«Δεν παίρνουμε μέρος στην κατοχή του παλαιστινιακού λαού»

Ισραηλινοί αρνητές στράτευσης: υπάρχουν και αυτοί στο πλευρό της Άχεντ

| 03/01/2018

«Αποφασίσαμε να μην πάρουμε μέρος στην κατοχή και στην καταπίεση του παλαιστινιακού λαού…. Αυτή η ΄προσωρινή’ κατάσταση σέρνεται εδώ και 50 χρόνια και δεν θα συμβάλουμε και εμείς.. Ο στρατός υλοποιεί την ρατσιστική πολιτική της κυβέρνησης η οποία παραβιάζει βασικά ανθρώπινα δικαιώματα και εφαρμόζει άλλο νόμο για τους Ισραηλινούς και άλλο νόμο για τους Παλαιστινίους μέσα στο ίδιο έδαφος… Καταγγέλλουμε την θεσμική εμπρόθετη πρόκληση σε βάρος των Παλαιστινίων και από τις δύο πλευρές της Πράσινης Γραμμής και δηλώνουμε, εμείς, αγόρια και κορίτσια από διάφορες περιοχές της χώρας προερχόμενα από διαφορετικό κοινωνικό-οικονομικό υπόβαθρο, ότι αρνούμαστε να πιστέψουμε σε ένα σύστημα πρόκλησης και να συμμετάσχουμε στο μακρύ χέρια καταπίεσης και κατοχής της κυβέρνησης.. όσο υπάρχουν άνθρωποι που ζουν υπό κατοχή η οποία τους αρνείται τα ανθρώπινα και εθνικά τους δικαιώματα, δεν μπορούμε να έχουμε ειρήνη..»

Αυτά, μεταξύ άλλων, ανέφεραν μόλις τέσσερα 24ωρα πριν την έλευση του 2018, 63 Ισραηλινοί έφηβοι τελειόφοιτοι οι οποίοι, κανονικά, τελειώνοντας το σχολείο θα έπρεπε να καταταγούν στο στρατό. Η ανοιχτή επιστολή τους προς τον Ισραηλινό πρωθυπουργό και προς τον αρχηγό του στρατού έλαβε ελάχιστη δημοσιότητα εκτός Ισραήλ από τα λεγόμενα mainstream media.  (Εντός Ισραήλ εννοείται έγινε δεκτή, με ελάχιστες εξαιρέσεις, με τεράστια εχθρότητα για την προδοσία). Βέβαια, τα ίδια αυτά μεγάλα «Μέσα Ενημέρωσης» δεν έχουν πει κουβέντα για τη σύλληψη και κράτηση της 16χρονης Άχεντ Ταμίμι, (στην οποία απαγγέλθηκαν 12(!) κατηγορίες). Η Ταμίμι αποτέλεσε και την αφορμή για το νέο αυτό κύμα αρνήσεων κατάταξης στον ισραηλινό στρατό ο οποίος κλιμακώνει την καταστολή και τις προκλήσεις στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη μετά την αναγνώριση της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του Ισραήλ από τον Τραμπ, που συνεχίζει να ρίχνει «λάδι στη φωτιά» απειλώντας και με οικονομικό στραγγαλισμό των παλαιστινιακών εδαφών αν δεν «το βουλώσουν» ουσιαστικά οι Παλαιστίνιοι.

Δεν πρόκειται για κάτι καινούργιο στην ιστορία της ισραηλινής κοινωνίας και του στρατού. Οι αρνητές στράτευσης υπήρχαν εδώ και δεκαετίες στο Ισραήλ. Αρνητές στράτευσης όχι γενικώς αλλά ειδικώς: αρνητές στράτευσης σε έναν στρατό κατοχής.  Είτε ως τελειόφοιτοι που αρνούνται να καταταγούν είτε ως στρατιώτες που αρνούνται να εμφανιστούν όταν καλούνται ξανά για τον καθιερωμένο γύρο της ετήσιας εφεδρείας τους. Στις περιόδους κλιμάκωσης της ισραηλινής κατοχικής επιθετικότητας 2002, 2008, 2014, καταγράφηκαν τέτοιες κινήσεις με μεγαλύτερη μαζικότητα.

