Παρακμή και ελπίδα σε ματωμένα νερά...

Μια άλλη προσέγγιση του «μεταναστευτικού»

| 28/05/2014

Τι μας σοκάρει με τόση πόζα κροκόδειλου; Τι μας κάνει μοντερνίζοντες  Καϊάφες έναντι μιας ηθικής και μιας κοσμοθεωρητικής στάσης που καλλιεργήθηκε δομικά κατά κόρον στη Δύση αλλά εμείς «τα παίρνουμε στο κρανίο» όταν εκδηλώνεται στην Ελλάδα; Έχουμε ιδέα για τον φανατικό αντισημητισμό του Λούθηρου; Για τις ηθικές/ιδεολογικές εκλογικεύσεις της αποικιοκρατίας; Εκεί διαθέτουμε «ιστορική επίγνωση» και «αναλυσιακή διαλεκτική», αλλά εδώ απλώς αφρίζουμε από ιερή λύσσα και εφαρμόζουμε την παιδαριώδη ακρισία του ισοπεδωτισμού; Εκεί υπάρχουν «ιστορία», «πολιτισμός», «συνθήκες», «ανθρώπινες ποιότητες», κι εδώ υπάρχει μόνο «θρησκοληψία», «εθνικισμός», «μικροαστικός φανατισμός»;

 …συνέχεια, δεύτερο μέρος

Με αδίστακτη εκμετάλλευση των εγκλημάτων κατά των μεταναστών, στήνεται μια παράσταση «ξενοφοβικής μοβόρικης Ελλάδας», μιας Ελλάδας «υποδείγματος αντιμεταναστευτικής ψύχωσης». Τα εκλογικά ποσοστά της ναζιστικής συμμορίας γίνονται «επιχείρημα» γι’ αυτό, με πλήρη αποσύνδεση από το «σοκ και δέος» της μνημονιακής λαίλαπας και από τη χρεοκοπία του μεταπολιτευτικού πολιτικού μοντέλου. Η ανικανότητα του αντισυστημικού λόγου να προσδιορίσει και να εμπνεύσει νέες διαδρομές, χρεώνεται μικρόψυχα στον «κόσμο» σαν αυτοφυής μιζέρια!

Πρόσφατα, στα ανοιχτά της θάλασσας της Λιβύης (όπου, ως γνωστόν, ο δυτικός ιμπεριαλισμός «μάχεται τους κακούς»…) 40 μετανάστες πνίγηκαν κυνηγώντας τη χίμαιρα μιας καλύτερης ζωής. Πιο πρόσφατα, πάλι στη Λαμπεντούζα, 400 μετανάστες βρέθηκαν στα κύματα από ένα υπερφορτωμένο καραβάκι, και δεκάδες άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους.

6

Πού «τα πίνουν» οι «προοδευτικοί» και δεν σήκωσαν τον κόσμο στο πόδι;

Μόνο τα ελληνικά χωρικά ύδατα φιλοξενούν τέρατα που χορταίνουν με «ξένο αίμα»; Όπου αλλού είναι «πολιτική» (=παράπλευρες απώλειες…) είτε «τραγικό ατύχημα», αλλά εδώ είναι «έγκλημα», «τερατωδία», «φρίκη»; Ποιος είναι ο εξοργιστικός μικρόψυχος;-ο παραζαλισμένος μικροαστός που τρεκλίζει από αυταπάτη σε αυταπάτη ή ο «εχέφρων προοδευτικός» που αδίστακτα κερδοσκοπεί με τους μαζικούς θανάτους και φιλτράρει  μόνο ό, τι υπηρετεί το ιδεολογικοπολιτικό του μοντέλο; Η πολιτική εξαργύρωση του τραγικού Λουκμάν, με την εκλογικίστικη περιφορά των πληγωμένων γονιών του, δεν είναι ένα δεύτερο μαχαίρωμα;

Παγκοσμιοποίηση-ενδοκαπιταλιστικοί ανταγωνισμοί-κρατικές σκοπιμότητες-δουλέμποροι – πολιτικοί αξιοποιητές…. αν δεν αρθεί ο τελευταίος κρίκος, απλώς θα είμαστε μέρος του προβλήματος

