Θα γίνει κάθαρση ή θα συλληφθούν πάλι οι... συνήθεις ύποπτοι;

Αφιέρωμα: Αλλαγές στο ποδόσφαιρο.

| 22/04/2015

Εδώ, στο ToPeriodiko.gr αποφασίσαμε να συνεχίσουμε το αφιέρωμα στα τεκταινόμενα του ελληνικού αθλητισμού.

Έχουν γίνει σίγουρα πολλά, στο πολύπαθο -όπως πολλοί το χαρακτηρίζουν- ελληνικό, επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Κάπως έτσι τα φετινά γεγονότα των επεισοδίων στη Λεωφόρο, των επεισοδίων στον αγώνα κυπέλλου ανάμεσα σε Ολυμπιακό και ΑΕΚ, της κλωτσοπατινάδας στο ΔΣ της Superleague και των σκανδάλων με «εγκληματικές συμμορίες και στημένα παιχνίδια, λίγοι θα διαφωνούσαν πως μοιάζουν με κορυφές σε παγόβουνα.

Ο κ. Κοντονής πάντως με αφορμή αυτά, και σε συνεννόηση με τον πρωθυπουργό, αποφάσισε από τις πρώτες μέρες της νέας διακυβέρνησης την διακοπή του πρωταθλήματος αρχικά, έτσι ώστε να υπάρξει περιθώριο προώθησης αλλαγών. Στη συνέχεια είχαμε διεξαγωγή αγωνιστικών κεκλεισμένων των θυρών και πλέον έχουμε ένα νομοσχέδιο σε δημόσια διαβούλευση.

Κάποιες από τις αλλαγές που εξαγγέλονται φαίνεται να αφορούν την εξυγίανση – διαφθορά – διαιτησία που αφορά περισσότερο τους παράγοντες και επιχειρηματίες που δραστηριοποιούνται στο ποδόσφαιρο. Κάποιες άλλες όμως αφορούν πολύ πιο στοχευμένα τον έλεγχο των λεγόμενων οπαδών ή θεατών ή φιλάθλων.

Το νέο νομοσχέδιο που βρίσκεται σε δημόσια διαβούλευση μπορείτε να διαβάσετε και να μελετήσετε εδώ: http://www.opengov.gr/ypepth/?p=2344

Για όλα αυτά εμείς πάντως αποφασίσαμε να δώσουμε το λόγο σε ανθρώπους που ασχολούνται με «τα γήπεδα» ώστε να μας πουν τις σκέψεις τους. ToPeriodiko λοιπόν συνομιλεί με αθλητικογράφους, φιλάθλους ή οπαδούς, ( + κάποιες ακόμη εκπλήξεις) με αφορμή όλη αυτή την ιστορία που ξεκίνησε με την περίφημη πλέον διακοπή και κορυφώθηκε σε αυτό που ονομάζεται «νέα μέτρα». Καθώς φυσικά και την επόμενη μέρα όλων αυτών των κινήσεων.

Εδώ το κείμενο – απάντηση του δικηγόρου, τέως προέδρου του Παναθηναϊκού Κινήματος, Θοδωρή Μαραγκουδάκη :

[hr]

Θα γίνει κάθαρση ή θα συλληφθούν πάλι οι… συνήθεις ύποπτοι;

[hr]

Αρχίζοντας τη θητεία του ο υφυπουργός αθλητισμού κύριος Κοντονής θα λέγαμε ότι ξεκίνησε ανάποδα, καθώς η πρώτη του άμεση αντίδραση, ύστερα από τα επεισόδια που έγιναν στο ντέρμπυ Παναθηναϊκού – Ολυμπιακού στο γήπεδο της Λεωφόρου, ήταν να διεξαχθούν δυο αγωνιστικές κεκλεισμένων των θυρών στο ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα της Superleague, ενώ εξήγγειλε ότι δεν θα ξανάρχιζε το πρωτάθλημα αν δεν υπήρχαν οι προϋποθέσεις, δηλαδή αν οι ΠΑΕ δεν έπαιρναν τα απαραίτητα μέτρα για την καταπολέμηση της βίας.