Όχι, ο αριθμός τους δεν είναι αυτός που πιθανώς θα ανέμενε κανείς σε σύγκριση με το μέγεθος της καταστολής και της καταστροφής που προκαλεί ο ισραηλινός στρατός κατοχής. Ωστόσο σε μια ολοένα περισσότερο στρατοκρατούμενη κοινωνία, όπως η ισραηλινή, όπου ο στρατός, ως θεσμός, σχεδόν «λατρεύεται», όπως λέει ένας άλλος αρνητής στράτευσης στο στρατό κατοχής, ο 23χρονος Μοριέλ Ρότμαν, είναι μια κίνηση απαράμιλλου θάρρους που σημαδεύει ολόκληρη τη ζωή σου. Ιδιαίτερα αν επιμείνεις στην θέση ότι δεν θέλεις να υπηρετήσεις σε στρατό κατοχής και δεν αναζητήσεις κάποιου είδους απαλλαγή με ιατρική γνωμάτευση, μια λύση στην οποία καταφεύγουν αρκετοί, αγόρια και κορίτσια, προκειμένου να αποφύγουν τις αλλεπάλληλες φυλακίσεις σε στρατιωτικές φυλακές κάθε φορά που αρνούνται να καταταγούν, τον εξοστρακισμό από τον κοινωνικό ιστό, τον αποκλεισμό από την πρόσληψη σε κάποιου είδους δημόσια υπηρεσία, το στίγμα για όλη την υπόλοιπη ζωή τους.

Φωτογραφία του χρήστη Jewish Antifa Berlin.

Παρόλα αυτά, στην μακρά πορεία στρατιωτικοποίησης και έντασης της κατοχής στα παλαιστινιακά εδάφη, ιδιαίτερα από τη δεκαετία του ’70 και μετά, δεν έπαψαν ποτέ να υπάρχουν αρνητές στράτευσης στο Ισραήλ, στους οποίους ToPeriodikoGR είχε αναφερθεί και το καλοκαίρι του 2014 κατά τη διάρκεια της μεγάλης ισραηλινής επιχείρησης κατά της Λωρίδας της Γάζας.  Το κίνημα δεν διεκδικεί όρους πλειοψηφίας σε καμία περίπτωση, ιδιαίτερα γιατί όπως πολύ χαρακτηριστικά σημειώνει, σε κάθε δυνατή ευκαιρία, ο γνωστός Ισραηλινός δημοσιογράφος Γκιντεόν Λεβί η διάβρωση της ισραηλινής κοινής γνώμης από την λογική της απανθρωποποίησης των Παλαιστινίων ως λαού συνολικά είναι ίσως ο μεγαλύτερος κίνδυνος που αντιμετωπίζει το ίδιο το Ισραήλ.

Υπάρχει όμως. Υπάρχει μεταξύ των εφήβων που αρνούνται την πρώτη κατάταξη. Υπάρχει μεταξύ απλών εφέδρων. Υπάρχει ακόμη και μέσα σε επίλεκτες δυνάμεις, στις οποίες όποιος αρνείται πληρώνει βαρύτατο τίμημα και απειλείται, όπως έγινε και την τελευταία φορά ακόμη και με ποινικές διώξεις, όπως είχαμε γράψει στο PeriodikoGR Και δίνει μια τεράστια μάχη, έναν αγώνα ζωής πραγματικά.

Και δεν είναι μόνο ένας αγώνας αξιοπρέπειας για τους ίδιους και διάσωσης της όποιας ανθρωπιάς έχει απομείνει σε ένα κράτος που λειτουργεί σχεδόν αποκλειστικά ως δύναμη κατοχής. Είναι ένας αγώνας αναγκαίος και απαραίτητος και για την μάχη για ανεξαρτησία και ελευθερία που δίνει ο παλαιστινιακός λαός. Για την μάχη που δίνει σήμερα η 16χρονη Άχεντ Ταμίμι και όλοι οι συνομήλικοί της κρατούμενοι στις ισραηλινές στρατιωτικές φυλακές. Καμία στήριξη στην Άχεντ δεν έχει τόση δύναμη, αν δεν συνδυάζεται με στήριξη και αλληλεγγύη στον Μοριέλ, στον Νατάν, στον Ομρόν, στην Έμμα, σε όλους όσους υψώνουν το ανάστημά τους απέναντι στην ισραηλινή κατοχή από όποια πλευρά κι αν βρίσκονται. Γιατί ποτέ και πουθενά δεν είναι όλοι ίδιοι..  Και γιατί η πλευρά του δίκιου δεν έχει πολλές όψεις.

Ανάμεσα στις δύο μεγάλες αγάπες, την ψυχολογία και τη δημοσιογραφία, την μία την σπούδασε και την άλλη την έκανε επάγγελμα. Καμβάς το διεθνές ρεπορτάζ. Eκεί που δυστυχώς οι ζωές γίνονται ακόμη αριθμοί. Αγαπημένη ερώτηση: γιατί. Αγαπημένο μέσο: οι λέξεις, γραπτές ή ραδιοφωνικές. Μετά κόπων και βασάνων, κατάφερε να ολοκληρώσει διδακτορική διατριβή, όπου αποπειράθηκε να συνδυάσει πολιτική φιλοσοφία και σύγχρονες εξελίξεις.