Χρήστος Σκυλλάκος

Γεννημένος το 1984 στην Λάρισα, εγκλωβισμένος για κάποια χρόνια στην Ιταλία, αντί να μάθει να ξυπνάει στις αίθουσες δικαστηρίων έμαθε να βρίσκεται στις αίθουσες κινηματογράφου καθώς και πίσω από φωτογραφικές μηχανές. Έκτοτε γράφει για ταινίες και για σινεμά (καθώς και για ό,τι άλλο σκέφτεται) και φωτογραφίζει για φωτορεπορτάζ και για ευχαρίστηση. Είναι μέλος του ΔΣ της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου (ΠΕΚΚ), της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Κριτικών Κινηματογράφου (FIPRESCI) και της Επιτροπής κρίσης και αξιολόγησης του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδας (ΕΕΤΕ).

Υπάρχουν και υπήρχαν πάντοτε φασίστες στην Ελλάδα

Όλοι άνθρωποι είμαστε του ίδιου πολιτισμού, κι αυτό είναι το ζήτημα, πολιτισμού που κατασκευάζει, αναπαράγει, συντηρεί την ίδια ιδεολογία, νοοτροπία, συμπεριφορά και ηθική εδώ και αιώνες, αυτή της ιδιοκτησίας και της ανωτερότητας (και αναγκαστικής ως εκ τούτου ατομικής και μαζικής ξεφτίλας) απλώς κάποιοι ξεγλίστρησαν από το δασκάλεμα, αυτοί που επιλέγουν το άλλο στρατόπεδο δίχως «ιεράρχες» και «πατριάρχες» και «ευγενείς» και «πολιτισμένους», εκεί που σκέφτονται, πράττουν, αγαπούν, μισούν, αξιολογούν, κρίνουν, διακρίνουν και συγκρούονται: ισότιμα, ανθρώπινα και ριζοσπαστικά.

Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης(ΕΜΣΤ): Ούτε για αρτίστες, ούτε για εμπόρους

«ΕΜΣΤ ΑΝΟΙΧΤΟ» διαφημίζει το υπουργείο πολιτισμού και τα φερέφωνα του εδώ και μέρες για την σημερινή μέρα 28 Φλεβάρη, ωστόσο εμείς θέλουμε να μιλήσουμε για ένα μουσείο ανοιχτό στον λαό, στους καλλιτέχνες και την τέχνη. Δίχως εμπορευματικές λογικές, χορηγίες, εκμισθώσεις, «ιδρυματοποίησεις», «Νιαρχοποιήσεις», καλλιτεχνικά μπλοκαρίσματα και new age (αντι)εργασιακά τερτίπια. 
Θα μιλήσουμε για μια πραγματικά νέα νοοτροπία. Και επιπλέον, πολύ συγκεκριμένη.

«Ο χάρτινος χρόνος τελείωσε» του Γιάννη Καρπούζη: μια γενιά που αμύνεται με πρόσημο επίθεσης

Ακόμη μια, ποιητική αυτή την φορά, έκφραση της γενιάς μας, της γενιάς που την έχουν πάρει φαλάγγι οικονομικά και ταυτόχρονα αξιακά, ιδεολογικά και αισθητικά είναι γενιά που ωστόσο αμύνεται με πρόσημο επίθεσης.

Μπράβο στα «Παράσιτα» θα πούμε, στα Όσκαρ ποτέ!

Τι γίνεται παράσιτα συστημικοί; Θα βγάλετε ποτέ κάποιον καλλιτέχνη της προκοπής, που να αξίζει, που να τιμάει την ιδιότητα του ολοκληρωμένα ή πάντοτε στων άλλων, στων υπογειωμένων θα ανήκει η ηθική και αισθητική υπεροχή;

«Η αόρατη ζωή της Ευρυδίκης Γκουσμάο»: έργο τέχνης

Το σινεμά, που ναι κυριαρχείται από το «φθηνό» και το εμπορικό και το «θεαματικό» και το ηλίθιο, συνεχίζει και παράγει αυτές τις εξαιρέσεις, τα έργα τέχνης του: συνεχίζει και παράγει τις ορατές συναισθηματικές εκρήξεις όπως αυτές που συντελούνται στην «Αόρατη ζωή της Ευρυδίκης Γκουσμάο». 

Έφυγε ο «Σπάρτακος» Kirk Douglas

Είναι πραγματικά μαγκιά να έχεις καταφέρει να είσαι σταρ και να σε γλείφουν όλοι και ταυτόχρονα να δηλώνεις πως επειδή είσαι, είσαι και με ιδανικά που κάποιοι ούτε καν τα φαντάζονται.

«The Lighthouse» …και οι γλάροι κρώζουν στεγνά και ασπρόμαυρα

Μια ταινία ξεπλυμένη από το αλάτι της θάλασσας. Μια ταινία, σκουριασμένο σίδερο. Μια ταινία, κατακρεουργημένη ευαισθησία. Μια ταινία, αίμα στεγνό και ασπρόμαυρο. Μια ταινία που σε ένα θρυμματισμένο κόσμο, σαν τον σημερινό, μονάχα μπορεί να υπάρξει.

Μετά από ένα «Shoplifters», γιατί ταινία στην Ευρώπη;

Στο κατώτατο σημείο, λοιπόν, κάθε προσδοκίας μπορεί να θεωρηθεί αυτή η, αμφίβολης πρόθεσης και στόχου, μεταγραφή του Ιάπωνα Hirokazu Kore-eda στην ευρωπαϊκή κινηματογραφική βιομηχανία. Ένα κλασικό, συμβατικό δράμα γαλλικής κοπής –του σωρού που λέμε, των 400 παραγωγών τον χρόνο- το «The Truth» αφαιρεί από μέσα του όλη την ψυχή ενός κινηματογραφικού έργου σημασίας ο οποίος Ιάπωνας δημιουργός μετά το «Like father, like son» και «Κλέφτες Καταστημάτων» μας είχε προετοιμάσει.

Κοίταξε μας, ρε Θάνο…

Ναι ρε Θάνο… Και σε τούτα τα γενέθλια του Νίκου του γεροναυτικού μας εσύ θα καλέσεις την συντροφιά, εσύ θα ανάψεις πρώτος την πίπα σου…

«Les Miserables»… στα σύγχρονα γκέτο του καπιταλισμού

Ο νεαρός σκηνοθέτης Ladj Ly, μαύρος ο ίδιος, με καταγωγή από το Μάλι, κάνει μια μελέτη στα σύγχρονα γκέτο των μητροπόλεων. Εμπνέεται από την εξέγερση του 2005 στα προάστια του Παρισιού αλλά γίνεται εν ριπή οφθαλμού πανευρωπαϊκός και παγκόσμιος: έτσι, με το πρώτο του μεγάλο βήμα στο σινεμά κατορθώνει να κάνει άλμα προς την βαθύτατη και ουσιαστική πολιτική τέχνη.