Από το 90, αυτός ο τόπος βρέθηκε στη δίνη μιας «παγκόσμιας πολιτικής» που υλοποιούσε τα βαθύτερα συμφέροντα της καπιταλιστικής μαφίας: δε μιλάμε για μια «συνωμοσία» (έτσι όπως σπεκουλάρουν στην έννοια οι ρητορικές των συστημικών δημοσιολόγων) αλλά για μια συστημική αναγκαιότητα που όπως συμβαίνει λογικά και φυσιολογικά εκφράζεται και συντελείται μέσω πολιτικών που επινοούν και σχεδιάζουν και εφαρμόζουν άνθρωποι. Θυμίζουμε, ότι την ίδια περίοδο, ο ελληνικός λαός (συν τοις άλλοις, και με αρνητικά απωθημένα και στερητικά σύνδρομα από δεκαετίες ένδειας, μιζέριας, αποκλεισμού, αδικίας, μεταναστευτικής περιφοράς υπό την ταπεινωτική περιφρόνηση Ευρωπαίων και Αμερικανών…) μπαίνει στην άθλια πρέσα μιας ιδεολογικής και εμπράγματης αλλοτριωτικής προπαγάνδας από το σύστημα. Υπνωτίζεται, αλλοιώνεται, τρέπεται σε καταναλωτικό / ευδαιμονιστικό ζόμπι, εκβιάζεται σιωπηλά να γίνει ο απαραίτητος «εταίρος» σε κόλπα των εγχώριων ελίτ υπό τη μπαγκέτα του διεθνούς κεφαλαίου στην χρηματοπιστωτική του φάση / φούσκα.

Σαμαράς και Σεβαστιανός Πωγωνιανής, εκεί στην Κακαβιά, με ντουντούκες, να καλούν Αλβανούς και Βορειοηπειρώτες να έρθουν στον ελληνικό δυτικό παράδεισο. Οι Κολωνακιώτες του μικρεμπορικού «εκσυγχρονισμού» να υπερθεματίζουν σε διακηρύξεις μεταναστευτικής «στοργής» και σε φανταχτερά αποφθέγματα «ανοιχτού πολιτισμού» (λες και, ειδικά η Ελλάδα, ήταν ποτέ «κλειστή»..). Προφεσόροι της πανεπιστημιακής καθέδρας να ανακαλύπτουν το «απελευθερωτικό δώρο» των εισερχόμενων λαών, να «επιχειρηματολογούν» για το «προχώ» της αυτοαπαλλοτρίωσης και της εθελούσιας ένταξης στην απρόσωπη ανωνυμία της παγκοσμιοποιητικής ηδονής. Οι «ιθαγενείς» χαμένοι στην «πλαστική»  νιρβάνα της «απόλαυσης», της «συνάντησης με το σύγχρονο», της απρόσμενης «μοίρας» να γίνουν «αφεντικά», να «πάρουν το αίμα τους πίσω» για δεκαετίες καταχώρισης στον παρακατιανό  προσδιορισμό του «γκασταρμπάιτερ» και του «μπάσταρδου» (θυμόσαστε καλοί μου σινεφίλ το παλιό «Γουρούνια και μαργαριτάρια»;..).

iatriki-eksetasi-ellis-island_metanasteusi05

Πρωθυπουργοί και Πρυτάνεις, δημοσιογράφοι και δημοσιολόγοι, Σχολείο και Μίντια, εκλογίκευαν τις επίκαιρες ανάγκες του ευρωπαϊκού καπιταλισμού και τα βρόμικα τεχνάσματα της «ισχυρής Ελλάδας». Οι πύλες ανοίγουν, οι «κακόμοιροι φτωχοί» της «υπανάπτυκτης Ανατολής» συρρέουν κατά χιλιάδες, ο Εκσυγχρονισμός κατασκευάζει μια απατηλή «ανάπτυξη», βασισμένη στις κατασκευές και στον τουρισμό. Εκεί «αξιοποιούνται» οι ξένοι εργάτες, με ανασφάλιστη φτηνή εργασία, και σταδιακά η Ελλάδα τρέπεται σε οικονομία «έντασης εργασίας» με συμπιεσμένες εργατικές αποδοχές και εγχώριο «κόσμο εργασίας» κατακερματισμένο και αποδιοργανωμένο.

