Ο αόρατος Νοεϋορκέζος Ντέιβιντ Μπόουι

"Ένας πανσεξουαλικός εξωγήινος που μένει σπίτι για να φτιάξει λαζάνια"

| 17/02/2016

Οι “New York Times” πέρα από τα αφιερώματα για τον πολυσχιδή καλλιτέχνη Ντέιβιντ Μπόουι, έγραψαν και για τον άνθρωπο Μπόουι που μπορούσε να ζει στη Νέα Υόρκη και να περνά απαρατήρητος. Του άρθρο είναι του Steven Kurutz.

O John Guare, θεατρικός συγγραφέας, πριν δέκα χρόνια δέχτηκε τηλεφώνημα στο οποίο τον ρωτούσαν αν θα ήθελε να συναντήσει τον Ντέιβιντ Μπόουι και να συζητήσουν ένα θεατρικό εγχείρημα. Όπως θυμάται ο Guare, ο Μπόουι ήταν “σε ένα πολύ σκοτεινό μέρος” (δεν είχαν περάσει πολλές μέρες από το καρδιακό επεισόδιο πάνω στη σκηνή, στο Βερολίνο) και κοινός φίλος, ο άγγλος παραγωγός Robert Fox, προσπαθούσε να επαναφέρει τον δημιουργό στη δράση. Ο Guare αμέσως είπε ναι στην πρόταση.

Οι δυο τους συναντήθηκαν, ο ένας στο σπίτι του άλλου στη Νέα Υόρκη, για να ανταλλάξουν ιδέες και μερικές φορές βγήκαν έξω. Περπατούσαν στην East Village και ο Guare ήλπιζε ότι κάποιος θα τους συναντούσε για να να πει “γνωρίζετε τον φίλο μου Ντέιβιντ Μπόουι;”. Δεν συνέβη ποτέ.

Ο θεατρικός συγγραφέας αρχικά ένιωσε αμηχανία και μετά θαυμασμό για την ικανότητα του Μπόουι να κυκλοφορεί στον δρόμο απαρατήρητος. Αυτός που στη σκηνή μεταμορφωνόταν και καθήλωνε το πλήθος. Όπως το 1973 στο “Radio City Music Hall”. Ταξίδευε και ήταν σαν φορούσε μανδύα αορατότητας. Κατάφερνε να εξαφανίζει τον εαυτό του!

Ο κόσμος φαίνεται να ξεχνά ότι ο Μπόουι μέχρι τον θάνατο του ήταν Νεοϋορκέζος. Μάλιστα, το δήλωνε εμφατικά: “Είμαι Νεοϋορκέζος!” Η δήλωση είχε γίνει στο περιοδικό SOMA το 2003 αφού είχε κλείσει δεκαετία στην πόλη. Με τη σύζυγο του  Ιμάν πέρασαν το μεγαλύτερο μέρος του έγγαμου βίου τους ως κάτοικοι Νέας Υόρκης. Ένα από τα πιο λαμπερά ζευγάρια του “Μεγάλου Μήλου” που ζούσε με αξιοπρέπεια και διακριτικότητα.

db4


David Bowie outside the Carlyle Hotel on the Upper East Side, circa 1980. Credit Art Zelin/Getty Images

Ο Μπόουι, αν και ήταν αρκετά ευκατάστατος, δεν φερόταν ως κακομαθημένος νεόπλουτος. Δεν ήταν απ’ αυτούς που έχουν διαμέρισμα στην πόλη μαζί με σειρά άλλων ακινήτων στον κόσμο και έρχονται μία στο τόσο σε αυτό. Εκτός από ένα ορεινό θέρετρο στην κομητεία Ulster, το διαμέρισμα στο Μανχάταν ήταν το μόνο σπίτι που είχε. Ήταν οπτασία… Σπανίως τον αναγνώριζες. Σίγουρα είχε αναφερθεί ότι ζούσε στη Νέα Υόρκη. Κάπου στο κέντρο, αλλά πρέπει να ήσουν πολύ τυχερός για να τον δεις.

