«Πού είναι ο Παύλος;»: Καμία ανοχή στη συνενοχή

Το ζήτημα δεν είναι μόνο τι κάνουν οι φασίστες, αλλά τι δεν κάνουν πολλοί άλλοι

| 14/02/2017

Τα επεισόδια  που σημάδεψαν την Τρίτη (14 Φεβρουαρίου) τη δίκη της Χρυσής Αυγής για την επίθεση μηχανοκίνητου τάγματος μελών της στο αναρχικό Στέκι «Αντίπνοια» το 2008 στο Εφετείο Αθηνών δεν είναι ούτε τυχαία, ούτε μια παραφωνία, ούτε μεμονωμένα.  Είναι σαν κακόγουστη χιλιοπαιγμένη ταινία. Γίνονται με την απροκάλυπτη «κάλυψη»  όσων μελών των ΜΑΤ υποτίθεται ότι βρίσκονται στο σημείο για να  «διαφυλάττουν» την τάξη.  Κατά έναν περίεργο τρόπο οι Χρυσαυγίτες βρίσκονται μέσα στις αίθουσες, εισέρχονται χωρίς ελέγχους, και οι αντιφασίστες ποτέ δεν χωρούν στην οποιαδήποτε αίθουσα, πάντα ελέγχονται εξονυχιστικά, πάντα γίνονται στόχος, τελικά, της αστυνομίας βίας ακόμη και αν δεν προκάλεσαν αυτοί την ένταση. Ούτε παιδιά δεν μπορούν πια να πειστούν από αυτή την επαναλαμβανόμενη γελοιότητα.

Τα επεισόδια αυτά γίνονται την ώρα που κάθεται στο εδώλιο, με επίδειξη ιδιαίτερης μέριμνας και ταχύτητας από πλευράς δικαστικών διαδικασιών, ο δήμαρχος Πάτρας Κώστας Πελετίδης επειδή, εφαρμόζοντας ομόφωνη απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου,  δεν έδωσε βήμα στους φασίστες να προπαγανδίσουν το μίσος κατά των αδυνάτων και τη συγκάλυψη απέναντι στους δυνατούς και στους έχοντες χρήμα και εξουσία, και επειδή αρνήθηκε να τους διευκολύνει να το παίξουν νταήδες σε παιδιά μεταναστών που φοιτούν σε παιδικούς σταθμούς της πόλης.

Γίνονται την ώρα που ο περιφερειάρχης Ιονίων Νήσων Θ. Γαλιατσάτος καλείται σε προκαταρκτική εξέταση από την Πταισματοδίκη Κερκύρας μετά από μήνυση σε βάρος του από τον βουλευτή των νεοναζί Γ. Αϊβαζίδη επειδή τον «απέκλεισε» από τις εκδηλώσεις για τον εορτασμό της 28ης Οκτωβρίου το 2015.

εφετείο1

Γίνονται  ενώ οι υπόδικοι βουλευτές της οργάνωσης ηγούνται δήθεν αγανακτισμένων γονιών (που αποδεικνύονται μέλη ή οπαδοί της Χ. Αυγής) σε τραμπουκισμούς κατά εκπαιδευτικών στο Πέραμα, μιλούν σε ανοικτές συγκεντρώσεις και συνεχίζουν να εκτοξεύουν απειλές  κατά πάντων  παίζοντας πάντα το ρόλο της αντισυστημικής φιλολαϊκής δύναμης. Μ

Γίνονται την ώρα που η δίκη για τη δολοφονία του Π. Φύσσα και τις δολοφονικές επιθέσεις των φασιστών κατά μελών του ΠΑΜΕ και μεταναστών κοντεύει να λάβει διαστάσεις γραφικότητας εξαιτίας της αδιανόητης καθυστέρησής της που έχει οδηγήσει σε απελευθέρωση προφυλακισμένων μελών της,  μαζί και του, καθ’ ομολογία, δολοφόνου του Π. Φύσσα.

