Πέντε πράγματα που δεν θα ξεχάσω ποτέ από το Μουντιάλ του 2014

Συντάκτες του Περιοδικού, του Humba! και άλλων Μέσων, μάς τα εκμυστηρεύονται...

| 17/07/2014

#Οι μέρες του Μουντιάλ περάσανε και όποιοι ποδοσφαιρόφιλοι ισχυριστούν ότι δεν τους έχει λείψει, έστω και λίγο, λένε ψέματα. Ίσως το πιο αντιφατικό, πολύπλοκο, και ιντριγκαδόρικο, αγωνιστικά και εξωαγωνιστικά, Μουντιάλ τελείωσε, αλλά έχει αφήσει πίσω του, ακόμη, πολύ θόρυβο. Συζητήσεις, εικόνες, αντιπαραθέσεις και άλλα πολλά. Γι αυτό είπαμε εδώ στα headquarters του Περιοδικού, πριν να φύγει η εβδομάδα να τσιγκλίσουμε αρθρογράφους δικούς μας, του Humba! και άλλων Μέσων να μας γράψουν για τα “πέντε πράγματα που (μάλλον) δεν θα ξεχάσουν ποτέ από αυτό το Μουντιάλ”. Αγωνιστικά ή εξωαγωνιστικά, άμπαλα ή μπαλαδόρικα, γεγονότα ή σκηνές, παίχτες ή ομάδες, συζητήσεις που έγιναν ή κεντρικές ιδέες που τους καρφώθηκαν στο μυαλό…

Ιδού τι μας απάντησαν:

1. Κώστας Καλφόπουλος (Καθημερινή) :

Είναι τόσο νωπές ακόμη οι (τηλεοπτικές) εικόνες από το Μουντιάλ, που η διαδικασία της μνήμης και της (μη)λήθης δεν μπορεί να ενεργοποιηθεί. Ο έντονος, εξαντλητικός ρυθμός του αγώνα που «πιάνουν» οι κάμερες-ραντάρ (στα apps των δύο γερμανικών δημοσίων καναλιών ο χρήστης είχε τη δυνατότητα να δει την ίδια φάση μέσα από τη λήψη περίπου 20 διαφορετικών καμερών) αναπαράγει μία πολυπρισματική εικόνα του αγώνα, προκαλώντας μία σύγχυση  στον τηλεθεατή. Ουσιαστικά, πρόκειται για ένα «σοκ» πρόσληψης: ό,τι συγκρατούμε είναι φευγαλέο και ταυτόχρονο στερεότυπο. Λίγες όμως από τις εικόνες αυτές θα παραμείνουν ανεξίτηλες, όπως οι εικόνες από το Μουντιάλ του ’70.

1. Οι «μεγάλες-μικρές στιγμές» στη λήξη των αγώνων, όταν ο νικητής παρηγορεί τον ηττημένο. Το «πατ-πατ» του Σαμαρά στον νικημένο τερματοφύλακα της Ακτής Ελεφαντοστού μετά το πέναλτυ, τις αγκαλιές των Βραζιλιάνων στον Χάμες (Τζαίημς) μετά τον αποκλεισμό της Κολομβίας, το μήνυμα του Τσιελλίνι στον Σουάρεζ, μετά την εξαντλητική ποινή του, το (έστω καθιερωμένο) pasillo των πρωταθλητών κόσμου στον φιναλίστ: το μεγαλείο του αθλητισμού και το ποδοσφαιρικό δράμα, που χωρίζει και ταυτόχρονα συνενώνει τους αντιπάλους. Εικόνες που δεν πρόκειται να δούμε ποτέ στην Ελλάδα.

2. Η ανάκρουση του εθνικού ύμνου της Ιταλίας (από παλιά). Είναι ο μόνος εθνικός ύμνος που θαρρείς πως είναι βγαλμένος από την μεγάλη παράδοση της ιταλικής όπερας, και ξάφνου το γήπεδο μετατρέπεται σε Αρένα της Βερόνας. Από όλους τους εθνικούς ύμνους, μόνο αυτός και εκείνος της Εθνικής της Σοβιετικής Ένωσης (και τώρα πια της Ρωσσίας) με συγκινούσαν. Ο πρώτος, γιατί θαρρείς πως ακούς άρια από το «Ναμπούκκο», ο δεύτερος, γιατί ανακαλεί συνειρμούς από ένα ένδοξο, και τραγικό συνάμα παρελθόν.

3. Ο Σέζαρ Λουίς Μενόττι σε μία συνέντευξη με αργεντινό δημοσιογράφο, εν όψει του τελικού Γερμανίας-Αργεντινής, που προβλήθηκε μεταμεσονύκτια στη γερμανική δημόσια τηλεόραση (ARD), μετά τον αγώνα. To γέρικο φάντασμα του El flaco (Ο λεπτός), μανιώδη καπνιστή, φίλου της κλασσικής μουσικής και της λογοτεχνίας και «εφευρέτη» του αριστερού ποδοσφαίρου, καθώς υποστήριζε πως «παίζουμε μπάλλα όχι μόνο για να κερδίζουμε, αλλά κυρίως για να γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι και να χαιρόμαστε». Μπορχεσιανή φυσιογνωμία στον λαβύρινθο του ποδοσφαίρου.

