Κάλπη την κάλπη η Γαλλία ...λεπενοποιείται

Η «κοινή λογική» της Le Pen κατακτά με αλματώδεις ρυθμούς την πολιτική σκηνή και κυριαρχεί στην κοινωνία

| 20/12/2015

Για όποιον δεν κατάλαβε, το «Εθνικό Μέτωπο» αλά Marine Le Pen είναι ο αδιαμφισβήτητος νικητής των περιφερειακών εκλογών στη Γαλλία.  Για πολλοστή συνεχόμενη φορά στις εκλογικές αναμετρήσεις από το 2012 και μετά

Το κόμμα της Le Pen δεν κατάφερε, τελικά, να κερδίσει καμία περιφέρεια, παρά το γεγονός ότι στον α’ γύρο είχε εξέλθει πρώτο σε 6 από τις 15 περιφέρειες (13 μητροπολιτικές και δύο υπερπόντιες). Κατάφερε, όμως,  το, μέχρι πρότινος, αδιανόητο: Να τριπλασιάσει (ίσως και παραπάνω) τις ψήφους που συγκέντρωσε σε σύγκριση με τα αποτέλεσμα των περιφερειακών του 2010 (έστω αν τότε οι περιφέρειες ήταν 22 στην μητρόπολη).

To 2010 το «Εθνικό Μέτωπο» είχε πάρει 1.943 307 ψήφους! Το «Εθνικό Μέτωπο» στο β’ γύρο των περιφερειακών 2015 συγκέντρωσε 6.829.147 ψήφους, ή αλλιώς 27,10% σε εθνικό επίπεδο.  Και το πλέον ενδεικτικό της δυναμικής του δεν είναι αυτό: Είναι το ότι παρά την «πανκινητοποίηση» όλων των άλλων πολιτικών δυνάμεων και την σχεδόν κατά 4 εκατομμύρια αύξηση των ψηφοφόρων στο β’ γύρο , κατάφερε να αυγατίσει περαιτέρω τις ψήφους του μεταξύ α’ και β’ γύρου. Στον α’ γύρο είχε συγκεντρώσει 6.052.733 ψήφους. Κέρδισε, δηλαδή, επιπλέον παρά κάτι 800.000 ψήφους! Με την αποχή στο β’ γύρο ν’ αγγίζει, παρά την «κινητοποίηση» το 41,59%.

marine lepen

Αντίθετα,  εντελώς απογοητευτικά είναι τα ποσοστά για τις υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις. Το Σοσιαλιστικό Κόμμα με τις συμμαχίες του και τα κόμματα της Αριστεράς (Γαλλικό ΚΚ, Κόμμα της Αριστεράς, Αριστεροί Ριζοσπάστες κ.ο.κ.) κυριαρχούσαν σε τοπικό επίπεδο επί χρόνια. Έλεγχαν τις 20 εκ των 22 μητροπολιτικών περιφερειών το 2004 ή τις 23 από τις 26 (μαζί με τις περιφέρειες στα υπερπόντια εδάφη) το 2010. Μετά τις εκλογές της 13ης Δεκεμβρίου 2015, κατάφεραν να κρατήσουν μόλις 5 περιφέρειες επί συνόλου 13 (μετά τη σύμπτυξη περιφερειών στις αρχές του 2015). Πανωλεθρία. Σε περιφέρειες, σε ποσοστά, σε ψήφους, σε σχέση με τις προηγούμενες περιφερειακές εκλογές, το «κλασσικό» σχήμα της «αριστεράς» έχασε λίγο λιγότερο από 2 εκατομμύρια ψήφους.

Για την χαρακτηριζόμενη «ακροαριστερά», στην οποία συγκαταλέγονται στα επίσημα συγκεντρωτικά αποτελέσματα, τόσο το NPA (το Νέο Αντικαπιταλιστικό Κόμμα) όσο και η παραδοσιακή τροτσκιστική Lutte Ouvrière (Εργατική Πάλη), η εικόνα είναι επίσης απογοητευτική.  Ό,τι περιλαμβάνεται σε αυτόν τον χαρακτηρισμό, δεν ξεπέρασε το 1,54% στο πρώτο γύρο, με λιγότερους από 335.000 ψήφους. Στις περισσότερες περιφέρειες, δεν είχε καν υποψηφίους.

