Ποιο θέατρο μάς αφορά σήμερα, στην Ελλάδα του 2014

| 30/04/2014

Γράφει: Δήμητρα Κονδυλάκη

Το θέατρο δεν μπορεί να αναλάβει κριτική στάση παρά μόνον αν παραδοθεί και το ίδιο στα πιο ορμητικά ρεύματα της κοινωνίας κι αν ενωθεί μ’ εκείνους που είναι εξ ανάγκης

οι πιο ανυπόμονοι να πραγματοποιήσουν μεγάλες μεταβολές

Μ.Μπρεχτ

Μικρό όργανο για το θέατρο

 

 

Το θέατρο που γεννιέται σε εναλλακτικά δίκτυα, χειροποίητο, κριτικό, μαχητικό, σε επαφή με την πόλη, σε επαφή με την εποχή. Το θέατρο που είναι ελεύθερο, ορμητικό, άφοβο. Που γεννιέται από την ανάγκη να απαντήσει, να ερμηνεύσει, να μετουσιώσει τον κόσμο που ζούμε. Να τον ξεσκεπάσει, να τον αλλάξει, να αφήσει χώρο στην ομορφιά – χωρίς ταυτόχρονα να αποσιωπά την αντίφαση ή το σκοτάδι στο εσωτερικό του καθενός. Θέατρο δημιουργών, σκηνοθετών-ηθοποιών που συμπράττουν με ενθουσιασμό και συμπαρασύρονται από την επιθυμία να προσφέρουν ό,τι  πιο φλογερό, ό,τι πιο ειλικρινές, ό,τι πιο επείγον έχουν μέσα τους. Θέατρο συγγραφέων που φτιάχνουν τον κόσμο απ’ την αρχή με υλικά το μύθο και τη λέξη, προφήτες κι οραματιστές, μάγους και μαγεμένους απ’ την επαφή με την πιο κρυφή, την πιο ζωτική, την πιο σπαρακτική πλευρά της ζωής – κι όμως ικανοί να αντιστέκονται στην ορμή της καταστροφής και στο θάνατο. Αντίβαρο της πραγματικότητας που ανθίζει στο χώμα της ποίησης και αφετηρία αναβρασμού για τη μεταβολή της.

* Δήμητρα Κονδυλάκη, ΔΦ, θεωρητικός Θεάτρου, σκηνοθέτρια, μεταφράστρια.