4. Ο Αντρέας Σύρρλε (Andreas Schürrle), μια παλιομοδίτικη «ρουστικάλ» φυσιογνωμία κι ένας παίκτης που έρχεται από τον πάγκο για ν’ αλλάξει άρδην τον ρυθμό και το αποτέλεσμα του αγώνα. Η αντιποδοσφαιρική κοψιά του θυμίζει Κράουτς, αλλά οι εκτελεστική του δεινότητα φάνηκε ακόμα μια φορά στο έβδομο (και καλύτερο) γκολ της Γερμανίας στον ημιτελικό-διασυρμό της οικοδέσποινας.

5. Το διαφημιστικό τραίηλερ της Nike «The Last Game» και η διαφήμιση της Audi, με τον Γκουαρντιόλα: τα αστέρια εναντίον των κλώνων τους, το προβάδισμα στο μυαλό. Ολοένα και περισσότερο το ποδόσφαιρο «αποικειοποιείται» από τον κόσμο της διαφήμισης, των κόμιξ και της τεχνολογίας, σε μία αναπότρεπτη εξέλιξη ενός διαρκώς μεταλλασσόμενου αθλήματος.

Nike-Football-The-Last-Game

2. Γιάννης (Humba) :

1. Η κεφαλιά-ψαράκι του Φαν Πέρσι. Είναι κάτι στιγμές σαν αυτήν, που σε κάνουν να λες «τι έκανε ο τύπος ρε;» και το στόμα να μένει ανοιχτό για ώρα και να μην χορταίνεις το ριπλέι. Σίγουρα θα είναι το γκολ, μαζί με εκείνο το γυριστό σουτ του Χάμες Ροντρίγκες, που θα συζητάμε για πολύ καιρό ακόμα. Η οξυδέρκεια και η τόλμη σε όλο τους το μεγαλείο!

2. Οι τερματοφύλακες. Ήταν το Μουντιάλ των τερματοφυλάκων και για αυτό ήταν τόσο εντυπωσιακό. Αν εξαιρέσουμε τον Ρόμπεν, που περιμέναμε να κάνει τα πάντα στην τελευταία μεγάλη εθνική του παράσταση, όλοι οι άλλοι επιθετικογενείς και λαμπεροί παίκτες ήταν σχεδόν εξαφανισμένοι. Έτσι, ο Νάβας, ο Κρουλ, ο Οτσόα, ο Χάουαρντ, ο Μπόλι μας έδειξαν ποια είναι η σημαντικότερη θέση στο ποδόσφαιρο. Η θέση που το lifestyle δεν μπορεί να επηρεάσει ούτε στο ελάχιστο.

3. Η κόντρα της FIFA με τους Αλγερινούς παίκτες για το πριμ και την Παλαιστίνη. «Αυτοί το έχουν περισσότερο ανάγκη από εμάς» δήλωσε ο Αλγερινός επιθετικός Ισλάμ Σλιμανί για την απόφαση των συμπαικτών του να δώσουν τα 6,2 εκατομμύρια ευρώ που τους αναλογούν από το μπόνους προκρίσεων της FIFA στους κατοίκους της Λωρίδας της Γάζας. Η FIFA βέβαια έσπευσε να κάνει ξεκάθαρο ότι οποιαδήποτε τέτοια κίνηση θα επιφέρει παραδειγματική τιμωρία γιατί το ποδόσφαιρο δεν πρέπει να συνδέεται με πολιτικά μηνύματα. Είπε η FIFA που έδωσε από… καρδιάς το Μουντιάλ του 2022 στο Κατάρ…

4. Η «ΟυρΑγουάη» του Σάκη Τσιώλη και οι απαράδεκτες, ως επί το πλείστον, μεταδόσεις των δημοσιογράφων της ΝΕΡΙΤ. Δεν έβλεπαν πέναλτι, δεν έβλεπαν δαγκωματιές, συναγωνίζονταν ο ένας τον άλλο σε γραφικές παρομοιώσεις (με τον Σπυρόπουλο πάντα νικητή βεβαίως!), κάκιστη σύνταξη, καλεσμένοι εκτός τόπου και χρόνου (Τσιάρτας, Μίχος, Θεοφιλόπουλος, Γιαννάκης κτλ) και πολλά ακόμη διαμάντια που δείχνουν τη σαπίλα της ΝΕΡΙΤ. Λείπει μία Αλεχάντρα Μπουιτράγκο από την τηλεόρασή μας…

5. Οι γιούχες του κοινού στην Ντίλμα Ρούσεφ και τον Ζεπ Μπλάτερ. Είχαμε συνηθίσει να ακούμε γιούχες μόνο στους τελικούς στην Ισπανία, όταν εμφανιζόταν το βασιλικό ζεύγος. Τώρα, ακούσαμε και στο Μαρακανά. Κατά τη διάρκεια της απονομής ακουγόταν ένα μακρόσυρτο «ουουουουου» όποτε αυτοί οι δύο εμφανίζονταν στη γιγαντοοθόνη του Μαρακανά. Και αν στο πρόσωπο του Μπλάτερ η αποδοκιμασία δεν χωρά λόγους αμφιβολίας για την προέλευσή της, στο πρόσωπο της Ντίλμα Ρούσεφ, ίσως και να είναι αμφιλεγόμενη. Βλέπετε, οι Βραζιλιάνοι που πραγματικά εναντιώνονται στις πολιτικές της για το Μουντιάλ και τους Ολυμπιακούς Αγώνες δεν είχαν την δυνατότητα να πάνε στο Μαρακανά. Μήπως τη γιούχαραν πολιτικοί της αντίπαλοι; Δεν ξέρω. Θα φανεί στις επερχόμενες εκλογές.

