Μουσική

Λάμπρος Παπαλέξης: «Αν η κοινωνία δεν αποφασίσει να κινητοποιηθεί θα είναι άξια της μοίρας της»

Συνέντευξη λίγο πριν ανέβει στη σκηνή...

ToPeriodiko admin team | 25/05/2016

Τον Λάμπρο Παπαλέξη τον (ξανα)γνωρίσαμε στην αρχή της φετινής χρονιάς μέσα από την κυκλοφορία του νέου δίσκου των Χτισμένων των Θεμελίων τον οποίο και παρουσιάσαμε εδώ. Μορφή της underground ροκ σκηνής με έδρα τα Εξάρχεια και θρυλικά μαγαζιά όπως ο Πήγασος. Φάντης μπαστούνι και οι Άσσοι και Σαύρα των Βασιλικών δρόμων οι μπάντες του μακρινού παρελθόντος μέχρι την επανεμφάνιση με τις «Χτισμένες». Μια μπάντα που εκ των πραγμάτων μπορεί να θεωρηθεί κομμάτι και της ευρύτερης παρέας γκρουπ όπως οι Illegal Operation, Holy Strangers, Dustbowl κοκ. Η φετινή σεζόν κλείνει με ακόμη μία συναυλία όλο εκπλήξεις. Και σε αυτό το φόντο βρεθήκαμε να μιλήσουμε με τον Λάμπρο στην ετήσια θορυβώδη γιορτή μας στην οποία και συμμετείχε λίγες μέρες πριν. Για το νέο του δίσκο, για την εποχή των Εξαρχείων του ΄70 και ΄80, για την μνημονιακή αριστερά και φυσικά για την επερχόμενη συναυλία του με τους Johnie Thin Trio στις 27/5 στο ΙΛΙΟΝ plus.

Μετά από πολύ πολύ καιρό δραστηριοποιείσαι στην αθηναϊκή μουσική σκηνή στο φουλ. Συναυλίες, δίσκος, συνεντεύξεις και όλα τα συναφή. Αν σου ζητούσα να προσδιορίσεις τις μεγαλύτερες διαφορές που βλέπεις στη σημερινή σκηνή σε σχέση με την εποχή του Πήγασου τι θα μου έλεγες;

Νομίζω τότε η όλη κατάσταση ήταν πιο αγνή, πιο άδολη και πιο παθιασμένη, ίσως και πιο αυτοκτονική σε κάποια σημεία της. Όλα συνεβαιναν στα όρια και πολλές φορες τα ξεπερνουσαν… Ήταν μία κατάσταση που τη μάθαινες ‘”στο δρόμο”, η ανάγκη να εκφράσεις τις εσωτερικές σου ανάγκες, να εκτονώσεις αγωνίες και να συναντήσεις ανθρώπους στη πορεία που και οι δικές τους ανάγκες και αγωνίες κάπου να εφάπτονταν με τις δικές σου. Σήμερα, τα πράγματα φαίνονται κάπως πιο οργανωμένα, τεχνονολογικά εννοώ ενώ στη πραγματικότητα επικρατεί το ίδιο λίγο πολύ μπάχαλο και ανοργανωσιά…Σίγουρα τα νέα παιδιά είναι μουσικά θα έλεγα με περισσότερες θεωρητικές και τεχνικές γνώσεις, αλλά εμείς πάλι όλη τη διαδικασία τη μαθαίναμε αλητεύοντας και αυτό δεν θα το άλλαζα ποτέ, γιατί ειναι η δικιά μου ζωή και οι δικές μου εμπειρίες απο όλο αυτό το ταξίδι…

Γενικά σου λείπει εκείνη η εποχή ή έστω κάτι από εκείνη την εποχή;

Να την νοσταλγώ όχι, απλώς με παλιούς φίλους όταν βρισκόμαστε γελάμε και συγκινούμαστε με διάφορες ιστορίες απο τότε… Θεωρώ πως πρέπει να προχωράς μπροστά με το δικό σου φορτίο, απλά καλό είναι να μην ξεχνάς ποτέ από που έρχεσαι…

Πώς και πήρες / πήρατε την απόφαση να ξαναεμπλακείς – εμπλακείτε τόσο ενεργά μετά από τόσα χρόνια;

