Χρήστος Σκυλλάκος

Γεννημένος το 1984 στην Λάρισα, εγκλωβισμένος για κάποια χρόνια στην Ιταλία, αντί να μάθει να ξυπνάει στις αίθουσες δικαστηρίων έμαθε να βρίσκεται στις αίθουσες κινηματογράφου καθώς και πίσω από φωτογραφικές μηχανές. Έκτοτε γράφει για ταινίες και για σινεμά (καθώς και για ό,τι άλλο σκέφτεται) και φωτογραφίζει για φωτορεπορτάζ και για ευχαρίστηση. Είναι μέλος του ΔΣ της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου (ΠΕΚΚ), της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Κριτικών Κινηματογράφου (FIPRESCI) και της Επιτροπής κρίσης και αξιολόγησης του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδας (ΕΕΤΕ).

ΠΑΡΑΚΙΝΗΣΗ ΣΕ ΝΙΞΟΝΚΤΟΝΙΑ | Pablo Neruda

Στις 9 Γενάρη 1913 γεννήθηκε ο Ρίτσαρντ Νίξον ο 37ος Πρόεδρος των ΗΠΑ, του σκανδάλου Watergate, ο μακελάρης του Βιετνάμ, ο οργανωτής του πραξικοπήματος της Χιλής, ο προστάτης της Εθνοφυλακής και ο δολοφόνος των φοιτητών στο Πανεπιστήμιο Kent, το φιλαράκι του Henry Kissinger… και ως δώρο γενεθλίων του προσφέρουμε αποσπάσματα από το τσεκούρι-ποίημα του Πάμπλο Νερούντα “Παρακίνηση σε Νιξονκτονία” σε απαράμιλλη μετάφραση της Δανάης Στρατηγοπούλου, έκδοσης 1973.

(Ενάντια στην) μυθοποίηση του ναζισμού

Ένα κινηματογραφικό έργο λοιπόν, το να προωθεί, το να δημιουργεί την εικόνα μιας Βέρμαχτ και των SS ως κάτι το επιβλητικό που πρέπει να το κοιτάζουμε με δέος σημαίνει αυτομάτως πως αποδέχεται την αισθητική της Ρίφενσταλ, του Γκέμπελς και του Χίτλερ. Γιατί αυτό ακριβώς επιζητούσαν και θέλανε να πετύχουνε και οι ίδιοι οι ναζί. Να θεωρηθούν από τους λαούς του κόσμου άτρωτοι, θεοί, υπερήρωες, υποκείμενα λατρείας, υποκείμενα δόξας και δικαιωματικοί φορείς της παγκόσμιας καταπίεσης.

Δέκα (και μία) καλύτερες ταινίες του 2017

Flashback. Με λίγα λόγια. Πυκνά ενίοτε, με στόχο να ανακτηθεί και να αξιολογηθεί ό,τι η κινηματογραφική εικόνα μας επέβαλλε μέσα στο έτος που πέρασε. Να η πραγματικότητα, να μια κάποια αλήθεια, να η πιο όμορφη, πιο ευφάνταστη, πιο ποιητική και ενίοτε πιο σκληρή αισθητική υπεροχή. Αυτό είναι το σινεμά.

Angela Davis | Για τα νέα σοσιαλιστικά μέλλοντα

«Πρέπει να κρατάμε τις μνήμες που μας κάνανε να κινηθούμε αρχικά και να μεταφέρουμε αυτές τις μνήμες ώστε οι νέες γενιές να έχουν ελπίδα, δημιουργώντας έτσι τα νέα σοσιαλιστικά μέλλοντα», στην ίδια γραμμή ίσως με αυτό που έγραφε δεκαετίες πριν στην αυτοβιογραφία της: «ώσπου να χαθεί μια για πάντα από την ιστορία μας ο ρατσισμός και η ταξική αδικία».

Το «Νήμα» του Αλέξανδρου Βούλγαρη -The Boy- και το νέο ελληνικό σινεμά

Το «Νήμα» είναι μια κραυγή και μια αγωνία γεμάτη ωμότητα. Μια εφιαλτική αναπαράσταση της ζωής. Μια –κατά Francis Bacon- προσέγγιση των ανθρώπινων μορφών και σχέσεων. Με βίαιες και βάναυσες εσωτερικές συγκρούσεις που φτάνουν στα όρια της σωματικού τρόμου. Το «Νήμα» είναι η σύγχρονη ιστορία της χώρας από την αρχή της δικτατορίας και έπειτα. Και τέλος είναι ένα παράδειγμα της πορείας του νέου ελληνικού σινεμά.

«I ‘m Not your Negro» | καθηλωτικός αντιρατσιστικός κινηματογράφος

«Δεν είναι παράνοια του μυαλού μου (σ.σ. ο ρατσισμός) μα ένας κοινωνικός τρόμος και ένας κίνδυνος ορατός σε κάθε μπάτσο, κάθε αφεντικό, στον καθένα» δηλώνει ο μαύρος στοχαστής, συγγραφέας και αγωνιστής πολιτικών δικαιωμάτων James Baldwin στο καθηλωτικό ντοκιμαντέρ «Δεν είμαι ο νέγρος σου»

58ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης | Ασθένεια του σύγχρονου κόσμου: η αποξένωση

Ένα πολύ μεγάλο μέρος των ιστοριών που λέγονται και των σεναρίων που υλοποιούνται προϋποθέτει την μοναξιά και την αποξένωση του χαρακτήρα. Ισχύει παντού και πάντα. Ο σύγχρονος κόσμος μοιάζει θλιβερός.

Lucky | Η γλυκόπικρη αυθεντικότητα της ζωής

Σπάνιο και σπουδαίο σινεμά που λείπει πραγματικά στις μέρες μας στην καλύτερη παράδοση των ανοιχτών τοπίων της Αμερικής και την ανοιχτοσύνη των ανθρώπων. Ένα αυθεντικό πορτρέτο ενός αυθεντικού ανθρώπου και μιας αυθεντικής ζωής, τόσο γλυκόπικρα τρυφερό, τόσο ευαίσθητο και με μια φυσιογνωμία τόσο σπάνια όμορφη. Ο Harry Dean Stanton στον τελευταίο του ρόλο τιμάει τον κινηματογράφο.

Όταν ο Μαρξ συνάντησε τον Ένγκελς | «Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω» από τον κόσμο και κινηματογραφικά

Από την πρώτη στιγμή που αυτοί οι δυο κύριοι μίλησαν, έγραψαν και υπήρξαν… το όλο δομημένο σύστημα συνταράχθηκε τρομοκρατημένο. Γι’ αυτό και η βιομηχανία του κινηματογράφου ποτέ δεν τους έπιασε… στη κάμερα τους. Ο Raoul Peck – ο μαύρος σκηνοθέτης από την Αϊτή – όμως ήρθε να επαναφέρει την ιστορική ισορροπία και ο Μαρξ και ο Ένγκελς σταματάνε να είναι κάδρα και μετατρέπονται σε αυτό που ήταν πραγματικά: οι πιο καθοριστικές προσωπικότητες της ιστορίας.

Brawl in cell block 99 | Φασίζουσα κατρακύλα… στο κινηματογράφο

Αυτή η ταινία είναι φασισμός: όπως ο ήρωας που ηρωοποιείται έτσι και ο σκηνοθέτης που τον δημιουργεί. Ο κινηματογράφος στην χειρότερη κατρακύλα του. Άψογο αφηγηματικό στυλ για ένα απαράδεκτο (με κάθε κυριολεξία) ιδεολογικό περιεχόμενο.