Θραύσματα μιας εξέγερσης

«Τι να απαντήσω εγώ, ρε μαλάκες, στους γιους μου;»...

| 06/12/2016

“Αν είχα χρόνο. Αν μ’ άφηνε ο θάνατος που κανείς δεν σταμάτησε. Αν μπορούσα να σας πω. Πεθαίνω. Όμως εσείς ζείτε. Δικαιώστε με. Πείτε για μένα. Προπάντων στους ανύποπτους. Σε ‘κείνους που δεν ξέρουν… Οι φίλοι μου με λέγαν πρίγκιπα. Δεν φανταζόμουνα ποτέ ότι το όνομά μου θα επικρατούσε τόσο πολύ στον κόσμο. Αυτοί οι πρίγκιπες πεθαίνουν αθώοι, δολοφονημένοι σε μάχες που δεν δόθηκαν ποτέ.”
“Άμλετ”, Σαίξπηρ

(από την ταφόπλακα του Αλέξη Γρηγορόπουλου)

Ζάπινγκ στην εξέγερση

Η επανάσταση δεν θα μεταδοθεί από την τηλεόραση»  («The revolution won’t be televised») τραγουδούσε στις αρχές του ’70 ο πρόδρομος του χιπ-χοπ Gill Scott Heron. «Η επανάσταση παίχτηκε στην τηλεόραση, πάει τελείωσε, μωρό μου», αντέστρεφαν ειρωνικά το νόημα οι Pulp τέλη του ’90. Το ίδιο προσπάθησαν να μας πείσουν οι εγχώριες τηλεοπτικές Σειρήνες με τη δική τους επιλεκτική κάλυψη των «Δεκεμβριανών» του ’08. Ό, τι έγινε, έγινε, εμείς σας το δείξαμε εμπρός για ψώνια τις Κυριακές και για κατάργηση του ασύλου, καλή κρίση κι ευτυχισμένος ο καινούριος φόβος.

Της Αφροδίτης Πολίτη

Ελευθεροτυπία 04/01/2009

[hr]

Η μεγάλη ανατριχίλα

Ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ πρότεινε τη σύσταση ειδικών δικαστηρίων που θα δικάζουν τους κουκουλοφόρους, την παραπομπή όποιου φορά κουκούλα, ανεξαρτήτως λόγου, στον εισαγγελέα, την μόνιμη παρουσία εισαγγελέα στα Α.Ε.Ι., προκειμένου ν’ αποφασίζει άμεσα την άρση του πανεπιστημιακού ασύλου.

Των Αλίκης Μάτση & Αντώνη Γαλανόπουλου

Ελευθεροτυπία

[hr]

Ο τρόπος παραγωγής είναι μια νόμιμη βία.

Η εξουσία είναι μια νόμιμη βία.

Η αστυνομία είναι μια νόμιμη βία.

Η φυλακή είναι μια νόμιμη βία.

Η δικαιοσύνη είναι μια νόμιμη βία.

Η ανεργία είναι μια νόμιμη βία.

Το Ταμείο ανεργίας είναι μια νόμιμη βία.

Η κερδοσκοπία είναι μια νόμιμη βία.

Το χρηματιστήριο είναι μια νόμιμη βία.

Οι τράπεζες είναι μια νόμιμη βία.

Οι ιδιωτικοποιήσεις είναι μια νόμιμη βία.

Το εκπαιδευτικό σύστημα είναι μια νόμιμη βία.

Η κατάσταση έκτακτης ανάγκης είναι μια νόμιμη βία.

Κι όσο αυτή η νόμιμη βία θα ονομάζεται δικαιοσύνη, τόσο η δικαιοσύνη των νέων θα ονομάζεται βία.