Χαρακτηρίζουμε ανάποδο το συγκεκριμένο ξεκίνημα, διότι η απόφαση αυτή στρεφόταν κατά των «συνήθων υπόπτων», δηλαδή κατά των οργανωμένων οπαδών και δεν άγγιζε τις πραγματικές αιτίες του φαινομένου της βίας, με αναμενόμενο αποτέλεσμα να πετύχει μια τρύπα στο νερό, αφού το πρωτάθλημα ξανάρχισε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο με τον οποίο διεξαγόταν ως τώρα, χωρίς να ληφθεί κανένα συγκεκριμένο μέτρο. Σε συμβολικό, όμως, επίπεδο η απόφαση αυτή είχε μια ιδιαίτερα αρνητική χροιά και σηματοδότησε μια εντελώς λαθεμένη κατεύθυνση, αφού επέρριψε την αποκλειστική ευθύνη για το πρόβλημα της βίας στους φιλάθλους και μάλιστα αδιακρίτως στους «οργανωμένους – χούλιγκανς» και στους «απλούς – φιλήσυχους» τιμωρώντας όλους ανεξαιρέτως με αναγκαστική αποχή από το γήπεδο και αφήνοντας στο απυρόβλητο…το κεφάλι από το οποίο βρωμάει το ψάρι, δηλαδή τους παράγοντες των ΠΑΕ, με τους οποίους μάλιστα ο κ. Κοντονής συνομίλησε επανειλημμένα για το ζήτημα της βίας δίνοντας την εντύπωση ότι πιστεύει πως ο λύκος μπορεί να φυλάξει τα πρόβατα.

Βέβαια, η διεξαγωγή των ποδοσφαιρικών αγώνων χωρίς φιλάθλους… εφαρμόζεται στην πράξη όλο και περισσότερο και με αυξανόμενο ρυθμό εδώ και κάμποσα χρόνια, αφού οι φίλαθλοι αηδιασμένοι από την κατάσταση που επικρατεί στο άθλημα έχουν εγκαταλείψει τα γήπεδα, οι κερκίδες των περισσότερων από τα οποία είναι κάθε Σαββατοκύριακο είτε άδειες είτε μισογεμάτες. Τώρα τελευταία μάλιστα, το φαινόμενο έχει πάρει διαστάσεις ακόμα και για τους φιλάθλους της μόνιμης πρωταθλήτριας ομάδας, καθώς ακόμα και πολλοί από αυτούς μάλλον δεν αισθάνονται ικανοποιημένοι με τον τρόπο που απονέμεται το πρωτάθλημα σε αυτή κάθε χρόνο…

Στη συνέχεια ωστόσο, τα γεγονότα έδειξαν ότι η κυβέρνηση επιχειρεί μια πιο ουσιαστική παρέμβαση στα τεκταινόμενα του ελληνικού ποδοσφαίρου, καθώς ο κύριος Κοντονής, είτε επειδή ενημερώθηκε και προετοιμάστηκε καλύτερα είτε επειδή είχε εξ αρχής αυτή την πρόθεση και θεώρησε τώρα κατάλληλη τη στιγμή, παρουσίασε το νέο αθλητικό νομοσχέδιο με περιεχόμενο «μέτρα και ποινές κατά της βίας».

Το νομοσχέδιο περιέχει σοβαρές δυνητικά θετικές διατάξεις, οι οποίες δίνουν τη δυνατότητα μεγάλων αλλαγών στο τοπίο των κακοπαθημένων «θεσμών» και «οργάνων» του ποδοσφαίρου, όπως τη δυνατότητα στον αρμόδιο υπουργό να επιβάλλει μεγάλα πρόστιμα έως και ανακλήσεις αδειών λειτουργίας σε αθλητικά σωματεία και αθλητικές ομοσπονδίες όπως η ΕΠΟ, υποχρεώνει τα αθλητικά σωματεία και τις ομοσπονδίες με την απειλή μεγάλων προστίμων να συνεργάζονται και να παρέχουν πληροφορίες σε περιπτώσεις διερεύνησης περιστατικών βίας, παρέχει στον υπουργό την ευχέρεια να διακόπτει προσωρινά ή οριστικά τα πρωταθλήματα και να αποκλείει ομάδες από διεθνείς διοργανώσεις καθώς και να αποφασίζει τη διεξαγωγή αγώνων κεκλεισμένων των θυρών, θεσπίζει τη δυνατότητα παρέμβασης της Πολιτείας και κυρώσεων σε περίπτωση εμπρηστικών, ρατσιστικών και γενικά υποκινητικών της βίας δημοσιευμάτων ή τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών εκπομπών, προβλέπει τη στελέχωση της αθλητικής δικαιοσύνης από τακτικούς δικαστές και εισαγγελείς και επίσης δίνει τη δυνατότητα στον αρμόδιο υπουργό να παρεμβαίνει ουσιαστικά όταν υπάρχουν υποψίες για χειραγώγηση αγώνα που περιλαμβάνεται στο στοίχημα του ΟΠΑΠ.