Είχα διάφορες κρούσεις και παραινέσεις απο φίλους μουσικούς να κάτσω να γράψω κάτι και χρόνια πριν ξεκινήσω να φτιάξω το “Δηλητήριο Ποτισμένο απο Αγάπη”, αλλά το σημαντικότερο ρόλο τον έπαιξε η ίδια κρίση που βιώνουμε σ’ αυτή τη χώρα…. Θέλω να πω… να προσπαθήσω να χαρτογραφήσω με το δικό μου βλέμμα τους λόγους που κοινωνικά και πολιτιστικά οδηγηθήκαμε εδώ σαν κοινωνία…

Ο δίσκος που κυκλοφορήσατε με τις Χτισμένες των Θεμελίων έχει λάβει πολύ καλές κριτικές. Το περιμένατε αυτό; Το τελικό αποτέλεσμα είναι κοντά σε αυτό που προσδοκούσατε και θέσατε ως στόχο;

Ένιωθα απο την περίοδο που ετοιμάζαμε τα αρχικά demo tapes πως αυτή η δουλεία μου άρεσε πάρα πολύ και εκει γενήθηκε όλο το ηχητικό όραμα που είχα στο κεφάλι μου, με τη βοήθεια του φίλου, συνεργάτη και κιθαρίστα απο τη “Σαύρα των Βασιλικών Δρόμων” Διονύση Τελιόπουλου, της Γεωργίας της Συριοπούλου που στο σπίτι της πρωτη φορά σε ένα αυτοσχέδιο studio γραφτήκανε σε πρωτόλεια μορφή τα τραγούδια, του Μανώλη του Αγγελάκη, 35 χρόνια αγαπημένου φίλου αλλά και την πολύ σημαντική αρωγή του Αλέξη του Καλοφωλιά άρχησε να σχηματοποιείται αυκουστικά όλο αυτό που σκεφτόμουν…Τα παιδιά απο την μπάντα, μουσικοί ολοκληρωμένοι και με δικές του εξαιρετικές δουλείες ήταν το όχημα μαζί με τους υπόλοιπους που αποτύπωσε το υλικό κατά τουλάχιστον 95% αυτού που οραματιζόμουν….Όχι δεν περίμενα τόσο καλές κριτικές… να πω την αλήθεια ήξερα πως ήταν μια καλή δουλειά και κυρίως οτι ήταν ο πρώτος δίσκος που έφτιαξα -κι αυτός ήταν ο πρωτεύων στόχος- που ήθελα να μου αρέσει όλος μέχρι τα βαθειά μου γεράματα… Ένας φόρος τιμής στις μουσικές μου αναφορές… είμαι χαρούμενος με αυτό…

Επιμένεις στον ελληνόφωνο στίχο. Πολύ μεγάλη συζήτηση με εκατέρωθεν επιχειρήματα και προτιμήσεις. Έχεις νιώσει ποτέ ότι χάνεις κάτι συνδυάζοντας μουσική που θεωρείται κατεξοχήν αγγλόφωνη με ελληνικό στίχο;

Διαφωνώ κάθετα και οριζόντια με τον όρο “μουσική κατ’ εξοχήν αγγλόφωνη” , μόνο σ’ αυτή τη χώρα με το σύνδρομο της ψωροκώσταινας συμβαίνουν τέτοιοι έως ρατσισμού διαχωρισμοί , όπως εξίσου ορίζεται μοναδικά στο κόσμο και πουθενά αλλού μια μουσική σαν “ελληνικό rock”… ειλικρινά ειναι κατι που με αρρωσταίνει και μπορώ ακόμα και να “πυροβολήσω” γι’ αυτό. Ναι πιστεύω πως μπορείς να γράψεις Rock ‘n Roll σε οποιαδήποτε γλώσσα αρκεί να γράψεις καλά. Δεν έχω ”δει” πούθενα στις Ηνωμένες Πολιτείες να βγάζουν σπυριά με τα Γαλλόφωνα Zydeco, ούτε έπαθε κανείς τίποτα από όλους εδω τους επικριτές με τους Mano Negra…Αυτό ειναι δικά μας σύνδρομα και μακρυά απο μένα .