Για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια, ο χάρτης της Γαλλίας έγινε, κατά κύριο λόγο, μπλε. Να πανηγυρίσουν ο Sarkozy και οι «Ρεπουμπλικάνοι» του; Μάλλον όχι. Το κόμμα, από άποψη ψήφων κυμάνθηκε περίπου στα επίπεδα του 2010 και μάλιστα χαμηλότερα.

Στον α’ γύρο της 6ης Δεκεμβρίου, οι «Ρεπουμπικάνοι» συγκέντρωσαν 6 884 785 ψήφους, δηλαδή χαμηλότερα από τους Σοσιαλιστές και τους συμμάχους τους και χαμηλότερα και από τις δικές τους επιδόσεις το 2010, οπότε είχαν αγγίξει τα 7,5 εκατομμύρια ψήφους.

Είναι προφανές ότι τα περισσότερα από τρία εκατομμύρια ψήφους που κέρδισαν επιπλέον στον β’ γύρο της 13ης Δεκεμβρίου,  δεν αποτελούν παρά κάτι πρόσκαιρο. Πρόκειται είτε για απογοητευμένους ψηφοφόρους τους που κινητοποιήθηκαν στον β’ γύρο απέναντι στον κίνδυνο Le Pen είτε από το χώρο Σοσιαλιστών και συμμάχων, που σε τουλάχιστον δύο περιφέρειες , στο Nord- Pas – de – Calais και στην Provence – Alpes – Côte d’ Azur απέσυραν εντελώς τους υποψηφίους τους στον β΄ γύρο, και έδωσαν «γραμμή»  να στηριχθούν οι «Ρεπουμπλικάνοι» απέναντι στην Le Pen.  Ήδη ο γαλλικός Τύπος έχει αρχίσει να φιλοξενεί άρθρα για το κατά πόσο μπορεί τελικά να είναι υποψήφιος στις προεδρικές του 2017 μετά από τόσο κακή εμφάνιση ο Nicolas Sarkozy.

Στενά αριθμητικά λοιπόν: Από τις 13 Δεκεμβρίου και μετά, οι «Ρεπουμπλικάνοι» ελέγχουν περιφέρειες όπου κατοικούν 43 εκατομμύρια πολίτες και οι Σοσιαλιστές και οι σύμμαχοί τους, η επονομαζόμενη «αριστερά» στη Γαλλία ελέγχουν περιφέρειες όπου κατοικούν 20 εκατομμύρια. Ολική ανατροπή.

[br] «Εθνικό Μέτωπο» παντού, ενισχυμένο, κυρίως στους νέους [br]

Γιατί είναι πραγματικός νικητής το «Εθνικό Μέτωπο»; Γιατί πλέον, σε αντίθεση με πριν από περίπου 3 χρόνια, δεν υπάρχει πλέον καμία περιφέρεια ή περιοχή της Γαλλίας όπου να μην καταγράφει δυνάμεις, που να βρίσκονται σε διαρκή άνοδο. Το σημαντικό δεν είναι οι περιοχές που καταγράφει τα καλύτερα του ποσοστά, πάνω από 40%, όπως η Nord Picardie και η Paca. Είναι ότι καταγράφει διαρκώς αυξανόμενα ποσοστά σε περιοχές που παραδοσιακά ήταν «αριστερά» όπως είναι η Bretagne ή η Pays de la Loire και όπου ποτέ δεν κατάφερνε, παλιότερα, να συγκεντρώσει πάνω από 10%. Ενδεικτικά τώρα στις δύο αυτές περιφέρειες συγκέντρωσε 18,8% και 19,7% αντίστοιχα.

datafnok

Ποσοστιαία αύξηση των ψήφων του «Εθνικού Μετώπου» από το 2010 – 2015 ανά περιφέρεια

