Στήλη: Auditorium

AUDITORIUM | Μουσικές από το κυρίως ρεύμα

| 02/11/2017

Δεν είναι καθόλου καινούρια τούτη η στήλη. Έκανε την πορεία της για αρκετό καιρό, στο παρελθόν («Δίφωνο», «Jazz& Τζαζ») πέρασε στην διαθεσιμότητα και έρχεται και πάλι στο προσκήνιο του φιλόξενου «Περιοδικού». Κυρίως νέες μουσικές θα παρουσιάζει αλλά δεν θα παραλείπει να μεταφέρει δημιουργικές προτάσεις από το κυρίως ρεύμα της δισκογραφίας. Το βασικό χαρακτηριστικό της είναι η συνοπτική αλλά ουσιαστική παρουσίαση των καλλιτεχνικών προϊόντων.

[hr]

 Με το έβδομο δίσκο τους, Sleep Well Beast, οι, Αμερικάνοι The National δείχνουν να έχουν συμφιλιωθεί με την, χαμηλών τόνων, αίσθηση τους. Ακόμη και τα up- tempo κομμάτια  όπως τα “The System Only Dreams in Total Darkness” και “Day I Die”- με εξαίρεση, ίσως, το  “Turtleneck“- επιμένουν σε «απόμακρες» ερμηνείες ικανές ωστόσο να λειτουργούν καταλυτικά στην ακρόασή τους. Παρ’ όλη την πυκνή δομή τα κομμάτια του κουϊντέτου ρέουν με φυσικότητα, μακριά από εγκεφαλικές, ψυχρές, κατασκευές που στερούνται συναισθημάτων. Συνετή χρήση ηλεκτρονικών, γεμάτα πιάνα σε μερικά τραγούδια, έγχορδα ( “I’ll Still Destroy You”), συμπληρωμένα όλα αυτά από γκρίζους τίτλους και εξώφυλλα.

23167466_696539057202434_5316453071788469096_n

[hr]

Ο αγαπημένος Van The Man, Van Morrison, επιστρέφει με το νιοστό προσωπικό άλμπουμ, Roll with the Punches, με πέντε δικά του τραγούδια  και δέκα covers και με συνεργάτες τον κιθαρίστα  Jeff Beck, τον κιμπορντίστα  Georgie Fame και τους τραγουδιστές Chris Farlowe και Paul Jones. Συνεχίζοντας στο κλίμα του προηγούμενου  δίσκου, “Keep Me Singing”, o Ιρλανδός βουτά όλο και πιο βαθιά στα νερά του κλασικού  rhythm and blues, μια υπόθεση που γνωρίζει βέβαια εξαιρετικά καλά μιας και με αυτά ξεκίνησε την καριέρα του παίζοντας στα κάθιδρα κλαμπ της νεότητάς του. Έτσι, όχι μόνο ερμηνεύει διάφορα στάνταρ όπως πχ τα  “I Can Tell”, “ “Stormy Monday/Lonely Avenue”, “Goin’ to Chicago” , “Bring In It On Home To Me” αλλά αποτίει ξανά  φόρο τιμής στους μαύρους μουσικούς του είδους, πράγμα που έκανε σε όλη την διάρκεια της πορείας του. Πήγαινε πίσω στις ρίζες του χωρίς νοσταλγία ούτε και υπέρμετρη ευλάβεια, αν δούμε πως τα ερμηνεύει.

23032582_696541183868888_8834677564142213729_n

[hr]

Εμφανίσθηκε ξαφνικά το 2015 ως ένας καλλιτέχνης της θεατρικής ποπ, ικανός πιανίστας, ποιητής, συνθέτης, επηρεασμένος από το μιούζικαλ, την όπερα, την soul και την κλασική μουσική. Ο λόγος για τον Βρετανό Benjamin Clementine και το δεύτερο κατά σειρά έργο του, I Tell a Fly, ένα ιδιόμορφο μουσικό υβρίδιο δύσκολα κατατάξιμο. Όπως και στην πρώτη δουλειά του ο Clementine μπερδεύει δημιουργικά διάφορα μουσικά συστατικά σε μια ιστορία για δυο ερωτευμένες… μύγες!   Ηχητικές ακροβασίες με βάση τα κρουστά και το πιάνο  δέονται με διάφορες  λούπες και ανορθόδοξες ενορχηστρώσεις που αλλάζουν τα όντως όμορφα μελωδικά μοτίβα ανά πάσα στιγμή. Ύστερα είναι και το κοινωνικό  χιούμορ των στίχων που συμπληρώνει την εικόνα και που εδώ είναι δύσκολο να αναλύσουμε- χαρακτηριστικό ,το  “Phantom of Aleppoville”.

