Το βράδυ της 25ης Γενάρη όλοι θα ήθελαν να βρίσκονται στην Αθήνα.

Αν και το τέλος του κόσμου δεν ήρθε (ακόμη)...

| 26/01/2015

#

Σήμερα γιορτάζουμε, σήμερα πανηγυρίζουμε. Έχει και αυτός ο λαός δικαίωμα στο πανηγύρι και τη χαρά. Πέντε χρόνια μας τα στερήσανε (…) Ιδιαίτερα απευθύνομαι στους χιλιάδες νέες και νέους επιστήμονες, που έξω από την πατρίδα μας μετανάστες, στο εξωτερικό, δεν κατάφεραν να έρθουν για να ψηφίσουν. Τους χαρίζουμε αυτή τη νίκη και τους υποσχόμαστε: ο μεγάλος εθνικός μας στόχος είναι να ξανακερδίσουμε την εργασία στην πατρίδα μας. Να τους γυρίσουμε πίσω. Να δουλέψουμε όλοι μαζί. Για να σηκώσουμε αυτή τη χώρα ψηλά.

Α. Τσίπρας, Αθήνα, Προπύλαια, 25 Γενάρη 2015

Ίσως αυτό να ήταν το σημαντικότερο κομμάτι της ομιλίας του -πρωθυπουργού, πλέον- Αλέξη Τσίπρα από τον συμβολικό χώρο (ειδικά για τα κινήματα των τελευταίων χρόνων) των Προπυλαίων. Αυτό το σημείο που εντόπιζε την τομή με την προηγούμενη πενταετία, την ανάγκη του κόσμου να χαρεί, την ανάγκη της νεολαίας να ξαναονειρευτεί, την σύγκρουση με το κλίμα της μιζέριας, της τρομοκρατίας, της ανημπόριας, της εθελοδουλείας. Όπως ακριβώς το περιέγραφε αυτό το σποτάκι της ΝΔ με το φωτοτυπικό: “Εγώ αυτό το ρίσκο, ούτε το καταλαβαίνω ούτε το αντέχω” :

Κατά τα άλλα, σε αντιδιαστολή με τα σύμβολα που έδιναν τον τόνο στη συγκέντρωση, με τα αντάρτικα τραγούδια που δονούσαν το κέντρο της πρωτεύουσας, του ύμνου του ΕΑΜ και της Διεθνούς, ο Α. Τσίπρας δεν άλλαξε κάτι θεαματικά στο λόγο του, από τον τόνο της προεκλογικής εκστρατείας του ΣΥΡΙΖΑ. Χωρίς αναφορές σε “σοσιαλισμούς και επαναστάσεις”, με “μετρημένα λόγια”, με σύνθημα “ούτε υποταγή ούτε ρήξη”(;), μάλλον ενίσχυσε τις επιφυλάξεις και τις αντιρρήσεις των εξ αριστερών ακροατών του.

Πόση σημασία έχει αυτό; Θα φανεί το επόμενο διάστημα. Πλέον έχει ξημερώσει μια διαφορετική μέρα. Με τα αποτελέσματα να έχουν ξεκαθαρίσει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει αυτοδυναμία και ότι θα συνεργαστεί με τον Π. Καμμένο (μετά και την πρωινή συνάντηση που είχαν οι δύο αρχηγοί) και τους Ανεξάρτητους Έλληνες. Όχι με το Ποτάμι των Λυκούδη, Ψαριανού, Θεοδωράκη. Όχι με δυνάμεις όπως του ΚΚΕ ή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που παρέμειναν συσπειρωμένες σε διαφορετικό δρόμο και οι οποίες από μόνες τους άλλωστε δεν άφηναν κανένα τέτοιο περιθώριο. Κόντρα στις κοινοβουλευτικές δυνάμεις των ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Χρυσή Αυγή. Ήδη κυκλοφορούν ονόματα για το νέο υπουργικό συμβούλιο και ο νέος πρωθυπουργός αναμένεται να ορκιστεί εντός της ημέρας.