Γιατί είναι πραγματικός νικητής το «Εθνικό Μέτωπο»;  Γιατί σε τοπικό επίπεδο, δηλαδή σε επίπεδο κοινότητας, εκεί δηλαδή που το προσωπικό στοιχείο και η καθημερινή παρουσία αναδεικνύονται σε πολύ σημαντικότερους παράγοντες εκλογικής επιρροής, το «Εθνικό Μέτωπο» τα πάει ακόμη καλύτερα. Όπως φαίνεται από έρευνα του Francetv Info, σε επίπεδο κοινοτήτων, το «Εθνικό Μέτωπο» ελέγχει ήδη περίπου το 53,5% των κοινοτήτων. Και όπου έχει τη διοίκηση, όχι μόνο εδραιώνεται αλλά γιγαντώνεται. Ενδεικτικά: 59,7% στο Beaucaire (Gard), 59,4% στο Hénin-Beaumont (Pas-de-Calais), 54,3% στο  Cogolin (Var), 53,7% στο Pontet (Vaucluse), 53,2% στο Camaret-sur-Aigues (Vaucluse), 52,7% στο Luc (Var), 50,4% στο Fréjus (Var), 48,7% στο Villers-Cotterêts (Aisne), 45,9% στο Hayange (Moselle), 45,8% στο Béziers (Hérault), 34,4% στο Mantes-la-Ville (Yvelines).

Γιατί είναι πραγματικός νικητής το «Εθνικό Μέτωπο»; Γιατί έχει τα καλύτερα ποσοστά επιρροής του στους νέους και στις οικονομικά ενεργές ηλικίες. Με βάση μια τελευταία δημοσκόπηση του Harris Interactive/M το «Εθνικό Μέτωπο» παίρνει το 33% των ψήφων του στις ηλικίες μεταξύ 18 – 24 χρόνων.  Στις τελευταίες εκλογές, «Εθνικό Μέτωπο» ψήφισε και το 36% των ψηφοφόρων μεταξύ 25 – 49 χρόνων ενώ η επιρροή του μειώνεται όσο οι ηλικίες αυξάνονται. Δηλαδή το ψήφισε το 28% των ψηφοφόρων μεταξύ 50 – 64 χρόνων, το 24% των άνω των 65 χρόνων.

«Είναι γελοία αυτά που λέει για μια σειρά από ζητήματα, όπως πχ για τους μετανάστες, αλλά όσον αφορά στις θέσεις εργασίας και στα καθημερινά προβλήματα δεν έχει άδικο. Κάνει σωστές παρατηρήσεις και τουλάχιστον καταθέτει προτάσεις. Είναι κατανοητό αυτό που λέει. Και γι αυτό είπα «γιατί όχι;». Την πρώτη φορά που έριξα το ψηφοδέλτιο του «Εθνικού Μετώπου» στην κάλπη ένιωσα πολύ άσχημα. Ένιωσα ότι προδίδω την οικογένειά μου, τον πατέρα μου που ήταν και παραμένει αγωνιστής της αριστεράς και συνδικαλιστής της CGT. Δεν το είπα σε κανέναν. Ούτε τώρα το είπα ότι το ψήφισα. Δεν είμαι σίγουρη ότι δεν ντρέπομαι. Αλλά δεν υπάρχει τίποτε άλλο απτό, κατανοητό, που να δείχνει ότι ασχολείται με εμάς, τους απλούς ανθρώπους».

Αυτό δήλωνε στο JDD (Journal Du Dimanche) μια 30χρονη ψηφοφόρος του «Εθνικού Μετώπου». Αυτοί ακριβώς είναι οι παράγοντες της γεωμετρικά αυξανόμενης πολιτικής επιρροής του.

[br] Κατά «πλουσίων», Βρυξελλών και… στο «εδώ και τώρα»  [br]

Η Marine Le Pen, χαρισματική, δυναμική, από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε το κόμμα, το «απελευθέρωσε» από όλα τα «βαρίδια» του πατέρα της: τον αντισημιτισμό, τις «χοντράδες» για τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και τους Ναζί, τις άμεσες σχέσεις με περιθωριακές φασιστικές οργανώσεις, την «τραμπούκικη» συμπεριφορά, την ωμή βία κατά των μεταναστών ή των Γάλλων υπηκόων που κατάγονται από πρώην αποικίες, την στυγνή «ξύλινη» ισλαμοφοβία.

