Μετέωρη αγάπη: μια ευχάριστη έκπληξη στη μετέωρη δισκογραφία

| 25/06/2014

Άρης Χαραλαμπάκης – Γιώργος Παυλάκος

Μετέωρη αγάπη

Music Corner, 2011

Στην εποχή του τέλους της δισκογραφίας, του τέλους της μουσικής κατ’ άλλους, ο ρόλος του μουσικόφιλου γίνεται πλέον ίδιος με εκείνον ενός σπηλαιολόγου. Ψάχνεις, ψάχνεις, στα τυφλά, χωρίς σταθερές και ονόματα, χωρίς φανάρια και διαβάσεις, κι αν είσαι τυχερός βρίσκεις ένα δρομάκι προς τα έξω.

Ψάχνοντας λοιπόν, μπουσουλώντας, πέτυχα το δίσκο «Μετέωρη αγάπη» τρία χρόνια μετά την έκδοσή του. Αφορμή της συνάντησης το εξώφυλλο του Γιώργου Σταθόπουλου, με τη γνώριμη γυναικεία φιγούρα του να παίζει φλάουτο. Στο εξώφυλλο του 16σέλιδου – όλοι οι στίχοι μέσα παρακαλώ – συναντάμε το δεύτερο έργο του Σταθόπουλου, έναν νέο και μια νέα αγκαλιά με φόντο την πόλη. Χωρίς εξιδανικεύσεις, μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι η ιδέα του εικαστικού εξωφύλλου φέρνει ένα άρωμα εποχών αλλοτινών, τότε που ο δίσκος ήταν μία ολοκληρωμένη πρόταση αισθητικής και πολιτισμού. Και ο Σταθόπουλος του Χατζιδάκι, του Ξαρχάκου και του Κουγιουμτζή υπήρξε και συνεχίζει να είναι κομβικός εκπρόσωπος αυτής της παράδοσης.

Metewri agapi 2

Από το πρώτο λεπτό, καταλαβαίνεις ότι κάτι πολύ σοβαρό ηχητικά παίζει εδώ. Και μια ματιά στο βιβλιαράκι επιβεβαιώνει ότι η παραγωγή μάζεψε την αφρόκρεμα των ελλήνων σολίστ – Ηρακλής Βαβάτσικας, Βαγγέλης Χριστόπουλος, Γιώτης Κιουρτσόγλου, Τεό Λαζάρου, και βάλε. Ο Παυλάκος, πιανίστας στην ορχήστρα «Μίκης Θεοδωράκης», παραδίδει μια ενορχήστρωση που υπηρετεί το βαθύ λυρισμό των συνθέσεών του, φορτίζοντάς τες μέσα στη λιτότητά της.

Η αίσθηση της ακρόασης; Απώλεια, τρυφερότητα, αποδοχή, ελπίδα, ταξίδι, όνειρο, και πάλι απώλεια. Οι στίχοι – μελοποιημένη ποίηση του Άρη Χαραλαμπάκη – καταφέρνουν να εκφράσουν με σαφήνεια πυκνά νοήματα και εικόνες, αποφεύγοντας το διδακτισμό και το μελό, κι ας έχουν για αφετηρία τους το φευγιό ενός αγαπημένου προσώπου. Ό,τι παλιό, ό,τι τετριμμένο μέσα στους στίχους αναβαπτίζεται σε μία ολοζώντανη και φρέσκια συνθετική παλέτα, την οποία υπογράφει ο Γιώργος Παυλάκος, με τη συνδρομή του Τάκη Εαρινού στο μεγαλύτερο μέρος του έργου. Η επιλογή των ερμηνευτών υπηρετεί μια σαφή λογική: ο Δώρος Δημοσθένους αναλαμβάνει τα πιο ‘μπλε’, μελαγχολικά τραγούδια, ενώ ο Τάκης Κωνσταντακόπουλος δίνει ρεύμα στα πιο αλέγκρο κομμάτια, φέροντας μια ανάμνηση νεοκυματική.

Τη μεγαλύτερη ένταση, όμως, την ένιωσα καθώς ερμήνευαν τρεις άλλοι: η Υακίνθη Λάγιου στον «Πόνο», η παιδική χορωδία Ευμέλεια στο «Της άνοιξης τα χρώματα», και ο ίδιος ο ποιητής στην απαγγελία του ποιήματος «Ρωγμές», με τη βασική – και απίθανη! – μελωδία να παίζει στο παρασκήνιο. Δεν μπορείς παρά να νοιώσεις μια βαθιά ανατριχίλα όταν ακούς τη Λάγιου, όχι λόγω του επιθέτου της αλλά λόγω της εσωτερικότητας της φωνής της. Το ίδιο και με το γλυκύτατο τραγούδι «Μια φυσαρμόνικα», με έναν Δώρο Δημοσθένους που συνεχίζει να εκπλήσσει με την ικανότητά του να μεταβαίνει από τη στιβαρότητα στην ευπάθεια, στη ρωγμή. Όσο για το τέλος, κρατάω τη σύσταση του ποιητή:

Εκεί θα μάθεις πως σε τούτη τη ζωή

πρέπει να ξέρεις πότε να πονάς.

Για τα ασήμαντα,

μην το χαλάς της ζήσης το ταξίδι.

Μια ευχάριστη έκπληξη της σχετικά πρόσφατης δισκογραφίας, δείγματα της οποίας όμως δυστυχώς δεν υπάρχουν στο youtube ή αλλού. Αναζητήστε τη.