Δεν πνίγεται η αλήθεια, δεν κλείνουν τα στόματα

Αυτές τις μέρες, νιώθουμε ότι θέλουμε να πούμε και να διαβάσουμε κάτι, πέρα από «σφιχτές αναλύσεις» ειδικών για την κατάσταση. Θέλουμε να φωνάξουμε, να μας ακούσουν πώς νιώθουμε. Θέλουμε να μπορέσουμε να σπάσουμε την απόσταση που πολλές φορές διαστρεβλώνει την ίδια την ουσία. Να μπορέσουμε να εξηγήσουμε, να μεταδώσουμε την κατάσταση εδώ στην Ελλάδα, σε δικούς μας ανθρώπους ακόμη (και ειδικά) αν μένουν πολύ μακριά…

Γι’ αυτό, συντάκτες και αναγνώστες «του Περιοδικού» γράφουν ένα γράμμα σε ένα φίλο ή μία φίλη τους, με σκοπό να μιλήσουν για τις παράξενες μέρες που ζούμε αυτή την εβδομάδα.Όποιος-όποια θέλει, στέλνει στο inbox της σελίδας μας στο fb.

Το δέκατο γράμμα στέλνει η Πηγή Λομποτέση

…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………

Αγαπημένο μου Μαριανάκι,

αυτή την εβδομάδα η Αθήνα μύρισε λάσπη, όχι όπως περιμέναμε γιασεμί και καλοκαίρι, αλλά λάσπη κολλημένη σε παπούτσια. Τόση λάσπη που έπνιξε την αλήθεια και τις ιδέες. Ξεχάσαμε τη λογική μας, την αριθμητική, τη σημασία του ναι και του όχι. Πανικόβλητοι όλοι να περισώσουν το λίγο ή το πολύ τους, σε μια αβέβαια προκαθορισμένη πτώση. Ακόμα και ο λιγοστός ήλιος λάσπη μού μυρίζει. Ίσως στο Λονδίνο να έχεις συνηθίσει αυτή τη μυρωδιά, εδώ με πνίγει γιατί βγαίνει από τα παπούτσια όλων.

Σαν πληγή που την ξύνεις καιρό, αυτές τις μέρες η πληγή άνοιξε και άφησε όλα τα μικρόβια να της επιτεθούν. Νιώθω μεγάλη θλίψη για όλους όσοι ξεχνούν, για όλους όσοι φανατίζονται σε ένα σκοπό που βαράει για τσέπες άλλων. Ταυτίζονται σε έναν κοινό παρονομαστή, μα τίποτα δεν είναι κοινό. Ξύπνησαν όσοι από επιλογή κοιμούνται πέντε χρόνια και τάχτηκαν τόσο χυδαία να μου αποδείξουν ότι πέντε χρόνια ζω καλά. Όχι φίλε μου, τίποτε δεν ήταν καλό αυτά τα χρόνια. Οι φίλοι μου σαν μαδημένα πουλιά έφυγαν να βρουν μια λύση και όσοι μείναμε πίσω παλέψαμε και παλεύουμε για τα αυτονόητα.

Πριν ξημερώσει αυτή η αλλόκοτη εβδομάδα μου ‘χες στείλει πως στη δουλειά σου οι καρχαρίες φοράνε κουστούμια, κάθονται σε γραφεία και υπογράφουν νομικές πράξεις. Στην Αθήνα μια εβδομάδα τώρα όλοι οι καρχαρίες φόρεσαν αυτοκολλητάκια στο πέτο, καπελάκια, μάθανε να κολλάνε αφίσες, στήσανε μηχανισμούς και ανθρώπους, ρίξανε λεφτά, αναστήσανε τους σωτήρες τους, πήρανε τα μικρόφωνα, κόψανε τις φωνές, στείλανε μαζικά μηνύματα, πίεσαν ανθρώπους, απείλησαν, εκβίασαν, ράψανε τα δικά τους γεγονότα, γράψανε τις δικές τους αποφάσεις. Αλλά τίποτα δεν τελείωσε φίλε μου, τώρα ξεκινούν όλα, ήδη ξεκίνησαν.

Δεν πνίγεται η αλήθεια, όχι δεν πνίγεται, δεν κλείνουν τα στόματα, όχι δεν κλείνουν, δεν θάβεται η ιστορία, όχι. Η ιστορία γράφεται αυτές τις μέρες. Κράτα τα αυτιά σου ανοιχτά, τα μάτια και το μυαλό σου σε ετοιμότητα, μη σου φορέσουν αυτό το κουστούμι της ασφάλειας που θα σε οδηγήσει σε ασφυξία. Τόσο στενό, βρομάει ναφθαλίνη. Θα έρθουν πολλά, μα θα μας βρουν μαζί θέλω να πιστεύω.

Να ελπίζω πως όλη αυτή η λάσπη θα γίνει οικοδόμημα να πατήσουμε με τα καινούρια μας παπούτσια, με καρδιά και μυαλό ανοιχτά και ελεύθερα.

Σε περιμένω.

Πηγή