Λέμε «δυνητικά θετικές διατάξεις», επειδή μένει να διαπιστωθεί κατά πόσο οι τακτικοί δικαστές θα αποδειχθούν δικαιότεροι από εκείνους που εκτελούν χρέη δικαστή σήμερα και κατά πόσο και με ποιον τρόπο ο κάθε φορά αρμόδιος υπουργός θα είναι διατεθειμένος να χρησιμοποιήσει τις νέες αρμοδιότητές του στην πράξη.

Ωστόσο, κατά τη γνώμη μας, οι διατάξεις αυτές επισκιάζονται από τη διάταξη του άρθρου 15 του νομοσχεδίου, η οποία προστέθηκε εκ των υστέρων, δηλαδή μετά την αρχική παράδοση του κειμένου του για δημόσια διαβούλευση, διάταξη που ασφαλώς είναι η σημαντικότερη ολόκληρου του νομοσχεδίου και η οποία προβλέπει την κατάργηση του πρώτου εδαφίου της παραγράφου 12 του άρθρου 29 του νόμου 3479/2006, το οποίο θέσπιζε με σκανδαλώδη τρόπο το «αυτοδιοίκητο» της Ελληνικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας (ΕΠΟ). Για να γίνει αντιληπτό το μέγεθος του σκανδάλου, παραθέτουμε ολόκληρο το κείμενο του καταργούμενου εδαφίου (μόνο όσα αναγράφονται μέσα σε παρένθεση είναι δικές μας παρατηρήσεις), το οποίο ανέφερε ότι «Ειδικά για άθλημα του ποδοσφαίρου όλα τα θέματα λειτουργίας και οργάνωσης του αθλήματος της ελληνικής ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας και των μελών της ρυθμίζονται αυτόματα (!!!) από την ΕΠΟ σύμφωνα με το καταστατικό και τους κανονισμούς της, καθώς και αυτούς που καθορίζονται από την ευρωπαϊκή και παγκόσμια συνομοσπονδία ποδοσφαίρου (δηλαδή από τη FIFA και την UEFA), ακόμα κι αν προβλέπονται διαφορετικές ρυθμίσεις στο ν. 2725/1999, όπως ισχύει (δηλαδή στον αθλητικό νόμο) και στην εν γένει αθλητική νομοθεσία».

Η καταργούμενη αυτή διάταξη θέσπιζε ένα πραγματικό «άβατο» για το κράτος και για τη δικαιοσύνη στο ποδόσφαιρο κατά παράβαση κάθε συνταγματικής και νομικής διάταξης και κατά καταπάτηση κάθε αισθήματος δικαίου, καταργούσε αυτή την ίδια τη δυνατότητα ύπαρξης και λειτουργίας του κράτους στο χώρο του ποδοσφαίρου και συνέβαλε καθοριστικά στη λειτουργία της βασικότερης ποδοσφαιρικής αρχής, της ΕΠΟ, σαν όχημα καθοδήγησης και ανοχής της άθλιας, τριτοκοσμικής, διεφθαρμένης κατάστασης που επικρατεί στο ελληνικό ποδόσφαιρο τα τελευταία χρόνια – και δεν είναι δυνατόν παρά κάθε έντιμος και δημοκρατικός πολίτης να χαιρετίζει την κατάργησή της, η οποία επιτέλους ανοίγει το δρόμο στην Πολιτεία ώστε να επιβάλει τη δικαιοσύνη και την ισονομία στο άθλημα.