Ο Michael Musto, αρθρογράφος κοσμικών γεγονότων και περιστασιακός συνεργάτης των “New York Times”, τον γνώρισε σε πάρτι τη δεκαετία του ’70, έκτοτε όμως, τον είδε ελάχιστες φορές. Ο Gerard Malanga, ποιητής και συνεργάτης του Άντι Γουόρχολ, ζούσε τρία τετράγωνα μακριά από τον Ντ. Μπόουι και είχαν κοινούς φίλους. Παρ’ όλα αυτά, περιγράφει τον εαυτό του ως “έναν από τους εκατομμύρια που δεν συνάντησαν ποτέ τον Ντέιβιντ στον δρόμο ή κάπου αλλού”.

db5Ο Μπόουι, πάντως, δεν ήταν ερημίτης. Έβγαινε όσο χρειαζόταν για να αποφεύγει την άβολη κατάσταση η προσωπική του ζωή να έλκει περισσότερο. Ωστόσο, όταν ο κόσμος τον εντόπιζε του άφηνε χώρο από σεβασμό. “Νόμιζα ότι ήταν απρόσιτος”, λέει ο Musto “αλλά ήταν αξιαγάπητος και δεκτικός”. Ο Guare δίνει άλλη διάσταση επικαλούμενος τις πολλές ταυτότητες του καλλιτέχνη. Επισημαίνει ότι καμία Ziggy Stardust, Aladdin Shade, Thin White Duke- δεν είχε αντανάκλαση στο πρόσωπο που τις “κουβαλούσε”. Αποφαίνεται ότι “είχε απόλυτη πρόσβαση στον Ντέιβιντ Τζόουνς”, το όνομα γέννησης του Μπόουι, και καταλήγει: “αυτόν ήξερα”.

Τη Νέα Υόρκη ο Μπόουι την είχε ακούσει πριν καν τη δει. Όταν ήταν 19 ετών και ζούσε στην Αγγλία, ο μάνατζερ του, από τις ΗΠΑ, του έδωσε τον δίσκο The Velvet Underground and Nico” απευθείας από τον Άντι Γουόρχολ. Αργότερα, σε άρθρο του στο “New York Magazine” έγραψε: “Άκουγα ένα βαθμό χαλαρότητας που δεν είχαν ιδέα ότι μπορεί να είναι βιώσιμος”.

Ταξίδεψε στη Νέα Υόρκη το 1971, την περίοδο που είχε κυκλοφορήσει το Hunky Dory”, το τέταρτο άλμπουμ του. Από τους πρώτους Νεοϋορκέζους που συνάντησε ήταν ο Moondog. Τυφλός, γενειοφόρος, καλλιτέχνης του δρόμου, ντυμένος με ρόμπα και κράνος Βίκινγκ. Βρισκόταν στην 54th Street. Σε αυτό το ταξίδι επισκέφτηκε το “Factory”. Ήθελε να παίξει το τραγούδι Andy Warhol” για τον ίδιο.

Την επόμενη χρονιά, 1972, η παραμονή του στην πόλη ήταν πολυήμερη. Πήγε μαζί με την πρώτη του σύζυγο, Angie και τον νέο του μάνατζερ Tony DeFerries. Αυτός πίστευε ότι η επιτυχία έρχεται μέσω της δημοσιότητας που παράγει θέαμα. Τότε, ο Μπόουι δεν πέρασε απαρατήρητος. Μετακινούταν με λιμουζίνες και εμφάνιζε τον εαυτό του ως αφηρημένο καμβά. Η Bebe Buell, μουσικός και ροκ σταρ, θυμάται τη στιγμή που έφτασε στο Max” στο Κάνσας Σίτυ. “Μπήκε μέσα φορώντας μπλε κοστούμι με τα μαλλιά βαμμένα πορτοκαλί. Απλά μας θάμπωσε”.

Όταν έγινε ο Ziggy Stardust –και μεγάλος σταρ- βρήκε καταφύγιο στο διαμέρισμα της γυναίκας που ήταν υπεύθυνη για τις δημόσιες σχέσεις του. Της Cherry Vanilla. Στα απομνημονεύματα της αφηγείται πώς έκανε χρήση μεγάλων ποσοτήτων κοκαΐνης και μετά έπινε γάλα για θρέψη. Ύστερα χρησιμοποιούσαν την πρόζα του χιπ-χοπ και μιλούσαν για “εξουσία, σύμβολα, επικοινωνία, μουσική, τον αποκρυφισμό, τον Aleister Crowley και τον Merlin τον μάγο”.

