Ο (ταξικά) μεροληπτικός φιλελληνισμός του Γιούνκερ

| 15/07/2017

Γιατί αλήθεια, το ΑΠΘ έκανε επίτιμο διδάκτορά του τον Ζαν Κλωντ Γιούνκερ; Πρόκειται  για έναν επαγγελματία πολιτικό και όχι έναν ακαδημαϊκό, ούτε καν δικηγόρο (δεν έχει ασκήσει ποτέ το επάγγελμα). Λίγη σημασία όμως έχουν αυτά. Μια τέτοια διάκριση έχει καθαρά συμβολικό χαρακτήρα και στην εποχή που ζούμε, χρησιμοποιεί όλες τις αντεστραμμένες έννοιες (παράδειγμα: δημοσιογράφοι που «χαϊδεύουν» τους νεοναζί, να τραγουδάνε «θέλει και οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους») για να ισχυροποιήσει αυτό το συμβολισμό.

Στη φάση λοιπόν που η «there is no alternative» πολιτική έχει υιοθετηθεί πλήρως από το ελληνικό πολιτικό σύστημα και η αριστερά αδυνατεί, με ελάχιστες στρατηγικές εκλάμψεις, να δώσει μια απάντηση με ταξικό και όχι οικονομικό ή εθνικό πρόσημο σε αυτή την επέλαση, περιοριζόμενη σε μάχες οπισθοχώρησης και «καλλιέργειας συνθηκών», σε ό,τι αφορά το μεγαλύτερό της (εκλογικά) κομμάτι, χρειάζεται και μια επισημοποίηση όλων όσων έχουν φορτώσει στον ελληνικό λαό τα τελευταία χρόνια. Χρειάζεται η αναγόρευση του αρχιτέκτονα αυτής της ιστορίας, σε «φιλέλληνα».

Ο «φιλέλληνας Γιούνκερ» στην πιο θρασεία παρατήρησή του, περιέγραψε την ουσία της αντίληψης «όλοι μαζί τα φάγαμε». Είπε δηλαδή: «Αποτίω φόρο τιμής σε αυτούς τους Έλληνες, που κανένας δεν ξέρει, στους φτωχούς της κοινωνίας, που αυτοί πληρώνουν το τίμημα. Σε καμία άλλη χώρα δε θα ήταν αυτό δυνατό». Παραδέχτηκε ότι η κρίση αφορά μόνο αυτούς, όχι το κεφάλαιο, όχι τους «έχοντες και κατέχοντες», όχι τους διαρκείς και μόνιμους συνομιλητές του. Θα μπορούσε να είχε δανειστεί και κάποιο επιχείρημα από τα τόσο προσφιλή στους απολογητές των μνημονιακών πολιτικών  και να έλεγε, ντυμένος την τήβεννο από τις πρυτανικές αρχές του ΑΠΘ που συμμερίζονται μέχρι τελείας την αντίληψή του, ως μνημονιακός πάπας: «Δεν πειράζει που δεν παίρνατε αποδείξεις για τις τυρόπιτες τόσα χρόνια και φέρατε την κρίση, τώρα σας συγχωρούμε και προχωρούμε μπροστά για να στηρίξουμε το αναξιοπαθόν κεφάλαιο που σας έκανε ανθρώπους τόσα χρόνια». Φυσικά, όλα αυτά με την πλήρη συνεργασία και ευλογία της ελληνικής κυβέρνησης που πήρε το μερίδιο από τα «πατ πατ» στην πλάτη,  που μοίρασε ο τιμώμενος.

Αυτή η εκδήλωση λοιπόν ήταν ένα είδος «μαρκάρισμα» ενός ολόκληρου λαού στο κοράλ της κρίσης συσσώρευσης του καπιταλισμού, με έτοιμες απαντήσεις «φιλελληνισμού» στις εθνολεβέντικες διαμαρτυρίες και ενός σημαντικού κομματιού της αριστεράς που βλέπει παντού ξένους δυνάστες και ορίζει εθνικά και μόνο τη διαδικασία της κοινωνικής απελευθέρωσης. Ναι, ο Γιούνκερ είναι φιλέλληνας. Αλλά φίλος με εκείνους τους Έλληνες που συνεχίζουν να αυξάνουν τα κέρδη τους από τη δουλειά των εργαζόμενων, όχι με τη σύγχρονη εκδοχή των «της γης κολασμένων».

Ο Γιώργος Τσαντίκος είναι κατ’ επάγγελμα δημοσιογράφος με μεγάλη απέχθεια για ρουφιάνους και συμπάθειες για αλήτες με ηθικό παράστημα. Γεννήθηκε στην Αθήνα, ζει στα Γιάννενα και έπαιρνε κακούς έως μέτριους βαθμούς στην έκθεση. Επίσης, πιστεύει ότι το βάθος του ουρανού είναι κόκκινο.