Του Ρούσου Βρανά

Νέα

[hr]

ΤΙ ΝΑ ΑΠΑΝΤΗΣΩ ΕΓΩ, ΡΕ ΜΑΛΑΚΕΣ, ΣΤΟΥΣ ΓΙΟΥΣ ΜΟΥ;

Έχω δύο γιους που πηγαίνουν στην Ε` δημοτικού και που τις τελευταίες μέρες ήρθαν να με ρωτήσουν με μάτια γουρλωμένα από την έκπληξη και την απορία, αν είχα μάθει ότι κάτι αστυνομικοί σκότωσαν ένα παιδί…. «Τι βλάκες!» είπαν.

Με ρώτησαν γιατί ένας μεγάλος σκοτώνει ένα παιδί.

Με ρώτησαν τι έκανε το παιδί και το σκότωσαν.

Με ρώτησαν τι σημαίνει «Εξάρχεια».

Με ρώτησαν τι σημαίνει «γκέτο».

Με ρώτησαν τι σημαίνει «κουκουλοφόρος».

Με ρώτησαν τι σημαίνει «εξοστρακισμός»

Με ρώτησαν τι σημαίνει «περιπολία»

Με ρώτησαν γιατί ο κόσμος βγήκε στους δρόμους.

Με ρώτησαν γιατί οι αστυνομικοί πυροβολούσαν στον αέρα στα επεισόδια.

Με ρώτησαν τι θα γινόταν αν εξοστρακίζονταν ξανά οι σφαίρες των αστυνομικών που έριχναν στον αέρα.

Με ρώτησαν γιατί οι αστυνομικοί δεν το σκέφτονται αυτό.

Με ρώτησαν ποιος λέει στους αστυνομικούς τι να κάνουν.

Με ρώτησαν αν οι δυο αστυνομικοί θα μπουν φυλακή.

Με ρώτησαν αν τελικά όλοι οι αστυνομικοί είναι καλοί ή κακοί άνθρωποι.

Με ρώτησαν αν τελικά είναι ωραίο που είμαστε Έλληνες.

Έχω κι εγώ μια ερώτηση να κάνω.

ΤΙ ΝΑ ΑΠΑΝΤΗΣΩ ΕΓΩ, ΡΕ ΜΑΛΑΚΕΣ, ΣΤΟΥΣ ΓΙΟΥΣ ΜΟΥ;

Απόσπασμα από γράμμα της μητέρας Νέλλης Νέζη, που κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο

[hr]

ΤΟ ΕΠΙΚΕΝΤΡΟ ΤΟΥ ΣΕΙΣΜΟΥ

«Οι αναταραχές στην Ελλάδα δεν είναι παρά προμήνυμα κοινωνικών εξεγέρσεων που έρχονται και θα ενταθούν όσο οι συνέπειες της οικονομικής κρίσης θα γίνονται πιο αισθητές. Όλοι περπατάμε σε ένα ναρκοπέδιο, το οποίο είμαστε σίγουροι ότι θα εκραγεί, μόνο που δεν ξέρουμε πού και πότε θα σημειωθεί η επόμενη έκρηξη.»Η παραγωγή εκρηκτικού υλικού είναι οικουμενικό χαρακτηριστικό της σύγχρονης ζωής, καθώς παράγονται αναγκαστικά “ακατάλληλοι” άνθρωποι, “απόβλητοι”, που δεν μπορούν να προσαρμοστούν στη “νέα και βελτιωμένη” κοινωνική τάξη. Ο αριθμός αυτών των ανθρώπων αυξάνεται και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, καθώς “ελαττωματικοί” καταναλωτές δεν έχουν τα μέσα να πληρώσουν για να ενταχθούν στην “ευπρεπή κοινωνία”, ενώ άλλοι αποβάλλονται εντελώς από το καταναλωτικό παιχνίδι, όπου φτιάχνονται και καταστρέφονται οι ανθρώπινες τύχες».

