Ορθοπεταλιές στην Αρκαδία! (Α' Μέρος)

Οι σημειώσεις ενός ποδηλάτη στο brevet της Τρίπολης...

| 30/06/2016

Το Περιοδικό φιλοξενεί, σε αποκλειστικότητα, το «ημερολόγιο» ενός ποδηλατικού άθλου 200 χιλιομέτρων στην αρκαδική φύση. Η ανθρώπινη θέληση «δαμάζει» την καυτή άσφαλτο και τις δασωμένες, βουνίσιες ανηφόρες, σε μια προσπάθεια η οποία, τελικά, είναι ένα «ταξίδι» επαναξιολόγησης των σημαντικών και επαναπροσδιορισμού της ομορφιάς…

ποδηλατο3

Brevet: Διοργανώσεις ποδηλατικές σε διάφορες χώρες της Ευρώπης, μεταξύ των οποίων και στη χώρα μας, υπό την αιγίδα της Audax Club Parisien υπεύθυνης για τα brevets de randonneurs mondiaux. Σας μπέρδεψα; Λοιπόν είναι ποδηλατικοί «αγώνες» όπου το κυρίαρχο του πράγματος είναι περιηγήσεις μέσω του ποδηλάτου σε διάφορες περιοχές της χώρας μας συνολικής απόστασης 200 χλμ, 300 χλμ, 400 χλμ και 600 χλμ, ενδιάμεσα ένα κομμάτι 1.200 χλμ χωρισμένο σε 6 ημέρες από 200 χλμ/ημέρα και ένα κομμάτι 1.000 χλμ Αθήνα – Θεσσαλονίκη και επιστροφή, σε συγκεκριμένους χρόνους. Με αποκορύφωμα τον κορυφαίο «αγώνα» Παρίσι – Βρέστη – Παρίσι, συνολικής απόστασης 1.200 χλμ.

Εδώ θα «τρέξουμε» το πρόσφατο brevet της Τρίπολης όπου ο γράφων έπειτα από διάφορες λανθασμένες αποφάσεις και τακτικές κατάφερε να τερματίσει τελικά εντός χρόνου και να προσθέσεις άλλη μια ποδηλατική επιτυχία στην σύντομη «καριέρα» του ως ποδηλάτης μεγάλων αποστάσεων. Το συγκεκριμένο brevet κάλυψε μιαν απόσταση 200 χιλιόμετρα…

ποδηλατο2

Πρωινό ξύπνημα στις 6.00. Ετοιμασίες χαλαρά, ένα πρωινό ρυζάκι με χυμό, φόρτωμα το ποδήλατο στο αμάξι, όλα τα υπόλοιπα απαραίτητα και ξεκινάμε για Τρίπολη. Εχουν προηγηθεί, από την προηγούμενη ημέρα, προετοιμασία του ποδηλάτου, προμήθειες (σαμπρέλες, ασφάλειες αλυσίδας, ντίζες, αμπούλες για την τρόμπα, μπαταρίες για τα φώτα, τροφή και υγρά για τον ποδηλάτη), μελέτη της διαδρομής (road book, χιλιομετρικές αποστάσεις, σημεία ελέγχου, υψομετρικά).

Μετά το Αρτεμίσιο, στάση στο ΣΕΑ για καφεδάκι και συναπάντημα με άλλους ποδηλάτες. Ξεκινάμε και άφιξη στην όμορφη Τριπολιτσά μας. Παραλαβή καρτών, σφράγισμα, τα καλωσορίσματα από τους διοργανωτές (Π.Ο. Τρίπολης) και από τις τοπικές αρχές και στις 9.00 παίρνουμε εκκίνηση.

Ξεκινάμε λοιπόν!

ποδηλατο1

Το πρωινό απολαυστικό, δροσερό, ό,τι πρέπει για ποδήλατο, ένα μπουλούκι από 156 ποδηλάτες, οι «κόφτες» στις διασταυρώσεις διευκολύνουν το «έργο» μας, σκέτη μαγεία, ποδηλατούμε σε συνθήκες ιδανικές. Ηδη έχει σχηματιστεί το πρώτο «πελοτόν» οι μπροστινοί δίνουν ρυθμό με ταχύτητα 38 – 40 χλμ/ώρα.

Κάψιας, Καρδαράς και αφού το κοντέρ γράψει 25 χλμ φτάνουμε στο πανέμορφο Λεβίδι. Το αφήνουμε με κατεύθυνση προς Βλαχέρνα. Στον ορίζοντα «γράφουν» τα περήφανα Αρκαδικά Βουνά, πνιγμένα στην μαύρη πεύκη και στο έλατο. Τα πόδια ξεκούραστα, σκέτα «μοτεράκια», καταπίνουν τα χιλιόμετρα, η διαδρομή απολαυστική, η παρέα φανταστική, καλαμπουράκια, κουβεντούλα.

