Τα προσφυγικά σωσίβια ως «οικολογικό» εμπόρευμα

Μπρελόκ, τσάντες και μπλουζάκια... από τα φρικτά σπαράγματα της προσφυγικής τραγωδίας!

| 14/05/2016

«Αυτές είναι οι αρχές μου, κι αν δεν σου αρέσουν… εντάξει, έχω κι άλλες»

Γκράουτσο Μαρξ

Οι ματωμένοι «λόφοι» που σχηματίζουν τα προσφυγικά σωσίβια στις ακτές των νησιών του Αιγαίου δεν είναι σπαρακτικές απεικονίσεις της κόλασης στο πυρετικό μυαλό του Ιερώνυμου Μπος. Είναι τεκμήρια του μεθοδικού, ιμπεριαλιστικού εγκλήματος εναντίον των λαών της Συρίας, του Αγφανιστάν, του Πακιστάν, εναντίον κάθε απελπισμένου, εξαθλιωμένου, κυνηγημένου ανθρώπου που προσπαθεί να γλιτώσει από την φτώχεια και τον θάνατο.

Είναι νοσηρά «μνημεία» της απόλυτης φρίκης που προκύπτει από την κυριαρχία της υπέρτατης καπιταλιστικής αξίας για όλο και περισσότερο κέρδος.

Οχι όμως για όλους.

Για κάποιους, οι οποίοι, προφανώς, υιοθέτησαν πλήρως το γνωστό, βαθιά αντιδραστικό και πολιτικά αμοραλιστικό ιδεολόγημα που εκλαμβάνει την «κρίση ως ευκαιρία» – ιδεολόγημα που «ζυμώνεται» από τα κυρίαρχα, συστημικά ΜΜΕ ποικιλλοτρόπως στην «μνημονιακή» εποχή για να χειραγωγεί τις νεανικές, κυρίως, συνειδήσεις με στόχο να προλάβει την ταξική τους αφύπνιση – αυτά τα σωσίβια του θανάτου, δεν είναι παρά ένα εμπορευματικό «κελεπούρι».

Με την απαραίτητη «περιβαλλοντική» και «ανθρωπιστική» «γαρνιτούρα» φυσικά. Μη μας πάρουν και χαμπάρι…

Ετσι, δύο εμφανιζόμενοι ως εθελοντές στα νησιά την περίοδο που το προσφυγικό δράμα βρισκόταν στην τραγική ακμή του, βλέποντας τα σωσίβια, είχαν την «ιδέα» – όπως τουλάχιστον αναφέρουν τα σχετικά αφιερώματα – να «αξιοποιήσουν» (sic) «αυτά τα απόβλητα» (sic) «σε μεγάλη κλίμακα ώστε να δημιουργήσουν, εισόδημα, θέσεις εργασίας και ταυτόχρονα να απαλλαγούν και τα νησιά από χιλιάδες τόνους πλαστικού και μη βιοδιασπώμενων σκουπιδιών».

Εστησαν λοιπόν και μια «Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρία» υπό τον τίτλο «Odyssea», «που θα πάρει όλα αυτά τα υλικά και θα τα μεταποιήσει φτιάχνοντας, τσάντες, θήκες για κινητά, κλειδιά και τάμπλετ, μπρελόκ, θα διακοσμήσει μπλουζάκια και πολλά ακόμη προϊόντα»!

Τα κατεστραμμένα σωσίβια λοιπόν, αυτά που κατασκευάζονται σε φάμπρικες στην Τουρκία με τους τόνους, με μεροκάμματα της πείνας, χωρίς να πληρούν στοιχειώδεις προϋποθέσεις ασφάλειας γιατί θα ανέβαινε το κόστος κατασκευής τους και διοχετεύονται στα κυκλώματα των διακινητών για να καταλήξουν στα κορμιά των προσφυγόπουλων και, πολλές φορές, να ξεβραστούν άδεια στις ακτές των νησιών, μπορούν να βγάλουν ακόμη κέρδος… ως τσάντες και μπρελόκ…

Μάλιστα, σε ένα «κρεσέντο» επιχειρηματικής «κοινωνικής ευθύνης», προφανώς, ένα μέρος των εσόδων θα κατευθυνθεί ως «δωρεά» στους πρόσφυγες…

Η «πρώτη ύλη» είναι άφθονη. Οι ίδιοι λένε ότι υπάρχουν πάνω από 700.000 σωσίβια μόνο στην Μυτιλήνη τα οποία «αποτελούν μια περιβαλλοντική βόμβα». Νά και η απαραίτητη «οικολογική» διάσταση λοιπόν που είναι και της μοδός…

Το «επιχείρημα» ότι η μετατροπή των κατεστραμμένων σωσιβίων και καρυδότσουφλων σε πρόχειρα καταλύματα ήταν κοινή πρακτική στα νησιά από πρόσφυγες και αλληλέγγυους εθελοντές δεν αντέχει σε καμία απάντηση αφού, στην προκειμένη περίπτωση, η ηχηρότατη, ποιοτική, χασματική διαφορά έγκειται στην εμπορευματοποίησή τους.

Διότι, ανεξάρτητα από προφάσεις, ανεξάρτητα από το πώς κάθε φορά εμφανίζεται, ο καπιταλισμός, «δεν άφησε κανέναν άλλο δεσμό ανάμεσα σε άνθρωπο και σε άνθρωπο, εκτός από το γυμνό συμφέρον, από την αναίσθητη “πληρωμή τοις μετρητοίς” (…) Μετέτρεψε την προσωπική αξιοπρέπεια σε ανταλλακτική αξία και στη θέση των απειράριθμων γραφτών και των έντιμα αποκτημένων ελευθεριών έβαλε τη μοναδική ασυνείδητη ελευθερία του εμπορίου (…)»*...

Το μόνο που μένει να δούμε είναι… «αστικά μη κερδοσκοπικά» γραφεία ταξιδίων να διοργανώνουν… «φιλανθρωπικά “πακέτα”» με ξεναγήσεις στα προσφυγικά νεκροταφεία, εκεί, ανάμεσα στους τάφους των «ανώνυμων βρεφών».

‘Η μήπως δίνουμε «ιδέες»..;

[hr]

* Μαρξ – Ενγκελς: Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος

Belgium Europe Migrants

Γεννήθηκε – και αυτή είναι μία από τις ελάχιστες βεβαιότητες που έχει – το 1970. Πουλούσε την εργατική του δύναμη επί χρόνια στον έντυπο και τον ηλεκτρονικό Τύπο. Μέχρι που του έπεσε ο ουρανός στο κεφάλι ήταν το μόνο πράγμα που φοβόταν. Τώρα «αναρρώνει» στο Περιοδικό. Ελπίζει, για πάντα.