23031580_696538293869177_784067002457845064_n

[hr]

Είναι σαφές πως οι Καναδοί Arcade Fire διανύουν μια μεταβατική περίοδο. Ενδεικτικό, το πέμπτο τους άλμπουμ, Everything Now, με το, μάλλον, αμήχανο ύφος του. Αρκετά απ’ τα κομμάτια ενστερνίζονται ντίσκο ρυθμούς- “Signs of Life”, “Electric Blue”- dub/ “Peter Pan”, pop του ‘70/ “Chemistry”, art punk/ “Infinite Content”  και  διάφορα άλλα στιλ. Βέβαια, υπάρχουν συνθέσεις όπως το “Good God Damn” ή το “Put The Money On Me”, ή, ακόμη, το “We Don’t Deserve Love” που γνωστοποιούν την τέχνη των AF που συναντήσαμε στα πρώτα τους Lp. Τούτων δοθέντων, η τελευταία δουλειά του σεξτέτου- τώρα- χωρίς να απεμπολεί το  brand name του ύφους του μοιάζει να ερευνά περιοχές της “λαϊκής” ποπ που, μάλλον, δεν τους είχε δώσει σημασία στην πορεία του.

23130750_696538220535851_7779428151537815811_n

[hr]

Και μόνο ο τίτλος του 15ου άλμπουμ της Tori Amos, Native Invader στέκεται από μόνος του ως πολιτική στάση, σε ένα δίσκο που εμφορείται από οικείες μελωδικές, ατμοσφαιρικές, γραμμές, σήμα κατατεθέν της Αμερικανίδας τραγουδοποιού. Γερά  δουλεμένες και δομημένες συνθέσεις, λιτή αλλά περιεκτική ενορχήστρωση και παραγωγή- εμφανείς ηλεκτρικές κιθάρες- φολκ προεκτάσεις, αιθέριες ερμηνείες από την Amos· με το πολιτικό και το προσωπικό να συμβαδίζουν καθώς  κατά την ηχογράφηση γίνονταν οι εκλογές στις ΗΠΑ που έφεραν τον Τραμπ στην εξουσία  και παράλληλα η μητέρα της πάθαινε καρδιακή προσβολή. Ούτως, πολλά από τα κομμάτια της περιέχουν σκληρούς στίχους κατά της πολιτικής του καινούριου Προέδρου-  θέματα της Δημοκρατίας, μεταναστών, οικολογικής καταστροφής που φέρουν στις ιδεολογικές αποσκευές τους, «αυτοί οι νταβατζήδες της Ουάσινγkτον..» (“Benjamin”). Αλλά και στο “Broken Arrow” και στο “Bang” η τραγουδοποιός δεν μασάει τα λόγια της μιλώντας στο τελευταίο για την ιδία μοριακή δομή των ντόπιων με τους αλλοδαπούς. Τα σπαρακτικά προσωπικά τραγούδια της συμπληρώνουν ένα, όντως, αξιοζήλευτο μουσικό έργο.

23231107_696539173869089_7386019735156231904_n

[hr]

Χαρακτήρισαν το ένατο άλμπουμ των Foo Fighters ως progressive rock  και μάλλον δεν έχουν εντελώς άδικο. Καθώς το Concrete and Gold προχωρά ακόμη πιο μακριά απ’ την grunge παράδοση των Νirvana- απ’ όπου και ο Dave Grohl- αλλά και της πρώτης ή δεύτερης δεκαετίας ύπαρξης του γκρουπ. Και εδώ, βεβαίως, οι ταχύτητες, ενίοτε, αυξάνουν και τα φωνητικά ανεβάζουν σφυγμούς όπως η κιθάρα με τον ρυθμικό τομέα- είναι, όμως, η φωνή, τα χορωδιακά φωνητικά, οι οπερετικές μελωδικές γραμμές που δίνουν συχνά πυκνά τον τόνο. Ακούγονται μπητλικοί απόηχοι αλά “Abbey Road” – κάπου παίζει και ο McCartney- αλλά και ικανές δόσεις Pink Floyd, εποχής  “Dark Side of the Moon”. Μεγάλη συμμετοχή πλήκτρων και σκοπών που κλείνουν συνεχώς το μάτι στην λόγια αισθητική των άλλοτε προοδευτικών Άγγλων ρόκερ- κανένα πρόβλημα με όλο αυτό.

22886285_696538417202498_1291507335626479752_n

[hr]

Ήδη στο ένατο της δίσκο η Αγγλίδα Alison Moyet δείχνει όλο και περισσότερο ώριμη ερμηνευτικά χωρίς αυτό αναγκαστικά  να συμβαδίζει με τις συνθέσεις που τις προσφέρονται. Διότι αν με τον ταλαντούχο Vince Clarke ( πρώην Depeche Mode) ταίριαζε γάντι στους Yazoo, στο “Other” οι γράφοντες τα κομμάτια δεν καταφέρνουν πάντα να στέκονται στο ύψος της μπλουζίστικης κοντράλτο φωνής της. Βέβαια, η Moyet ισορροπεί δυναμικά σώζοντας ενίοτε την παρτίδα μιας και η πείρα της είναι τεράστια και οι φωνητικές τις δυνατότητες παραμένουν σχεδόν ακέραιες. Κομμάτια όπως το “Beautiful Gun” ή το “Germinate” ή, πολύ περισσότερο, το “April 10”- επιβλητική ανάγνωση ποιήματος με ηλεκτρονικά, βαρύ μπάσο και λιτά κρουστά- προσφέρουν στο άλμπουμ ενδιαφέρον ακρόασης.

