Παρασκευάς Καρασούλος

“Το πρώτο ενικό πρόσωπο πέρασε, πια έχει μεγάλη σημασία να μιλήσουμε για τον «άλλον»”

| 18/08/2014

Όλοι βέβαια γνωρίζουν τον Παρασκευά Καρασούλο ως έναν προικισμένο στιχουργό της γενιάς του και αρκετοί ως έναν εξαιρετικά πολυπράγμονα άνθρωπο, κυρίως ως ιδρυτή και διευθυντή της επίσης πολυσχιδούς Μικρής Άρκτου αλλά και με μερικούς άλλους τρόπους, όπως για παράδειγμα ως καλλιτεχνικό διευθυντή του Φεστιβάλ Υμηττού. Πέραν αυτού όμως προσωπικά έχω την πεποίθηση – και την αίσθηση ότι και ο ίδιος δεν θα δίσταζε, να το παραδεχτεί – ότι πρόκειται και για αυτό που λέμε «δύσκολος άνθρωπος». Δεν μπορώ να ξεχάσω την συνεργάτιδα του αλλά και πολύ καλή του φίλη – Δήμητρα Γαλάνη να λέει γελώντας κατά τη διάρκεια μιας συνέντευξης Τύπου «έχουμε περάσει ολόκληρα χρόνια χωρίς καν να μιλάμε» και τον ίδιο να προσθέτει «και πιθανόν να ξανασυμβεί»! Αν το καλοσκεφτείς όμως «δύσκολοι άνθρωποι» συνήθως είναι εκείνοι που βλέπουν πολύ σοβαρά οτιδήποτε κάνουν και τελικά και την ίδια την ζωή.

Τέτοια προσωπικότητα είναι και ο Παρασκευάς Καρασούλος με τον οποίο είχα μια συζήτηση εκ βαθέων και σπάνιας ειλικρίνειας για τη στιχουργική του και την Μικρή Άρκτο, τον πολιτισμό και τη σχέση του με την Αριστερά και αρκετά ακόμα.

Η Μικρή Άρκτος είναι απλά μια δισκογραφική εταιρεία που εξελίχθηκε σε κάτι μεγαλύτερο και ευρύτερο (εκδοτικός οίκος, διοργάνωση εικαστικών και άλλων πολιτιστικών εκδηλώσεων) ή μία «ομπρέλα πολιτισμού» διά της οποίας βέβαια βιοπορίζεσαι εσύ και μερικοί ακόμα άνθρωποι;

Όχι, τη Μικρή Άρκτο την οραματιστήκαμε πριν καν το ξεκίνημά της ως μία καλλιτεχνική εταιρεία χωρίς ειδικεύσεις και με ανοιχτούς  ορίζοντες. Δεν θέλαμε να είναι αποκλειστικά ένας εκδοτικός οίκος ή μια δισκογραφική εταιρεία ή μια αίθουσα τέχνης. Θέλαμε να είναι κεντρική λεωφόρος της ζωής μας, να μπορεί να φιλοξενεί τον κόσμο μας, τα καλλιτεχνικά ενδιαφέροντα των ιδρυτών της, άρα να μπορεί να γίνει μια αγκαλιά για όσους  τομείς τέχνης μας ενδιέφεραν και θα μας ενδιέφεραν δυνητικά στο μέλλον. Γι’ αυτό και όλα τα βήματά μας αναπτύσσονται παράλληλα από την αρχή, δίνοντας ένα σήμα διαφορετικό με δράσεις που αλληλοσυμπληρώνονται και στα βιβλία και στους δίσκους τους οποίους εκδίδουμε και στις εικαστικές δράσεις αλλά και στις μουσικές παραγωγές που προτείνουμε. Αν κάποιος θέλει να αποκτήσει την ενιαία εικόνα της Μικρής Άρκτου πρέπει να συναρμολογήσει ολόκληρο το παζλ των δράσεων μας. Τώρα ο βιοπορισμός δεν ήταν προτεραιότητά μας, χωρίς βέβαια να μας αφήνει αδιάφορους ως στοίχημα. Οι επιλογές μας όμως ήταν πάντα τόσο δύσκολες, προσεκτικά τοποθετημένες στο χρόνο και με αναγκαστικά μικρά βήματα, που θα ήταν αφελές να χρεώσουμε στο όλο εγχείρημα, επιχειρηματικό σχέδιο με άμεσα ανταποδοτικά οφέλη. Η Μικρή Άρκτος εμφανίστηκε και περπάτησε ως δονκιχωτική πρόταση εκφράζοντας όμως μια γνήσια και υγιή καλλιτεχνική ανησυχία και γι’ αυτό πέτυχε. Και για έναν ακόμη λόγο, θέλαμε και εξακολουθούμε να θέλουμε να παραμείνει Μικρή μέσα στο χρόνο, δεν φιλοδοξήσαμε ποτέ να μεγαλώσει και να  γίνει Μεγάλη Άρκτος.