Rousseff-reitera-a-Blatter-que-Brasil-organizará-la-Copa-de-las-Copas

3. Μάκης Διόγος (Star) :

Όταν το 1974 σε ηλικία 11 ετών παρακολουθούσα στην μαυρόασπρη τηλεόραση τους αγώνες του παγκοσμίου κυπέλλου της Δυτικής (τότε) Γερμανίας, δεν φανταζόμουν ότι αυτή η διοργάνωση θα γινόταν μια συνήθεια που κάθε τέσσερα χρόνια δεν θα την άλλαζα με τίποτα. Έτσι και φέτος, 40 χρόνια μετά, με το ίδιο πάθος (και τις ίδιες σχεδόν λανθασμένες επιλογές ομάδων…) παρακολούθησα το Μουντιάλ της Βραζιλίας. Σε γενικές γραμμές είδαμε καλά ματς (ειδικά στη φάση των ομίλων), δεν είδαμε «μεγάλους» παίκτες με εξαίρεση ίσως τον Ρόμπεν, τον Ροντρίγκεζ και τον Νόιερ, είδαμε ομάδες των προπονητών (Γερμανία, Ολλανδία, Χιλή, Μεξικό, Κόστα Ρίκα) και είδαμε και την Εθνική ελλάδος στη φάση των 16. Ε δεν είναι και λίγα. Αυτά όμως που δεν θα ξεχάσω είναι:

 1. Η προπονητική ευφυΐα του Λουίς Φαν Χααλ. Το σύστημα με τα τρία στοπερ, το οποίο κάλυψε τις αμυντικές αδυναμίες των «Οράνιε», οι αλλαγές των συστημάτων στην εξέλιξη των αγώνων (π.χ. με το Μεξικό και την Αργεντινή…), αλλά και η αλλαγή του Γιάσπερ Σίλενσεν, με τον αναπληρωματικό Τιμ Κρουλ στη διαδικασία των πέναλτι με την Κόστα Ρίκα, απέδειξαν ότι ο Ολλανδός είναι αυτή τη στιγμή από τους κορυφαίους κόουτς του κόσμου.

 2. Η «επτάρα» της Βραζιλίας. Φαίνεται ότι είναι κατάρα για την «Σελεσάο» να διοργανώνει Μουντιάλ. Το 1950 είχε χάσει τον τίτλο στο Μαρακανά, χάνοντας από την Ουρουγουάη με 2-1. 64 χρόνια μετά η Γερμανία την διέλυσε στα ημιτελικά και η Βραζιλία του Σκολάρι έγραψε την πιο μαύρη σελίδα της ιστορίας της. Η «μέτρια» Βραζιλία που εμφανίστηκε σ’ αυτό το Μουντιάλ είχε την ατυχία να πέσει πάνω στην «αδίστακτη» Γερμανία…

 3. Η ομάδα της Χιλής που είχε εξαιρετική παρουσία στο Μουντιάλ. Με καλό ποδόσφαιρο, «βρώμικο» όσο χρειάζεται οι Χιλιανοί θα μπορούσαν να έχουν απαλλάξει τη… Βραζιλία από την ταπεινωτική επτάρα όμως στο τελευταίο λεπτό της παράτασης η μπάλα από το σουτ του Πινίγια «σταμάτησε» στο δοκάρι της εστίας του Ζούλιο Σέζαρ και η ιστορία γράφτηκε αλλιώς… Μαζί με την Κολομβία οι καλύτερες ομάδες της Λατινικής Αμερικής.

 4. Ο Χάμες Ροδρίγες. Παίζοντας σε μια «αντιτουριστική» (αλλά πολύ καλή….) ομάδα, όπως η Κολομβία ο μικρός ήταν χάρμα ιδέσθαι. Ηγέτης αλλά και σκόρερ ο Χάμες είναι το «10άρι» που αγαπάμε. Θα μπορούσε μάλιστα να οδηγήσει ακόμα πιο ψηλά την Κολομβία, όμως στο ματς με τη Βραζιλία ο Ισπανός διαιτητής Καρμπάγιο «επέτρεψε» στους Βραζιλιάνους να κλωτσάνε ατιμώρητοι τον Χάμες… Το μέλλον πάντως του ανήκει…

 5. Το ευρωπαϊκό (μουντιαλικό) βατερλώ. Ισπανία, Αγγλία, Ιταλία, Πορτογαλία, Κροατία, Βοσνία αποχώρησαν πολύ νωρίς, από τους ομίλους και ξεχάστηκαν επίσης πολύ γρήγορα. Μπορεί η Γερμανία και η Ολλανδία να έφτασαν πολύ ψηλά στο Μουντιαλ της Βραζιλίας, όμως η εικόνα των περισσότερων ευρωπαϊκών ομάδων ήταν άκρως απογοητευτική.