23172441_696538187202521_6644542313591434833_n

[hr]

Έβδομο lp για τον Καλιφορνέζο Josh Homme και την παρέα του, Queens of the Stone Age, το Villains ηχογραφήθηκε με την δραματική εμπειρία της σφαγής στο Bataclan, δυο χρόνια πριν. Με αυτό υπ’ όψη, οι QOTSA προτείνουν έναν γιορταστικό δίσκο γεμάτο ροκ εν ρολ και χεβιμεταλικά περάσματα χωρίς όμως να και να αφήνουν έξω την σκοτεινή πλευρά της μουσικής τους έστω και αν βγαίνει ενίοτε σαν καρτουνίστικη αν κρίνουμε από τα εξω- εσώφυλλα και τους τίτλους, μιας και το γκρουπ ποτέ δεν έκρυψε την λατρεία του για τους συμβολισμούς. Το “Feet Don’t Fail Me Now” με την  χαμηλότονη, σχεδόν, αθόρυβη,  εισαγωγή του, το “Domestic Animals” και οι εργώδεις κιθάρες  τους- συν το ψυχεδελίζον “Un-Reborn Again” και το “Hideaway” με τον καθαρό 70’s ήχο του, σχηματίζουν την γερή τετράδα του “Villains” για να ακολουθήσουν τα υπόλοιπα.

23131975_696538693869137_5745589864761018931_n

[hr]

Παρά την εντυπωσιακή εισαγωγή του πέμπτου άλμπουμ των The Killers, , παρά το πομπώδες δεύτερο κομμάτι που ακολουθεί όλα θυμίζουν- όσον αφορά τα μέλη του γκρουπ- την σχέση του Rodger Waters στο τέλος της πρώτης και πιο δημιουργικής περιόδου των Floyd: ο Brandon Flowers φαίνεται να ηχογραφεί ένα προσωπικό δίσκο με την αρωγή των υπόλοιπων μελών του συγκροτήματος. Αυτό βέβαια, καθόλου δεν αλλάζει την αμφίθυμη αισθητική σχέση των Killers με το new wave και το ροκ σταδίων. Κάτι μεταξύ U2 και Fleetwood Mac στην αμερικάνικη φάση τους. Ένα έργο που αναφέρεται μεταξύ άλλων στην στο μετατραυματικό στρες της γυναίκας του και γενικώς  στους ανθρώπους που αγωνίζονται και ενίοτε χάνουν. Μουσικά όπως είπαμε το χαρακτηρίζει το μέγεθος της παραγωγής- που θυμίζει 70’s- αλλά και οι πιασάρικες μελωδίες με τα αντίστοιχα φωνητικά και κιθαριστικά μέρη, πλαισιωμένα από διαφόρων ειδών πλήκτρα. Προφανώς η συντήρηση της εμπορικής αξίας των Killers καθόλου δεν αφήνει  αδιάφορο τον Flowers.

23032342_696538957202444_6397605000973174188_n

[hr]

Αυτό που ξεκίνησαν σαν πλάκα, οι Gogol Bordello και ο Eugene Hutz αρχίζει εδώ και 2-3 δίσκους να οργανώνεται σε ένα πολύ ιδιαίτερο μουσικό μείγμα: τόσο με το προηγούμενο, “Pure Vida Conspiracy” αλλά περισσότερο με το Seekers and Finders, η μουσική του των GB ακούγεται πιο συγκροτημένη καθώς ενσωματώνει πολλά από τα τσιγκάνικα και ρώσικα φολκ στοιχεία ένεκα καταγωγής με την τρέλα συνόλων όπως οι Ιρλανδοί The Pogues. Όντας πολλά χρόνια στις ΗΠΑ και με λατίνους μουσικούς στην σύνθεσή τους οι Gogol Bordello κατορθώνουν επιτέλους να φτιάξουν ένα ροκ εν ρολ, κάντρι, Tex- Mex και πανκ αμάλγαμα ικανό να προκαλεί αίσθηση με την τραχιά φωνή του Hutz, το απίθανο βιολί Sergey Rvabtsev- ακούστε το “Saboteur Blues”- και το δημιουργικό ποδοβολητό του ρυθμικού τομέα. Και, φυσικά, η αίσθηση του πλάνητα μουσικού, του μποέμ καλλιτέχνη, του πρόσφυγα διανοούμενου που παίζει σε μια γιορτή όπου συμμετέχουμε όλοι.

23167615_696538507202489_768686951882710318_n

 

Γεννήθηκε στην Αθήνα και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε Βιολογία στην Ιταλία και στην Ελλάδα. Παράλληλα, έπαιξε ως μουσικός παραγωγός σε πολλά ραδιόφωνα για πολλά χρόνια και έγραψε ως μουσικός κριτικός σε μια σειρά περιοδικά. Αυτό συνεχίζει μέχρι και σήμερα.