Είχα πάντα μία απορία σχετικά με μία συγκεκριμένη δραστηριότητα της Μικρής Άρκτου. Η ECM δηλαδή είναι μία αξιολογότατη και έγκριτη όσο λίγες άλλες jazz εταιρεία και, εκτός από οικονομικά επωφελές, είναι φυσικά και τιμητικό να την εκπροσωπείς στην Ελλάδα. Όσο όμως και αν είμαι σίγουρος ότι εκτιμάς το υλικό της αναρωτιέμαι αν, σε καθαρά προσωπικό επίπεδο πια, μουσική η οποία είναι αποκλειστικά ορχηστρική μπορεί να  «μιλήσει» σε έναν άνθρωπο που, πριν και πάνω απ’ όλα, είναι στιχουργός.

Την ECM τη χαρακτηρίζει η εμμονή της κυρίως στη μουσική, την Μικρή Άρκτο αντίθετα η εμμονή της στο λόγο. Όμως τις ενώνει – τηρουμένων των μεγεθών και των αναλογιών – η ίδια ποιητική στάση απέναντι στην τέχνη, η προτεραιότητα που δίνουν και οι δύο εταιρείες στο αυθεντικό καλλιτεχνικό αίτημα και η προσοχή στη λεπτομέρεια της φροντίδας του. Ξέρεις, το έχω ξαναπεί, όταν ξεκινήσαμε το 1996 τις εκδοτικές μας πρωτοβουλίες είχαμε δύο εταιρείες – «σηματωρούς», την ECM στη δισκογραφία και τον Ίκαρο στις εκδόσεις. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο που δεν θελήσαμε να διανείμουμε άλλη ξένη εταιρεία στη χώρα μας. Είμαστε οι μόνοι αντιπρόσωποι της ECM παγκόσμια που δεν αντιπροσωπεύουμε άλλες ξένες εταιρείες και αυτό σημαίνει πως η συγγένεια της αντίληψης υπερβαίνει τον διαφορετικό τρόπο προσέγγισής της.

Στη συγκυρία αυτής της δεινότατης κρίσης ο πολιτισμός είναι πολυτέλεια, αναγκαιότητα ή απλά μία αυθόρμητη πνευματική πραγματικότητα για τον άνθρωπο όπως ήταν πάντα Παρασκευά;

Εξαρτάται…Για κάποιους είναι περιττή πολυτέλεια, για κάποιους άλλους ζωοδότρα δύναμη. Στην πραγματικότητα δεν άλλαξαν ούτε οι άνθρωποι ούτε οι απόψεις τους, απλώς άλλαξε ο συσχετισμός δύναμης και το πολιτικό πλαίσιο. Μα είναι δυνατόν να λες πως η πνευματική καλλιέργεια είναι κατασκευή και άρα μπορεί να περικοπεί; Οι ίδιοι άλλωστε που θεωρούν τον πολιτισμό περιττό λούσο καταδικάζουν στη συνέχεια και τα εργασιακά ή πολιτικά δικαιώματα των λαών στο περιθώριο. Ξεκινούν από τα «περιττά» του πολιτισμού για να καταλήξουν σε περικοπές των απαραίτητων και αναγκαίων με τις ίδιες πάντα δικαιολογίες, δεν είναι τυχαίο.