Δεν μας εκπλήσσει καθόλου το γεγονός ότι με την ανακοίνωση της πρόθεσης για την κατάργηση του «αυτοδιοίκητου» ξεσηκώθηκε και εντείνεται ο θόρυβος από εκείνους που ωφελούνται από τον τρόπο λειτουργίας του θεσμικού πλαισίου του ποδοσφαίρου, ο οποίος εξασφαλίζει την ασυδοσία τους, δηλαδή από τους παράγοντες του ποδοσφαίρου και τα συμφέροντα που βρίσκονται πίσω από αυτούς – ακόμα και από παράγοντες οι οποίοι στα λόγια διαμαρτύρονται κατά αυτής της κατάστασης, με τις πράξεις τους και τις παραλείψεις τους, όμως, τη συντηρούν και την παρατείνουν! Και ήδη βρίσκεται σε εξέλιξη μια λυσσασμένη προσπάθεια όλου του «συστήματος» που κυριαρχεί ως σήμερα στο ελληνικό ποδόσφαιρο για να διατηρηθεί το αυτοδιοίκητο, δηλαδή…για να μην αλλάξει ουσιαστικά τίποτα.

Επίσης δεν μας εκπλήσσει καθόλου η στάση της Ευρωπαϊκής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας, της UEFA, η οποία απειλεί με αποκλεισμό τις ελληνικές ποδοσφαιρικές ομάδες καθώς και την εθνική ομάδα από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, με πρόσχημα ότι το αυτοδιοίκητο των κρατικών ποδοσφαιρικών ομοσπονδιών είναι ευρωπαϊκός θεσμός παριστάνοντας ότι δεν λαμβάνει υπόψη της ότι ειδικά στην Ελλάδα έχει γίνει καταφανέστατη κατάχρησή του και ότι αυτό έχει μεταβληθεί σε εργαλείο για την επικράτηση στο ποδόσφαιρο όχι του όποιου «ευρωπαϊκού» τρόπου λειτουργίας του αλλά της πιο διεφθαρμένης τριτοκοσμικής ανομίας και αυθαιρεσίας.

Και η ανομία και αυθαιρεσία αυτή έχει συγκεκριμένες αιτίες και ονόματα – και είναι και ο γενεσιουργός λόγος του φαινομένου της βίας.

Με άλλα λόγια,  τα συμφέροντα που αλωνίζουν στο ποδόσφαιρο, από άθλημα και διασκέδαση το έχουν μετατρέψει σε μια ζούγκλα επιχειρηματικών ανταγωνισμών που δεν έχει σχέση με τον αθλητισμό. Το φαινόμενο αυτό άλλωστε δεν είναι μόνο ελληνικό αλλά…παγκοσμιοποιημένο και υποβοηθείται μάλιστα από τις παγκόσμιες και ευρωπαϊκές θεσμικές αρχές του ποδοσφαίρου (FIFA, UEFA), το ενδιαφέρον των οποίων εστιάζεται στο να λειτουργεί αυτό σαν μια αστείρευτη δεξαμενή χρήματος και σαν υπηρέτης του ποδοσφαιρικού Στοιχήματος.

Ωστόσο, έστω και με αυτό τον τρόπο, στις περισσότερες «προηγμένες» χώρες του πλανήτη υπάρχουν κανόνες οι οποίοι αν μη τι άλλο εξασφαλίζουν για όλους μια θεσμική ισονομία, τηρούνται ακόμα και σε βάρος μεγάλων συλλόγων όταν αυτοί τους παραβιάζουν και ρυθμίζουν τους επιχειρηματικούς ανταγωνισμούς σε επίπεδο τέτοιο, ώστε να μπορεί να συνεχίζεται ομαλά το «σώου».

Στην ελληνική, όμως, πραγματικότητα υπάρχει η ιδιαιτερότητα να μην εφαρμόζονται ούτε καν αυτοί οι κανόνες. Στην πραγματικότητα, μοναδικός «κανόνας» είναι ο νόμος της ζούγκλας. Εδώ στην Ελλάδα, επί είκοσι σχεδόν χρόνια μια ομάδα έχει γίνει το όχημα της καταπάτησης κάθε νόμου, και κάθε ηθικού κανόνα, το όχημα μέσω του οποίου η ελληνική κοινωνία, όχι μόνο στο χώρο του ποδοσφαίρου αλλά στο σύνολό της πλέον διαποτίζεται από την αντίληψη ότι μόνο δίκαιο είναι αυτό του ισχυροτέρου, ότι όποιος ευνοείται σκανδαλωδώς από τους διαβρωμένους θεσμούς, όργανα και διαιτησία, δηλαδή πάντα η ίδια ομάδα του Πειραιά και τα παραρτήματά της, είναι «μάγκας» και… «καλά κάνει αφού μπορεί», ότι όποιος δοκιμάσει να αντισταθεί φτάνει από το να θεωρείται γραφικός και «κλαψιάρης» μέχρι να συντρίβεται.

