων και βασάνων, κατάφερε να ολοκληρώσει διδακτορική διατριβή, όπου αποπειράθηκε να συνδυάσει πολιτική φιλοσοφία και σύγχρονες εξελίξεις.