Η ζωή είναι μεγάλη, να την κάνεις καρναβάλι...

| 10/03/2019

Καρναβάλι όχι από αυτά τα «χάρτινα τσίρκα» του Πέτρου Κωστόπουλου και του «η ζωή είναι μικρή μην την κάνεις θλιβερή μωρό μου», του γνωστού μότο του Περιοδικού ΚΛΙΚ που είχαμε την τιμή να μας ξεβλαχέψει. Όχι από αυτά τα καρναβάλια που μας καλούν να γιορτάσουμε την Παγκόσμια Ημέρα Γυναίκας με σαμπάνιες και άντρες στρίπερ, παίρνοντας για μια μέρα τη θέση των αντρών στο attitude και τον τρόπο διασκέδασης, μια πιο ξεβλαχεμένη εκδοχή -ασφαλώς!- του εθίμου της Μπάμπως που υπάρχει σε κάποια χωριά, όπου οι γυναίκες για μια μέρα ξεχύνονται στους δρόμους τραγουδώντας και χορεύοντας, βάζοντας στους άντρες τις ποδιές για τις δουλειές του σπιτιού και οι ίδιες πάνε στο καφενείο και μεθούν. Και την άλλη μέρα επανέρχεται η κανονικότητα. Η κανονικότητα της πατριαρχικής υποτίμησης και βίας. Όχι από αυτά τα καρναβάλια της εργασιακής πραγματικότητας, όπου χρειάζεται να “ντυνόμαστε” γεμάτοι και γεμάτες χαμόγελα για 300 ευρώ χάνοντας όλο τον χρόνο της ζωής μας μέσα στον χώρο της…καρναβαλικής εργασίας μας.  Όχι, δε θέλουμε τέτοια καρναβάλια.

Θέλουμε από τα άλλα, από αυτά που φτιάχνουν κάθε χρόνο ομάδες και γειτονιές για να γιορτάσουν τις Απόκριες, όπου οι δρόμοι γεμίζουν με χαρά από τη συνεργατικότητα και την αλληλεγγύη. Καρναβάλι από αυτά που μπορούμε να γιορτάζουμε διονυσιακά, όχι ψυχαναγκαστικά. Που έχουμε τον χρόνο δικό μας και δεν μας τον υπεξαιρούν τα αφεντικά και το κεφάλαιο. Θέλουμε η δουλειά να μας αφήνει αν θέλουμε να γλεντήσουμε και αν θέλουμε να μείνουμε μόνοι και μόνες με τις σκέψεις μας. Θέλουμε η Μπάμπω και οι φίλες της να είναι κάθε μέρα στους δρόμους και στα καφενεία αν γουστάρουν και οι γυναίκες να μη χρειάζεται να γιορτάζουν σαν…κάρναβαλοι μια ημέρα τον χρόνο. Θέλουμε καρναβάλια που να γιορτάζουν τη ζωή και όχι απλά να μας καθησυχάζουν για την επιβίωση.

κείμενο: Ελένη Παγκαλιά | Φωτογραφίες: Μάνος Καλλιμικράκης

από το καρναβάλι Μεταξουργείου 2019