Το όνομα της είναι Καρλότα

Μια εικόνα από το 21ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης

| 10/03/2019

Συγκλονιστικό συναίσθημα να γνωρίζουμε την Καρλότα, την MPLA επαναστάτρια με το υπέροχο χαμόγελο από την Ανγκόλα του 1975 σε μια φωτογραφία λίγο πριν εκτελεστεί από τους φασίστες δολοφόνους της αμερικανοκίνητης UNITA.

Συγκλονιστικό που στο πρόσωπο της καθρεπτίζεται ένας ολόκληρος λαός που η νίκη του θα σήμαινε συμβολικά και πολιτικά την νίκη όλης της Αφρικάνικης ηπείρου επί της αποικιοκρατίας, του ιμπεριαλισμού και της φυλετικής και έμφυλης ανισότητας. Το ότι χάθηκε αυτό το πρόταγμα στο 20ο αιώνα δεν σημαίνει πως δεν άφησε ίχνη στον 21ο, πως δεν δηλώνει πως «αυτό ήταν το πρόσωπο μου όσο ζούσα».

Συγκλονιστικό να μαθαίνουμε για τον Farrusco τον λιποτάκτη πορτογάλο που παράτησε τον στρατό του όπως και τις αξίες της αποικιοκρατικής του χώρας και μετατράπηκε σε κομαντάντε ενός άλλου λαού που μέχρι τότε η χώρα του καταπίεζε.

Συγκλονιστικό ταυτόχρονα να γνωρίζουμε πως 30.000 ένοπλοι κουβανοί που πήγανε στην συγκεκριμένη Αφρικάνικη χώρα «όχι για τα πετρέλαια και τα διαμάντια αλλά από διεθνιστικό καθήκον» όπως δήλωσε ο Φιντέλ Κάστρο στον ΟΗΕ ονόμασαν την αποστολή τους «Επιχείρηση Καρλότα» τιμώντας έτσι και την δική τους γυναίκα σκλάβα που ηγήθηκε με την ματσέτα στο χέρι εξέγερσης δούλων στην Κούβα 130 χρόνια πριν.

Να ένας μικρός λόγος που πρέπει να υπερασπιζόμαστε τα ντοκιμαντέρ, ντοκιμαντέρ που δεν είναι τηλεοπτικά σκουπίδια γεμάτες φτηνές και άχρηστες πληροφορίες της ημέρας έχοντας κι αυτά μερίδιο ευθύνης για την έλλειψη ενδιαφέροντος του είδους αλλά που έχουν από την άλλη την κινηματογραφική δύναμη (σύνδεση animation, αρχειακού υλικού, σύγχρονα πλάνα και αφήγηση σκληρή, με συγκινήσεις και συναισθηματικές φορτίσεις -κι ας μην συμφωνούμε περιεχομενικά στα πάντα-) πιο ουσιαστικά καλλιτεχνική από δέκα κλασικές ταινίες μαζί.

*Δείτε το τρέιλερ του «Another day in life» και ας απαιτούμε να φεύγουν οι ταινίες από τα φεστιβάλ και να έρχονται στις αίθουσες για να τις βλέπουν όλοι.

Γεννημένος το 1984 στην Λάρισα, εγκλωβισμένος για κάποια χρόνια στην Ιταλία, αντί να μάθει να ξυπνάει στις αίθουσες δικαστηρίων έμαθε να βρίσκεται στις αίθουσες κινηματογράφου καθώς και πίσω από φωτογραφικές μηχανές. Έκτοτε γράφει για ταινίες και για σινεμά (καθώς και για ό,τι άλλο σκέφτεται) και φωτογραφίζει για φωτορεπορτάζ και για ευχαρίστηση. Είναι μέλος του ΔΣ της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου (ΠΕΚΚ), της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Κριτικών Κινηματογράφου (FIPRESCI) και της Επιτροπής κρίσης και αξιολόγησης του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδας (ΕΕΤΕ).