LouisVanGaal_Kanalbola_556349834

4. Sotrek (Humba) :

1. Φυσικά, ο προπονητής του Μεξικό, Μιγκέλ Ερέρα, κατακτά την πρώτη θέση στην καρδιά μου, όχι μόνο για τον πιο τρελό πανηγυρισμό προπονητή ever, αλλά γιατί αγάπησα το look του και το μαλλί του με την πρώτη ματιά…

2. Η πιο συγκινητική στιγμή του Μουντιάλ εκτυλίχτηκε έξω από τα γήπεδα, στην είσοδο του ξενοδοχείου που διέμενε η αποστολή του Καμερούν. Η ομαδά του Καμερούν ετοιμάζεται να αποχωρήσει από το ξενοδοχείο και να επιβιβαστεί στο λεωφορείο που θα τους μεταφέρει στο αεροδρόμιο και από εκεί στη χώρα τους, μετά τον αποκλεισμό τους, και ένα πιτσιρίκι περιμένει καρτερικά τον Ετό. Με το που τον βλέπει, τον φωνάζει να έρθει κοντά του. Μετα την τρίτη του προσπάθεια, ο Ετό τον πλησιάζει, τον αγκαλιάζει σφιχτά, ενώ του χαιδεύει το κεφάλι και ακουμπάει το κεφάλι του στο ώμο του. Πάει να τον αφήσει, βλέπει τον πιτσιρικά με δάκρυα στα μάτια, δάκρυα για τον αποκλεισμό, αλλά πολύ περισσότερο για αυτην την αγκαλιά, και κλαίγοντας και ο Ετό πια, τον ξανααγκαλιάζει. Ίσως η πιο ζεστή, μεγάλη σε διάρκεια αγκαλιά ποδοσφαιριστή σε έναν λιλιπούτειο θαυμαστή του. Respect…

 3. Οι φανέλες της Γκάνα και της Γαλλίας. Οι μεν πρώτες για την πολύχρωμη τσαχπινιά στη λαιμόκοψη και στα μανίκια που εσπαγε τη μονοτονία του λευκού και οι δε για το vintage λευκό γιακαδακι που θύμισε εμφανίσεις περασμένων δεκαετιών. Γενικώς και οι δύο εμφανίσεις, των Γκανέζων και των Γάλλων, ξεχώρισαν από τη γενικότερη ομοιομορφία και το αδιάφορο στυλ σχεδόν όλων των υπόλοιπων εμφανίσεων. Επίσης, μιας και θίγω τα του στυλ: όχι άλλα διαφορετικού χρώματος παπούτσια στον ίδιο παίκτη και όχι άλλα κολλητά μπλουζάκια που ξεχωρίζουν όλες οι κοιλιακές γραμμώσεις. Έλεος!

 4. Οι διαδηλώσεις εναντίον του Μουντιάλ και της FIFA που ναι μεν πριν την έναρξη ήταν πολυάριθμες και μαχητικές, αλλά με την έναρξη των αγώνων αποδυναμώθηκαν τελείως. Σίγουρα, όμως, απέδειξαν πως ένα σημαντικό ποσοστό της βραζιλιάνικης κοινωνίας δεν μάσησε κουτόχορτο και δεν αφέθηκε στην αποχαύνωση του μουντιαλικού θεάματος, αλλά διεκδίκησε δυναμικά τα αιτήματα του για υγεία, εκπαίδευση και δικαιοσύνη. Σε αντίθεση με κάτι άλλους προς Βαλκάνια και Μεσόγειο μεριά…

 5. Αξέχαστη τελευταία φάση του φετινού Μουντιάλ: παρακολούθησα τον τελικό σε μια τεράστια πέτρινη αποθήκη στον Πειραιά, στην έξοδο Ε2, πρώην τελωνείο, όπου διεξάγονταν παράλληλα ένα μπαζαρ χειροποίητων ειδών, κοσμημάτων, ρούχων κτλ. και οι διοργανωτές είχαν φροντίσει να έχουν μια μεγάλη οθόνη για τον αγώνα. Το σκηνικό ήταν ως εξής: στη μια πλευρά της αποθηκής μπάλα, στην άλλη πλευρά και έξω από την αποθηκη, δίπλα ακριβώς στη θάλασσα δύο τύποι έπαιζαν live breakbeat και χιπχοπιές, και επειδή το συγκεκριμένο μέρος ηταν σχεδόν στην είσοδο του λιμανιού, δεκάδες καράβια που πηγαινοέρχονταν από και προς νησιά του Αιγαίου και φυσικά τα έβλεπες όλα. Κανένα δεν σου ξέφευγε με αποτέλεσμα να φωνάζεις «κρατατε με, θα μπουκάρω μέσα στο πρωτο καράβι και θα την κάνω για το νησί!». Το κλού; Ένας τύπος να μου λέει στο ημίχρονο για διάφορα απείρου κάλους σκηνικά με τα τελωνεία του Πειραιά, που τότε έκλεβαν ασυστολα οι εργάτες (επί λέξη «έσκιζαν και καλά κατά λάθος τα τεράστια κιβώτια με τα κλαρκ και όρμαγαν μετά οι υπόλοιποι και βούταγαν ότι μπορούσαν. Ειδικά τότε με τα βίνεο, όλοι που δούλευαν εκει είχαν πάρει βιντεάκι HITACHI με αυτον τον τρόπο!») και οι υπάλληλοι – γραφιάδες φυσικά, τονίζοντάς μου με βεβαιότητα για το πόσοι βρίσκονται τσιμεντωμένοι, ακόμα (!!!) στο βυθό του λιμανιού… Αξέχαστος θα μου μείνει ο φετινός τελικός…

thepassion
frnXxyM.gif.pagespeed.ce.r922DOE7HG

5. Αλέξανδρος Στεργιόπουλος (Το Περιοδικό) :