Γίνονται την ώρα που, ως εκ θαύματος, σε τακτά χρονικά διαστήματα κάνει την εμφάνισή του και ένα ακόμη βίντεο και μία ακόμη απόδειξη ότι πρόκειται για μια δράκα αμετανόητων νεοναζί που νιώθουν ρίγη συγκίνησης αποδίδοντας τιμές και σηκώνοντας το χέρι τους (αυτό που είναι «καθαρό» και χαιρετά «αρχαιοελληνικά») για να τιμήσουν το Γ’ Ράιχ. Αλήθεια, πώς αυτά τα βίντεο δεν είχαν δει το φως της δημοσιότητας ποτέ πριν αν και αρκετά εξ αυτών έχουν, ήδη, κλείσει 10ετία;

Οι τραμπουκισμοί, οι χυδαιότητες και οι εκφοβισμοί είναι η φυσική συμπεριφορά των νεοναζί της Χ. Αυγής. Το ότι συμπεριφέρονται έτσι, δεν θα έπρεπε πια να εκπλήσσει κανέναν. Αυτό είναι, αυτό πιστεύουν, αυτό πρεσβεύουν.  Και αυτό το ξέρουν και όλοι όσοι τους ψηφίζουν, τους στηρίζουν, τους συμπαθούν.  Δεν είναι ούτε παρασυρμένοι, ούτε ξεγελασμένοι, ούτε ανίδεοι. Και αν αγνοούν τα εγκλήματα των ναζί κατά της ανθρωπότητας, σίγουρα δεν αγνοούν τα εγκλήματα των νεοναζί της Χρυσής Αυγής και τη συμπεριφορά τους. Και  τα ανέχονται με σιωπηλή ικανοποίηση αν δεν τα εγκρίνουν πανηγυρικά. Ας τελειώσουμε με τις γραφικότητες  και τις δικαιολογίες. Είναι προφανές ότι «δεν ιδρώνει κανενός το αυτί» πια όταν τον αποκαλείς φασίστα. Για ορισμένους, μπορεί άλλωστε, να είναι «τίτλος τιμής».

Ας τελειώνουμε και με τα προσχήματα. Ας  εξηγήσουν όλοι εκείνοι που επικαλούμενοι τις  αστικές ελευθερίες και την πολιτική ορθότητα, γιατί αξιοποιούν με την μεγαλύτερη δυνατή ελαστικότητα τα περιθώρια που δίνει το αστικό δίκαιο για να διευκολύνεται η δράση και η ύπαρξη των νεοναζί και αποκόπτουν το πολιτικό περιεχόμενο από το «γράμμα του νόμου». Μπορεί όντως το αστικό δίκαιο να είναι έτσι δομημένο που να επιτρέπει τέτοιες ερμηνείες (πως θα μπορούσε να είναι δίκαιο ένα σύστημα νόμων που εξυπηρετεί ένα άδικο σύστημα άλλωστε), όμως το ποια ερμηνεία θα επικρατήσει τελικά είναι θέμα επιλογής και συσχετισμού δυνάμεων. Και αποκαλύπτει,  σε τελική ανάλυση, και τα όρια των νόμων τους και της δικαιοσύνης τους αλλά και του συστήματος που υπηρετούν και προσπαθούν με νύχια και δόντια, ακόμη και αν πρόκειται για τα νύχια και τα δόντια ό,τι πιο σκοτεινού και αιματοβαμμένου έχει σημαδέψει την πρόσφατη ιστορία της ανθρωπότητας, να κρατήσουν όρθιο.  Καμία ανοχή πια όχι μόνο στους νοσταλγούς των SS αλλά και στους, δια της ουδετερότητας, συνενόχους τους, στους «φιλήσυχους νοικοκυραίους», στους κυρ Παντελήδες κάθε λογής.

Ανάμεσα στις δύο μεγάλες αγάπες, την ψυχολογία και τη δημοσιογραφία, την μία την σπούδασε και την άλλη την έκανε επάγγελμα. Καμβάς το διεθνές ρεπορτάζ. Eκεί που δυστυχώς οι ζωές γίνονται ακόμη αριθμοί. Αγαπημένη ερώτηση: γιατί. Αγαπημένο μέσο: οι λέξεις, γραπτές ή ραδιοφωνικές. Μετά κόπων και βασάνων, κατάφερε να ολοκληρώσει διδακτορική διατριβή, όπου αποπειράθηκε να συνδυάσει πολιτική φιλοσοφία και σύγχρονες εξελίξεις.