FN lit austerité

Ακόμη και σήμερα, μόλις ένα μήνα μετά τις επιθέσεις της 13ης Νοεμβρίου, τόσο η κατανομή των ψήφων όσο και οι δημοσκοπήσεις, δείχνουν ότι η μεγαλύτερη ανησυχία του μέσου Γάλλου δεν είναι οι μετανάστες ή το Ισλάμ (είναι και αυτά) αλλά η διαρκώς επιδεινούμενη καθημερινότητά του, η αυξανόμενη ανεργία, οι συνεχιζόμενες περικοπές στο κράτος πρόνοιας, η συρρίκνωση της αγοραστικής του δύναμης, η διαρκής επαγγελματική αβεβαιότητα. Και πάνω σε αυτά εδράζεται η όποια ισλαμοφοβία, ξενοφοβία κλπ.

Από τις προεδρικές του 2012, η Le Pen έκανε την κίνηση «ματ». Μίλησε για όλα αυτά. Απλά, κατανοητά, με συγκεκριμένες προτάσεις. Όποιες και αν είναι αυτές, σε όποια κατεύθυνση και αν βρίσκονται. Επίσης,  επέλεξε, και όπως αποδείχτηκε πολύ σωστά, να θίξει τα «άγια των αγίων»: Την παραμονή της χώρας στο ευρώ, αποδίδοντας όλα τα δεινά του καπιταλιστικού συστήματος στο γραφειοκρατικό τέρας των Βρυξελλών και στην ανισότιμη σχέση του γερμανικού με το γαλλικό κεφάλαιο, αποδίδοντας σωβινιστική χροιά φυσικά στον ανταγωνισμό αυτό και αποφεύγοντας τους «ευαίσθητους» όρους.

Επιτέθηκε κατά των «πλουσίων» γενικώς, κατά της «διαφθοράς» αορίστως, επιμένοντας στην λεπτομέρεια της καθημερινής ζωής και μην θίγοντας επιμελώς ποτέ το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα.

Έκανε, δηλαδή, ό,τι χρειαζόταν για να φανεί ότι ασχολείται με τα μεσοαστικά και μικροαστικά στρώματα της γαλλικής κοινωνίας, με την εργατική τάξη, δηλαδή με όλους όσους πλήττονται από την βαθιά καπιταλιστική κρίση, «χαϊδεύοντας» ταυτόχρονα τα αυτιά στο τμήμα εκείνο του γαλλικού κεφαλαίου που όντως «χάνει» από το ευρώ και την ΟΝΕ.

Κάλυψε το κενό της καθημερινής επαφής, της «δουλειάς μυρμηγκιού» που από τα τέλη της δεκαετίας του ’90 εγκατέλειψε το Γαλλικό ΚΚ. Εισήλθε στο άβατο των προαστίων και των εργατικών συνοικιών. «Έπαιξε» με τα «παραδοσιακά» αντιδραστικά σωβινιστικά αντανακλαστικά ενός σημαντικού τμήματος της γαλλικής κοινωνίας. Και κέρδισε. Κέρδισε σε όλα τα μέτωπα.

[br] Ο προάγγελος Sarkozy και το ..γονάτισμα της γαλλικής Αριστεράς [br]

Μιλώντας για το εδώ και τώρα, και έχοντας εγκαταλείψει τις λεκτικές ακρότητες του μπαμπά Le Pen, έφερε σε εξαιρετικά δύσκολη θέση το σύνολο της γαλλικής αριστεράς. Για να την αντιμετωπίσει θα έπρεπε ν’ απαντήσει με συγκεκριμένα επιχειρήματα επί των ζητημάτων της καθημερινότητας. Δεν αρκούσε πια ο χαρακτηρισμός «φασίστες». Πόσο μάλλον, που ο Nicolas Sarkozy, αρχικώς ως υπουργός και στη συνέχεια ως Πρόεδρος, είχε υιοθετήσει το ύφος και την ουσία της επιχειρηματολογίας ντου «Εθνικού Μετώπου». Είχε κάνει την καταστολή υπέρτατη αρχή. Είχε απειλήσει με Karcher τα «σκουπίδια» των προαστίων. Είχε περάσει στην λογική «νόμος και τάξη». Είχε ετοιμάσει το έδαφος για την επέλαση της Marine.