Στην πραγματικότητα είναι πολιτική επιλογή και ιδεολογική θέση η τοποθέτηση απέναντι στον πολιτισμό και στην παιδεία

Το σύστημα ώθησε επί δεκαετίες τον πολιτισμό στη χώρα μας προς μία συγκεκριμένη κατεύθυνση; Ποια θεωρείς ότι είναι η σχέση της τέχνης και του πολιτισμού με την πολιτική, με τη Δεξιά, με την Αριστερά;

Κοίταξε, η τέχνη δεν είχε ποτέ καλές σχέσεις ούτε με την πολιτική ούτε με τη θρησκεία γιατί κάθε μία τους είχε διαφορετικούς προορισμούς και στόχους. Η τέχνη ήθελε και χρειαζόταν να συνομιλεί με  ανθρώπους σκεπτόμενους, εκπαιδευμένους να οργανώνουν τη σκέψη τους πέραν από φανατισμούς και δογματισμούς, η πολιτική και η θρησκεία το ακριβώς αντίθετο. Η Αριστερά, όντας μια δύναμη αυθεντικής πολιτικής ανατροπής, όφειλε να δημιουργήσει τη γέφυρα που θα στερέωνε το διάλογο ανάμεσα στην τέχνη και την πολιτική με τους δικούς της όρους φυσικά, αφού η ελευθερία και η πολιτική αυτονομία υπήρξαν οι δύο βασικές συνιστώσες του πολιτικού της προτάγματος. Όσο η γέφυρα παραμένει στερεή και ευκολοδιάβατη  κερδίζουν και οι δύο, όσο η γέφυρα εμφανίζει ρωγμές ή επικίνδυνα ρήγματα χάνει η μία και αυτή δεν είναι η τέχνη. Η ποίηση, η ευαισθησία και η πνευματική αναζήτηση προϋπήρξαν της Αριστεράς και μάλιστα πολλές φορές με ισχυρές αντιπαλότητες μαζί της – και όχι άδικα…

Μια Αριστερά χωρίς ποίηση και ποιητές, χωρίς ευαισθησία και φαντασία, είναι μια Αριστερά ανάπηρη

Πως βλέπεις την πολιτιστική πολιτική της αριστερής αντιπολίτευσης; Πιστεύεις ότι υπάρχουν κατάλληλοι άνθρωποι να την υλοποιήσουν;

Ειλικρινά δεν με ενδιαφέρει αν υπάρχουν άνθρωποι ικανοί στον ΣΥΡΙΖΑ ή οπουδήποτε αλλού, που θα μπορούσαν να ασχοληθούν με τον πολιτισμό και τα αιτήματά του, ούτε νομίζω πως αυτό είναι το βασικό στοίχημα για τον ίδιο τον πολιτισμό στη χώρα μας και την καλλιτεχνική δημιουργία. Νομίζω ότι το βασικό έλλειμμα βρίσκεται στις ίδιες τις δυνάμεις του πολιτισμού και στο κατά πόσον μπορούν να επιβάλλουν τις επιλογές και τα αιτήματά τους, αυτόνομα και δυναμικά, στα κόμματα, συμπεριλαμβανομένης και της αριστεράς.

Θα έπρεπε ήδη στον καιρό της κρίσης να έχουν γίνει δεκάδες συνέδρια, να έχουμε συνομολογήσει σε αιτήματα και πλατφόρμες, να έχουμε αναπτύξει δυναμικές δράσεις υπεράσπισης των εκκρεμών θεμάτων στον πολιτισμό, στην παιδεία και στην καλλιτεχνική δημιουργία, τουλάχιστον οι άνθρωποι που μας αφορούν άμεσα όλα αυτά. Δεν πιστεύω στις αναθέσεις και επιπλέον τις θεωρώ και απόδειξη πολιτικής καθυστέρησης και πνευματικής παρακμής

Δεν μ’ αρέσει η σχέση των ανθρώπων του πολιτισμού με τα κόμματα να εξακολουθεί να είναι μια σχέση χρήσης και από τις δύο μεριές – με τις εύλογες ανισότητες στα μερίδια από τα κέρδη – και να σταματά εκεί. Και απ’ την άλλη, για να είμαστε δίκαιοι, το αίτημα προς την Αριστερά είναι να έχει ανοιχτά τα αυτιά και τα μάτια της στις δυνάμεις του πολιτισμού, όταν αυτές μιλούν και αναπτύσσουν αιτήματα και όχι να τις υποκαθιστά, όπως άλλωστε αυτό είναι το ζητούμενο και σε κάθε άλλο τομέα ανθρώπινης δράσης για την νέα Αριστερά. Το ερώτημα είναι γιατί αυτή η σιωπή στο χώρο μας; Τη  στιγμή μάλιστα που είναι ένας χώρος με τεράστια δύναμη, σημασία και λαϊκό έρεισμα και σε μία περίοδο που δέχεται πρωτοφανή επίθεση από το σύστημα.