Ο Μπόουι δεν διέφερε από τους περισσότερους ροκ σταρ της εποχής του. Εκτός σκηνής. Ζούσε κι αυτός σε ξενοδοχεία. Πρώτα στο “Gramercy Park”, μετά στο “Sherry-Netherland” μέχρι που ο λογαριασμός ξέφυγε. Στη διάρκεια των 70’s δεν ήταν κάτοικος Νέας Υόρκης, αλλά ένας ακόμη τουρίστας που διήγε έκλυτο βίο. Κοινωνικά επιδέξιος και περίεργος, περνούσε τον χρόνο του μεταξύ του Studio 54” και του CBGB” έχοντας παρέα τους Mick και Bianca Jagger και Iggy Pop. Για εκείνη την περίοδο έγραψε ότι “σπάνια σηκωνόμουν πριν το μεσημέρι και έπεφτα για ύπνο γύρω στις τέσσερις με πέντε το πρωί”. Έβλεπε την πόλη με “πολύχρωμα γυαλιά”.

Ο Μπόουι αφήνει τις ΗΠΑ για να πάει στη Γερμανία. Στο Βερολίνο. Ήθελε να αποδράσει από τη γεμάτη ναρκωτικά ζωή του. Το 1980, αφού ηχογράφησε τα άλμπουμ Low”, “Heroes”, “Lodger”, επέστρεψε στη Νέα Υόρκη ως ο “Άνθρωπος Ελέφαντας” στο Μπρόντγουεϊ. Το 1982, με τον Νιλ Ρότζερς στην παραγωγή, ηχογραφεί το Let’s Dance”. Η πόλη φαίνεται ότι του έκανε καλό και σημείωνε επιτυχίες και καλές στιγμές. Μολαταύτα, έδειχνε ανίκανος να “αφοσιωθεί” σε αυτή.

db3Όταν τον γνώρισε η Ιμάν, σε πάρτι, το 1990, ήταν σε… φορολογική εξορία στην Ελβετία. […] Το ζευγάρι παντρεύτηκε δυο χρόνια αργότερα και μετακόμισε σε διαμέρισμα στο Μανχάταν. Μαζί και η κόρη τους Lexi. To 1999 πλήρωσαν τέσσερα εκατομμύρια δολάρια για δύο ρετιρέ στο Σόχο όπου και έμειναν μέχρι το θάνατο του. Εκεί συγκεντρώθηκαν πολλοί θαυμαστές του για να αφήσουν λουλούδια, δίχως να γνωρίζουν ότι ήταν Νεοϋορκέζος.

Με τον καιρό έγινε αληθινός Νεοϋορκέζος. Αφομοίωσε τη “συμπεριφορά” της πόλης και τις πολιτισμικές ιδιορρυθμίες της, ενώ δυσκολευόταν να βρει ταξί! Μάλιστα, έγραψε τραγούδι (Slip Away) για τον “Θείο Φλόιντ”. Οικοδεσπότης ενός περίεργου, χαμηλού κόστους, παιδικού τηλεοπτικού σόου, που μεταδιδόταν σε τοπικά κανάλια. Μετά την 11η Σεπτεμβρίου, συμμετείχε σε κονσέρτο στο “Madison Square Garden”. Πριν τραγουδήσει το “Heroes” απηύθυνε χαιρετισμό στους ανθρώπους που γνώριζε.

Οι φωτογραφίες από τη «δεύτερη περίοδο» στη Νέα Υόρκη τον δείχνουν υποτονικό και πιο ώριμο. Πήγαινε στο μπαλέτο και συμμετείχε σε διάφορα διασκεδαστικά, πολιτιστικά δρώμενα. Ήταν ντυμένος πάντα με κοστούμι ή σμόκιν όταν πήγαινε σε επαγγελματικές εκδηλώσεις που αφορούσαν τη δουλειά της γυναίκας του. Πότε δεν τον «έπιασε» ο φακός να παραπατά έξω από κάποιο κλαμπ αργά τα ξημερώματα.