Χρηματιστήριο, Ολυμπιακοί, Μετανάστες: αρθρώνανε τη σημειολογία μιας φαντασμαγορικής παρακμής και σκέπαζαν τις τρομερές υπόγειες αλήθειες ενός κόσμου που εκβιαζόταν να γίνει ανήθικος ευδαιμονιστής και απάνθρωπος πραγματιστής

Το «ελληνικό όνειρο» της μικρής ασφαλούς ιδιοκτησίας υπό τη χορηγική στοργή ενός πελατειακού κράτους, αναβαπτίζεται στο καταναλωτικό μάννα και γίνεται «ιστορική ευκαιρία απόλαυσης του καταναλωτικού καπιταλισμού». Αυτή η «νέα συνείδηση», που αποβλακώνει βαθιά την κοινωνία για να μην αντιληφθεί τις μεθοδευόμενες οικονομικοταξικές ληστείες, παράγει μακροπρόθεσμα έναν «λαό-όχλο» που ανακαλύπτει τη μόδα και το γκουρμέ, τοlife style και τη μεζονέτα. Ο πρώην μετανάστης νιώθει σωσμένος από τη «μιζέρια» και αυτοβιώνεται ως «προνομιούχος». Οι μετανάστες είναι τώρα οι «οικόσιτοι» δούλοι που «δουλεύουν για μας», τους ξεζουμίζουμε κανονικά και νόμιμα και ηθικά, γιατί… η ιστορία έχει τελειώσει, επιτέλους είμαστε «κάποιοι» και αφεντικά, «ανήκομεν εις την Δύσιν», όχι τυπικά αλλά ουσιαστικά σαν μέτοχοι της αιώνιας καπιταλιστικής πανδαισίας. ‘Ένας λαός όντως «πάντοτε ευκολόπιστος και πάντα προδομένος» σπρωχνότανε σε μια εξαχρείωση που βόλευε κάθε κατεστημένο.

Χίλια μαύρα απωθημένα και χίλιες εσωτερικές ανεπάρκειες και χίλια πολιτικάντικα  παιχνίδια και χίλια τεχνάσματα των ελίτ συγκλίνανε σε  μια φαντασιοπληξία που έλειπε το κρακ της φούσκας για να γίνει «θάλαμος αερίων» και για την κοινωνία και για τους μετανάστες

Και προσέξτε, αν δεν δεχτούμε μια τέτοια σχέση εξάρτησης της κοινωνίας από τις συστημικές βρομιές, τότε απλά απλά έχει δίκιο ο Πάγκαλος με το «όλοι μαζί τα φάγαμε»!

A police officer patrols a detention centre for immigrants in the Amygdaleza suburb in Athens

Η Μανωλάδα είναι τάχα σημερινό χρυσαυγίτικο «κατόρθωμα»; Κι όταν το λούστρο της σημιτικής απάτης πασπάλιζε με χρυσόσκονη την άγρια εκμετάλλευση των μεταναστών (και ταυτοχρόνως τον πολλαπλά αντιδραστικό τους ρόλο)-οι σημερινοί ατσαλάκωτοι κήνσορες γιατί είχαν βάλει εθελοντικά φίμωτρο; Φευ! πίστευαν πρώτοι αυτοί ότι είχε επέλθει «το τέλος της ιστορίας» κι έπαιρναν θέση στο πραιτώριο! Τα τότε «αντισυστημικά»-λίαν στρογγυλεμένα και διακριτικά- περιορίζονταν σε σποραδικές άσφαιρες και καθόλου, κοινωνικοταξικά. «απαιτητικές» αρθρογραφίες.

Το όποιο μίσος για τους μετανάστες, καλλιεργήθηκε-όπως και σε όλο τον δυτικό κόσμο..-μέσα σε ένα θερμοκήπιο προσδιορισμένο λειτουργικά από τις παροχές, την ιδεολογία και τις «προσδοκίες» μιας «ανάπτυξης» που δεν ήταν απλώς οικονομική υπόθεση αλλά, ευρύτερα και πιο ουσιαστικά, θέμα νέας πολιτισμικής τάξης (και, συνακόλουθα, νέων ανθρωπολογικών σημασιοδοτήσεων)

Και όλα αυτά σε ένα «επιστημονικό» / «πνευματικό « περιβάλλον, είτε διαγραφής της μνήμης και της ιστορικής  βιογραφίας είτε σικέ «αναλύσεων» που απλώς «αποδεικνύανε» προκάτ πεποιθήσεις.