pk-2A

Το ζήτημα είναι να διαφοροποιηθούμε από απόψεις που υπήρξαν καταστροφικές στο παρελθόν και εξακολουθούν να λειτουργούν καταστροφικά και στον παρόντα χρόνο

Αλλά για να συμβεί αυτό πρέπει να συζητήσουμε ανοιχτά και να πούμε τα πράγματα με το όνομα τους, δεν καταλαβαίνω ειλικρινά π. χ, όλη αυτή την αγωνία και το επιτηδευμένο άγχος μερικών αριστερών προκειμένου να δηλωθούν ως τάχα μου διεθνιστές και κοσμοπολίτες ώστε, με πρόσχημα την πάλη εναντίον του εθνικισμού, να αρνούνται την ελληνική γλώσσα, την εθνική ταυτότητα, την ιστορική παράδοση του  λαού μας, δηλαδή τον ίδιο τον πολιτισμό μας. Ο εκσυγχρονισμός της παράδοσης δεν σημαίνει να πετάξεις με τα βρώμικα νερά και το ίδιο το μωρό. Σε μια περίοδο μάλιστα όπου επιβάλλεται από τις πολυεθνικές αγορές ως μόνο κριτήριο πολιτιστικής ταυτότητας των λαών η αγοραία λογική της παγκοσμιοποιημένης τάξης. Εμένα αυτή η «αμερικανική αριστερά» μου υποδεικνύει κενό λογικής και δεν με πείθει ούτε για τις προθέσεις της, ούτε και για την ανατρεπτική ευθυβολία της. Η ανατροπή γίνεται πάντα σε τόπο και χρόνο καθορισμένους και όχι στον πλατωνικό κόσμο των ιδεών και των δήθεν μεγάλων αφηγήσεων, αυτού του είδους οι ανατροπές γεννούν ολοκληρωτισμούς και τους ζήσαμε ξεκάθαρα στο παρελθόν. Το λέω όλο αυτό παραδειγματικά γιατί πώς μπορεί να μιλήσει και να υπερασπιστεί η Αριστερά τον πολιτισμό της χώρας μας όταν δεν είναι διατεθειμένη να υπερασπιστεί π. χ. την εθνική μας γλώσσα; Όταν αποδομεί κάθε στοιχείο πολιτιστικής εθνικής ιδιοπροσωπίας; Όταν θεωρούνται ο Ελύτης και ο Σεφέρης εθνικιστικές παρεκκλίσεις; Προσωπικά πιστεύω ότι αυτή είναι μια βαθιά συντηρητική και δεξιά αντίληψη και τα περί κοσμοπολιτισμού κ.λπ. τα θεωρώ μαρμελάδα για να φαγωθεί εύκολα τα μουχλιασμένο ψωμί από τους αφελείς.

Γιατί εξακολουθείς να επιμένεις στις Ακροάσεις όταν μάλιστα γύρω μας βρίθουν οι διάφοροι τηλεοπτικοί «διαγωνισμοί ταλέντων»; Δεν θα ήταν πιο απλό και εξίσου νομιμοποιημένο να επιλέγεις όποιους θεωρείς πιο αξιόλογους από τους δημιουργούς που έρχονται σε εσένα ή πέφτουν στην αντίληψη σου;

Επιμένουμε στις Ακροάσεις γιατί μας ενδιαφέρει πολύ το ελληνικό τραγούδι, η ελληνική γλώσσα και η ελληνική δημιουργία, επειδή ακριβώς είμαστε αριστεροί. Και επειδή επίσης είμαστε αριστεροί ξέρουμε πως τα τηλεοπτικά σόου είναι μια παγίδα του συστήματος που θέλει να πείσει τους νέους ότι η τέχνη του τραγουδιού ταυτίζεται μόνο με την ευκολία, τα  χρήματα και την αναγνωρισιμότητα.