Από συνέντευξη του καθηγητή Ζίγκμουντ Μπάουμαν στην Αριστοτελία Πελώνη

Tα Νέα 13/12/08

[hr]

Η ανικανότητα να καταλάβουμε τη νεολαία θα έπρεπε να είναι η κυρίαρχη συζήτηση, αφετηρία για να σχεδιάσουμε το μέλλον, θα έπρεπε να είναι ο προβληματισμός που αντικαθιστά το καθημερινό κενό και τον ορυμαγδό άχρηστων ειδήσεων.

Αντιθέτως, δεν υπάρχει τίποτε, μόνο κενές κουβέντες και αμήχανη σιωπή. Μια απόλυτη ήττα, η πολλοστή που ζω.

Θόδωρος Αγγελόπουλος

[hr]

Τα παιδιά μας δεν αμφισβητούν την αλήθεια, αλλά την προδοσία της. Η νεολαία νιώθει όχι μόνο το ασφυκτικό παρόν που φτιάξαμε εμείς οι φυσικοί ή θεσμικοί γονείς τους, αλλά, κυρίως, καταγγέλλει την υποθήκευση, αν όχι την κλοπή, και την καταστροφή του μέλλοντός της… Πώς να ζητήσουμε κατανόηση και θυσίες από το λαό μας για τη σοβαρή οικονομική κρίση, όταν οι εσαεί προτεινόμενες, επί δεκαετίες, λύσεις επαναλαμβάνουν κυνικά σενάρια μονόπλευρης λιτότητας; Όταν οι περιορισμοί και οι θυσίες επιβάλλονται μονομερώς, εξαιρώντας προκλητικά εκείνους προς τους οποίους θα έπρεπε καταρχήν να απαιτηθεί η συνεισφορά τους στην υπέρβαση της κρίσης;

Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος

[hr]

Μια μωβ σκιά Μαΐου ξάπλωσε στον τόπο. Όσα συνέβησαν στα Εξάρχεια και στη Νομική Σχολή. Και στην οδό Σκουφά και Σόλωνος, Μαυρομιχάλη και Ιπποκράτους ενόχλησαν τους Έλληνες πολίτες και αγανάκτησαν τον Τύπο ολόκληρο. Γιατί δεν τους εξολοθρεύουν και δεν τους σπάνε το κεφάλι; Γιατί δεν ρίχνουν δακρυγόνα; Όλοι αγανακτισμένοι με τα τριάντα-εκατό παιδιά που δεν το βάζουν κάτω, δεν εννοούν να παραδεχτούν πως η όποια ελευθερία ανήκει μόνο στους αστυνομικούς και τους ηλικιωμένους. Που δεν μπορούν να αντιληφθούν γιατί καταδιώκονται αδιάκοπα, προπηλακίζονται ατελείωτα και συνεχώς υποχρεούνται να δέχονται εξευτελισμούς. Κορίτσια κι αγόρια με γυαλιά, έτσι καθώς κοιτάτε με απορία κι αγανάκτηση για ό,τι συμβαίνει γύρω σας, είμαι μαζί σας. Και σας αγαπώ.

Μάνος Χατζηδάκης, την δεκαετία του ’80

[hr]

Όλοι αυτοί που δακρυρροούν για τα καταστήματα που καταστράφηκαν, πόσα δάκρυα χύσανε όταν οι τράπεζες κατασχέσανε σπίτια και καταστήματα και μείνανε τόσοι άνθρωποι στο δρόμο;

Μανώλης Γλέζος

[hr]

Ω, πλατεία, φυλάξου από τους Δαναούς.

Ω, Εξάρχεια (και κάθε πλατεία), φυλάξου από τους εξαχρείους

Ω, Εξάρχεια, μεγάλη ανάσα!

Ω, μεγαλειώδεις πλατείες της Ελλάδας των νέων και των παλιών.

Αύριο όλα θα είναι καλύτερα

Από τη δική σας οδύνη.