Ο Έλληνας είναι «εξελιγμένος» όταν ψηφίζει εκσυγχρονισμό και «φέρεται τρυφερά» στον υποδεέστερο ξένο και «νιώθει ευρωπαίος» και νοιάζεται μόνο για ταξιδάκι στο Πουκέ! Ο ‘Ελληνας είναι «φασίστας μικρονοικοκύρης χρυσαυγίτης» όταν χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια του και υφίσταται-στη μέγιστη ένταση- τη βία του νεοφιλελευθερισμού  και βλέπει το τεμάχισμα και ξεπούλημα της πατρίδας του και αδυνατεί να σκεφτεί ψύχραιμα και ώριμα και πάει αγελαία στον υπόκοσμο του ημεδαπού νεοναζισμού! Μονά ζυγά δικά μου!

Στην πραγματικότητα, οι σημερινές κραυγαλέες ρητορικές περί το «μεταναστευτικό», φαίνεται να βλέπουν τη  μετανάστευση γενικώς σαν «κακό» οι μεν και σαν «τραγωδία» οι δε

Θεωρήσεις που εξαφανίζουν τις πραγματικές αιτιατές παραμέτρους του μεταναστευτικού, και το προσδιορίζουν σε ένα ηθικολογικό και συναισθηματικό επίπεδο. Αυτή η συνειδητή απεμπόληση ορθολογισμού και ψυχραιμίας, καθόλου  δεν υπηρετεί τη «σοβαρότητα» και την «αλήθεια». Οι απόκληροι της Ασίας και της Αφρικής, δεν εγκαταλείπουν τα χώματα και τις εστίες τους από ένα «πάθος νομαδικότητας» είτε από μια γενική «λαχτάρα νέας, καλύτερης ζωής». Η μεγάλων διαστάσεων μετανάστευση της εποχής μας, συγκρίνεται μόνο με  κείνη την παλιά «μεγάλη μετανάστευση των λαών»(4ος-5ος αι. ) και είναι σα να λέμε, ότι, τότε, τα «βαρβαρικά φύλα» μετακινήθηκαν προς δυσμάς (πλημμυρίζοντας την Ευρώπη και καταλύοντας τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία) γιατί είχαν έμφυτη κλίση στα ταξίδια, κι  όχι γιατί οι ισχυρές πιέσεις πολεμικών λαών από τον ευρύτερο σινομογγολικό χώρο τα ανάγκαζαν να ζητήσουν νέα ασφαλή εγκατάσταση. Μια συζήτηση με όρους «φυλετισμού», «πολιτισμολογίας», «ανθρωπισμού», είναι μια «σκέψη»-αχθοφόρος των επιδιώξεων της παγκόσμιας Ισχύος.

