"Θέλαμε να σας κάνουμε πλάκα"

Postcards from Greece [Γράμματα για τις μέρες που ζούμε]: Σεπτέμβρης 2015

| 19/09/2015

Από τις μέρες του δημοψηφίσματος, αποφασίσαμε πως θέλουμε να πούμε και να διαβάσουμε κάτι, πέρα από «σφιχτές αναλύσεις» ειδικών για την κατάσταση. Θελήσαμε να σπάσουμε την απόσταση που πολλές φορές διαστρεβλώνει την ίδια την ουσία. Να μπορέσουμε να εξηγήσουμε, να μεταδώσουμε την κατάσταση εδώ στην Ελλάδα, σε δικούς μας ανθρώπους ακόμη (και ειδικά) αν μένουν πολύ μακριά… Συντάκτες και αναγνώστες του Περιοδικού έστειλαν γράμματα σε δικούς τους ανθρώπους, μιλώντας για τις παράξενες μέρες που ζούμε. Χωρίς ιδιαίτερη συνεννόηση και χωρίς να το προγραμματίσουμε λάβαμε κάποια γράμματα ακόμη, παραμονές εκλογών και αποφασίσαμε να καθιερώσουμε τη στήλη.

Postcards from Greece [Γράμματα για τις μέρες που ζούμε], λοιπόν. Και μέρες εκλογών. Το concept παραμένει το ίδιο. Θέλουμε να εξηγήσουμε σε κάποιον που βρίσκεται μακριά (με όποιον τρόπο) την κατάσταση και τις σκέψεις μας…

Συνεχίζουμε να γράφουμε… Όποιος-όποια θέλει, στέλνει στο inbox της σελίδας μας στο fb.

[hr]

“Θέλαμε να σας κάνουμε πλάκα”

προς Βαγγέλη!

Έτσι είναι φίλε, άμα πλέον δεν μπορούμε να σε δούμε αρκετά ούτε και το καλοκαίρι, τότε καταλήγουμε στα γράμματα.. Το ξέρεις ότι δεν θα άλλαζα πολλά πράγματα από τις φετινές διακοπές μας, αλλά το ότι σε είδαμε τόσο λίγες μέρες και ότι δεν καταφέραμε να μιλήσουμε όσο θα ‘πρεπε, μπαίνει αμέσως στα αρνητικά.

Έπρεπε, εκτός απ’ όλα τ’ άλλα τα προσωπικά μας ζόρια, να συζητήσουμε και αυτό που συζητάμε πάντα. Το αν σκέφτεσαι να μείνεις έξω ή  αν πρέπει να γυρίσεις, το αν πρέπει να φύγω έξω ή αν σκέφτομαι να κάτσω. Θέλει κουβέντα αυτό και ειδικά αυτήν την περίοδο δεν έχω και την πιο σταθερή θέση για το ζήτημα. Άλλο θα σου έλεγα το βράδυ της 5ης Ιουλίου, άλλο θα σου πω τώρα, άλλο μάλλον θα σου ξαναπώ αργότερα. Τέλοσπάντων, μπορεί το όλο κόνσεπτ αυτού του πράγματος να είναι ότι σου περιγράφω τι συμβαίνει αυτές τις μέρες εδω πέρα , αλλά ξέρω ότι τα παρακολουθείς συνέχεια και θα είναι λίγο βαρετό.. Δεν θα σου πω λοιπόν για το τι συμβαίνει εδώ γενικά, αλλά θα σου πω για κάτι που συνέβη σε μένα και μου γαργάλαγε το μυαλό για κανένα 3ήμερο.

Περνούσα με το αμάξι από μια πλατεία στην Ηλιούπολη πριν λίγες μέρες και ξαφνικά έπρεπε να σταματήσω, γιατί είχανε βγει στον δρόμο κάτι πιτσιρίκια και “με  κλείσανε”. Το είχανε για παιχνίδι να πετάγονται μπροστά από τα αμάξια, να τα σταματάνε και να κάνουν ότι “σφίγγουν τα μπράτσα τους”, με γκριμάτσες και όλο αυτό το πακέτο. Ε, γέλασα και τους έκανα κι εγώ με την σειρά μου ότι σφίγγω το μπράτσο μου. Τότε αυτόματα, ένα παιδί λέει στα υπόλοιπα “έλα, αφήστε τον να περάσει” και ένα άλλο μου κάνει: “Θέλαμε να σας κάνουμε πλάκα, ευχαριστούμε που γελάσατε”. Ανοίγουν δρόμο λοιπόν, φεύγω, και για τα επόμενα λεπτά χαμογελούσα σαν ηλίθιος στο αμάξι μόνος μου.