1. Αποδοκιμασίες σε Ρούσεφ, Μπλάτερ. Το ποδόσφαιρο είναι θρησκεία στη Βραζιλία και όχι άλλη μια επιχειρηματική κίνηση. Ο λαός βρισκόταν στους δρόμους και εξέφραζε την αντίθεση του για τα ποσά που ξοδεύτηκαν στο Μουντιάλ. Ναι, εξακολουθεί να αγαπάει το  άθλημα και να χαίρεται με όλη του την ψυχή όταν η εθνική ομάδα διαπρέπει. Ή να πονά πραγματικά όταν χάνει. Αυτή η λατρεία όμως είναι ανόθευτη και δεν υπόκειται σε συναλλαγές. Η Ρούσεφ με τον Μπλάτερ ακριβώς αυτό έκαναν και προσβάλλαν εκατομμύρια ανθρώπους. Οι αποδοκιμασίες στην έναρξη, ήταν ο σκληρός ήχος των συγκρούσεων, φιλτραρισμένος από την ανακωχή που επέβαλλε το παιχνίδι.

 2. Γκολ Σαμαρά. Ο Μάικ Τάισον μπορεί να μην ήταν σοφός με την ακαδημαϊκή έννοια του όρου, ωστόσο η ζωή του, του είχε δώσει στιγμές σοφίας. Μια απ’ αυτές αποτυπώνεται στη φράση του «Ο ηττημένος του σήμερα είναι ο νικητής του αύριο». Η Εθνική Ελλάδος στο ποδόσφαιρο δεν είχε απομακρυνθεί από τη γωνία του ηττημένου. Κι ας είχε κατακτήσει το Euro 2004. Μιζέρια, απαξίωση, καφρίλα. Τα τρία κακά του ελληνικού ποδοσφαίρου. Στο Μουντιάλ ζητούσαμε το λίγο, για να κερδίσουμε τα πάντα. Όταν ο Γιώργος Σαμαράς εκτέλεσε εύστοχα το πέναλτι στον αγώνα με την Ακτή Ελεφαντοστού, μας έβαλε στη μέση του ποδοσφαιρικού ρινγκ. Πρόκριση στους «16» του παγκοσμίου κυπέλλου σημαίνει ότι έχεις άλλη μια ευκαιρία να βγεις νικητής.

 3. Το αποκαλυψιακό «7» της Βραζιλίας. Αν τα θανάσιμα αμαρτήματα είναι εφτά, η Βραζιλία τα διέπραξε σε ένα μόνο βράδυ. Στον αγώνα με τη Γερμανία. Οι παίκτες του Σκολάρι ήταν λαίμαργοι για δόξα και επιτυχία. Ταυτόχρονα, όμως, και οκνηροί. Νόμιζαν ότι με τη φανέλα θα πάρουν αυτό που ήθελαν. Οι πρώτες νίκες τόνωσαν τη λαγνεία τους και σκίρτησε μέσα τους η ζηλοφθονία για το λαμπερό παρελθόν. «Γιατί αυτοί και όχι και εμείς;». Τα ήθελαν όλα. Απληστοι για χρήμα και τίτλους. Όχι για τη χαρά του παιχνιδιού. Η αλαζονεία αναπόφευκτη. Η οργή της στρογγυλής θεάς έπεσε στα κεφάλια τους με εφτά γερμανικά γκολ. Αποκάλυψη!

 4. Ο ιδιοφυής στρατηγός Φαν Χάαλ. Εντάξει, δεν τετραγώνισε και τον κύκλο, αλλά έδειξε ότι το ποδόσφαιρο θέλει και μυαλό για να παιχτεί. Μην ξεγελιέστε. Παίζουν και οι προπονητές και ο Φαν Χάαλ απέδειξε πως ξέρει το άθλημα όσο λίγοι.Η αλλαγή του βασικού τερματοφύλακα Σίλεσεν, από τον Τιμ Κρουλ στα τελευταία λεπτά της παράτασης με την Κόστα Ρίκα, ήταν κίνηση ματ. Σαν τον στρατηγό που ξέρει πότε θα χρησιμοποιήσει το κρυφό του όπλο και θα κατατροπώσει τον αντίπαλο. Ο Κρουλ ήταν η Νέμεσις για τους Κοσταρικανούς και ο Φαν Χάαλ αυτός που βλέπει πολύ μπροστά.

 5. Δάγκωμα Σουάρες. Μετά το άρθρο μας για τον «Δράκουλα» του Στόκερ, πώς να μην συνδέσω τον Λουίς Σουάρες με αυτόν; Δεν ξέρω τι συμβαίνει στο κεφάλι του ουρουγουανού επιθετικού, μολαταύτα θα πρέπει να κυκλοφορεί με πινακίδα «Προσοχή δαγκώνει». Βέβαια, για να πω την αλήθεια, δεν καταλάβαμε αμέσως ότι οι σιαγόνες και τα δόντια του ένιωσαν τη σάρκα του Κιελίνι της Ιταλίας. Χρειάστηκαν αρκετά ριπλέι για να το διαπιστώσουμε. Εκεί που λες τα «έχω δει όλα» έρχεται ο Σουάρες και επιβεβαιώνει τη ζωώδη πλευρά του εαυτού μας.