Η μαζική μετανάστευση «λειτούργησε» σε πολλά επίπεδα. Γενικά, ήταν η στρατηγική επιλογή του ευρωπαϊκού καπιταλισμού, από τα τέλη του 70 και μετά, σε συνθήκες παρατεταμένης κρίσης και υπό το δέος της μεταφοράς του παγκόσμιου κέντρου οικονομικής ισχύος στην Ανατολή. Έγινε όρος ανασυγκρότησης της ευρωπαϊκής κεφαλαιοκρατίας, μηχανισμός για να μειωθεί ο συντελεστής κόστους, να εξουδετερωθούν οι συνδικαλιστικές δράσεις, τέχνασμα για να παροχετευτεί η κοινωνική δυσφορία σε κανάλια διαχειρίσιμης αταξικής αντίδρασης, στρατηγική για να προωθηθούν γεωπολιτικές ανακατατάξεις. Ο Μαρξ τόνιζε με έμφαση ότι «ο σκοπός της αθρόας εισαγωγής  ξένων εργατών είναι η διατήρηση της δουλείας και η ακύρωση όλων των εργατικών διεκδικήσεων» – χαρακτήριζε τους εισαγόμενους εργάτες«το πιο δραστικό όπλο του κεφαλαίου» και συμπλήρωνε για τη μετανάστευση με την επισήμανση ότι αυτή «λειτουργεί ως γενικός απεργοσπαστικός μηχανισμός, και με τον εργατικό υπερπληθυσμό που δημιουργεί ρίχνει το όλο επίπεδο ζωής στην κατάσταση του δουλοπάροικου». Βέβαια, ο συγγραφέας του Κεφάλαιου  δεν ήταν πρόδρομος.. του Μιχαλολιάκου και, προφανώς, δεν έθετε ζήτημα «μίσους και βίας κατά των μεταναστών»! Ούτε, όμως, πρότεινε μια «ειδυλλιακή, αταξική» θεώρηση. Με την ανάλυσή του-όπως γενικά στο έργο του-προσδιορίζει μια θετική τάξη σκέψης σε σχέση με τα κοινωνικά – οικονομικά φαινόμενα. Από-ηθικοποιώντας την προσέγγιση, χαράζει δρόμους ώριμης πολιτικής και δίνει στον αισθηματολογικό ανθρωπισμό το συγκινησιακό ρόλο που του αναλογεί. Εκτός αν υπάρχουν ανόητοι που θα μιλήσουν εδώ για κυνισμό και αναλγησία!

Στο παραπάνω πλαίσιο , ενεργοποιήθηκαν και παραπληρωματικοί παράγοντες που αφορούσαν/ούν σκοπιμότητες κρατών σε υποπεριοχές. Εδώ εγγράφεται και η στάση της Τουρκίας , στην στρατηγική του «νεοοθωμανισμού», της επιδίωξης να κυριαρχήσει ως περιφερειακή υπερδύναμη  με σύστημα σχέσεων ηγεμονίας που θα παραπέμπει στην οθωμανική πολυεθνικότητα. Είναι γνωστό ότι απεσταλμένοι του τουρκικού κράτους περιοδεύουν από Μπαγκλαντές και Συρία μέχρι Σομαλία και Αιθιοπία, και εκεί, επενδύοντας στην άθλια ζωή, τις φρίκες των πολέμων και το μηδενικό μέλλον, συλλέγουν «πελάτες μετανάστες» που τους διακινούν βάσει σχεδίου. Πάμπολλα είναι στα μικρασιατικά παράλια τα «εργοτάξια-βιοτεχνίες» όπου οι απελπισμένοι των φτωχών χωρών  εργάζονται δωρεάν  επί μήνες για να καταβάλουν έτσι τα ναύλα τους. Δουλέμποροι (Τούρκοι κυρίως, αλλά και σε υψηλό ποσοστό Πέρσες) αποσπούν τεράστια υπερκέρδη (το «πέρασμα» από τις στενές μεριές του Αιγαίου είναι η «οικονομική λύση», κάπου 2000 ευρώ) και την ίδια ώρα προωθούν και τις σκοπιμότητες της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής.

Τα σαπιοκάικα και τα συνεχή «ατυχήματα» κοντά σε «γκρίζες ζώνες», είναι ισχυρές ενδείξεις ενός μελετημένου απάνθρωπου επεκτατισμού, όπου συναντιούνται και συνεργάζονται η αιμοσταγής κερδοσκοπία και η μακροπρόθεσμη αρπακτική κρατική βούληση

