Πλαστική άνοιξη - Λουλούδι σε τσιμέντο

Πλαστική εποχή, σαν μια ξεχασμένη πλαστική καρέκλα σε πανηγύρι που τελείωσε

| 22/03/2018

Τα πλαστικά λουλούδια είναι κακόγουστα, είναι προσβολή για την ομορφιά, είναι έκπληξη που σε “κλέβει” τη χαρά, είναι… απαραίτητα! Το πεθαμένο χρώμα, το άοσμο, άγευστο δεν είναι φτηνή απομίμηση νεκρής φύσης, είναι ό,τι αφήνει η μπασταρδεμένη πέμπτη εποχή. Τα απομεινάρια ενός καλοκαιριού δίχως ανέμου πνοή. Ενός φθινοπώρου δίχως τη μυρωδιά του νοτισμένου χώματος. Ενός χειμώνα που σε παγώνει χωρίς να σε ζεσταίνει και μιας άνοιξης δίχως μεθυστικές, “φευγάτες” ουσίες. Πλαστική εποχή, σαν μια ξεχασμένη πλαστική καρέκλα σε πανηγύρι που τελείωσε και η βρωμιά του έμεινε, πότισε τα πάντα και στιγμάτισε τον κύκλο των εποχών. Σε αυτό το ημιφωτεινό, μίζερα μεταιχμιακό πλαίσιο, λερό περιβάλλον, ο λόγος φυτρώνει σαν λουλούδι σε τσιμέντο και δικαιώνει το εν αρχή ην ο λόγος σε μια διαδικασία που ξεκινά κάπου στη μέση και επιλέγει την αντίστροφη κίνηση για μας αποκαλύψει τα στίγματα του.

Η Στέργια Κάββαλου στην πρώτη της ποιητική συλλογή αποθησαυρίζει καθετί πλαστικό και το φροντίζει, το προσέχει, το στιλβώνει και στο τέλος παραδίδει τα κομμάτια (της) καθαρά και όμορφα μελαγχολικά. Η ποίηση της είναι η φαντασία της. Το σουρεάλ είναι η κατάσταση στην οποία νιώθει άνετα. Άνετα να δημιουργήσει, άνετα για να μιλήσει και να αφηγηθεί αυτά που έγιναν στο παρελθόν. Με τη ματιά ενός παιδιού και τη σκέψη του ενήλικα που πασχίζει να επιστρέψει στην αθωότητα, φτιάχνει ποιητικά τοπία σαν του Ρεμπώ και το παραμύθι της δεν έχει “και ζήσαν αυτοί καλά και μεις καλύτερα” αλλά έναν παιχνιδιάρη δράκο που πότε μας δίνει τη θαλπωρή και πότε την οργή και τη μανία που τα καίει όλα. Με ύφος παιδιού που χάνεται στη δική του χώρα των θαυμάτων και ροκ τύπου που αναζητεί την αλήθεια όπως είναι, “ντύνει” το ποιητικό της σώμα.

Η περσόνα της Στ. Κ κάθεται ανάμεσα στην απειλή του θανάτου και τον θάνατο. Η μοναξιά που σαν τσεκούρι γυρίζει σύμφωνα με τη Γώγου, όμως εδώ περιφέρεται ακίνδυνη και δυνατή για να σώσει ό,τι σώζεται και να υπερασπιστεί τον λόγο και την ύπαρξη που πνίγεται σε αναπότρεπτα αδιέξοδα. Η μοναξιά που γίνεται πέρασμα για τη μεταμόρφωση στο άλλο που δεν θέλουμε να είμαστε, σε αυτό που μας κάνει αόρατους. Η μοναξιά που συνοδεύει τον θάνατο που επιμένει και “κουβαλά” το βαρύ φορτίο του λόγου. Αντίστροφα, σε πορεία ανηφορική, δίχως σημαίες και ταμπούρλα. Η Πλαστική άνοιξη είναι η ένωση “χρόνου” και “πόνου”. Κι ας μην αντέξουμε…

Info: Πλαστική άνοιξη, Εκδ. Εκάτη

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1980. Σπούδασε αθλητική δημοσιογραφία και παρά την αγάπη και την ενασχόλησή του με τη λογοτεχνία, συνεχίζει να ασχολείται με το αθλητικό ρεπορτάζ. Έχει εργαστεί σε εφημερίδες, περιοδικά, ραδιοφωνικούς σταθμούς, κάνοντας βιβλιοπαρουσιάσεις