Luis-Suarez-Bite-World-Cup

6. Διονύσης Ελευθεράτος  (Στο Κόκκινο, Το Περιοδικό, ΠΡΙΝ, Unfollow) :

1. (και σημαντικότερο:) το ματς «απάνθρωπη ‘ανάπτυξη’ – ανθρώπινη υπόσταση κι αξιοπρέπεια» που παίχτηκε στους δρόμους των βραζιλιάνικων πόλεων και στις φαβέλες, επί 1,5 έτος περίπου. Ματς «εκτός προγράμματος» για τη διεθνή συντεχνία FIFA – κατασκευαστών (και άλλων «δημοκρατικών δυνάμεων»), αλλά ο Αλμπέρ Καμί το είχε πει: στο ποδόσφαιρο και τη ζωή η μπάλα σπανίως πηγαίνει εκεί που την περιμένεις. Εμείς περιμένουμε να δούμε αν θα αφήσει παρακαταθήκες αυτή η στάση τόσων Βραζιλιάνων, που διαμηνύουν ότι η αγάπη τους για το ποδόσφαιρο δεν σημαίνει ανοχή προς τον κάθε νταβατζή του αθλήματος και τον κάθε βιαστή της ζωής τους.

 2. Tο κλάμα απογοήτευσης των μικρών παιδιών (ειδικά αυτών) στην κερκίδα. Από τα βραζιλιανάκια στο 1-7, έως το μπόμπιρα του Ρόμπεν (Αργεντινή – Ολλανδία) και τα αργεντινάκια (τελικός). Μα «C’est la Vie», που λένε και οι συμπατριώτες του Μπενζεμά.

 3. Tο ρεσιτάλ ποδοσφαιρικής ανοησίας εκ μέρους του Νταβίντ Λουιζ στο Βραζιλία – Γερμανία 1-7 και – εν μέρει- στον μικρό τελικό. Επίδειξη νοοτροπίας του τύπου «ρε δεν πα να με χρειάζεται η ομάδα στην άμυνα γιατί τώρα κρίνεται το αν θα καταρρεύσει η θα αντέξει; Εγώ θα παραστήσω τον Νειμάρ, γιατί σε αυτήν την ομάδα όλοι παριστάνουμε κάτι που δεν είμαστε…».

 4. Το ανέκφραστο βλέμμα του Μέσι, από τη λήξη του τελικού και μέχρι τη στιγμή που αποχώρησε από το γήπεδο (ή τουλάχιστον από τους τηλεοπτικούς μας δέκτες).

 5. Το γκολ του Κολομβιανού Ροντρίγκεζ στο ματς με την Ουρουγουάη.

 ΥΓ: Αναπληρωματική «πεντάδα»: (1) οι εμφανίσεις του Ματσεράνο σε όλο το Μουντιάλ. (2): Η εικόνα του Νόιερ, του τερματοφύλακα της γερμανικής ομάδας, που «χτυπιόταν» από το κακό του όταν οι Βραζιλιάνοι μείωσαν το σκορ σε … 7-1 (η θεια μου η Αμερσούδα αυτό το αποκαλεί «απόλυτο επαγγελματισμό» ή «τελειομανία». Εμένα, πάλι, μου φάνηκε μανία ενός υπερόπτη). (3) Ο ενθουσιασμός στο παιχνίδι της αλγερινής ομάδας (4) Το ξέσπασμα του Ρομέρο, του Αργεντινού τερματοφύλακα, όταν απέκρουσε και δεύτερο πέναλτι Ολλανδού παίκτη. (5). Η προσποιητή απάθεια του Μπλάτερ και της Ρούσεφ, όταν ολόκληρο το Μαρακανά αποδοκίμαζε, λίγο πριν από την τελετή απονομής.)

858510292-1

7. Πι Ζήτα (Humba) :

Ιntro: Ένα υπέροχο Μουντιάλ υπό τις χειρότερες συνθήκες που ανέμενε ο πιο ανυποψίαστος τηλεθεατής… Τα χειρότερα (εξω-αγωνιστικώς) έρχονται, αν δει κάποιος τη φωτό Blatter-Putin.

1. Παγκοσμίως, η «Αριστερά» (εντός, εκτός, αντί) δεν έχει κανένα σχέδιο για τον (πρωτ)αθλητισμό. Οι πολίτες της Βραζιλίας, από πέρσι τον Ιούνη, με αιτία το Confederation’s Cup και με αφορμή την αύξηση των εισιτηρίων στα ΜΜΜ, δεν διεκδίκησαν απλώς «Υγεία, Παιδεία, Εργασία». Άνοιξαν το θέμα της FIFA! Επικυρίαρχη σε μια ανεξάρτητη χώρα, βουτηγμένη στη διαφθορά και αρκούντως συντηρητική ακόμη και σε αλλαγές υπέρ του παιχνιδιού (π.χ. 4η αλλαγή όταν παίζεται παράταση). Κρατάμε πως ένας λαός που αγαπάει το ποδόσφαιρο τα έβαλε με τον δυνάστη του παγκοσμίου ποδοσφαίρου. Έχουμε ακόμη πολλά να κάνουμε.