‘Όσα ψηλομύτικα, «προοδευτικά» καμουφλάζ κι αν χρησιμοποιηθούν, είναι επικίνδυνα νηπιώδης η «σκέψη» που δεν βλέπει ότι οι νέες πραγματώσεις των παγκόσμιων συγκρούσεων, είναι λίαν πιθανό να «αξιοποιήσουν» το μουσουλμανικό στοιχείο που εγκαθίσταται εδώ. Και εγώ τουλάχιστον αδυνατώ να καταλάβω, τι είδους «προοδευτικότητα» και «χειραφέτηση» είναι αυτή που αντικειμενικά τάσσεται με τη μερίδα του δυτικού καπιταλιστικού ηγεμονισμού ! Η σύγκρουση με τις ελίτ δεν μπορεί, παρά να εκτείνεται διαλεκτικά σε όλο το φάσμα των ενδοεθνικών και διεθνικών σχέσεων. Και με δεδομένη την διαλυτική ενσωμάτωση του ελληνικού σχηματισμού στις διεργασίες της πλανητικής καπιταλιστικής τάξης, είναι μετέωρος υποκειμενισμός να μην αναγνωρίζεις το πρωταρχικό του εθνικού πεδίου. Η ανικανότητα πολιτικής σύνδεσης του «πατριωτικού» με το «ταξικό», δε μπορεί να μετασκευάζεται  ιδεοληπτικά σε μεταφυσική, ανιστόρητη  «άποψη». Θυμίζω πάλι τον Μαρξ που παρατηρούσε ότι «η μετανάστευση διαιρεί την εργατική τάξη, στη χώρα υποδοχής, σε τόσα εχθρικά στρατόπεδα όσες και οι εισερχόμενες εθνοφυλετικές ομάδες». Στις παρούσες συνθήκες της εν πολλοίς «κατευθυνόμενης» μετανάστευσης, αν αυτή η κρίση του Μαρξ δεν κατανοηθεί, αν δεν ορίσουμε ως αφετηρία την «εθνική προτεραιότητα» και στο πλαίσιο αυτό επεξεργαστούμε κάθε κοινωνικοταξική διαχείριση: τότε, απλώς θα επικουρήσουμε τη ματαίωση της ίδιας της ουτοπίας μας, στο πλαίσιο μιας εθνικοπολιτισμικής κατάρρευσης που θα συνιστά δυναμικό συντελεστή νέων παγιώσεων της εκμετάλλευσης και της κυριαρχίας.

Η πραγματικότητα δεν είναι η προσωπική ιδεοληψία, και καλό θα είναι να φιλτράρουμε καλά τις «ιδεολογίες» που διακινούνται. Η αθωότητα υπάρχει μόνο ως αίτημα της γνήσιας ουτοπίας, σε κάθε άλλη περίπτωση είναι απλώς ηλιθιότητα ,είτε τρικ, είτε γηραλέος ψευδορομαντισμός

 Πρέπει να είμαστε ανένδοτα αιρετικοί-και προς τις κατεστημένες αυθεντίες και προς τις «ανατρεπτικές κριτικές». Είναι θέμα ουσίας η προσέγγιση των συλλογικών προβλημάτων με πνεύμα και βούληση αλήθειας. Η (εξουσιαστική) κοινωνία συνιστά Όλον και όχι ευκαιριακό μεταβλητό άθροισμα στεγανών. Είναι –από επικίνδυνη έως ύποπτη-αφέλεια η αναπαραγωγή του δίπολου «καλοί-κακοί». Και τούτο όχι για λόγους ηθικής και πνευματικής σοβαρότητας, αλλά για λόγους ουσιώδους πολιτικής, δηλαδή για λόγους καλής και αποτελεσματικής διαχείρισης των συλλογικών προβλημάτων. Οι μετανάστες – εν Ελλάδι – και «απρόσκλητους εισερχόμενους λαούς» αποτελούν, και τα όρια αντοχής του τόπου δοκιμάζουν, και χρήσιμο εργαλείο για την βρόμικη προπαγάνδα και την καταστροφική πραγματικότητα της «ισχυρής Ελλάδος» του Σημίτη έγιναν, και καμιά πρακτική συμμετοχή στους εργατικούς αγώνες δεν έχουν επιδείξει, και δυνητικοί αρνητικοί παράγοντες είναι σε προοπτική επιθετικής «μουσουλμανικής αξίωσης», και την τουρκική επεκτατική πολιτική στο Αιγαίο «υπηρετούν». Η Ελλάδα δεν είναι γενικώς «χώρα» (ένα ιδεατό ανθρωπογεωγραφικό πεδίο ) αλλά χώρα με όρια, δυνατότητες, δομές, περιβάλλουσες καταστάσεις-εντελώς συγκεκριμένα. Και περιορισμένη ενσωμάτωση διαθέτει, και εύκολα διαπιστώσιμες απειλές «πολυπολιτισμικής αλλοτρίωσης» αντιμετωπίζει, και οξυμένα οικονομικοπαραγωγικά προβλήματα την τραυματίζουν, και σαφείς εχθρικές διαθέσεις γειτόνων αντικρίζει, και άκρως σοβαρό πρόβλημα υπογεννητικότητας έχει, και..και…