Και η απομάκρυνση των φιλάθλων από τα γήπεδα είναι φυσικό επακόλουθο αυτής της κατάστασης – και θεωρούμε ότι είναι μεθοδευμένη, καθώς οι παράγοντες του ελληνικού ποδοσφαίρου και ιδιαίτερα της ομάδας που μεθοδεύει και ευνοείται από αυτή την κατάσταση, όχι μόνο δεν ενδιαφέρονται για την προσέλευση του κόσμου στα γήπεδα, αλλά συνειδητά προσπαθούν να τον απομακρύνουν, ώστε να μην τους είναι εμπόδιο στο όλο σκηνικό που έχουν στήσει, με βάση το οποίο ποδόσφαιρο σημαίνει παίκτες μισθοφόροι – ντοπαρισμένοι, συναλλαγές με μάνατζερ, ξέπλυμα χρήματος, τηλεοπτικά έσοδα, ποδοσφαιρικό στοίχημα για χάρη του οποίου στήνονται παιχνίδια χωρίς να συμβαίνει το παραμικρό, υποταγή των ανίσχυρων στον «ισχυρό», θεσμοί και όργανα που λειτουργούν σαν «χωροφύλακες» και δυνάμεις καταστολής της ευνοούμενης ομάδας, διαιτησία που την προστατεύει απροκάλυπτα και «χειρουργεί» τους αντιπάλους της, πώληση προστασίας αλά Μαφία, ανεβοκατέβασμα ομάδων – παραρτημάτων στις διάφορες κατηγορίες και κάθε είδους συνηθισμένο ή απίθανο νταβατζιλίκι, όπως το λέει ο λαός μας.

Η κατάσταση επιδεινώνεται από το γεγονός ότι οι τιμωρίες για τα κάθε είδους επεισόδια που έχουν συμβεί κατά καιρούς είναι ανυπόφορα και προκλητικά επιλεκτικές – π.χ. με τον Παναθηναϊκό να τιμωρείται φέτος με αφαίρεση τριών βαθμών  για όσα έγιναν στο γήπεδο της Λεωφόρου στο παιχνίδι με τον Ολυμπιακό αλλά τον Ολυμπιακό να μην έχει υποστεί ποτέ τέτοια τιμωρία για χειρότερες συμπεριφορές στο παρελθόν, με αποκορύφωμα την ακύρωση της αφαίρεσης βαθμών που του είχε επιβληθεί το 2004 ύστερα από το παιχνίδι με τον Πανιώνιο, μετά από την κινητοποίηση όλων των φιλικών προς αυτόν πολιτικών παραγόντων και της τότε δημοτικής αρχής του Πειραιά και την επανάληψη του αγώνα αυτού, τον οποίο είχε χάσει, με συνέπεια να τον κερδίσει στο επαναληπτικό παιχνίδι και να κατακτήσει το πρωτάθλημα του 2004-2005 εξαιτίας αυτής της εξέλιξης!

Δηλαδή, το ελληνικό ποδόσφαιρο πάσχει από δυο ασθένειες. Η μια ασθένεια είναι χρόνια, δηλαδή τα γενικότερα προβλήματα του «μοντέρνου ποδοσφαίρου». Με αυτήν όμως ο…ασθενής μπορεί να ζήσει, αν εφαρμοστούν οι κανόνες του υγιούς (όσο, έστω, υγιής γίνεται να είναι) επιχειρηματικού ανταγωνισμού.