Ο θεσμός των Ακροάσεων βοήθησε να έρθουν κοντά μας νέοι δημιουργοί που αιμοδότησαν και αιμοδοτούν το ελληνικό τραγούδι με την εργασία τους, αφού μέσα από τις Ακροάσεις της Μικρής Άρκτου αναδείχθηκαν όλοι σχεδόν οι δημιουργοί και ερμηνευτές που πρωταγωνιστούν σήμερα στην ελληνική δισκογραφία

Είναι γεγονός. Ο Θέμης Καραμουρατίδης, ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος, ο Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης, ο Ηλίας Βαμβακούσης, ο Δημήτρης Μαραμής, η Νατάσα Μποφίλιου, η Ελεωνόρα Ζουγανέλη, ο Ζαχαρίας Καρούνης κ.ά.

Χωρίς τις Ακροάσεις της Μικρής Άρκτου αρκετά πράγματα στο ελληνικό τραγούδι δεν θα ήταν ίδια.

Το πέρασμα του χρόνου κάνει ευκολότερο ή δυσκολότερο το να γράφεις καθώς η ωριμότητα συνήθως συνεπάγεται και το να γίνεται κανείς πιο απαιτητικός με τον εαυτό του;

Πιστεύω ότι δεν είναι το πέρασμα του χρόνου, όσο τα προβλήματα τα οποία προκύπτουν από τη δυσκολία της συγκεκριμένης περιόδου που βιώνουμε. Είναι πραγματικά δύσκολο να γράψεις σε μια περίοδο τόσο μεταβατική, τόσο ευμετάβλητη, τόσο αποδομητική γι’ αυτό και ο λόγος βήχει αμήχανα τις περισσότερες φορές. Πρέπει να προηγηθεί της εποχής του, να δει το μέλλον πριν καν αυτό γεννηθεί, να μιλήσει ταυτόχρονα για την παρακμή που βιώνει παντού η Δύση και να μιλήσει σκληρά και σε βάθος. Είναι μεγάλη ευθύνη για έναν δημιουργό, γι’ αυτό νομίζω πως διακρίνουμε και αμηχανία και δυστοκία στο στίχο, ακόμα και στο πεζό, αυτή την περίοδο.

Γι’ αυτό πιστεύω πως πρέπει να γράφουμε, να εκδίδουμε, να λειτουργούμε, ειδικά αυτή την περίοδο και ας μην καταθέτουμε αριστουργήματα αλλά να μην διακόπτουμε τη σχέση μας και την παρέμβαση μας στις πραγματικότητες που διαμορφώνονται, τις περισσότερες φορές ερήμην μας

 Συνήθως η έμπνευση σου για ένα τραγούδι προέρχεται από τη μουσική του ή προϋπάρχει και είναι αυθύπαρκτη;

Είναι ελάχιστες οι φορές που έγραψα πάνω σε έτοιμη μουσική σύνθεση. Τις περισσότερες φορές το κείμενο προϋπήρξε, υπηρετώντας μάλιστα μιαν ιδέα που διέτρεχε ολόκληρο τον αντίστοιχο δίσκο. Δύο ήταν πάντα τα κριτήριά μου, να αντέχει ο λόγος στο χαρτί και αυτόνομος, να μπορεί δηλαδή να διαβαστεί χωρίς να προσβάλει ούτε εμένα ούτε αυτόν που το διαβάζει και κάθε ενότητα τραγουδιών να συναρμολογείται γύρω από μιαν ιδέα που εκείνη τη στιγμή ακουμπούσε πάνω στη ζωή και στις αγωνίες μου. Πιο εύκολο να τα καταφέρεις και τα δύο, γράφοντας πρώτα το κείμενο, έτσι τουλάχιστον πίστεψα εγώ.

Το κεντρικό διακύβευμα/θέμα του τελευταίου σου δίσκου με την Δήμητρα Γαλάνη, «Αλλιώς», είναι η ανάγκη να δούμε διαφορετικά την προσωπική μας ζωή, τη συλλογική ως κοινωνία ή αμφότερες και ταυτόχρονα;