Γιώργος Σκούρτης

[hr]

%ce%b1%ce%bb%ce%b5%ce%be%ce%b7%cf%824

Γράμμα σε μια καταληψία

Άκου με για μια στιγμή. Και μετά συνέχισε. Έκλεισα τα 52 τρεις μήνες πίσω. Δεν θα σ’ εμπόδιζα ποτέ να ζήσεις τη δικιά σου, όπως κι αν νιώθεις να την πεις, ό,τι κι αν είναι – γιορτή, εξέγερση, επανάσταση, απ’ όλα. Γι’ αυτό κι έρχομαι από πίσω σου, χωρίς να σ’ το λέω (από κείνο το βράδυ που σκότωσαν τον Αλέξη, και δικό μου παιδί είναι ο Αλέξης), σ’ ακολουθώ χωρίς να βγάζω λόγους. Ίσα να είμαι εκεί, κοντά σου, πίσω σου, πλάι σου. Μην πέσεις, μη σε χτυπήσουνε και βρεθείς μονάχη, να ειδοποιήσω τους δικούς σου αν υπάρξει ανάγκη.

Μην με κοιτάς κι εμένα καχύποπτα σαν τον Σόμπολο και τον Πρετεντέρη. Μπορεί να άσπρισα μα από μέσα μου τραγουδάω ακόμα, μπορεί να τρίζουν οι κλειδώσεις μου αλλά έναν μήνα τώρα ο λαιμός μου έκλεισε φωνάζοντας ό, τι ακριβώς κι εσύ, στο ίδιο ή στο παραπέρα τετράγωνο, στην ίδια πόλη ή μερικά χιλιόμετρα μακριά.

Άσε με τούτες τις μέρες να είμαι κάπου εκεί γύρω, κοντά σας. Δε θα μιλάω, δεν θα πουλήσω ούτε γνώση ούτε ιστορία. Ούτε να σε προφυλάξω έτσι όπως φοβάσαι θα προσπαθήσω. Όλα θα σ’ αφήσω να τα ζήσεις, όλα. Αρκεί να ζήσεις.

Μια μάνα

[hr]

Πάνε πάνω από 24 ώρες που σκέφτομαι το ίδιο πράγμα. 15 χρονών, Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος. Τίποτα πλέον δεν είναι ίδιο. Ούτε σε μας ούτε στον κόσμο. Μέσα στους καπνούς η Ρ. τρέχει πίσω από τους ΜΑΤάδες και ουρλιάζει: “Είμαι 17! Σκοτώστε με! “Γιατί μας θέλουν νεκρούς; Γιατί με θέλουν νεκρή; Εκεί ήταν που γύρισα σπίτι. Και η μόνη ασφάλεια ήταν η αγκαλιά της μάνας μου. Και έκλαιγα, έκλαιγα μέχρι σήμερα. Άσε με τώρα, μη μου μιλάς. Τίποτα δεν είναι ίδιο, απλά άσε με να κλάψω. Και μη με κοιτάξεις στα μάτια γιατί η θλίψη μου θα γίνει οργή.

Είναι η κόλλα που παρέδωσε μια μαθήτρια στο διαγώνισμα που τους έβαλαν στα μαθηματικά. Αποσπάσματα δημοσίευσε η Ελευθεροτυπία.

[hr]

Πολλοί κρύβουν τα πρόσωπά τους είτε για «τεχνικούς» λόγους (προστασία από δακρυγόνα και άλλα παρανοϊκά σκευάσματα καταστολής) είτε και για να μην τους αναγνωρίσουν από τη στιγμή που κάνουν παράνομες ενέργειες. Όποιος φοράει κουκούλα δεν σημαίνει πως είναι δειλός. Είναι δειλός -ας πούμε- ο κομαντάντε Μάρκος; Κατανοώ τη βία των αδύνατων που προσπαθούν να υπερασπίσουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, έχει ηθικά ερείσματα.

