«(...) Ελειψαν μόνο η υποτέλεια και η κυβέρνησίς της»...

61 χρόνια από τη δολοφονία του αρχηγού του ΕΛΑΣ

| 01/06/2018

Πριν 61 χρόνια, την Παρασκευή, 31 Μάη 1957, στην παραλιακή λεωφόρο του Αλίμου και περίπου στη 1.40 το μεσημέρι, μια βαριά πράσινη «Μπουίκ», με αριθμό ΞΑ 1941, την οποία οδηγούσε ο Ιταλοαμερικανός υποσμηνίας Μάριο Μουζάλι, που υπηρετούσε στην 22η Μοίρα Διαβιβάσεων της αμερικανικής αεροπορικής βάσης του Ελληνικού, τρέχοντας με ταχύτητα 120 χιλιομέτρων, πέφτει πάνω στον θρυλικό στρατηγό του ΕΛΑΣ και βουλευτή της ΕΔΑ, Στέφανο Σαράφη και στη σύζυγό του, Μάριον.

Λίγη ώρα αργότερα, ο λαϊκός ηγέτης θα άφηνε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 66 ετών.

Η τραγική είδηση διαδίδεται σαν την φωτιά στα ξερόκλαδα. Οι εφημερίδες θα τυπώσουν έκτακτα φύλλα και το συλλογικό, πολιτικό «ένστικτο» δεν θα έχει εξαρχής καμία αμφιβολία: Πρόκειται για δολοφονία.

Ακόμη και η αστυνομία δεν μπόρεσε να εξηγήσει το γεγονός ότι το ζευγάρι χτυπήθηκε την ώρα που σχεδόν είχε φτάσει στην διαχωριστική νησίδα, με τον οδηγό, όχι μόνο να έχει άριστη ορατότητα αλλά και κάθε δυνατότητα να τους αποφύγει. Δεν μπόρεσε να ρίξει φως και σε άλλες «σκιές» του «δυστυχήματος», όπως, για παράδειγμα, την επιμονή του Αμερικανού αξιωματικού στην εκδοχή ότι είχε μόνο έναν συνεπιβάτη, ενώ οι αυτόπτες μάρτυρες έκαναν λόγο για ακόμη δύο άτομα. Σε κάθε περίπτωση, είτε ένας, είτε δύο… «εξαφανίστηκαν» αμέσως μετά το «τροχαίο».

Αναλόγως δεν έγινε κατορθωτό να διαπιστωθεί η «τύχη» ενός άλλου αυτοκινήτου, το οποίο μάλιστα επικαλέστηκε και ο Μουζάλι στην κατάθεσή του ως έμμεσα υπεύθυνου για το «τροχαίο».

Τίποτα από όλα αυτά δεν εμπόδισε φυσικά το μετεμφυλιακό καθεστώς, εν προκειμένω την κυβέρνηση Καραμανλή, να ασκήσει δίωξη στον Αμερικανό στρατιωτικό απλά για «ανθρωποκτονία εξ αμελείας» και να τον καταδικάσει, τον Γενάρη του 1958… σε 20 μήνες φυλακή και 20.000 δρχ. ψυχική οδύνη…

«Στη Βουλή», αναφέρει σχετικό αφιέρωμα του «Ριζοσπάστη», «κατά τη συνεδρίαση της Επιτροπής Εξουσιοδοτήσεων, την αναγγελία του θανάτου του στρατηγού θα κάνει ο Η. Ηλιού, σημειώνοντας ότι η Κοινοβουλευτική Ομάδα της ΕΔΑ “εις ένδειξιν τιμής και σεβασμού προς τη μνήμην του εκλιπόντος… θα αποσυρθή της σημερινής συνεδριάσεως της επιτροπής”. Ταυτόχρονα, ο Η. Ηλίου θα σημειώσει: “Ευχόμεθα το τραγικόν αυτό συμβάν, να δώση την ευκαιρίαν εις την ελληνικήν κυβέρνησιν και την εθνικήν αντιπροσωπείαν να ρυθμίση επιτέλους και να αποσεισθή από τη χώρα μας το αίσχος της ετεροδικίας”. Τη θλίψη τους για το θάνατο του Στ. Σαράφη θα εκφράσουν και οι εκπρόσωποι όλων των πολιτικών κομμάτων.

»Το απόγευμα της ίδιας μέρας, η Διοικούσα Επιτροπή της ΕΔΑ, με ανακοίνωσή της, θα αναγγείλει το θάνατο του στρατηγού και θα υπογραμμίσει, μεταξύ άλλων, την ανάγκη να καταργηθεί το “ατιμωτικό καθεστώς” της ετεροδικίας (“ΑΥΓΗ” 1/6/1957). Επίσης το ΚΚΕ, με δική του ανακοίνωση από την πολιτική προσφυγιά, θα χαρακτηρίσει “εθνική απώλεια” το γεγονός του θανάτου του Στ. Σαράφη (…)

»Ο στρατηγός κηδεύτηκε στις 3 Ιούνη του 1957. Η νεκρώσιμος ακολουθία έγινε στη Μητρόπολη και τον τιμημένο νεκρό συνόδεψαν στην τελευταία του κατοικία χιλιάδες λαού, αρχηγοί κομμάτων, βουλευτές, εκπρόσωποι των ΕΑΜ και ΕΔΕΣ, εκπρόσωποι κοινωνικών οργανώσεων, άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών και πλήθος άλλων. Υπήρχαν, όμως, και απουσίες. “Από το ξόδι το εθνικό – έγραφε την άλλη μέρα στην πρώτη της σελίδα η “ΑΥΓΗ” – έλειψαν μόνο η υποτέλεια και η κυβέρνησίς της”»…