Επιστολές αναγνωστών / Αναδημοσιεύσεις απόψεων

"θυμάσαι όλες τις φορές που νιώσαμε νικητές; Στη μπάλα, στις πορείες, στους έρωτες;"

Δημοψήφισμα, 2 χρόνια μετά. [Postcards from Greece ν.1]

| 05/07/2017

Δύο χρόνια πριν, παραμονές του δημοψηφίσματος, στο Περιοδικό θελήσαμε να πούμε και να διαβάσουμε κάτι, πέρα από «σφιχτές αναλύσεις» ειδικών για την κατάσταση. Θελήσαμε να φωνάξουμε, να μας ακούσουν πώς νιώθουμε. Θελήσαμε να σπάσουμε την απόσταση που πολλές φορές διαστρεβλώνει την ίδια την ουσία. Να μπορέσουμε να εξηγήσουμε, να μεταδώσουμε την κατάσταση εδώ στην Ελλάδα, σε δικούς μας ανθρώπους ακόμη (και ειδικά) αν μένουν πολύ μακριά… Συντάκτες και αναγνώστες του Περιοδικού έστειλαν γράμματα σε δικούς τους ανθρώπους, μιλώντας για τις παράξενες μέρες που ζούσαμε. Έτσι έγινε το Ένα γράμμα για τις μέρες που ζούμε – Postcards from Greece: Ημέρες δημοψηφίσματος.

Φέτος, βρήκαμε κάποιους από αυτούς και αυτές που έγραψαν τότε και ζητήσαμε να ξαναγράψουν ένα γράμμα στο ίδιο πρόσωπο, για να δούμε τι θα έχουν να πουν δυο χρόνια μετά. Είναι συγκλονιστικό το γεγονός πως αρκετοί από τους ανθρώπους που έγραψαν τότε, σήμερα ένιωθαν ότι δεν μπορούσαν να ξαναγράψουν. Και όσοι έγραψαν, έγραψαν με το άγχος να μη ξεχάσουμε. Εκείνες οι ημέρες του Ιουλίου σημάδεψαν πολλούς και πολλές από εμάς. Μα, τώρα που μάθαμε πόσο όμορφο είναι να νιώθεις ότι εφορμάς μέσα από κάθε συζήτηση που έκανες στο δρόμο, ξέροντας ότι και άλλος ένας άνθρωπος της πόλης σου είναι μαζί σου, μαζί σε κάτι παράτολμο για την εποχή, σε κάτι που σε βάζει μπροστά στην επόμενη μέρα· τώρα που μάθαμε πόσο μοναδικό είναι να ζεις τη συμπύκνωση του χρόνου, είμαστε σίγουροι και σίγουρες ότι θα το ξαναζήσουμε. Και την επόμενη φορά θα είμαστε σίγουροι και σίγουρες ότι την υλοποίηση των αποτελεσμάτων του κάθε αγώνα θα την υπερασπιστούμε και επιβάλουμε οι ίδιοι και δεν θα την αφήσουμε στα χέρια οποιουδήποτε, όσες ελπίδες και να φαίνεται πως φέρνει…

Κάτω από κάθε καινούργιο γράμμα, θα παραθέσουμε και το γράμμα του 2015. Για να έχουμε υπόψη τι έχει συντελεστεί…

Το πρώτο γράμμα μάς έρχεται από τον Γιώργο Τσαντίκο.

[br]

Καλημέρα ρε.  Έχω να σου γράψω δυο χρόνια.

Και θέλω να σε ρωτήσω κάτι: θυμάσαι όλες τις φορές που νιώσαμε νικητές; Στη μπάλα, στο γήπεδο, στις πορείες, στους έρωτες;

Εγώ δεν θυμάμαι πια. Γιατί μου ‘ρχεται στο μυαλό εκείνη η μέρα που ξαναβρεθήκαμε και λέγαμε «ρε τι ζούμε». Από τότε, είναι σα να πέρασαν 20 χρόνια. Αυτά τα 20 χρόνια που σε κάνουν άνθρωπο ή γέρο. Εμένα με έκαναν και τα δύο.

Δεν ξέρουμε τι είμαστε πια ρε. Ώριμοι, βαρεμένοι ή απλώς ηλικιωμένοι; Οι απαντήσεις λιγοστεύουν και τα άγχη μεγαλώνουν: πώς να χωρέσουν όλα στο χρόνο που μικραίνει; Όλα αργά αλλάζουν, συνεχίζω να το ξέρω. Και συνεχίζουμε να μαζευόμαστε και να αυτοψυχαναλυόμαστε. Ξέρουμε όμως ότι τώρα, δεν πρέπει να κάνουμε τα ίδια λάθη με πριν.