ποδηλατο4

Μετά από 31 χλμ αφήνουμε την Βλαχέρνα, ποδηλατούμε στην ΕΟ προς Ολυμπία και αφού «γράψουμε» 39 χλμ φτάνουμε Παναγίτσα. Η διαδρομή ένα όνειρο, οι συνθήκες ιδανικές, είμαστε ξεκούραστοι, καμιά μπαρίτσα (σσ. μπάρες δημητριακών) μασουλάμε και, που και που, γουλιές δροσερό νεράκι. Σιγά – σιγά σπάμε σε μικρότερα γκρουπάκια, οι νεότεροι ή οι πιο έμπειροι ξεμακραίνουν, άλλοι φυλάνε δυνάμεις για τα επόμενα. Συμβουλευόμαστε, άλλοι όπως εγώ το διάγραμμα που έχω φτιάξει από πριν, άλλοι τα GPS και κανονίζουμε την τακτική μας, την διαχείριση των δυνάμεών μας.

Δεν θα είναι τα πράγματα όπως μέχρι τώρα, μας περιμένουν αρκετά ζόρια.

ποδηλατο5

Το τοπίο ηρεμεί, το απαλαμβάνουμε και ξεχνιόμαστε, ρουφώντας τον καθαρό αέρα και τις μυρωδιές από θυμάρι και τα άλλα βότανα της ελληνικής φύσης. ‘Ηπια ανηφορίτσα και στο 63ο χλμ, αριστερά προς Δάφνη. Τρία χιλιομετράκια ανηφορίτσα να αρχίσουμε να «ξυπνάμε» και φτάνουμε στην Δάφνη.

ποδηλατο6

Είμαστε πλέον πολύ κοντά στην τεχνητή λίμνη του Λάδωνα. Περνάμε από την πλατεία της Δάφνης. Η υποδοχή του κόσμου συγκινητική, χειροκροτήματα, μαμάδες που δείχνουν στα παιδάκια τους ποδηλάτες, επιφωνήματα θαυμασμού και παρότρυνσης, «ντόπες» στην προσπάθειά μας. Η ώρα περίπου 12 παρά, ο ήλιος κάνει αισθητή την παρουσία του, ο ιδρώτας αρχίζει να μας μουσκεύει, οι παλμοί ανεβαίνουν, οι γουλιές σε μεγαλύτερη συχνότητα, τα συναισθήματα ανάμικτα. Το μυαλό αρχίζει να στροφάρει όλο και πιο έντονα, διαχείριση δυνάμεων, υγρών, τροφής, ρυθμού, αρκετοί από εμάς πλέον αγωνιζόμαστε ατομικά*.

ποδηλατο9

Ποδηλατούμε τώρα δίπλα στην τεχνητή λίμνη του Λάδωνα σε ένα τοπίο ονειρικό. Η διαδρομή όλο τραβαρσαρίσματα (σσ. πάνω – κάτω) απολαυστική, το μόνο πρόβλημα η ζέστη που είναι πλέον αισθητή. Τα γκρουπάκια ολοένα και αλλάζουν ανάλογα με τις δυνάμεις μας, όλα όμως υπό έλεγχο και όλα αναμενόμενα, βρισκόμαστε τώρα περίπου στο 84ο χλμ και φτάνουμε σε ένα τοπίο ανεπανάληπτο: Στο φράγμα του ποταμού Λάδωνα. Μικρή στάση, λίγη τροφή (ελαφριά πράγματα) μερικές γουλιές νεράκι και μια – δυο γουλιές ηλεκτρολύτες γιατί η ζέστη αρκετή αλλά το κυριότερο μια σκληρή ανηφόρα 6χλμ με αρκετή κλίση. Το τοπίο ανεπανάληπτο, μας αποζημιώνει, κουβεντούλα με άλλους ποδηλάτες, βοήθεια ενδεχομένως σε όποιον χρειάζεται, σκασμένο λάστιχο, γενικά μικροβλάβες.