Η δεύτερη, όμως, ασθένεια, έχει εξελιχθεί σε καλπάζουσα και επιθετική και απειλεί να επιφέρει το θάνατο του ασθενούς, αν δεν αντιμετωπιστεί άμεσα και δραστικά – και αυτή είναι η κατάσταση της γενικευμένης ανομίας, της αδιαφορίας για κάθε είδος δικαιοσύνης, της μόνιμης και συστηματικής εύνοιας σε μια συγκεκριμένη ομάδα, η οποία κάθε χρόνο είναι…υποχρεωτικό να τερματίζει πρώτη με κάθε αθέμιτο μέσο, ώστε να καρπώνεται τα εκατομμύρια του Champions’ League διαιωνίζοντας αυτή την κατάσταση της μετατροπής όλων των θεσμών και οργάνων σε υπηρέτες αυτής της ομάδας. Δηλαδή η δεύτερη αυτή ασθένεια έχει όνομα και το όνομα αυτό είναι «Ολυμπιακός Σύνδεσμος Φιλάθλων Πειραιώς», έτσι όπως λειτουργεί και χρησιμοποιείται σήμερα – και το γεγονός ότι είμαστε αναγκασμένοι να αναφέρουμε αυτό το όνομα δεν έχει να κάνει καθόλου με την οπαδική μας προτίμηση, αλλά με την απίστευτη κι όμως αληθινή πραγματικότητα που έχει διαμορφωθεί τα τελευταία χρόνια! Και εννοείται ότι θα ήμασταν αντίθετοι σε αυτή την κατάσταση, όποια ομάδα και αν επρόκειτο να ωφεληθεί από αυτήν.

Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι η δυνατότητα αυτής της ομάδας να λειτουργεί κατ’ αυτό τον τρόπο περνάει ουσιαστικότατα και μέσα από το περιβόητο «αυτοδιοίκητο», με το οποίο εξασφαλίζεται η στελέχωση της ΕΠΟ από πρόσωπα μονίμως ελεγχόμενα από αυτήν καθώς και η δυνατότητα της ΕΠΟ να διοικεί ονομαστικά το ποδόσφαιρο (διότι στην ουσία αυτό διοικείται από την ομάδα που προαναφέραμε…) με ανεξέλεγκτο τρόπο επιτρέποντας να συνεχίζεται αυτή η κατάσταση.

Αναρωτιόμαστε, ποια άλλη λύση υπάρχει εκτός από την κατάργηση του αυτοδιοίκητου και τη δραστική παρέμβαση της Πολιτείας στα ποδοσφαιρικά πράγματα, με σκοπό τη ριζική αλλαγή του θεσμικού πλαισίου ώστε επιτέλους να επικρατήσει στοιχειώδης ισονομία και δικαιοσύνη! Ποια είναι η άλλη πρόταση εκείνων που φωνάζουν υπέρ της διατήρησης του αυτοδιοίκητου με διάφορα προσχήματα, όπως η οικονομική ζημία που θα υποστούν οι ομάδες σε περίπτωση αποκλεισμού τους από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις από την UEFA; Ρητορικό βέβαια το τελευταίο ερώτημα…

Γιατί θα πρέπει να ενδιαφέρει τους φιλάθλους, οι οποίοι ήδη αηδιασμένοι στη συντριπτική τους πλειοψηφία απέχουν από τα γήπεδα, η οποιαδήποτε οικονομική ζημιά που θα υποστούν οι παράγοντες, λες και οι τελευταίοι μας έχουν προσφέρει τα τελευταία χρόνια παικταράδες και θέαμα, τα οποία τώρα…θα τα χάσουμε λόγω του επαπειλούμενου «grexit»; Ή μήπως σήμερα είναι υγιής η οικονομική κατάσταση της πολύ μεγάλης πλειοψηφίας των ομάδων που συμμετέχουν στα ποδοσφαιρικά πρωταθλήματα όλων των κατηγοριών και απειλείται αυτή η ανύπαρκτη υγεία λόγω της πιθανότητας του ευρωπαϊκού αποκλεισμού; Διότι το μόνο που βλέπουμε να απειλείται, είναι η δυνατότητα της μόνιμης πρωταθλήτριας ομάδας να καρπώνεται κάθε χρόνο τα εκατομμύρια των ομίλων του Champions’ League – ίσως και η δυνατότητα ορισμένων άλλων παραγόντων να παίρνουν κι εκείνοι τα ψίχουλα που περισσεύουν! Το γεγονός ότι και οι τελευταίοι φωνάζουν κατά της κατάργησης του αυτοδιοίκητου, δείχνει ανάγλυφα πώς λειτουργεί το σύστημα και ποιος είναι ο ρόλος του καθενός μέσα σε αυτό!