Toυ Θανάση Παπακωνσταντίνου

Αυγή

[hr]

Στις 9-1-2009, μετά το τέλος του πανεκπαιδευτικού συλλαλητηρίου, μεγάλος όγκος διαδηλωτών εγκλωβίστηκε μαζί με περιοίκους και διερχόμενους πολίτες στην είσοδο πολυκατοικίας επί της οδού Ασκληπιού αρ. 14. Υπηρετώντας τον κοινωνικό μας ρόλο, προστρέξαμε και επιδεικνύοντας τις δικηγορικές μας ταυτότητες σε αστυνομικά όργανα -που δεν έφεραν διακριτικά- ζητούσαμε να πληροφορηθούμε το λόγο του αποκλεισμού τους και διαπιστώνοντας ότι υπάρχουν αιμόφυρτοι τραυματίες απαιτούσαμε την πρόσβαση ασθενοφόρου. Αντί για οποιαδήποτε απάντηση, τα “ανώνυμα” αστυνομικά όργανα μας προπηλάκισαν και με βίαιο και εξευτελιστικό τρόπο μας έσυραν στην κλούβα και μας οδήγησαν μαζί με τέσσερις ακόμα πολίτες και άλλους συναδέλφους μας στη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Αττικής.

Ουδέποτε μας γνωστοποιήθηκε ο λόγος της πολύωρης και παράνομης κράτησής μας, ενώ επιπλέον στερηθήκαμε την πρόσβαση σε συνήγορο. Στους συναδέλφους μας που είχαν συγκεντρωθεί έξω από τη ΓΑΔΑ -μεταξύ των οποίων υπήρχαν και μέλη του ΔΣ του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών- απαγορεύτηκε η είσοδος ενώ πολλοί από αυτούς προπηλακίστηκαν και τραυματίστηκαν. Εν τέλει μετά από 3 ½ ώρες παράνομης κατακράτησής μας, αφεθήκαμε ελεύθεροι.

Η ανωτέρω προσβολή των δικαιωμάτων μας έρχεται σε συνέχεια της προ ημερών “έρευνας”- διάρρηξης δυνάμεων της Ασφάλειας στην κατοικία συναδέλφου μας, χωρίς να τηρηθούν οι νόμιμες διατυπώσεις, εν αγνοία και απουσία της.

Οι παράνομες εις βάρος μας αστυνομικές πρακτικές δεν είναι καινοφανείς. Ειδικά η πρακτική των αθρόων “προσαγωγών” πολιτών, παρότι φέρουν την αστυνομική τους ταυτότητα, καθώς και της πολύωρης κράτησής τους χωρίς πρόσβαση σε συνήγορο, είναι παράνομη και βαθιά αντιδημοκρατική. Συχνά δε πλήττεται κατά την “προσαγωγή” η σωματική τους ακεραιότητα και η αξιοπρέπειά τους. Η ευθύνη για αυτές τις συστηματικές παραβιάσεις δικαιωμάτων και το πάγιο καθεστώς ατιμωρησίας που τις συνοδεύει, βαρύνει πρώτα απ’ όλα την πολιτική ηγεσία.

ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ ΤΗΣ ΟΜΑΔΑΣ ΝΟΜΙΚΗΣ ΒΟΗΘΕΙΑΣ ΓΙΑ ΤΙΣ “ΠΡΟΣΑΓΩΓΕΣ” ΠΟΛΙΤΩΝ ΣΤΙΣ 9.1.09

*Αναδημοσίευση από ypovrixio.gr

Από πιτσιρίκα ήθελε να «δουλέψει ένα φεγγάρι αλογάκι σε λούνα παρκ» (βλέπεις κάτι είχε πιάσει το αυτί της από το ποίημα της Τζένη Μαστοράκη, Δούρειος Ίππος). Τελικά δεν τα κατάφερε και ασχολήθηκε με πιο πεζά πράγματα όπως η ιστορία και η δημοσιογραφία. Από το 2008 γράφει στον έντυπο και ηλεκτρονικό Τύπο.