Σκέψεις

Μαηούνης 2006: Η παρέμβασή μας στον χρόνο

Αμηχανία. Μάης-Ιούνης 2006. Αυτές τις μέρες συμπληρώνονται δέκα χρόνια από την περίοδο που άρχισε να χρησιμοποιείται η λέξη αυτή από κάποιους και κάποιες, πάνω-κάτω εικοσάρηδες τότε. Και αυτό μάς κάνει να νιώθουμε ότι κάτι ακόμα έχουμε να σκεφτούμε για το καλοκαίρι εκείνο που έληξε αρκετά χρόνια αργότερα -ή, ίσως, και να μην έληξε ακόμα.

Ούρσουλα Λε Γκεν: «Αν δεν αντισταθείς, είσαι συνεργός»…

«Σε ένα παιδί δύο χρονών που πεθαίνει από την πείνα ή από χτυπήματα ή από βομβαρδισμούς δεν του χορηγήθηκε πρόσβαση στην ελευθερία, ούτε κάποιο θείο δώρο, υπό καμία έννοια που να μπορώ να καταλάβω.»…

Θάνος Ανεστόπουλος: «Δημοκρατία έχουμε κι αυτό είναι διαταγή»!

Μάλλον δεν υπήρξε κάποιος που να έφυγε από τη βραδιά τούτη χωρίς να γλιστρήσει έστω ένα δάκρυ από τα μάτια του. Ήταν από τις στιγμές, όμως, που το κλάμα επιτελούσε αποκλειστικά λυτρωτική λειτουργία.

“Είμαι ειρηνιστής στις Βρυξέλλες. Και εδώ είναι 5 πράγματα που πρέπει να ξέρετε για τις επιθέσεις”

O Frank Barat δημοσίευσε στο US UNCUT ένα κείμενο αμέσως μετά τις επιθέσεις στις Βρυξέλλες. Η ομάδα του Περιοδικού το αναδημοσιεύει, καθώς, αφενός είναι η φωνή ενός ανθρώπου που προέρχεται από την χώρα που υπέστη την επίθεση, αφετέρου απαντάει σε 5 πολύ βασικά επιχειρήματα που αναπτύσσονται από τα κυρίαρχα ΜΜΕ.

Βαρυτικά κύματα: η Κάβλα του παλλόμενου κόσμου (μας)

Τα μεγάλης έντασης βαρυτικά κύματα, λένε, εκπέμπονται από περιοχές με τεράστιες ποσότητες ύλης, και μεγάλες τιμές χωροχρονικής καμπυλότητας, που πάλλονται με ταχύτητα σχεδόν ίση με του φωτός. Μα τέτοιος δεν είναι ο χωροχρόνος μας; Καμπυλωμένος. Η κίνησή μας δεν είναι ιλιγγιώδης; Και η επέλασή μας δεν έχει το ρυθμό του παλλόμενου κόσμου;

Θύμηση Νίκου Καββαδία, ενδεκάτη του Γενάρη προς δεκάτη του Φλεβάρη

Μια ακολουθία έρωτα για τη ζωή και το ταξίδι, την προσδοκία για την απόλυτη και αδύνατη ομορφιά, μια ακολουθία κοινωνικής ευαισθησίας, της σκληρής και φαρμακερής απομόνωσης και της προσμονής του αναπάντεχου και της άπλετης ροής της θαλάσσιας κάλμας και φουρτούνας της.

Αναδρομική έκθεση Α. Τάσσου: Κάποιες σκέψεις για το μαύρο και το άσπρο

«Το μαύρο και το άσπρο συμβολίζουν την ελπίδα και την απόγνωση στην οποία για πάντα η ανθρωπότητα θα είναι υπόδουλη», λέει ο Robert Frank. Αυτή η αντίθεση που υπάρχει παντού γύρω μας και εκφράζεται με τούτα τα δύο «μη χρώματα». Φως και σκοτάδι. Μέρα και νύχτα. Ο θάνατος και η ζωή.

“Μην έρθεις! Έχει πτώματα παντού εδώ, μην κουνηθείς!”: Σκέψεις απ’ το Παρίσι μια βδομάδα μετά

Μια βδομάδα μετά την φρικιαστική επίθεση και οι εξελίξεις είναι καταιγιστικές. Ο Βαγγέλης Μπάρτζος μεταφέρει εικόνες από το Παρίσι και αρθρογραφεί για την επόμενη μέρα…