Στην αρχή, το 2012, το «Μέτωπο της Αριστεράς» είχε προσπαθήσει, με σχετική επιτυχία, να «ξεσκεπάσει» τον πολιτικό λόγο της Le Pen αποδεικνύοντας τον υποδόριο ακροδεξιό και αντιδραστικό χαρακτήρα του.

Η «παράδοση», όμως,  της «συνεργασίας της ευρύτερης αριστεράς», η οποία δεν βασίζεται σε συγκεκριμένα προγράμματα και θέσεις αλλά στη γενικότερη αρχή του «ενάντια στη δεξιά», άφησε ελεύθερο το πεδίο  στο «Εθνικό Μέτωπο».

Ενδεικτικό παράδειγμα της καταστροφικλής, πλέον, παράδοσης αυτής είναι ότι το «Μέτωπο της Αριστεράς» ήδη από τον α’ γύρο των προεδρικών εκλογών του 2012 είχε δεσμευτεί για στήριξη στον Hollande στο β’ γύρο. Παρά το γεγονός ότι σχεδόν όλο το πρόγραμμα που αυτός προπαγάνδιζε ήταν σε αντίθεση με τις θέσεις του Μετώπου. Τι μήνυμα παίρνει τελικά ο ψηφοφόρος;

eurgence-

Κατρακύλα χωρίς πάτο. Το πιο πρόσφατο «σκαλί»; Η στήριξη από τα αριστερά κόμματα στη Βουλή πριν από λίγες εβδομάδες και της επιβολής καθεστώτος έκτακτης ανάγκης αλλά και της κλιμάκωσης των αεροπορικών επιδρομών στη Συρία. Διαφωνίες εντός του Γαλλικού ΚΚ και του «Μετώπου της Αριστεράς» υπήρχαν βέβαια. Όπως υπήρχαν ήδη από τον περασμένο Μάρτιο, όταν ήταν πολλές οι φωνές που ζητούσαν να κοπεί ο ομφάλιος λώρος με τους Σοσιαλιστές, αρχής γενομένης από τις τότε τοπικές εκλογές. Να υπάρξει απόσταση. Να βρεθεί σαφώς διακριτή πολιτική ταυτότητα. Δεν έγινε. Πλέον, τόσο το «Μέτωπο της Αριστεράς» όσο και το Γαλλικό ΚΚ βρίσκονται σε μια μάλλον προφανή εκφυλιστική και διαλυτική φάση.

Επιπλέον, όσον αφορά στο μείζον θέμα της ΕΕ και του ευρώ, το οποίο πολύ έξυπνα και εντελώς ακίνδυνα για το γαλλικό κεφάλαιο, η Marine Le Pen θέτει, η γαλλική αριστερά «τηρεί σιγή ιχθύος». Παραμένει προσκολλημένη στην αντίληψη ότι η οποιαδήποτε πρόταση ενάντια στην ΕΕ δεν μπορεί παρά να έχει «εθνικιστική χροιά», αρνείται να επεξεργαστεί ακόμη και προτάσεις που έχουν διατυπωθεί από αριστερούς οικονομολόγους θέτοντας προβληματισμούς για το ευρώ (πχ από τον Jaques Sapir..) Αυτή της η αγκύλωση καθιστά αδύνατη την οποιαδήποτε αντιμετώπιση «στα ίσια» της επιχειρηματολογίας Le Pen.

