'Ντροπή σας να εξυπηρετείτε τις ξένες και όχι εμάς"

Μια εξομολογητική μαρτυρία από τη Χίο

| 21/11/2016

[br]

Οδός Γένοβα, πάνω από το Κάστρο

1 το βράδυ. Χτυπάει το τηλέφωνο. Μας ειδοποιούν από το κέντρο. Έγιναν επεισόδια στη ΒΙΑΛ. Έρχονται τρεις μαχαιρωμένοι. Δεν γνωρίζουν περισσότερα… Ετοιμαζόμαστε με γρήγορες κινήσεις, σχεδόν μηχανικά. Ο ένας είναι σοβαρά, οι άλλοι δυο όχι. Οι πιο έμπειροι θα αναλάβουν εκείνον που αιμορραγεί από το κεφάλι. Ράμματα χωρίς αναισθησία, ο πόνος μας νοιάζει σε δεύτερο χρόνο. Το βασικό είναι να μη χάσει άλλο αίμα. Ο Μοχάμεντ είναι από τη Συρία. Δεν μιλά αγγλικά. Ο μεταφραστής δεν βρίσκεται στο χώρο. Έρχεται με ένα φίλο του. Πονάει εδώ και μέρες. Είναι αδύνατο να καταλάβουμε πού. Είναι αδύνατο να φτιάξουμε ιστορικό. Ευτυχώς υπάρχουν οι μεταφράσεις στο ίντερνετ και η καλή θέληση που μας βοηθά να παίξουμε παντομίμα και να γελάμε όταν καταλαβαινόμαστε. Οι ακτινογραφίες αποκαλύπτουν κάταγμα πλευρών και κλείδας. Μας λέει πως 3 μερόνυχτα δεν μπορεί να ξαπλώσει γιατί σε αυτή τη θέση ο πόνος εντείνεται. Όταν φεύγει μας ευχαριστεί αλλά ντρέπεται να μας κοιτάξει στα μάτια. Στις 3 το πρωί μας ενημερώνουν πως έφτασε μια βάρκα με 16 άτομα. Τα 8 παιδιά. Φτάνει μια μάνα στο νοσοκομείο. Έχει ένα παιδί στην αγκαλιά. Δεν μπορούμε να το δούμε. Δεν φαίνεται. Είναι τυλιγμένο σε κουβέρτες αγωνίας και φόβου. Το ξαπλώνουμε. Από την ανάπτυξή του κρίνουμε πως δεν πρέπει να είναι πάνω από 5 μηνών. Όταν η μάνα μας λέει πως είναι 2 χρονών παγώνουμε όλοι. Είναι αδύνατο να του βρούμε φλέβα όμως είναι αναγκαίο να μπει άμεσα ορός. Το μικράκι είναι τόσο εξαντλημένο που δεν έχει αντοχή ούτε να κλάψει. Η μάνα όμως κλαίει βουβά και το κοιτά με αγάπη. Δεν θυμάμαι το όνομά της. Είναι γύρω στα 20. Την έφερε στο νοσοκομείο η μητέρα της. Έχει πολύ έντονους πόνους χαμηλά στην κοιλιά. Χειρουργοί παθολόγοι γυναικολόγοι ψάχνουν να βρουν τι είναι αυτό που την κάνει να υποφέρει τόσο. Τελικά το πρόβλημα είναι γυναικολογικό. Σε 3 μέρες έρχεται ξανά για το τακτικό ραντεβού. Με θυμάται και έτσι με πλησιάζει για να τη βοηθήσω και να της δείξω που να πάει. Όταν μπαίνουμε στη γυναικολογική κλινική τής δίνω οδηγίες. Μια γυναίκα μου κάνει παρατήρηση. Ντροπή σας να εξυπηρετείτε τις ξένες και όχι εμάς. Εσείς θα έπρεπε να ντρέπεστε της είπα και μπήκα με την κοπέλα στο ιατρείο. Εκείνη, που δε μιλά ελληνικά, με κοίταξε με νόημα και μου χαμογέλασε. Ο Ρ είναι ο πρώτος άνθρωπος που γνώρισα στη Χίο. Ευτυχώς για μένα. Από την πρώτη στιγμή αρχίσαμε να μιλάμε για το ζήτημα των προσφυγών. Εκείνος, όταν άρχισαν να φτάνουν οι πρώτες βάρκες αποφάσισε να γυρίσει στη Χίο, από όπου και κατάγεται, και να αφοσιωθεί στην έμπρακτη αλληλεγγύη απέναντι σε αυτούς τους ανθρώπους. Έχει κάνει φίλους πολλούς από αυτούς. Έχει βρεθεί σε όλες σχεδόν τις αποστολές διάσωσης, έχει βγάλει πολλούς από τη θάλασσα. Άλλους ζωντανούς και άλλους νεκρούς. Κάθε φορά που μιλάμε για αυτά συγκινείται. Υπήρξαν φορές που δάκρυσε. Συχνά όταν συνοδεύει πρόσφυγες στο νοσοκομείο με ειδοποιεί. Τότε βγαίνω για λίγο