 Αλλά, οι μετανάστες είναι άνθρωποι, όχι λαθραίοι, όχι κατώτεροι, όχι «σατανικοί», όχι «ρυπαροί», άνθρωποι, με σώμα και ψυχή, με πατρίδα όπου πείνασαν και τυραννήθηκαν αλλά είναι η εγκαταλειμμένη πατρίδα τους, με οικογένειες που τις άφησαν για έναν ήλιο ζεστό και όμορφο, με φιλίες και έρωτες και ήθη και έθιμα και παραδόσεις και συνήθειες, που όλα τα κλείδωσαν σε μια νοσταλγία και πήραν τον άγριο και πανάκριβο δρόμο της αβέβαιης ελπίδας. Καμιά ρατσιστική  υποκοσμικότητα δε μπορεί να σβήσει το ανθρώπινο περιεχόμενο, κανείς «ορθολογισμός» δε μπορεί να ανασκευάσει την αμεσότητα της ανθρώπινης ουσίας, κανείς «πρετεντερισμός» δε μπορεί να ενοχοποιήσει ανυπεράσπιστα θύματα για «μειωμένη αίσθηση ευθύνης».

 Αυτοί οι άγνωστοί μας των ματωμένων νερών, είναι οι έμψυχες «χρηματοδοτήσεις επένδυσης» των ελίτ που εξαρχής οργανώνουν την Ισχύ και το Κέρδος με τεχνικές και ηθική εγκλήματος

Χωρίς πολλά λόγια, οι μετανάστες, οι ξεριζωμένοι από τις ερήμους της απόλυτης ανέχειας και από τις κολάσεις των πολέμων, είναι πάσχοντες συνάνθρωποι που η υπεράσπισή τους είναι αυτονόητο χρέος κάθε ανθρώπου. Κατά κανένα τρόπο δεν είναι θεμιτή και ανεκτή η υπαγωγή τους σε «διαχειριστικά συστήματα». Η προσέγγιση του «μεταναστευτικού» αποκτά απόλυτο ηθικό βάρος μόνο όταν εκκινεί από το αυτονόητο της ανθρώπινης αξίας και από το αυτόχρημα εγκληματικό κάθε βίας εναντίον τους. Αν, όμως, αυτή η εκκίνηση καθηλωθεί στον εαυτό της, αν το μεταναστευτικό δεν (συν)εκτιμηθεί στις υπερατομικές διαστάσεις του, τότε η όποια θετική στάση θα χαθεί στη βία του πραγματικού, θα εκπέσει σε καθεστωτική ελεγεία που θα θεατροποιεί τα εγκλήματα.

immigration

Το «μεταναστευτικό» είναι ένα από τα κρισιμότερα προβλήματα του τόπου. Συνδέεται οργανικά και με τη βαθιά, συντριπτική κρίση, που ζούμε, και με το ευρύ φάσμα των υπαρκτών κινδύνων για την εθνική ακεραιότητα, και με το «αόρατο» και μακροπρόθεσμο ζήτημα της πολιτισμικής αλλοτρίωσης. Στην ουσία, έχει αναδειχθεί σε στοιχείο άκρως αποκαλυπτικό των εγγενών χρόνιων προβλημάτων της κοινωνίας μας. Η αντιμετώπισή του, και άμεσα και προοπτικά, συνυφαίνεται αξεδιάλυτα με την ιστορική μας μοίρα. Η εποχή, όλο και πιο εντατικά, εκδηλώνει δυναμικές νέας αποκρυστάλλωσης των παγκόσμιων σχέσεων ισχύος. Και για τους γνωστούς, χιλιοειπωμένους λόγους, η Ελλάδα είναι στο μάτι του κυκλώνα. Ως «σκέψη», εδώ στα μέρη μας, παραμένουμε «θρησκευτικά» καταγγελτικοί, δέσμιοι μιας κουτοπόνηρης πεποίθησης ότι η «ιδέα» μας δεν χρήζει κριτικού ελέγχου.

