Συνεντεύξεις

Πάνος Ζάχαρης : “Όσο η σάτιρα παύει να ξύνει επιδερμικά τα προβλήματα, τόσο ενοχλητικότερη γίνεται”

Τα Χ δίπλα σε γελοιογραφίες που ασκούν κριτική στην ΕΕ δείχνουν απ’ την άλλη το πόσο “ελεύθερη” είναι τελικά η δημόσια έκφραση στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Σχετικά με αυτό το θέμα και τις διάφορες προεκτάσεις του μιλήσαμε με τον σκιτσογράφο Πάνο Ζάχαρη, τον οποίο ευχαριστούμε πολύ για τον χρόνο και τη διάθεσή του!

Τα photobooks ως εργαλεία ακτιβισμού απέναντι στον κυρίαρχο λόγο

Είναι ανάγκη να δημιουργούμε αλλά και να προσεγγίζουμε τις υπάρχουσες εικόνες με έναν περισσότερο διαδραστικό και διεπιστημονικό τρόπο, να τις συνδυάζουμε με άλλα μέσα, να επινοούμε νέους τρόπους να διηγούμαστε ιστορίες ενώπιον μιας μαζικής οπτικής κουλτούρας που μας έχει αναισθητοποιήσει εδώ και δεκαετίες.

“Το ασυνείδητο είναι μια σημαντική πλευρά της σύγχρονης τέχνης”, Jackson Pollock

Ο μοντέρνος ζωγράφος δεν θα μπορεί να εκφράσει την εποχή του, το αεροπλάνο, την ατομική βόμβα, το ραδιόφωνο, με τις παλιές φόρμες της Αναγέννησης ή οποιουδήποτε άλλου πολιτιστικού παρελθόντος.

Κώστας Σαραντίδης: ο διεθνιστής αγωνιστής που έγινε Βιετκόνγκ

Μετά την άφιξή του στο Βιετνάμ, διαπιστώνει ότι προορισμός της Λεγεώνας των ξένων, στην οποία στρατεύθηκε, ήταν να καταστείλει την εθνικοαπελευθερωτική επανάσταση των Βιετναμέζων, που είχαν ιδρύσει ήδη τη Λαϊκή Δημοκρατία του Βιετνάμ. Έτσι, αποφάσισε, να αυτομολήσει στους αντάρτες Βιετκόνγκ και να κάνει πράξη το διεθνιστικό του καθήκον, ως ήρωας μιας άλλης χώρας. Αυτή είναι η ιστορία του Κώστα Σαραντίδη ή Nguyen Van Lap όπως τον αποκαλούσε ο νέος του λαός.

Στον κόσμο του Λουί Φερντινάν Σελίν

Ο Σελίν δεν είχε καμία πρόθεση να “εκμεταλλευτεί” τον κόσμο. Απλά τον μετέφερε στο χαρτί και ο καθένας ας έβγαζε τα συμπεράσματα του. Για τον Σελίν είχε σημασία μόνο η δουλειά του, η γλώσσα και το συναίσθημα. Ο κόσμος “ήρθε” σε αυτόν μέσα από την επιθυμία του να γίνει γιατρός, μέσα από τη φτώχεια τον πόλεμο. Τίποτα δεν μπορούσε να τον κάνει να αναθεωρήσει, να δει την πραγματικότητα διαφορετικά. Δεν τον ένοιαζε. Το περιοδικό “The Paris Review”, στο τχ. 33 δημοσίευσε παλαιότερες συνεντεύξεις του και μέσα απ’ αυτές φαίνεται ο άνθρωπος-συγγραφέας Σελίν.

Συνέντευξη με τον συγγραφέα της ιταλικής αυτονομίας Νάνι Mπαλεστρίνι

Αυτοί οι νέοι που έφευγαν από τις οικογένειές τους για να ζήσουν, όχι μόνοι αλλά με άλλους, σε σπίτια -που έμεναν πολλοί μαζί- αυτός ο καινούριος τρόπος να επικοινωνείς – δεν έμεναν, απλά, μαζί κάνανε ομού πράγματα, κάνανε εξεγέρσεις, πολιτική δράση.

Νίκος Δαββέτας, “Ωστικό Κύμα”, εκδ. Πατάκη

Δεν είναι βέβαια πρώτη φορά που ο συγγραφέας καταπιάνεται με σοβαρά κοινωνικά θέματα. Εδώ, με αφορμή την τρομοκρατία του ακραίου Ισλάμ, ο συγγραφέας μιλάει για την απώλεια, περνώντας τη ματιά του μέσα από την ελληνική οικογένεια

Αλεξάνδρα Αϊδίνη: Οι άνθρωποι όταν διεκδικούν μαζί, διεκδικούν καλύτερα

Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν μια πολιτική άποψη και την εκφράζουν με μια διακριτικότητα, με ένα άνοιγμα σκέψης, την περνάνε μέσα από τη δουλειά τους, την αναφέρουν και την υπερασπίζονται με πολύ ευγενή και διαλλακτικό τρόπο, πράγμα που με εκφράζει. Ωστόσο, έμενα η παντιέρα στην τέχνη δεν με εκπροσωπεί. Πιστεύω ότι έχει μεγαλύτερη δύναμη η συνέπεια ανάμεσα στην πράξη και σε αυτά που λες.