2. Aκόμη και φέτος, εντυπωσιασμένος με τη χώρα που γέννησε το Tango! Δηλαδή με τη «Σελέστε»… Παίζει το ματς με την Αγγλία, με αυτό το ψυχωμένο και τσαμπουκαλεμένο (που διάφοροι καναπεδάτοι Ευρωπαίοι τάχα διανοούμενοι το αποκάλεσαν και «βρώμικο») αγωνιστικό στυλ, και ξάφνου τραυματίζεται σε μια άμυνα ο Αl. Pereira  που παίζει αριστερό μπακ. Διάσειση; Ο αθλίατρος κάνει νεύμα για αλλαγή και αυτός τσαφ!, διαφωνεί, επιμένει πως θα παίξει… και όντως έπαιξε και η βοήθειά του ήταν αρκούντως θετική και στα δύο ματς με Αγγλία και Ιταλία. Θα τον φέρει κανείς στην Ευρώπη;

3. Προπονητές εκ Νοτίου Αμερικής. Αγάπησα τον Μεξικάνο  Μig. Herrera όχι μόνο για τα πανηγύρια του, αλλά και επειδή θα μπορούσε να κερδίσει τη Βραζιλία και αν είχε λίγη συγκέντρωση θα είχε περάσει στα προημιτελικά. Εκτίμησα αυτόν τον περίεργο Jor. Sampaoli που πήγαινε πάνω κάτω, αλλά «μάσησε» στο δέος της γηπεδούχου. Σεβάστηκα τον Jos. Pekerman για το συμπαγές και αποτελεσματικό σύνολο της Κολομβίας που και αυτό υπερεκτίμησε τις δυνατότητες της γηπεδούχου. Ας μη λησμονήσουμε όμως ούτε τον R. Rueda (Ισημερινός) ούτε τον L. F. Suarez (Oνδούρες) και φυσικά ούτε τον J. L.  Pinto (Κόστα Ρίκα). Οι πιο πολλοί από αυτούς, «γυρολόγοι» και άλλης εθνικότητας από την εθνική που προπονούν, δείχνουν αφενός την ενότητα της «Λάτιν Αμερικής» και αφετέρου έχουν ιδέες, αλλά και κότσια…

4. Τερματοφύλακες –πάλι στο προσκήνιο! Eπιτέλους, η άμυνα αρχίζει από αυτούς. Ποιον να μην αναφέρεις; Τους Ochoa, Navas, αλλά και Ospina (άξιος διάδοχος του μέγιστου Mondragon) και Βravo που δείχνουν ένα άλλο στυλ κάνοντας πάλι τον γκολκίπερ ουσιαστικό, αλλά και μαγικό. Howard επικός και Neuer από άλλον πλανήτη…

5. Πέναλτι – συνδέεται και με το άνωθεν. Δεν ήταν κρίμα που το Μεξικό ή η Ελβετία δεν πήγαν τα ματς στα πέναλτι; Ή η αγαπημένη Αλγερία; Ίσως ο μοναδικός λόγος που αγαπάει κάποιος τα Μουντιάλ…

Outro: Είναι τουλάχιστον αντιφατικό, αυτοαποκαλούμενοι «προοδευτικοί» ή «ορθολογιστές» να βρίσκουν τόσο φθηνά, χουλιγκανίστικα, προσχήματα υποστήριξης μιας εθνικής ομάδας στον τελικό ή πριν από αυτόν. Όλη η ιδεολογική ένδεια της «Αριστεράς» αποκαλύφτηκε γύρω από τον Μessi, τον Μascherano, τον Lam και τον Schweinsteiger. Εις άλλα με υγεία!!!

(Μόνο Ginobili)

uru

 

8. Κώστας Φουρίκος (Το Περιοδικό) :

1. Τη ρώσικη ρουλέτα των πέναλντι. Είναι όντως η πιο ψυχοφθόρος διαδικασία που μπορεί να υπάρξει σε τέτοιο υψηλό επίπεδο πρωτ-αθλητισμού. Και σ’ αυτό το Μουντιάλ από όταν άρχισαν τα νοκ- άουτ παιχνίδια, χορτάσαμε να τη βλέπουμε. Από τον Γκέκα μέχρι τον Σνάιντερ (που και τον συμπαθούμε και συμφωνούμε μαζί του όταν λέει πόσο “σιχαίνεται αυτή τη διαδικασία”) κανείς δεν θα ξεχάσει εύκολα τα πρόσωπα των ποδοσφαιριστών που τα χάσανε και την προσπάθεια -έστω- να μπεις λίγο στη σκέψη τους εκείνη τη στιγμή…Ακόμη κι αν συμπαθούσες λίγο ή πολύ τη μία από τις 2 ομάδες που έπαιζαν και τελικά κέρδισαν, δεν μπορούσες να μη συμπονέσεις τους χαμένους των πέναλντι. Τα κόλπα του Φαν Χάαλ (με την αλλαγή τερματοφύλακα, του Κρουλ έναντι του Σίλεσεν, που βέβαια μάλλον στο επόμενο ματς με την Αργεντινή δεν του βγήκε και τόσο σε καλό) και η όλη συζήτηση που – λογικά μετά από τόσες εκτετελέσεις- προέκυψε (με τα “σκονάκια” των τερματοφυλάκων για τους αντίπαλους παίχτες και ειδικές προπονήσεις νομίζω ότι απλά προσπαθεί να κλέψει κάτι από τον ανοιχτό χαρακτήρα που παίρνει η υπόθεση της έκβασης του νικητή όταν φτάνουμε στο σημείο των 11 βημάτων.