έξω, καπνίζουμε ένα δυο τσιγάρα και κοιτάμε τη θάλασσα χωρίς να λέμε τίποτα. Την πρώτη μέρα που πάτησα το πόδι μου στο νοσοκομείο κατάλαβα με τι έχω να κάνω. Στον προθάλαμο του εξωτερικού ιατρείου ήταν μια μάνα με δυο παιδιά. Χωρίς να το σκεφτώ τα πλησίασα. Έδωσα ένα φιλί στο ένα. Το άλλο ήταν πιο απόμακρο. Αρκεστήκαμε στις αστείες γκριμάτσες. Τότε μια νοσηλεύτρια με τράβηξε μέσα, έκλεισε την πόρτα και ξεκίνησε ο μονόλογος της βλακείας. Αν είναι δυνατόν να τους πλησιάζεις μου λέει. Κουβαλάνε τόσες αρρώστιες, είναι μολυσμένοι, δεν πιστεύουν στο Χριστό, μη φοράς σκουλαρίκια γιατί θα σε βιάσουν οι άντρες. Έμεινα να την κοιτώ σαστισμένη. Τότε ο γιατρός συμπλήρωσε το παζλ λέγοντας ότι θα έπρεπε να μείνουν στις χώρες τους και να πεθάνουν, ότι τους σιχαίνεται, ότι είναι αμόρφωτοι και απολίτιστοι. Του είπα πως κατάλαβα πολλά για τη δική του μόρφωση και του ζήτησα να μου αναφέρει σε ποιον όρκο από αυτούς που έδωσε αναφέρονται όλα αυτά τα ρατσιστικά σκουπίδια που μου αράδιασε. Η Κ είναι από τους πιο γλυκούς ανθρώπους που έχω γνωρίσει. Είναι νοσηλεύτρια. Είναι πάντα δίπλα μου από την πρώτη στιγμή που ήρθα στο νοσοκομείο. Πάντα να με προστατεύει με κάποιο τρόπο διακριτικό. Με ρώταγε στην αρχή αν χρειάζομαι κάτι και εγώ την τρέλαινα με τις ερωτήσεις μου. Δείξε μου το ένα δείξε μου το άλλο. Σε μια εφημερία κλειστήκαμε στο κρυφό καπνιστήριο και πιάσαμε την κουβέντα. Ξέρεις πόσα παιδιά σώζαμε μου λέει όλον αυτόν τον καιρό; Πόσες γυναίκες και πόσους άντρες; Να ξέρεις μου λέει κάποιοι ήταν μορφωμένοι και πολύ ευγενικοί. Εντάξει κάποιοι δεν είχαν μόρφωση αλλά μήπως το επέλεξαν; Όλοι άνθρωποι είναι μου λέει…τι σημασία έχει από που είναι ο καθένας. Δεν βλέπεις και τον Ελληνάρα τον άλλον; Έχεις ακούσει καμία σωστή κουβέντα από το στόμα του; Τις προάλλες μας έλεγε πόσο λυπάται που πέθανε ο Παττακός και πως μια χούντα μας χρειάζεται. Η Χίος είναι ένα νησί περίεργο. Σαν να κρύβει μυστικά. Σαν να μη στα λέει όλα. Μυρίζει θάλασσα και μανταρίνια και μαστίχα. Συνέχεια κάνω βόλτες στην πόλη και πραγματικά η παρουσία των προσφύγωνν είναι πολύ έντονη. Κάθονται στις πλατείες, κάνουν βόλτες στο λιμάνι, τα παιδιά παίζουν στους δρόμους. Προσπαθώ να βρω τι είναι αυτό που εξοργίζει τόσους πολλούς σε αυτή την πολύχρωμη πραγματικότητα. Τι πιο όμορφο από το να βλέπεις ανθρώπους από όλες τις χώρες του κόσμου να μιλούν όλες τις γλώσσες του κόσμου σε όλες τις γωνιές του κόσμου; Τι πιο φυσικό από το να τρώμε μαζί και να χορεύουμε μαζί; Παράλογο είναι ο άνθρωπος να αδυνατεί να καταλάβει τη διαφορετικότητα. Να μη μπορεί να τη δεχτεί ως αυτονόητη και φυσιολογική. Παράλογο είναι το μονοδιάστατο σύμπαν. Παράλογο είναι οι θάλασσες να ξεβράζουν πτώματα. Παράλογο είναι να λες να πεθάνουν στις χώρες τους. Παράλογο είναι να πετάνε ελικόπτερα στις παρελάσεις και εσύ να νιώθεις εθνικά υπερήφανος και να πηγαίνεις στην εκκλησία και να παρακαλάς για παράδεισο τη στιγμή που επιζητάς την δυστυχία των κολασμένων της γης και που κάθε μέρα ευχαριστείς που πέρασε και αυτή η μέρα. Τι ξέρεις εσύ από ζωή?