Η Ιμάν, κάποτε, τον περιέγραψε ως «σπιτόγατο». Το περιοδικό «Onion» τον φαντάστηκε ως έναν «πανσεξουαλικό εξωγήινο που μένει σπίτι για να φτιάξει λαζάνια για φαγητό»! Η ζωή του ήταν ήσυχη και συνηθισμένη. Μια φορά την εβδομάδα ψώνιζε από το παντοπωλείο, έτρωγε σάντουιτς με κοτόπουλο, του άρεσε να σηκώνεται στις 6.π.μ. και να περπατά στους άδειους δρόμους της Τσάιναταουν. Επίσης, διάβαζε πολύ, ήταν συλλέκτης έργων τέχνης, ζωγράφιζε. Με τη γυναίκα του συναναστρέφονταν τους γονείς των φίλων της κόρης τους στο σχολείο. Πέρασε τα υπόλοιπα χρόνια του παραγωγικά, ουσιαστικά και κυρίως εδώ, στη Νέα Υόρκη.

Ο Μπόουι σταμάτησε τις περιοδείες το 2004. Έφευγε από τη Νέα Υόρκη μόνο όταν υπήρχε ανάγκη και όταν έκλεισε ο εκπληκτικός, δημιουργικός του κύκλος, βρήκε τρόπο να μην αφήσει τη γειτονιά του. Το Lazarus” ανέβηκε στο New York Theater Workshop”, δέκα τετράγωνα από το σπίτι του. Το άλμπουμ  The Next Day” και τα ντέμο για το τελευταίο –“Blackstar”- ηχογραφήθηκαν στο Magic Shop”, 283 βήματα από την πόρτα του σπιτιού του. Ο Μπόουι κατέβαινε από το ρετιρέ του, έβγαινε στον δρόμο, πέρναγε τη οδό Λαφαγέ, διέσχιζε το σοκάκι ονόματι Jersey Street”, περπατούσε πάνω σε λιθόστρωτα και έφτανε στην πόρτα του στούντιο.

db6

Ο Brian Thorn, ηχολήπτης για το Next Day”, λέει ότι ο κ. Μπόουι εργαζόταν «ανθρώπινες ώρες. Ξεκινάγαμε στις δέκα. Ερχόταν μαζί ή λίγο μετά τους μουσικούς. Ο καφές του ήταν ήδη εκεί». Διπλός μακιάτο από το “La Colombe”.

Κάποια μέρα, ο Μπόουι μιλούσε με τον κιθαρίστα του. Ο τελευταίος του έλεγε ότι θα πάει σε μια έκθεση ζωγραφικής και ήταν σίγουρος ότι ο Μπόουι θα τη λάτρευε. Τότε, συνειδητοποίησε με ποιον μιλούσε και είπε «Ω, δεν μπορείτε να πάτε εκεί. Θα υπάρχει πολύ κόσμος». Ο Μπόουι απάντησε πονηρά. «Θα εκπλαγείς από τα μέρη που μπορώ να πάω». Υπάρχει φωτογραφία στο Διαδίκτυο που τον δείχνει με βερμούδα και κοντομάνικο να περπατά κρατώντας ένα περιοδικό. Ο Μπόουι ήξερε ότι όλοι μας έχουμε μια εικόνα του στο κεφάλι μας. Ο Ντέιβιντ Μπόουι, ο Ziggy, ο Λεπτός Λευκός Δούκας… Αυτό του επέτρεπε να περπατά ανάμεσα μας μεταμφιεσμένος ο εαυτός του, ο Ντέιβιντ Τζόουνς.

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1980. Σπούδασε αθλητική δημοσιογραφία και παρά την αγάπη και την ενασχόλησή του με τη λογοτεχνία, συνεχίζει να ασχολείται με το αθλητικό ρεπορτάζ. Έχει εργαστεί σε εφημερίδες, περιοδικά, ραδιοφωνικούς σταθμούς, κάνοντας βιβλιοπαρουσιάσεις