Όλα τούτα μέσα σε δύο μόνο χρόνια. Και τώρα, αυτό που με τρομάζει είναι ότι δεν μπορώ να βάλω όνομα στις μέρες που ζούμε.

Μόνο να μη σταματήσουμε να νοιαζόμαστε ρε φίλε. Όχι τώρα που ράγισε ο πάγος και πορεία για αλλού, δεν βγαίνει, παρά μόνο για το μέλλον.

[hr]

ΤΟ ΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ 2015

Καλημέρα ρε. Έχω να σου γράψω από τη Γ’ λυκείου και μου φαίνεται λίγο χαζό που σου γράφω τώρα. Τέτοια ώρα τέτοια λόγια, όμως.

Όλα τα τραγούδια που ξέρω για γράμματα, είναι θλιμμένα. Ο άλλος προειδοποιούσε ότι όταν θα λάβεις αυτό το γράμμα, τότε θα κλάψεις με μαύρο κλάμα, η Γαλάνη σε έκανε να κλαις από μόνος σου με τους «Ξέμπαρκους», στην ξένη δισκογραφία άστα, χειρότερα.

Δεν θέλω να θλίβομαι και απλά να επιβιώνω πια ρε συ. Μεγάλωσα και δεν αντέχω. Με νοιάζουν όλο και περισσότερα ασήμαντα πράγματα. Με τρομοκρατούν αυτά που κάποτε δεν περνούσαν καν από το μυαλό μας.

Και όμως, ξέρω ότι όλα αλλάζουν αργά. Το έχω καταλάβει πλέον. Και όσο πιο αργά αλλάζουν, τόσο περισσότερο τα συνηθίζεις. Και δεν θέλω να συνηθίσω όπως μάθαμε τα τελευταία χρόνια ρε. Να μαζευόμαστε και να λέμε «τι καλά που ήταν τότε» για να αυτοψυχαναλυόμαστε, ούτε καν από γνήσια νοσταλγία. Ή να γίνουμε σαν κάτι γνωστούς μας και να τα διαγράψουμε όλα και να αποφασίσουμε ότι από εδώ και πέρα, όλα ήταν καπρίτσια μιας νεότητας που το μόνο που μας άφησε ήταν το θράσος. Το θράσος όταν γερνάει και το γητεύει η εξουσία ρε συ, γίνεται παρακμή.

«Στρατηγική» ρε. Τον θυμάσαι εκείνον που μας έλεγε για τη στρατηγική; Να μην κάνεις τα ίδια λάθη που έκανες πριν. Τώρα για παράδειγμα, δεν έχει πλάκα που όλοι συζητάνε για το τεχνικό μέρος του δημοψηφίσματος, αν υπάρχουν ή όχι τα ερωτήματα, ενώ το πραγματικό πολιτικό ερώτημα έχει υπερβεί και τους μεν και τους δε; Έτσι είναι, αν δεν αντιμετωπίζεις κατάφατσα τις ερωτήσεις, τότε αυτές θα απαντήσουν από μόνες τους.

Εμένα, ξέρεις, ούτε τα εθνολεβέντικα μ’ αρέσουν, ούτε οι τσολιάδες, ούτε οι έμμισθες περηφάνειες, ούτε τα έντεχνα.  Θυμάμαι όμως την πρώτη φορά που άκουσα το New Rose των Damned και μ’ αρέσει που μου φέρνει χαμόγελο ακόμα, όταν το ακούω. Θυμάμαι εκείνον από το Γ2 που κάθε φορά που το άκουγε, είτε σε μπαρ ήταν είτε σε ταξί, άρχιζε να χοροπηδάει σαν παλαβός, μια φορά που είχε σπάσει και τα γυαλιά. Τα στιχάκια της ζωής που δεν έχω ζήσει, τα βαρέθηκα. Δεν μπορώ άλλο Ελύτη και Σεφέρη σε facebook ρε.

Την Κυριακή, τράβα ρίξε ένα όχι και έλα μετά να με βρεις. Μπες εκεί που θα ακούσεις το New Rose. “See the sun see the sun it shines / Don’t get too close or it’ll burn your eyes

Γιώργος