84 χρόνια, για 87 λεπτά: Λαίλαπας Χίου – Καρσίγιακα

| 15/11/2018

Αναδημοσίευση από HUMBA

Η 10η Μαΐου του 2014 ήταν αναμφίβολα μια ξεχωριστή μέρα για όσους πιστεύουν στο «Μιs que un juego» που ονομάζεται ποδόσφαιρο. Οι θεατές που βρέθηκαν στο Φαφαλίειο Στάδιο Βροντάδου της Χίου παρακολούθησαν τη συνέχιση ενός ιστορικού γεγονότος: του φιλικού αγώνα ανάμεσα στον τοπικό Λαίλαπα και την τουρκική ομάδα της Καρσίγιακα παρουσία Ελλήνων και Τούρκων οπαδών, 84 χρόνια μετά την απρόσμενη διακοπή του.

Το HUMBA! επικοινώνησε [σ.σ. η συνέντευξη κυκλοφόρησε στο HUMBA! #16 (Καλοκαίρι 2014)] με τον γνωστό Χιώτη συγγραφέα Γιάννη Μακριδάκη, εμπνευστή της πρωτοβουλίας για την επανέναρξη αυτής της αναμέτρησης, η οποία έχει, κατά την προσωπική άποψη του γράφοντος, ανυπολόγιστη σημασία. Αξίζει να δοθεί προσοχή σε όσα λέει.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Δώσε μας κάποια στοιχεία για το πρώτο παιχνίδι που ξεκίνησε το 1930, και κυρίως, το πολιτικό πλαίσιο, που, αν δεν κάνω λάθος, ήταν αρκετά έντονο.
Είναι 8 χρόνια μετά τα γεγονότα της Σμύρνης όταν Βενιζέλος και Ατατούρκ προωθούν για διάφορους λόγους ένα κλίμα ελληνοτουρκικής προσέγγισης. Η Ελλάδα προσπαθεί ακόμη να κλείσει τις πληγές της από την εκστρατεία της Μικρασίας και να στεγάσει τους πρόσφυγες της καταστροφής, οι δε συνέπειες του παγκόσμιου οικονομικού κραχ που μόλις έχει συμβεί καταφθάνουν ολοταχώς σαν τσουνάμι. Ο φασισμός έρπει και σηκώνει κεφάλι σε όλη την Ευρώπη με τα γνωστά αποτελέσματα εντός των ολίγων επόμενων ετών. Η πολιτικοοικονομική κατάσταση είναι δηλαδή ακριβώς ίδια με τη σημερινή. Εκείνη την εποχή, ο Λαίλαπας Χίου διοργανώνει, στις 7 Δεκεμβρίου 1930, το πρώτο σε ελληνικό έδαφος ελληνοτουρκικό ποδοσφαιρικό παιχνίδι με την Καρσίγιακα Σπορ, αγώνας που διακόπτεται στο 3ο λεπτό, λόγω καταρρακτώδους βροχής.

Φωτογραφία του αγώνα του 1930 από το αρχείο της Karsiyaka S.K.

Μεταφερόμενοι οκτώ δεκαετίες αργότερα, πώς γεννήθηκε στο μυαλό σου η ιδέα για την επαναδιοργάνωση του αγώνα και ποιες διαδικασίες έγιναν για να αρχίσει να παίρνει σάρκα και οστά αυτή η πρωτοβουλία;
Κατά τη διάρκεια της έρευνάς μου στον τοπικό Τύπο της εποχής για τη συγγραφή του βιβλίου 10.516 μέρες, Ιστορία της νεοελληνικής Χίου, 1912-1940 αποδελτίωσα αυτή την είδηση και αμέσως ένιωσα ότι θα είναι κάτι το εξαιρετικό και συμβολικό σε πολλά επίπεδα να συνεχιστεί αυτός ο αγώνας. Θα είναι εκπλήρωση χρέους απέναντι στην Ιστορία, θα είναι εκδήλωση φιλίας των λαών, θα είναι ένας αγώνας ενάντια στη μισαλλοδοξία και τον εθνικισμό, και άλλα πολλά ακόμη που δεν μπορούν να περιγραφούν, αλλά μόνο να τα ψυχανεμιστούν άνθρωποι ικανοί να νιώσουν το μεγαλείο των στιγμών.

Θα ήθελα να μας περιγράψεις, τη στάση τόσο των ανθρώπων του Λαίλαπα, όσο και εκείνων της Καρσίγιακα, στο άκουσμα της πρότασης για επανέναρξη του φιλικού.
Οι άνθρωποι του Λαίλαπα, νέοι στην πλειονότητά τους, είχαν δώσει ήδη εξετάσεις ψυχής λόγω της ανάγκης που ένιωσαν να επανιδρύσουν το ιστορικό σωματείο, οπότε ήμουν βέβαιος ότι θα είχαν την ικανότητα να νιώσουν και να αντιληφθούν την σπουδαιότητα της πρότασής μου. Δεν έπεσα έξω. Έριξα τον σπόρο και βρήκε γόνιμο έδαφος. Το ίδιο έγινε και με τους ανθρώπους της Καρσίγιακα όταν ο Μιχάλης Κωττάκης κατάφερε με τα πολλά να τους προσεγγίσει και να τους μεταλαμπαδεύσει την ιδέα. Ο ενθουσιασμός τους ήταν πρωτοφανής και αυτό έδωσε ώθηση στην όλη ιδέα και διοργάνωση.