Ή μήπως τα τελευταία χρόνια οι ελληνικές ομάδες πραγματοποιούν καλές πορείες στην Ευρώπη και…κινδυνεύουμε να το χάσουμε κι αυτό; Ήδη από τη μεθεπόμενη χρονιά ακόμα και ο πρωταθλητής Ελλάδος δεν θα προκρίνεται απευθείας στους ομίλους του Champions’ Leagueλόγω της πτώσης της Ελλάδας στη σχετική βαθμολογία!

Συνεπώς, μόνος τρόπος για να αλλάξει κάτι είναι να φτάσει το μαχαίρι στο κόκκαλο. Στην εξάρθρωση ολόκληρου του συστήματος που υπηρετεί αυτή την κατάσταση, δηλαδή την πλήρη αλλαγή του τρόπου ανάδειξης και λειτουργίας των θεσμών και οργάνων (ΕΠΟ, Superleague, διαιτησίας κλπ.) έστω και με το ενδεχόμενο να έρθει η κυβέρνηση σε αντίθεση με το περιβόητο «αυτοδιοίκητο» και να αποκλειστούν για ένα διάστημα οι ελληνικές ομάδες από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Δεν βλέπουμε, όμως να υπάρχει άλλος τρόπος για την εξυγίανση του ελληνικού ποδοσφαίρου και για την επιστροφή των φιλάθλων στα γήπεδα.

Και ύστερα από την κατάργηση του αυτοδιοίκητου, από μια αριστερή κυβέρνηση θα περιμέναμε την οριστική διακοπή των πρωταθλημάτων  μέχρι να ολοκληρωθεί η κάθαρση στο ελληνικό ποδόσφαιρο, την κατάργηση των ΠΑΕ, την παραδειγματική τιμωρία όσων παραγόντων έχουν παρανομήσει, την απόδοση του ομάδων στους φιλάθλους τους και την πλήρη αναμόρφωση του σχετικού θεσμικού πλαισίου, με κάθε κόστος και κάθε συνέπεια! Τότε, αυτή η κυβέρνηση θα έβλεπε ότι θα είχε μαζί της σε αυτά τη συντριπτική πλειοψηφία των φιλάθλων, ακόμα κι εκείνων, για να μην πούμε κυρίως εκείνων, οι οποίοι είναι οι συνήθεις ύποπτοι ως «φορείς της βίας».

Τότε και μόνο τότε μπορούμε να συζητάμε και για τα υπόλοιπα μέτρα κατά της βίας, τα οποία προβλέπονται στο ίδιο αθλητικό νομοσχέδιο και τα οποία θα μείνουν εντελώς κενά περιεχομένου ταλαιπωρώντας τους φιλάθλους, αν δεν αλλάξουν όλα όσα προαναφέραμε.

Αν δηλαδή η κυβέρνηση δεν επιμείνει στην κατάργηση του αυτοδιοίκητου και στη ριζική αλλαγή των πάντων στο ελληνικό ποδόσφαιρο, θα έχουμε άλλο ένα νομοσχέδιο που θα προσπαθεί να αντιμετωπίσει το πρόβλημα της βίας με τον ίδιο περίπου τρόπο που το έκαναν και απέτυχαν όλα τα αντίστοιχα προηγούμενα, δηλαδή εστιάζοντας στα συμπτώματα και όχι στην πραγματική αιτία και χορηγώντας ασπιρίνες για να θεραπευτεί ο καρκίνος… Δηλαδή στην τιμωρία των οπαδών που εμπλέκονται σε πράξεις βίας, με δρακόντεια αλλά αναποτελεσματικά στην πράξη μέτρα, κάποια από τα οποία είναι αμφίβολο αν είναι σύμφωνα με το Σύνταγμα.