Γιατί μόλις μου είχε δοθεί η άδεια να περάσω από ένα συμπαγές οδόφραγμα ανεμελιάς, που ήταν αποφασισμένο να την σπάσει στον κομπλεξικό που θα κόρναρε, να χαλάσει την ρουτίνα του τύπου που θα πήγαινε να_κοιμηθεί_για_να_ξυπνήσει_για_να_πάει_στην_δουλειά, αποφασισμένο, να καθυστερήσει την μάνα που θα γύρναγε σπίτι να μαζέψει τα παιδιά της από κάποια άλλη αντίστοιχη παρέα “ γιατί το σχολείο ξαναρχίζει, γιατί τα κεφάλια μέσα κτλ κτλ”..

Δεν ήταν όμως αυτός ο λόγος που αργότερα σκεφτόμουν τόσο πολύ το σκηνικό αυτό. Τώρα θα πεις ότι λέω παπαριές, αλλά αλήθεια σου το λέω, αυτό το «σας ευχαριστούμε που γελάσατε» , είχε μέσα του τόση πολλή ανακούφιση.. Εκείνα τα παιδιά δεν παίζανε απλά, τέσταραν τα πάντα. Σαν να σου λέει ο μικρός με 4 λέξεις και ένα βλέμμα: “Σιχαίνομαι αυτό που ονομάζεται ώριμο- ενήλικο- μεγάλο, και ευχαριστώ που μού ‘δειξες ότι δεν είναι ανάγκη να ‘μαι έτσι”.

Δεν ξέρω γιατί ξαφνιάστηκα τόσο από όλο αυτό.. Έχουμε μεγαλώσει αρκετά, που πλέον αισθανόμαστε άβολα με την απίστευτη ικανότητα που έχουν “τα μικρά” να καταλαβαίνουν τον κόσμο και την ίδια στιγμή να τον φτύνουν και να τον χλευάζουν; Έχουν περάσει τόσα χρόνια απ’ όταν ήμασταν εμείς που, απλά για να κάνουμε ρωγμές στο συνηθισμένο, πετούσαμε νεράτζια στα μπαλκόνια και στήναμε καρτέρι για να πετάξουμε νερόμπομπες σε αμάξια;.. Και αν τώρα αισθανόμαστε άβολα μπροστά σε αυτή την ικανότητα των παιδιών, κινδυνεύουμε να φτάσουμε και στην κατάντια όπου την απαξιώνουμε αυτή την ικανότητα, ή ακόμη και την καταστέλλουμε; Τέλοσπάντων… Δεν πιστεύω ότι αυτός είναι πραγματικός κίνδυνος. Όχι για εσένα και εμένα τουλάχιστον.

 Και εδώ ταιριάζει αυτό που λέγαμε μεθυσμένοι με έναν σύντροφο: ότι” η τελική διαχωριστική αποτελεί το αν είσαι ωραίος άνθρωπος“. Δεν πιστεύω ότι είμαι τέτοιος, αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι ήταν όμορφα που εκείνα τα παιδιά, ανάμεσα σε άλλους, πέσανε και πάνω σε εμένα.. Ένιωσα, ας πούμε, αντίστοιχος του παιδικού-τσόγλανου εαυτού μου και αυτό για κάποιον λόγο, με έκανε να νιώσω πετυχημένος μετά από καιρό. Ακόμη καλύτερα, μάλλον με έκανε και να ξαναθυμηθώ τι ορίζεται ως πετυχημένο..

Λοιπόν, αυτά. Να περνάς όμορφα, σε φιλώ!

Αντώνης Τσάλτας