Στο κατώφλι της ζωής - Η Στέργια Κάββαλου στη δεύτερη ποιητική της συλλογή
Το βίωμα συναντά την συγκίνηση, δίχως μελοδραματισμούς και υπερβολές και μετατρέπεται σε μια ωδή στην μητρότητα
Οι λέξεις γεννήματα μιας μήτρας που διαρκώς αναπαράγει τη ζωή. Δεν γεννά νέα ζωή, αλλά την αποσπά από το κομμάτι που έχει ξοδευτεί και της δίνει νέα πνοή, την αφήνει γυμνή, μόνο ο σκελετός μένει και νέα ρούχα ράβονται πάνω της. Σαν μικρές κούκλες ξαπλώνουν πάνω στο χαρτί και τότε ένα χέρι με ροζ επιδερμίδα τις πιάνει και τις πετά στον αέρα. Οταν πέφτουν σπάνε και ο χώρος γεμίζει καραμέλες, γλειφιτζούρια, χαμόγελα, σφαίρες που λάμπουν. Ενα σύννεφο από πάνω τους, πάλλευκο και μετά βροχή. Σταγόνες λευκές, μικρές, μεγάλες, πυκνές, εύθραυστες και μετά ένα πόδι, ευλύγιστο, εύπλαστο, να τις ενώνει δίχως σκοπό και να τις σέρνει χωρίς προορισμό. Το σύννεφο διαλύεται και δυο μάτια που αλλάζουν διαρκώς χρώμα μένουν να ακολουθούν τη λευκή διαδρομή. Τα μάτια γίνονται αυτιά και η μύτη -που μένει πάντα μύτη- ανακαλύπτει το τέλος του δρόμου. Μια αγκαλιά γεμάτη αγάπη και χαρά, πολύχρωμα άνθη, στέκει στο τέρμα και την αφετηρία. Μια αγκαλιά σε ένα καταπράσινο κόσμο, σε ένα “δρόμο από γάλα”!
Η Στέργια Κάββαλου πίσω από τον δρόμο. Μέσα στον δρόμο. Μπροστά στον δρόμο. Πασχίζει να κρατήσει τη μυρωδιά που έχουν τα μωρά, τη μυρωδιά που προκαλεί τη μνήμη, τη μυρωδιά που αν δεν την ξεχάσεις, δεν θα ξεχάσεις τίποτα απ’ αυτά που πραγματικά αξίζει να μην ξεχάσεις. Η δεύτερη ποιητική συλλογή. Πρώτα ήταν η “Πλαστική άνοιξη”. Αν εκεί τα λουλούδια δημιουργούσαν το εύφορο, γόνιμο έδαφος, εδώ είναι η συνάντηση της Στέργιας με τον εαυτό της από το σημείο μηδέν! Η Στέργια μας συστήνει τη νέα ζωή και πώς στέκεται απέναντι της. Αθώα, αμήχανα, στοργικά, αγχωμένα, αποφασιστικά, με γλυκόπικρη διάθεση, νηφάλια και πάνω σε δρόμους που αποκαλύπτει ο Μπωντλέρ -μια όαση φρίκης εν μέσω μιας ερήμου ανίας- περπατά τον δρόμο από γάλα. Κι αν γράφει στο σήμερα, είναι το αύριο και το χθες που την κατευθύνουν και η μήτρα του σώματος συναντά αυτήν του μυαλού.
Η εν λόγω ποιητική συλλογή -από τις εκδόσεις Κέλευθος- διαρθρώνεται σε 28 λήψεις. Φωτογραφίες που τράβηξε η Στέργια με τη μνήμη και τα μάτια της. Είναι στάσεις του χρόνου και η σύλληψη των θραυσμάτων αυτού πριν προχωρήσει. Η φωνή της Στέργιας voice over και η δράση ξεκινά. Η εικόνα του ανθρώπου μέσα από διαστάσεις που αφήνουμε, ξεχνάμε, προσπερνάμε. Η Στέργια είναι παραστατική και οι πρώτες σκέψεις την “πιάνονται” από τη φωνή της. Μας μεταφέρει το βίωμα με συγκίνηση, δίχως μελοδραματισμούς και υπερβολές, ενώ εισέρχεται στον κόσμο των παιδιών. Εξωστρεφής μέχρι εκεί που θέλει χωρίς να αφήνει τη σκοτεινή της πλευρά, ευαίσθητη και διαρκώς ανήσυχη. Για την Στέργια η νέα ζωή δίνει νέα ζωή και σε αυτό το σημείο χτυπά η καρδιά της συλλογής. Με τις λέξεις θυμάσαι τις προτεραιότητες, καταλαβαίνεις όταν έρχεται νέα ζωή πως αυτές αλλάζουν. Μας επιτρέπει να δούμε μέσα της, να ακούσουμε τη σχεδόν σιωπηλή προσευχή της, να αγγίξουμε το αναρχικό της πνεύμα και να χαμογελάσουμε μαζί της. Το βιβλίο αφιερώνεται στη Μάντη, τη νέα ζωή, στο πρόσωπο που είναι ο δρόμος από γάλα.