ΤΕΧΝΕΣ

«Herscht 07769», του Λάζλο Κρασναχορκάι

Ο χρόνος δεν σταματά και η Ιστορία δεν ξέρει τι θα πει τελεία. Το κόμμα είναι η κοφτή ανάσα μας και τα εισαγωγικά ο άνθρωπος…

Filmmakers for Palestine Greece: 680 άνθρωποι του κινηματογράφου υπογράφουν την αλληλεγγύη τους στην Παλαιστίνη

Είμαστε μια ομάδα εργαζομένων στο σινεμά που συναντηθήκαμε με αφορμή τη σιωπή των θεσμών σχετικά με τη γενοκτονία που πραγματοποιεί το Ισραήλ στην Παλαιστίνη. Γράφουμε αυτό το κείμενο από την ανάγκη μας να εκφράσουμε τη συμπαράστασή μας στην παλαιστινιακή κοινότητα και να θέσουμε ερωτήματα προς τον ευρύτερο καλλιτεχνικό χώρο σχετικά με τις ευθύνες που φέρουμε ως άνθρωποι που δημιουργούμε και κατ’ επέκταση συνδιαμορφώνουμε αφηγήσεις, αντιλήψεις και εικόνες για τον κόσμο μας.

Η γενοκτονία, ο κινηματογράφος, η λογοκρισία και η ανθρώπινη αξιοπρέπεια

Πριν κάποιες μέρες στο κινηματογραφικό φεστιβάλ του Βερολίνου βραβεύτηκαν με δυο κορυφαία βραβεία για το «No Other Land», ένα ντοκιμαντέρ που υπερασπίζεται την Παλαιστίνη (Panorama Audience Award for Best Documentary Film, Berlinale Documentary Film Award) οι συνεργάτες-σκηνοθέτες από το Ισραήλ (Γιούβαλ Άμπραχαμ) και την Παλαιστίνη (Μπάζελ Άντρα). Πήρανε τα βραβεία και κάνανε δημόσια δήλωση, δίχως «ναι μεν αλλά», και χειροκροτηθήκανε από την αίθουσα. Κι άλλοι συνάδελφοι τους στο ίδιο φεστιβάλ με διάφορους τρόπους, θέσανε τον εαυτό τους ανοιχτά πλάι στον λαό της Παλαιστίνης. Οι θεσμοί θορυβήθηκαν στα σοβαρά. Ζήτησαν από το φεστιβάλ να απολογηθεί για την «εκτροπή» του. Το φεστιβάλ το έκανε επί τόπου. Οι καλλιτέχνες που βράβευσε, δυο μέρες έπειτα «αδειάστηκαν». Και ο Ισραηλινός σκηνοθέτης δέχεται πίσω στη χώρα του απειλές κατά της ζωής του και της οικογένειας του. Η λογοκρισία έχει μακρά προϊστορία και ενεργεί καθημερινά στο παρόν για να σιωπήσει η ανθρωπότητα μπρος στο έγκλημα της γενοκτονίας στην Παλαιστίνη.

«Ο χρόνος είναι μάνα», του Όσιαν Βουόνγκ

Η πρώτη σελίδα και το χιόνι-σεντόνι που απλώνεται. Η τελευταία και ο ελάχιστος εαυτός που επιμένει. Και ο λόγος; Αυτός που γεννά ποιητές, γιους, κόρες,…

«Αυτο-κοινωνιο-παραμυθία», του Δημήτρη Καρακίτσου

Οι λέξεις δεν λυγίζουν και πώς να προσπεράσεις την αμετακίνητη παύλα; Αυτή η γραμμή που αιωρείται πάντα προβλημάτιζε τους ειδικούς και τους «ειδικούς». Περικλείει δευτερεύουσα…

Perfect Days του Wim Wenders

Προκαλεί δικαιολογημένη χαρά που ο Wenders, μετά από χρόνιο μούδιασμα στο να κάνει κάποιο ενδιαφέρον κινηματογραφικό έργο μυθοπλασίας (καθώς στα ντοκιμαντέρ είχε όντως την αναγκαία καλλιτεχνική οξύτητα), που να θυμίζει τον λόγο που τον τοποθετούσαμε στους σημαντικούς δημιουργούς του σύγχρονου σινεμά, επιστρέφει δυναμικά με αυτή την τόσο γήινη, ανθρώπινη, λιγομίλητη και αισθητικά εμπνευσμένη ταινία, σε ένα, κατά τ’ άλλα, κινηματογραφικό περιβάλλον γεμάτο καταναλωτικά εμπορεύματα άνευ μορφικής ή περιεχομενικής ουσίας ή πομπώδεις υπερπαραγωγές με καλλιτεχνικό περιτύλιγμα που εκθειάζονται διθυραμβικά για όλους τους λάθος λόγους. 

«Τα αγάλματα του νερού», της Φλερ Γιέγκυ

Και θα δεις καθρέφτες να τρεμοπαίζουν. Μια φράση από το πουθενά, έτσι ξαφνικά, όπως τα καθημερινά ταξίδια δίχως πυξίδα. Εκεί που πατάς, πονάς. Το τσιμέντο,…

Οι καλύτερες ταινίες του 2023 σύμφωνα με την Πανελλήνια Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου

Η Πανελλήνια Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου (ΠΕΚΚ), το ιστορικό σωματείο των κριτικών κινηματογράφου που ιδρύθηκε το 1976, μετά από ψηφοφορία των μελών του έβγαλε τις καλύτερες ταινίες του 2023.