2. Το γκολ του Φαν Πέρσι απέναντι στην Ισπανία. Σύμφωνοι υπήρξαν πολλές ακόμη γκολάρες (χαρακτηριστικότερο ίσως το γκολ του Χάμες Ροντρίγκεζ απέναντι στην Ουρουγουάη) όμως το γκολ του Φαν Πέρσι ανήκει σε αυτές τις περιπτώσεις, που ο τρόπος που κάποιοι αθλητές καταφέρνουν να ελέγξουν και να χειριστούν το σώμα τους σπάζοντας σχεδόν το όριο του δυνατού, πραγματικά εντυπωσιάζει… Το έχουμε δει και στο ποδόσφαιρο και στο μπάσκετ και στον στίβο, στην ενόργανη κλπ. Και δε νομίζω να βαρεθούμε να βλέπουμε τέτοιες επιδόσεις ποτέ…

Spain v Netherlands

3. Εκείνες τις στιγμές, κάπου στο μισάωρο του ματς Βραζιλία – Γερμανία, που το σκορ ήταν 5-0… Η συλλογική κατάρρευση μιας ομάδας όπως η Βραζιλία, μέσα στην έδρα της,  υπήρξε ένα σχεδόν απίστευτο γεγονός που δεν μπορούσες να πιστέψεις ότι συνέβαινε πραγματικά. Πολλοί λάτρες ποδοσφαιρικών βιντεοπαιχνιδιών (Pro Evolution Soccer) σίγουρα θα σκέφτηκαν τις στιγμές που έκλειναν εκνευρισμένοι την κονσόλα τους ή αποφάσιζαν να λήξουν το παιχνίδι προικίζοντας τους ποδοσφαιριστές της ομάδας που χειρίζονταν με 6 κόκκινες κάρτες ώστε να να λήξει το ματς 3 – 0 και να ξεκινήσει ένα καινούριο…

4. Τον Χάμες Ροντρίγκεζ. Αναμφισβήτητα το Μουντιάλ του 2014 του ανήκει. Μπορεί να μη βραβεύτηκε ως ο καλύτερος παίχτης αλλά εντυπωσίασε, άρεσε και έχει όλο το μέλλον μπροστά του. (Όσον αφορά πάντως τη “χρυσή μπάλα”, οι κανονισμοί που έχει θεσπίσει η ΦΙΦΑ εδώ και χρόνια για να αναδεικνύει τον καλύτερο παίχτη δείχνουν ότι κατ’ αρχήν όντως ορθώς βραβεύτηκε ο Λίο αλλά και ότι έχει δίκιο ο Μαραντόνα για τον συγκεκριμένο θεσμό ότι δεν αποτελεί τίποτα άλλο από ένα μαρκετίστικο προϊόν)

5. Τις διαδηλώσεις και τις αντιδράσεις, το boycott και τις φαβέλες. Η εικόνα του ινδιάνου που σουτάρει -με απαράμιλλο στυλ κι αυτός- τα χημικά που έχει χρησιμοποιήσει η αστυνομία εναντίον των διαδηλωτών, αποτελεί εξίσου δυνατό στιγμιότυπο με το σουτ του Ροντρίγκεζ που νικάει τον ανήμπορο Μουσλέρα. Και μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι ποτέ ξανά δεν αμφισβητήθηκε τόσο έντονα, ένας τόσο μεγάλος θεσμός του βασιλιά των σπορ, του ποδοσφαίρου, και μάλιστα σε μια χώρα όπου η μπάλα μια από τις σημαντικότερες πλευρές της καθημερινής ζωής. Απόδειξη ότι ζούμε σε μια παράξενη, δύσκολη αλλά και πολύ ενδιαφέρουσα εποχή που κάθε τι ιερό (του παρελθόντος) μπορεί να βεβηλωθεί, να αμφισβητηθεί και να τεθεί στο στόχαστρο μιας ολόκληρης κοινωνικής πλειοψηφίας που βασανίζεται διεθνώς.

Υστερόγραφο: 2 βίντεο που αποτυπώνουν αρκετά ικανοποιητικά και τις 2 πλευρές του ότι συνέβη όλο τον προηγούμενο μήνα στη Βραζιλία. Μέσα και έξω από τα γήπεδα. Είναι σημαντικό να μη ξεχαστεί καμία από τις δύο…

(“Δεν είμαστε χορευτές samba” λέει ο απεργός εργάτης αποκομιδής απορριμμάτων, γνωστός ως “Garis” σε μία συνέντευξη.«Είμαστε εξεγερμένοι”. Και αν δεν είναι παρά ένα τρέιλερ αποτυπώνει ικανοποιητικά το “άλλο μουντιάλ”. Ψάξτε να βρείτε και το ίδιο το ντοκιμαντέρ: “We don’t like Samba”)

69055-153512