Θάνος Ανδρίτσος

Πανίσχυρες δυστοπίες και δειλές ουτοπίες

Μια ελληνική αρχιτεκτονική ομάδα κέρδισε σε έναν διαγωνισμό για κινητές μονάδες άμεσης τοποθέτησης και απομόνωσης ασθενών από τον ιό Έμπολα. Ας δούμε κάποια ερωτήματα που τίθενται για τον σκοπό και την πολιτική/κοινωνική λογική του εν λόγω διαγωνισμού.

Το Πολυτεχνείο ξαναγεννιέται στα «θρασίμια» της νέας γενιάς.

Κάθε γενιά, προσεγγίζει ή μη, τα συλλογικά της οράματα, τις εποποιίες και τις συντριβές της, με τρόπο πρωτότυπο και ανεπανάληπτο. Οι εξεγερτικές έφοδοί της, έχουν πάντα μια σχέση τομής και συνέχειας με τις αντίστοιχες του παρελθόντος.

Ο Μαύρος Άγγελος, Αντόνιο Ταμπούκι. Εκδόσεις Άγρα

Η αρχή μιας ιστορίας είναι μόνο η συνέχεια μιας αρχής μιας άλλης ιστορίας. Ποτέ οι ιστορίες δεν αρχίζουν. Και αυτό το καταλαβαίνουμε πολύ καλά στον Αντόνιο Ταμπούκι και στις ιστορίες που περιλαμβάνει στον “Μαύρο Άγγελο”. “Είναι μάταιο”, μας λέει “να σκέφτεσαι τα πράγματα με μια σειρά, άφησέ τα να έρθουν όπως θέλουν να έρθουν.”

Άνθρωποι στην παραλία. Ζωή και θάνατος στο ίδιο νερό

Το ίδιο νερό, της Μεσογείου, βρέχει όλους μας. Ίδια η άμμος, ίδιοι οι βράχοι. Κανείς δεν τα έφτιαξε και σε κανένα δεν ανήκουν. Όμως δε τα απολαμβάνουμε όλοι με τον ίδιο τρόπο. Κάποιοι δεν τα απολαμβάνουν καν. Για κάποιους ζωή, για άλλους θάνατος.

Μαρτυρία – σοκ: Η κατάθεση ενός κιλού ηρωίνης στους αστυνόμους που το κατέσχεσαν

Τι θα έλεγε ένα κιλό ηρωίνης αν μπορούσε να μιλήσει; Το Περιοδικό δίνει την απάντηση με μία μαρτυρία – σοκ. Σήμερα 26 Ιουνίου, παγκόσμια ημέρα κατά των ναρκωτικών και της παράνομης διακίνησής τους…

«Μεγάλοι άνθρωποι» και μικρά παιδιά που αυτοκτονούν. Μια έκθεση που θα κοβόταν και δύο υστερόγραφα

Την ώρα που διαβάζω, κύριε Ι.Μ. Παναγιωτόπουλε, το δοκίμιο σας, που μιλάει για τον ανθρωπισμό, ένας συμμαθητής μου δεν μπήκε στην αίθουσα. Ανέβηκε σε ένα κτίριο δίπλα από το σχολείο και πήδηξε στο κενό…

«Μεγάλοι άνθρωποι» και μικρά παιδιά που αυτοκτονούν. Μια έκθεση που θα κοβόταν και δύο υστερόγραφα

Την ώρα που διαβάζω, κύριε Ι.Μ. Παναγιωτόπουλε, το δοκίμιο σας, που μιλάει για τον ανθρωπισμό, ένας συμμαθητής μου δεν μπήκε στην αίθουσα. Ανέβηκε σε ένα κτίριο δίπλα από το σχολείο και πήδηξε στο κενό…

Για ποιά πόλη και για ποιό δικαίωμα σε αυτήν;

Έχει κι αυτή τις χαρές της. Στο παιχνίδι των άτακτων μαθητών, στη συνάντηση, στο δρόμο, στην αλληλεγγύη, στην ανεκτικότητα, στην απόφαση να μην το βάλεις κάτω