[br] «Κοινή λογική» που «σπάει κόκκαλα» [br]

Στη χώρα, της οποίας η αστική τάξη έκανε «σημαία» τα πολιτικά και ανθρώπινα δικαιώματα, υπό την ασφυκτική πίεση επί δεκαετίες ενός ισχυρού εργατικού λαϊκού κινήματος, υπάρχει «κατάσταση έκτακτης ανάγκης», περιστολή δικαιωμάτων και ύμνοι στην καταστολή. Στη χώρα, που ήταν δείκτης για τα δικαιώματα των εργαζομένων και το κοινωνικό της κράτος (πάντα ως παραχώρηση φυσικά υπό την πίεση του κινήματος και όχι ως επιλογή της αστικής τάξης), οι περικοπές «πέφτουν βροχή», η ανεργία αυξάνει, οι «άθλιοι» γίνονται αθλιότεροι. Και η οργή στρέφεται στον ξένο, στον Γάλλο, που οι γονείς του ήρθαν από τις πρώην αποικίες, στις «κακές» Βρυξέλλες.

sarkozy hollande

Το γαλλικό κεφάλαιο έχει περάσει, σχεδόν, στο απυρόβλητο. Το χρωστά στα παραδοσιακά αστικά κόμματα (συμπεριλαμβανομένου μεγάλου τμήματος των Σοσιαλιστών). Το χρωστά στην εγκατάλειψη κάθε ταξικής ανάλυσης από την πλειοψηφία της γαλλικής αριστεράς. (Και όσες πολιτικές δυνάμεις δεν εντάσσονται σε αυτήν την κατηγορία, θα πρέπει κάποια στιγμή να δουν γιατί αποτελούν αμελητέα ποσότητα ως προς την επιρροή τους). Το χρωστά και στην κ. Le Pen που κατάφερε να το «ξεπλύνει» με τον πλέον αποτελεσματικό τρόπο διχάζοντας βαθιά τη γαλλική κοινωνία και συμβάλλοντας τα μέγιστα στην αλματώδη συντηρητικοποίησή της. Όσοι την ψηφίζουν πιστεύουν πραγματικά ότι δεν το εξυπηρετεί και ότι «φέρνει κάτι διαφορετικό».  Και δυστυχώς δεν είναι αυτοί που «έχουν λεφτά».

Η Marine Le Pen πιθανότατα δεν θα γίνει Πρόεδρος της γαλλικής Δημοκρατίας το 2017. Απέναντί της θα συνασπιστούν οι πάντες. Έχει, όμως, ήδη νικήσει. Γιατί αυτή καθορίζει πια τον πολιτικό λόγο της χώρας στα μέτρα της και στα μέτρα του συστήματος. Η «κοινή λογική» της Le Pen θα συνεχίσει να κυριαρχεί όσο δεν υπάρχει μια «κοινή λογική» ανατροπής, στη βάση της καθημερινότητας που θα «βλέπει» στο αύριο. Μια «κοινή λογική» που θα αναδεικνύει το αυτονόητο: ότι ο κύκλος δεν τετραγωνίζεται, ότι ο καπιταλισμός δεν «βελτιώνεται» ούτε γίνεται αντικείμενο διαχείρισης, ότι οι ..«Βρυξέλλες» δεν είναι «αποκομμένες» από το Παρίσι, ότι η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού αλλά για την εργατική τάξη, τους καταφρονεμένους, τους καταπιεσμένους, τους αθλίους. Θα είναι η τέχνη του εφικτού για εκείνους που παράγουν τον πλούτο και όχι για εκείνους που τον νέμονται και τον εκμεταλλεύονται. Εντός και εκτός συνόρων.

Ανάμεσα στις δύο μεγάλες αγάπες, την ψυχολογία και τη δημοσιογραφία, την μία την σπούδασε και την άλλη την έκανε επάγγελμα. Καμβάς το διεθνές ρεπορτάζ. Eκεί που δυστυχώς οι ζωές γίνονται ακόμη αριθμοί. Αγαπημένη ερώτηση: γιατί. Αγαπημένο μέσο: οι λέξεις, γραπτές ή ραδιοφωνικές. Μετά κόπων και βασάνων, κατάφερε να ολοκληρώσει διδακτορική διατριβή, όπου αποπειράθηκε να συνδυάσει πολιτική φιλοσοφία και σύγχρονες εξελίξεις.