Caryl Ferey

Είναι γνωστά πλέον τα βιβλία του Γάλλου συγγραφέα, Caryl Ferey, βιβλία που αναφέρονται σε αρκετά μακρινούς τόπους όπως η Αργεντινή, η Νέα Ζηλανδία, η Χιλή, ή, η Νότια Αφρική. Με αφορμή την πρόσφατη κυκλοφορία του “Ούτου” (Εκδ. Άγρα, Μετ. Αργυρώ Μακάρωφ) είχαμε την χαρά να μιλήσουμε ξανά με τον Γάλλο λογοτέχνη.

Η ιστορία στο “Ούτου” αρχίζει εκεί που τελειώνει το “Χάκα” ( Άγρα, 2015), με την αυτοκτονία του – Μαορί στην καταγωγή – αστυνόμου Tζακ Φιτζέραλντ, είδηση που αναγκάζει τον παλιό φίλο και συνεργάτη του, Πωλ Όσμπορν, να επιστρέψει στην Νέα Ζηλανδία από την Αυστραλία που κατοικεί πλέον ως συνταξιούχος, πιστεύοντας με σιγουριά πως πρόκειται περί δολοφονίας.

Τον αυτοκαταστροφικό Όσμπορν διακατέχει η εικόνα της Χάνας που την γνωρίζει από παιδί και είναι μαζί της ερωτευμένος. Την συναντά ξανά και περιπλέκεται σε ένα αιματηρό γαϊτανάκι όπου δεν υπάρχει έξοδος. Η γκετοποιημένη κοινωνία των Μαορί φανερώνεται σε όλη της την “μεγαλοπρέπεια”. Αιώνες απομόνωσης από τους λευκούς αποικιοκράτες έσπρωξαν την φυλή σε ακραίες καταστάσεις και μυστικισμούς με κυρίαρχο συναίσθημα την δίψα για “Ούτου”, για εκδίκηση δηλαδή. Μέσα σε αυτό το σκηνικό όπου οι φόνοι, δίκην αρχαίας τραγωδίας, διαδέχονται ο ένας τον άλλον και οι βίαιες τελετουργίες καλά κρατούνε, ο Ferey ζωγραφίζει ένα ζοφερό κοινωνικό πλαίσιο εντός του οποίου ο πρώην αστυνομικός ψάχνει χωρίς ελπίδα για τον χαμό του φίλου και τον τρελό έρωτά του. Αλλά, ας αρχίσει η συζήτηση.

Είναι, αλήθεια ότι, τόσο το «Χάκα» όσο και το «Ούτου» περιγράφουν καταστάσεις που στοιχειώνουν την σύγχρονη κοινωνία της Νέας Ζηλανδίας όσον αφορά την πολιτιστική καταστροφή που υπέστησαν οι ιθαγενείς πληθυσμοί των Μαορί;

Από την εποχή που έγραψα τα δύο βιβλία μου η κατάσταση ευτυχώς άλλαξε. Ο αρχηγός Μαορί που είχα συναντήσει θεωρείτο τότε επικίνδυνος ακτιβιστής. Εκλέχτηκε βουλευτής για να υπερασπιστεί τα δικαιώματα των Μαορί. Το πρόβλημα υπάρχει πάντα, όμως η Νέα Ζηλανδία προσπαθεί.

Γιατί «Ούτου» ήγουν «Εκδίκηση», ο τίτλος;

Όλα τα πρόσωπα εκδικούνται το ένα το άλλο στο βιβλίο μου, εξ ού και το μακελειό.

Είναι όντως τόσο βίαια η μικροκοινωνία των Μαορί;

Όχι, επέλεξα ανθρώπους που κλίνουν προς την τρομοκρατία σαν απάντηση στην παγκοσμιοποίηση (τέλειωσα τη συγγραφή του το 2004…). Οι Μαορί που συνάντησα δεν είναι όλοι τόσο βίαιοι όμως εξακολουθεί να είναι δύσκολο να κάνεις παρέα μαζί τους και αδύνατον μέσα στα μπαρ – αλκοολισμός, βία…

Φιλοτεχνήστε μας κάπως συνοπτικά το πορτρέτο του Πωλ Όσμπορν.

Απελπισμένος, αυτοκτονικός, ερωτευμένος μ’ ένα φάντασμα, ο καλύτερος αντι-ήρωάς μου.

Τι ρόλο παίζει η Χάνα  στην ζωή του κεντρικού χαρακτήρα;

Ένα φάντασμα που τον κατατρέχει και από το οποίο πρέπει να απαλλαγεί για να ελπίσει ότι θα ζήσει.

Εσείς, πως μπορέσατε να έρθετε σε επικοινωνία με την φυλή των Μαορί για να αντλήσετε ιστορικές πληροφορίες και εμπειρίες. Αλλά και με τους Ζουλού και τους Μαπούτσε.

Όταν βρίσκομαι επί τόπου προσπαθώ να έρθω σε επαφή με το Γαλλικό Ινστιτούτο ή να συναντήσω ανθρώπους που γνωρίζουν Μαορί, Ζουλού, Μαπούτσε και να μου τους συστήσουν – οι αυτόχθονες είναι συχνά καχύποπτοι!

Σας αρέσουν λοιπόν τα ταξίδια και λόγω αυτών γράψατε για «μακρινές» κοινωνίες ή σκοπός σας από την αρχή ήταν να μιλήσετε γι’ αυτές; Για τις απόμακρες κοινωνίες των γαλλικών γκέτο;     

Αγαπώ τα ταξίδια, τους ξένους, την ανακάλυψη, την κίνηση. Έχω φίλους στα προάστια του Παρισιού αλλά δεν πηγαίνω συχνά εκεί, ή μόνο για επαγγελματικές συναθροίσεις. Τα γαλλικά προάστια με θλίβουν λίγο.

Ώστε, λοιπόν, «Μάρτυρας των κολάσεων αυτού του κόσμου»;

Μάρτυρας, ναι, αλλά προσπαθώ να δώσω τον λόγο κυρίως στα θύματα, ή σ’ αυτούς που δεν τον έχουν.

Γιατί σας γοητεύει τόσο η νύχτα;

Because the night belongs to lovers…. (σσ «γιατί η νύχτα ανήκει στους εραστές»)

Είσαστε πολιτικός συγγραφέας ή συγγραφέας που γράφει για την κοινωνία και γι’ αυτό πολιτικός;

Το δεύτερο.

Μιλήστε μας λίγο για το καινούριο σας βιβλίο, το «Κόνδωρ» που αναφέρεται στη Χιλή.

Είναι κατά κάποιο τρόπο το ξαδελφάκι του “Μαπούτσε”, λιγότερο άγριο, περισσότερο κοινωνικό, με λιγότερο βίαιους ήρωες γιατί η Χιλή είναι τόσο καταθλιπτική πολιτικά που χρειάζονταν ήρωες περισσότερο θετικοί. Αλλά ησυχάστε, τελειώνει άσχημα… Και επιπλέον υπάρχει ένα περίεργο κεφάλαιο στη μέση του βιβλίου, ένα από τα καλύτερα κομμάτια που έχω γράψει μέχρι τώρα…