Ώσπου φτάσαμε στις 10 Μαΐου του 2014, για τη συνέχεια των 87 εκείνων λεπτών που απέμεναν για να ολοκληρωθεί ένα ιστορικό γεγονός. Μύησέ μας σε παρακαλώ στο κλίμα των εκδηλώσεων πριν, κατά τη διάρκεια, και μετά την αναμέτρηση. Η εικόνα να φτάνουν καραβάκια από τη Σμύρνη γεμάτα με τούρκους φιλάθλους, με τους Έλληνες να τους περιμένουν με ανυπομονησία, είναι ίσως ό,τι πιο υγιές έχουμε δει τελευταία με αφορμή αθλητικό γεγονός στη χώρα.
Πράγματι, η εικόνα να καταφθάνουν τα γεμάτα καραβάκια από τη Σμύρνη και να αποβιβάζονται οι οπαδοί της Καρσίγιακα με τραγούδια και ύμνους της ομάδας τους ήταν εξαιρετικά συγκινητική. Η πόλη της Χίου γέμισε από τούρκους επισκέπτες, τα καφενεία, τα εμπορικά καταστήματα, οι δρόμοι, η προκυμαία, ήταν μια ατμόσφαιρα γιορτής όπως τότε, το 1930 που είχε και πάλι καταφθάσει η ομάδα με εκατοντάδες οπαδούς της. Η ανταπόκριση όμως της ελληνικής πλευράς δεν ήταν ικανοποιητική, μας διακατέχει ακόμη ένας ελιτισμός και σνομπισμός απέναντι στους γείτονες εξ Ανατολών. Στο γήπεδο ήρθαν περί τους 2.000 θεατές εκ των οποίων πλέον των 1.200 ήσαν Τούρκοι, οι οποίοι έφτιαξαν την πανηγυρική ατμόσφαιρα, φωνάζοντας και τραγουδώντας ως οπαδοί και των δύο ομάδων. Γενικά οι Τούρκοι πήραν πάνω τους τη διοργάνωση, φάνηκαν άνθρωποι που ένιωσαν περισσότερο από τους ντόπιους τη σπουδαιότητα και την ομορφιά της στιγμής.

Διόρθωσέ με αν σφάλλω, προσωπική εκτίμηση είναι ότι ο αγώνας και η σημασία του έτυχαν πολύ μεγαλύτερης προβολής στα τουρκικά ΜΜΕ παρά στα εγχώρια.
Έτσι είναι, όπως ακριβώς και με την κοινωνία, το ίδιο έγινε και με τα ΜΜΕ. Όλα τα κρατικά και παντουρκικά τηλεοπτικά δίκτυα, αλλά και το Αλ Τζαζίρα, έπαιξαν το γεγονός, ήρθαν και ντοκυμαντερίστες από την Κωνσταντινούπολη, ήρθε ο Τούρκος Πρέσβης στην Αθήνα, όλες οι εφημερίδες έκαναν μεγάλα αφιερώματα, αλλά στην ελληνική πλευρά δεν έτυχε τόσο μεγάλης προβολής το γεγονός.

Χαριτολογώντας τώρα, ακούστηκε κάτι για «ρεβάνς» στη Σμύρνη μετά και την ισοπαλία (5-5), ισχύει τελικά; Πόσο θα σε ικανοποιούσε αν αυτό το φιλικό εξελισσόταν τελικά σε παράδοση;
Θα γίνει στη Σμύρνη του χρόνου, και θα γίνεται πιθανόν κάθε χρόνο εναλλάξ αυτός ο αγώνας. Έτσι τουλάχιστον υποσχέθηκαν οι διοικήσεις των δύο ομάδων οι οποίες αδελφοποιήθηκαν μετά τον αγώνα. Είμαι πολύ συγκινημένος και απόλυτα ευχαριστημένος που μια ιδέα μου, η οποία μου φαινόταν ουτοπική και απόλυτα ρομαντική, όχι μόνο υλοποιήθηκε, αλλά δημιουργεί και τις βάσεις για ουσιαστική και σε βάθος επαφή και επικοινωνία των γειτονικών λαών

Πιστεύεις ότι η δυναμική του αθλητισμού και ιδιαίτερα του ποδοσφαίρου, του πιο λαϊκού αθλήματος, μπορεί να έχει σημαντικό κοινωνικοπολιτικό αντίκτυπο μέσα από τα μηνύματα που περνάει;
Βεβαίως το πιστεύω. Ο αθλητισμός –πόσο μάλλον το ποδόσφαιρο που είναι λαϊκό άθλημα και το πιο δημοφιλές– μπορεί να έχει παιδευτικό ρόλο πολύ σημαντικό και να επιτελέσει έργο απέραντης σπουδαιότητας όσον αφορά στη συνεργασία και όχι στην αντιπαλότητα μεταξύ των ανθρώπων.

Δείτε και το βίντεο που αφορά αυτήν την υπέροχη κίνηση: 87 Dakika / 87 λεπτά / 87 Minutes (Greek subtitles)

Συγχαρητήρια σε όλους, σε εσένα Γιάννη που κατέβασε η κούτρα σου αυτή την ιδέα, στα παιδιά που επανίδρυσαν τον Λαίλαπα και αγκάλιασαν το εγχείρημα, στην ομάδα της Καρσίγιακα, σε όσους πολίτες της Χίου συμπαραστάθηκαν, στους Τούρκους φιλάθλους  φυσικά και σε κάθε άλλον/η που εργάστηκε γι’ αυτό το γεγονός. 

sisyphoss

ΥΓ. Οι φωτογραφίες πάρθηκαν από εδώ.