ποδηλατο10

Αρχίζει λοιπόν η ανάβαση. Ξέρουμε τί μας περιμένει, το κεφάλι κάτω. Δεν κοιτάμε τον δρόμο γιατί η θέα της ανηφόρας σου κόβει τα πόδια. Πλέον ποδηλατούμε όσο μπορούμε χαλαρά, όταν βλέπουμε τα σκούρα κάνουμε και μερικά ζιγκ – ζαγκ (κολπάκια να ελαφρύνουμε το πετάλι), που και που κανένα ορθοπέταλο, ύστερα χαλάρωμα, στάση για καμιά φωτό, για μερικές ανάσες. Η ζέστη κάπως ανυπόφορη, ο ιδρώτας πέφτει μπροστά στα γυαλιά, καταναλώνουμε υγρά όλο και πιο συχνά, όλα όμως υπό έλεγχο. Το βλέμμα έχει φύγει από το κοντέρ (με τα χρόνια περίπου ξέρει ένας ποδηλάτης με «πόσα» πάει), το βλέμμα μετατοπίζεται στον παλμογράφο ο οποίος που και που χτυπάει το alarm του (εγώ το έχω ρυθμίσει στους 160 παλμούς) που σημαίνει ότι ενίοτε γίνεται και υπέρβαση. Τους νιώθεις τους παλμούς, την καρδιά την «ακούς», φοβερό συναίσθημα, νιώθεις τα πάντα, όλη την προσπάθεια που κάνει  το σώμα, ο  οργανισμός γενικά, ο εγκέφαλος, όλα στα «κόκκινα».  Κάτι μουρμουράω, το ξεχνάω προς στιγμή, ίσως και να παραμιλάω, η έγνοια μου είναι να βγει το «παλούκι». Επιτέλους ξεκορφίζουμε, κατηφορίτσα. Μερικές γουλιές νερό, κραυγές ανακούφισης, γέλια, αστεία, πειράγματα. Τα εσωτερικά συστήματα επανέρχονται ταχέως σε φυσιολογικά επίπεδα. Οι παλμοί πέφτουν σιγά – σιγά, το αεράκι βάλσαμο. Η ψυχολογία ανεβαίνει επειδή έχουν μείνει 3 – 4 χιλιομετράκια μέχρι τα Τρόπαια.

ποδηλατο7

Ενενήντα χιλιόμετρα «πετάλι» και μπαίνουμε Τρόπαια. Πρώτο κοντρόλ, σφραγίζουμε κάρτα, χαλάρωμα στο καφενείο για προμήθειες (νερό) και ένα κρουασάν προσφορά των διοργανωτών.

– Τί μουρμούραγες ρε ψηλέ στην ανηφόρα;

– Σκάστε ποδαράκια μου, ρε Αλεξ…!

Γέλια. Μερικές διατάσεις, κίνδυνος για κράμπες γαρ, πλύσιμο τα χεράκια και το πρόσωπο και αριβάρουμε για το υπόλοιπο της διαδρομής.
Δύο χιλιόμετρα και φτάνουμε στο γραφικό Βυζίκι.

Αφήνουμε το Βυζίκι, μια ελαφριά κατηφορίτσα μέχρι το 100ό χλμ και μετά μια ανηφόρα 13 χλμ με προορισμό προς Λαγκάδια. Η ώρα περίπου 3, ντάλα μεσημέρι, ο ήλιος ανυπόφορος, όλα όμως καλά, ούτε κράμπες ούτε «κομάρες», συνεχίζουμε σταθερά. Η διαδρομή μας αποζημιώνει για την δοκιμασία που περνάμε. Ενα καταπράσινο τοπίο, ένας φιδίσιος δρόμος πνιγμένος στα έλατα. Ανηφόρα, ανηφόρα, ευτυχώς η κυκλοφορία πολύ ήπια, οι οδηγοί των αυτοκινήτων σε γενικές γραμμές ευγενικοί, υπομονετικοί, δίχως αυτά τα υστερικά κορναρίσματα. Οι παλμοί πάλι στους γνωστούς έντονους ρυθμούς, ο ιδρώτας ξανά την αισθητή σπαστική παρουσία του, όλο και συχνότερες γουλιές νερό. Μια γρήγορη ματιά στο road book (κάπου πρέπει να προσεγγίζουμε μια πηγή), α ωραία δεν θέλουμε πολύ ακόμα!

ποδηλατο12

Το κακό είναι ότι είναι τέτοια η ώρα που ο ήλιος είναι ακριβώς κάθετα από πάνω και τα σκιερά σημεία σπάνια. Λίγη σκια ρε παιδιά! Επιτέλους, λίγη σκιά, μια ανάσα.!

– Ψηλέ μη ξεχαστείς….

– Καλά, αν με δείτε χαιρετάτε μου τον πλάτανο……!

Θα την αράξω τώρα, θα τσιμπήσω και κάτι και ότι ώρα μου την δώσει…..

Εντάξει, ψηλοστανιάραμε, ώρα είναι να συνεχίσουμε μέχρι την πηγή. Λίγο έμεινε. Για να δούμε, από χρόνο πού βρισκόμαστε; Καλά είμαστε, μέσα στο πλαίσια. Λίγο ορθοπέταλο, λίγο ρυθμό, μας περιμένει η πηγή με το δροσερό νεράκι της. Εκεί θα «κάνουμε ταμείο»….

ποδηλατο11

*Εγώ τουλάχιστον αυτό το επιδιώκω, είναι μια συνταγή που αποδίδει πλέον έπειτα από 4 brevet που έχω συμμετάσχει μέχρι τώρα