Υπάρχει πάντως αυξημένο ενδιαφέρον σε αυτό που λέμε Americana, folk ή protest songs και στην ελληνική σκηνή το τελευταίο διάστημα. Το πιστεύεις αυτό; Που το αποδίδεις;

Ναι, αλήθεια είναι αυτό και είναι κάτι που έμενα τουλάχιστον με χαροποιεί ιδιέτερα γιατί ειναι οι μουσικές φόρμες που ακουω απο μικρό παιδάκι. Νομίζω πως έχει να κάνει με τη γενικότερη κατάσταση της κρίσης. Είναι, σε μεγάλο βαθμό, μουσικες με πολιτικοκοινωνικό υπόβαθρο στο στίχο άρα αυτό δείχνει μια ανάγκη να εκφραστεί κάτι .

Αν σου ζητούσα να απαριθμήσεις / αναφέρεις αντανακλαστικά τις πιο σημαντικές μουσικές προτιμήσεις – αναφορές σου ποιους καλλιτέχνες ή γκρουπ ή δίσκους θα διάλεγες;

Παρα πολλά, τι να πρωτοαπαντήσω… ας πούμε τα πιο χαρακτηριστικά… Απο τα Blues του Robert Johnson έως τον John Lee Hooker και τον Van Morrison απο το Folk του Woodie Guthrie και του Ledbelly έως το ηλεκτρικό folk rock του Neil Young και των Green on Red με τις ψυχεδελικές πινελιές του Tim Buckley, των Byrds, το punk blues του Highway 61 Revisited, τους The Band που είναι και η αγαπημένη μου μπάντα, τον Tom Waits, τον Nick Cave και τον Mark Lanegan, αλλά και τον προ “Born in the USA” Βruce Sringsteen φτάνοντας ακόμα και στους Spiritualized…

Η κοινωνική – πολιτική πραγματικότητα φαίνεται διαρκώς παρούσα στους στίχους σας. Πως θα σχολίαζες τα όσα ζούμε τις τελευταίες μέρες στο κοινοβούλιο και έξω από αυτό. Ένα χρόνο πριν, τα πράγματα πιθανώς, φαινόντουσαν πολύ διαφορετικά…

Μια ακόμη προδοσία των προσδοκιών της κοινωνίας στο όνομα μιας πασπαλισμένης με γερές δόσεις ανόητα χυδαίας υποκρισίας της κακιάς ώρας για τη θέση μιάς καρέκλας…. Ζοφερά τραγική κατάσταση ή και το αντίστροφο…

Πιστεύεις ότι η ελληνική κοινωνία περνάει κάτι σαν σοκ;

Ναι, θα το έλεγα, αλλά αν δεν αποφασίσει σύντομα να κινητοποιηθεί θα είναι άξια της μοίρας της…Ολη η Ευρώπη βράζει, ας δουμε τι γίνεται στη Γαλλία, στο Βέλγιο, στην Ισπανία, συγκρούσεις παντού…Τι αναβρασμός υπήρχε εδώ πριν από λιγότερο απο ένα χρόνο με το δημοφήφισμα;..Η ελευθερία θέλει ρίσκο και δρόμο, αλλιώς αν θέλεις “ασφάλεια”, κάτσε σπίτι σου και πάθε αυτό που παθαίνεις με τις κάθε είδους αναθέσεις και παραδώσου…

Τι να περιμένουμε από την εμφάνιση στο ΙΛΙΟΝ plus μαζί με τους Johnie Thin Trio?

Θα έναι μιά βραδιά από τα όρια της μυσταγωγίας των blues που με μοναδικό τρόπο παίζουν οι Johnie Thin Trio με μουσική υπόκρουση πριν, ανάμεσα και μετά απο τις -συναφείς με τις μουσικές μας – επιλογές του Χρήστο Μιχαλάτου έως τον “μεγάλο ήχο” του τσαλακωμένου Rock ‘n Roll της κρίσης που ζούμε απο τις “Χτισμένες…των Θεμελίων” με τη συμετοχή καλών φίλων μουσικών που θα ανεβοκατεβαίνουν κατά τη διάρκεια στη σκηνή…Θέλω να πιστεύω πως θα είναι μια βραδιά πολλών συναισθημάτικων διακυμάνσεων, αλλιώς ποιός ο λόγος να το κάνεις;