Πρέπει εδώ να επισημανθεί ότι πολλά από τα μέτρα που περιλαμβάνονται στο νομοσχέδιο έχουν εξαγγελθεί και εφαρμοστεί επανειλημμένα και από τις προηγούμενες κυβερνήσεις, είτε αυτούσια είτε σε παραλλαγή. Για παράδειγμα, η μετατροπή των συνδέσμων σε λέσχες, με σκοπό τον πιο αποτελεσματικό έλεγχό τους, ήταν μια από τις πολυδιαφημισμένες «τομές» της Επιτροπής Επαγγελματικού Αθλητισμού του κ. Παπαλάκη, ενός ανθρώπου με καλές προθέσεις αλλά με ελλιπή γνώση του θέματος και ανύπαρκτη δύναμη επιβολής – και πολλοί από τους συνδέσμους που λειτουργούσαν τότε, γύρω στο 2003, είχαν υποβληθεί στο βασανιστήριο της διεκπεραίωσης των ανούσιων γραφειοκρατικών διαδικασιών που απαιτούνταν ώστε να αναγνωριστούν ως «λέσχες». Επίσης κάμερες σε πολλά γήπεδα έχουν εγκατασταθεί, αλλά είτε δεν λειτουργούν είτε λειτουργούν…επιλεκτικά. Όπως εφαρμογής έχει τύχει και το μέτρο του ηλεκτρονικού εισιτηρίου σε πολλά γήπεδα της χώρας – και μάλιστα ένα από αυτά είναι και το γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, όπου έγιναν και τα επεισόδια τα οποία αποτέλεσαν την αφορμή της διακοπής του πρωταθλήματος και των αποφάσεων που σχολιάζουμε! Φυσικά, οι «τομές» αυτές και οι κατά καιρούς αυστηρότατες έως και παράλογες ποινές που προβλέφθηκαν κατά καιρούς για τους εμπλεκόμενους σε πράξεις βίας δεν πέτυχαν το παραμικρό. Το πρόβλημα όχι μόνο δεν λύθηκε αλλά επιδεινώθηκε.

Αναρωτιόμαστε αν όλα αυτά, τα οποία είναι πασίγνωστα και στον πιο απλό φίλαθλο, τα γνωρίζει ο κ. Κοντονής και μας προβληματίζει το γεγονός ότι ενώ είχε αλλεπάλληλες συναντήσεις και συνομιλίες με παράγοντες των μεγάλων ομάδων, οι οποίοι, κατά το κόμμα του, όταν βέβαια αυτό βρισκόταν στην αντιπολίτευση, θεωρούνταν οι κύριοι υπεύθυνοι για την υποκίνηση της βίας, δεν τον είδαμε καθόλου ούτε πριν ούτε ύστερα από τις συναντήσεις αυτές να αναφέρεται στις ευθύνες αυτών των παραγόντων για το φαινόμενο. Αντίθετα, παρόλο που δηλώνει αριστερός υπουργός μιας αριστερής κυβέρνησης, έσπευσε να εξαγγείλει τα μέτρα που προαναφέρθηκαν κατά των οργανωμένων οπαδών, χωρίς να επιδιώξει καν να ακούσει τη δική τους γνώμη. Και δε λέμε ότι θα ήταν υποχρεωμένος να την ασπαστεί στο σύνολό της, όμως…δεν έπρεπε να μάθει και τη δική τους άποψη; Ή φοβάται…μήπως του βάλουν δύσκολα;

Στην περίπτωση που και από αυτή την κυβέρνηση δεν θα αντιμετωπιστούν οι πραγματικές αιτίες της βίας, ειδικά αν υποχωρήσει στην πίεση του εγχώριου και διεθνούς συστήματος και απλά θα συνεχιστεί η σύλληψη των «συνήθων υπόπτων», δηλαδή η επίρριψη της αποκλειστικής ευθύνης για τη βία στους οπαδούς, όσο αυστηρά μέτρα και να ληφθούν, δεν θα αλλάξει τίποτα. Αντίθετα, η κατάσταση θα χειροτερεύει και κάποια στιγμή θα θρηνούμε εκ των υστέρων για γεγονότα που ίσως τώρα δεν μπορούμε να τα φανταστούμε – αλλά μια ματιά στην όχι και τόσο μακρινή Αίγυπτο θα έπρεπε να έχει ήδη δώσει το σύνθημα του συναγερμού…

Το σίγουρο είναι ότι η κατάσταση στο ελληνικό ποδόσφαιρο έχει φτάσει σε σημείο οριστικής σήψης και ότι χρόνος δεν υπάρχει, πριν δούμε να συμβαίνουν ακόμα χειρότερα και πριν θρηνήσουμε κι άλλα θύματα. Οι τελευταίες προθέσεις και κινήσεις της κυβέρνησης είναι πάντως σε θετική κατεύθυνση. Σύντομα θα δούμε…και την αντοχή της στην πίεση.

fansvintage

Θοδωρής Μαραγκουδάκης