Μια μερίδα, ποντισμένη στην πιο ψυχοπαθητική ανηθικότητα, δαιμονοποιεί τους μετανάστες και τους στοχοποιεί σε δράσεις καθαρής εγκληματικότητας. Μια άλλη μερίδα, τους θεοποιεί σχεδόν, τους αποκαθιστά σε μια «καθαρότητα» εντελώς ρατσιστική με τον τρόπο της

Και οι δυο, οι φατρίες του εθνικισμού και του κοσμοπολιτισμού, απολυτοποιούν τους μετανάστες σαν «μέγεθος», και επ’ αυτού αρθρώνουν τον πολιτικό λόγο ύπαρξής τους. Στο βάθος της, η προσέγγισή τους είναι εξωφρενικά ιδεαλιστική, πασπαλισμένη με αγοραία συγκίνηση. Στις φάμπρικές τους, οι μετανάστες  μοντάρονται σαν εμπόρευμα ευπώλητο σε μια αγορά γεμάτη ακρισία και ανώριμο  συναισθηματισμό. ‘Όμως, το ανθρώπινο, εκτός ιστορίας και πραγματικών προσδιορισμών, είναι η πρώτη ύλη κάθε ολοκληρωτισμού, είτε θρησκευτικός είτε κοσμικός είναι αυτός.

Η διελκυστίνδα, που καθιερώνεται έτσι, μεταφέρει τη δραματικότητα του προβλήματος σε ένα επίπεδο φαντασιακό, έστω κι αν δείχνει να «πατάει» στα γεγονότα. Και, εν τέλει, επιβάλλεται μια «ιδεολογική οπτική» που, όπως ισχύει πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις, μόνο αφανή συμφέροντα μπορεί να υπηρετεί (πέραν της βλάβης που προκαλεί σε επίπεδο στοχασμού και συνείδησης). Αυτή η μυθοποιημένη αντιπαράθεση εθνικισμού-κοσμοπολιτισμού, αυτό το δήθεν «ντέρμπι» του μικρού μας χωριού, πολώνει την κοινωνική αγωνία με όρους αυτοαναιρετικούς σε σχέση με τα επείγοντα ζητούμενά μας. Και καταργεί, με όλο το πρόσχημα «νομιμότητας» σε επίπεδο «σύγχρονης σκέψης», τη λογική και το μέτρο και την ψυχραιμία, που συστήνουν αντικειμενικά τον δημιουργικό ρεαλισμό.

Κύριος και καίριος δρόμος αντίστασης, στις παρούσες συνθήκες, είναι μια «ενδοσκόπηση» εννοούμενη ως πρόταξη του συλλογικού μας εαυτού, να εκκινούμε δηλαδή από μέσα και να ελισσόμαστε έξω. Η πόλωση σε «κεντρομόλες» και «φυγόκεντρες» δυνάμεις, είναι μια ιδεολογική-εξουσιαστική σχηματοποίηση. Κάθε πλευρά εισηγείται ένα ολέθριο διχασμό. Οι ξεσαλωμένοι εθνικιστές, διαιρούν την κοινωνία σε «πατριώτες- ανθέλληνες», αναγορεύοντας τον «βρομιάρη ξένο» σε απόλυτο εχθρό και αποκλειστικό υπαίτιο των δεινών μας. Οι νεοφονταμενταλιστές κοσμοπολίτες υποβάλλουν το διαφορισμό σε «αντιδραστικούς εθνοκεντρικούς-προοδευτικούς ευρωπαϊστές», αναγορεύοντας τον «αγνό ξένο» σε αξιολογητή της «σύγχρονης υπερεθνικής κουλτούρας» μας. Απλά απλά : ή φασίστας που θα ουρλιάζει ψάχνοντας αβοήθητους Λουκμάν, ή κοσμοπολίτης που θα απαρνείται το συλλογικό πρόσωπο θαυμάζοντας την άμορφη καθολικότητα της παγκοσμιοποίησης. Μια εποικοδομητική συζήτηση για το «μεταναστευτικό» πρέπει να ξεκινά από την αδιάλλακτη απόρριψη αυτού του παραπλανητικού και καταστροφικού δίπολου.