Χτες πάντως να σημειώσουμε ότι σε Σταδίου και Πανεπιστημίου δεινόσαυροι και UFO δεν εμφανίστηκαν. Το χαρτί υγείας δεν τέλειωσε, εκτός κι αν είχες ξεχάσει και δεν προνόησες να πάρεις από το σουπερμάρκετ στο οποίο τα ράφια παρέμειναν γεμάτα. Ουρές παρατηρήθηκαν μόνο στα κοντινά περίπτερα της συγκέντρωσης ενώ αντίστοιχα οι ελλείψεις που αναφέρθηκαν σε είδη πρώτης ανάγκης αφορούσαν μόνο τα κουτάκια της μπύρας που προμηθεύονταν με αμείωτο ρυθμό οι συγκεντρωμένοι. Τα ATM λειτουργούσαν κανονικά, ενώ οι ηγέτες των Βρυξελλών μάλλον βιάζονται να υποδεχτούν συγκαταβατικά και καθησυχαστικά τη νέα κυβέρνηση και όχι να προετοιμάσουν εκστρατευτικά σώματα εναντίον της.

Είναι προφανές: Το τέλος του (σάπιου) κόσμου δεν ήρθε ακόμη. Και πάντα παραμένει επίκαιρη η απειλή “εκεί που σαπίζει να ξανατονωθεί”. Ήδη στη Νέα Δημοκρατία και στα think tanks του νεοφιλευθερισμού επιχειρείται προσπάθεια ανασύνταξης και αντιπολίτευσης τύπου Βενεζουέλας. Ήδη οι Χρυσαυγίτες γρυλίζουν νιώθοντας δικαιωμένοι από λίγο λιγότερους των 400.000 ψηφοφόρων (που τους επέλεξαν και δεν έχουν κανένα δικαίωμα να ισχυρίζονται ότι “δεν ήξεραν”, ότι “δεν είναι φασίστες και δολοφόνοι” και οι ίδιοι).

Όπως γράψαμε και χτες, στο άκουσμα των πρώτων exit polls, ένα «ανοιχτό στοίχημα», μια μεγάλη περιπέτεια ξεκινάει. Ή καλύτερα: μια περιπέτεια που ποτέ δεν σταμάτησε, μπαίνει σε νέα πιο ενδιαφέρουσα φάση.

H ελπίδα παραμένει στα χέρια αυτού που την δημιούργησε : του αγωνιζόμενου λαού που έχει ξεκινήσει να σηκώνει κεφάλι. Μόνο σε αυτόν εμπιστοσύνη. Σε όλους αυτούς που φώναξαν “άντε γεια” και “ως εδώ” στο καταδυναστευτικό μπλοκ των Σαμαρά – Βενιζέλου. Σε αυτούς που χτές είχαν δικαίωμα να χαμογελούν αλλά από σήμερα έχουν υποχρέωση να εισέλθουν ακόμη πιο ενεργά, πιο αριστερά, πιο ριζοσπαστικά και επιθετικά στο προσκήνιο για να συνεχίσουν και να διευρύνουν τα χαμόγελα. Να μην ανεχτούν καμία πιθανή αριστερή παραλλαγή του T.I.N.A. (There is No Alternative). Να μη δεχτούν τη μισή ελπίδα, τη μισή λύση.

Να μην σωπάσουν ποτέ ξανά.

Έχοντας γνώση ότι στο άμεσο μέλλον είναι πολύ πιθανό να υπάρξουν δυσκολίες και εμπόδια, σταυροδρόμια, ανεπάρκειες και ατολμία.

Αλλά έτσι κι αλλιώς πότε, στην ιστορία, υπήρξε όμορφος προορισμός χωρίς δύσκολο ταξίδι;

Ποτέ.

[hr]

* Δείτε το φωτορεπορτάζ του Δημήτρη Κεχρή: