Το πραγματικό πρόβλημα με τον Ρουβά και το Άξιον Εστί στη Νέα Σμύρνη

Ή γιατί όλη η κουβέντα είναι τόσο λάθος...

| 27/04/2015

Ο Σάκης Ρουβάς θα τραγουδήσει Μίκη Θεοδωράκη στη Νέα Σμύρνη. Και δεν είναι μόνο ότι ο Θεοδωράκης έγραψε τα λατρεμένα «Πικροσάββατα» και τόσα άλλα, ούτε ότι τα «μακαρόνια με κιμά για να φας» είναι ένα από τα αγαπημένα μου φαγητά. Είναι και το ότι στη Νέα Σμύρνη γεννήθηκα και μεγάλωσα και την αγαπώ πολύ, και είναι επίσης και το ότι ο δήμαρχος της Νέας Σμύρνης υπήρξε καθηγητής μαθηματικών μου στο Λύκειο (!), κι απ’ τους λίγους που πήγαινα με τα χίλια.

Μην περιμένετε όμως να διαβάσετε αρνητικά σχόλια για τον Ρουβά ή για τον Θεοδωράκη ή για τη Νέα Σμύρνη, γιατί όλη η κουβέντα για τον Ρουβά και το Άξιον Εστί είναι λάθος, πολύ λάθος. Το πρόβλημα δεν είναι ότι ο Ρουβάς θα τραγουδήσει «Της Δικαιοσύνης Ήλιε» και «Ένα το Χελιδόνι». Πρόβλημα θα ήταν κάτι τέτοιο αν υπήρχε κοινό που να μπορεί να κρίνει, να δυσανασχετήσει, να πετάξει και κάνα μαρούλι στη σκηνή, και να αφήσει στα κρύα του λουτρού και τον Ρουβά και τον μαέστρο και τον δήμαρχο. Εφόσον τέτοιο κοινό δεν υπάρχει, δεν υπάρχει και πρόβλημα. Στη Νέα Σμύρνη του νεοελληνικού μικροαστέξ, της διαταξικής χλαπάτσας του ΠΑΣΟΚ και μετα-ΠΑΣΟΚ, στη Νέα Σμύρνη όπου όλα αλέστηκαν στην κρεατομηχανή του πάρε-δώσε και των ΕΣΠΑ και δεν έμεινε τίποτε όρθιο που να μοιάζει με μη αλλοτριωμένη κοινωνική συνείδηση, μην περιμένετε τίποτα τέτοιο, και άρα δεν υπάρχει και πρόβλημα.

Το πρόβλημα είναι άλλο και αλλού: ότι αντί να γίνει μια συναυλία του Ρουβά με ποπ επιτυχίες, πρέπει άαααλλος ένας καλλιτέχνης να αναβαπτιστεί στην κολυμπήθρα του «ποιοτικού», που όμως πλέον δεν εκφράζει τίποτε και κανέναν. Αυτό και μόνο αυτό είναι το πρόβλημα. Ότι τα φαντάσματα της γενιάς του Εμφυλίου, του 1-1-4 και του Πολυτεχνείου συνεχίζουν να στοιχειώνουν το σήμερα, και να ρουφάνε ακόμη τα πάντα γύρω τους. Άιντε πάλι παρελθόν, άιντε πάλι επέτειος, άιντε και μια χυδαία προσπάθεια «να περάσει το μήνυμα» στη νεολαία με το ζόρι. Λες και το πρόβλημα που δεν περνάει το μήνυμα στη νεολαία είναι ότι μέχρι τώρα δεν δώσαμε τα τραγούδια στον Ρουβά, αλλά στον Μπιθικώτση και τον Νταλάρα. Και όχι ότι η κοινωνία και η εποχή – και άρα και η νεολαία – παράτησαν το «Ένα το χελιδόνι» και το ’ριξαν στο snapchat και στη νεανική επιχειρηματικότητα.

Η ανακοίνωση του Θεοδωράκη έβαλε τα πράγματα στη θέση τους σε σχέση με το αν πρέπει ή όχι να τραγουδήσει ο Ρουβάς Θεοδωράκη. Κάθε καλλιτέχνης μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, με όποιον θέλει, όποτε και όπου θέλει, και τα υπόλοιπα είναι γελοίος ελιτισμός. Ο Ρουβάς θα κριθεί για την ερμηνεία του όπως θα κρίνονταν η Φαραντούρη και η Θεοδωρίδου, ο Μητσιάς και ο Ρέμος.

Αλλά το γιατί συνολικά ως κοινωνία έχουμε ανάγκη το σύνολο της σύγχρονης μουσικής σκηνής να επιστρέφει αδιάλειπτα στο παρελθόν θα πρέπει να μας απασχολήσει σε βάθος. Τόσο πολύ τερματίσαμε σαν ζωντανός πολιτισμός, τόσο πολύ τραβήξαμε το χειρόφρενο της νέας δημιουργίας, ώστε να πρέπει να τρεφόμαστε με τη Ζουγανέλη-Μερκούρη, τον Ρουβά-Μπιθικώτση, τον Λόλεκ-Βαμβακάρη, και όλα τα απίθανα υβρίδια που βγάζει το τωρινό μας αδιέξοδο; Τόσο πολύ στεκόμαστε ανίκανοι να μιλήσουμε για τη συγκυρία και το βίωμά της;

theodorakis-mikroytsikos-apantisi-mikrofwno

rouvas2

* Το “μαγικό” φώτοσοπ στην κεντρική φωτογραφία του άρθρου ανήκει σε άγνωστο δημιουργό του διαδικτυακού μας κόσμου…