Δεν μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο αν δεν αλλάξεις πρώτα το μικρόκοσμό σου…Αν παραμείνεις ίδιος, αν δεν αλλάξεις τον εαυτό σου, πώς μπορείς να πείσεις και τον άλλο να σε ακούσει όταν διεκδικείς την αλλαγή; Επιλέξαμε με την Δήμητρα να δημιουργήσουμε μια «ιστορία» όπου, τοποθετώντας στο κέντρο ένα πρόσωπο, θα μιλούσαμε συμβολικά για όλους μας. Αυτά τα τραγούδια επαναφέρουν το ξεχασμένο «τρίτο πρόσωπο» στη στιχουργική αφήγηση, το τρίτο πρόσωπο που είχε σχεδόν ξεχαστεί τα προηγούμενα χρόνια, όπως και το πρώτο πληθυντικό, αφού όλα τα είχε απορροφήσει η αφήγηση στο πρώτο πρόσωπο και όχι τυχαία. Είχαμε προφανώς την ανάγκη να μιλήσουμε καθένας ξεχωριστά αλλά πια έχει μεγάλη σημασία να μιλήσουμε για τον «άλλον», αυτό τον έως τώρα αφανή διπλανό μας που του μοιάζουμε ή απλώς ταιριάζουμε ή πάλι μπορεί και να διαφέρουμε.

Υπάρχει και ο άλλος στις ζωές μας, όπως υπάρχει και η κοινή ζωή μας. Η κρίση ανέδειξε αυτή την πλευρά της ζωής και είναι από τα λίγα πράγματα που θα πρέπει να εκμεταλλευτούμε προκειμένου να αλλάξουμε την πραγματικότητα και τις δικές μας ζωές

exo

Μήπως το ζήτημα της εποχής μας είναι το πώς θα συνδέσουμε τις αναζητήσεις και την ανάγκη καθενός μας να ζει και να νιώθει καλά, με τα συλλογικά αιτήματα για έναν πιο ανθρώπινο και δικαιότερο κόσμο; Με άλλα λόγια, είναι οι επιμέρους προσωπικότητες που καθορίζουν ως σύνολο μία συλλογικότητα;

Αυτό ακριβώς λέω.

Όλη τη στιχουργική μου δουλειά διαπερνούν τρεις έννοιες που με απασχόλησαν από μικρό και συνεχίζουν, σχεδόν εμμονικά, να με διακατέχουν, ο τόπος, ο χρόνος και το πρόσωπο

Η σχέση των τριών αυτών εννοιών μεταξύ τους δημιουργεί μια ζωή. Δημιουργικά ή όχι, δεν έχει σημασία, αυτές οι έννοιες σηματοδοτούν και ορίζουν το πλαίσιο του μικρόκοσμου και του μακρόκοσμου καθενός μας. Εκεί ακριβώς, σ’ αυτήν τη διαπλοκή, διαμορφώνεται η διαφορά του καθένα και χωρίς αυτήν δεν μπορούν να υπάρξουν συλλογικές κινήσεις και ταυτίσεις στην εποχή μας.

Και ποια είναι τα προσεχή σου σχέδια για την Μικρή Άρκτο αλλά και τα προσωπικά σου ως στιχουργού;

Στην Μικρή Άρκτο έχουμε επιλέξει να δουλεύουμε με «φουλ τις μηχανές», ειδικά τώρα που πιστεύουμε ότι η πνευματική παραγωγή και δημιουργία έχουν και νόημα και πολιτική, αν θέλεις, βαρύτητα.  Εκδίδουμε δίσκους, βιβλία, διοργανώνουμε εκθέσεις, συνεχίζουμε να συστήνουμε νέους δημιουργούς σε όλους τους τομείς δράσης μας, εξακολουθούμε να υποστηρίζουμε την ECM  και τις παραγωγές της, ανάμεσα τους και τις θαυμάσιες δουλειές των Ελλήνων καλλιτεχνών της. Τα τελευταία τρία χρόνια η παρουσία μας είναι πιο έντονη από ποτέ, πάντα επιμένοντας και υποστηρίζοντας δύσκολες προτάσεις και βλέποντας τους φίλους μας να πληθαίνουν και να μας στηρίζουν γενναιόδωρα και φανατικά. Προσωπικά τώρα, παρότι το «Αλλιώς» είναι ακόμη βρέφος, αφού κυκλοφόρησε πριν λίγους μήνες, ετοιμάζω δύο νέες δισκογραφικές παραγωγές για τον επόμενο χρόνο, μία με παιδικά τραγούδια και μία με έναν καινούργιο κύκλο τραγουδιών, αμφότερες με την συμμετοχή και παρουσία της Δήμητρας Γαλάνη. Αλλά ακόμη είναι νωρίς για να πούμε πιο πολλά…Εδώ θα είμαι  πάντως, μάχιμος…και παρών.