Η λογοτεχνία ξεσκεπάζει την Μαφία!
Η λογοτεχνία ήταν αυτή που έφερε στην επιφάνεια τον μοναδικό κόσμο της μαφίας.
Η λογοτεχνία ήταν αυτή που έφερε στην επιφάνεια τον μοναδικό κόσμο της μαφίας.
Η επανάληψη της τραγωδίας. Η αγωνία πώς θα ντυθούν οι καινούργιες λέξεις. Η αέναη κίνηση των αστρικών νημάτων. Η συμφιλίωση με την ανάφλεξη. Η έκλειψη της ενέργειας. Η έκρηξη του προϊόντος. Η ευστοχία υλικού.
Ο Παλούκας στη θεματική των ποιημάτων του περιλαμβάνει την υπαρξιακή αναζήτηση, την πίστη, την αξιοποίηση του καθημερινού, τη λατρεία του σώματος, την αγριότητα των ανθρώπινων σχέσεων, την αναπόφευκτη ματαιότητα, το πολιτικό σχόλιο… Οι “Άνθρωποι που γελάνε” είναι σαν τη θάλασσα που δεν βαθαίνει πουθενά και μπορεί να δεχτεί άπειρα ποιητικά φύλλα στο υγρό σώμα της.
Η εξομολόγηση που δεν είναι αυτοβιογραφία, αλλά μυθοπλασία βασισμένη σε βιογραφικά στοιχεία, απαιτεί τόλμη και διακριτικότητα.
Ετερόκλητα έργα που αξίζουν την προσοχή σας!
Ο Μπάρτλμπυ κουβαλά το έρεβος του Πόε κι αν μιλούσε ελληνικά θα ήταν περσονά καρυωτακική
Στον αντίποδα του Μποντ, υπάρχει ο Σμάιλι…
Ο βασιλιάς του τρόμου είναι γνωστό ότι είναι πολυγραφότατος. Στο έργο του, όμως, δεν περιλαμβάνονται μόνο μυθιστορήματα, αλλά και περισσότερα από 200 διηγήματα, τα οποία μπορούμε να τα δούμε σαν σφηνάκια αγνού θρίλερ.
Ο Καρύλ Φερέ είναι ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους Γάλλους συγγραφείς αστυνομικής λογοτεχνίας, έχοντας διαλέξει ιδιαίτερες θεματολογίες και περιοχές για να σετάρει τα μυθιστορήματά του. Ξεκινώντας από τη Ν. Ζηλανδία και τους Μαορί με τα Χάκα και Ούτου, φτάνει μέχρι τη Λατινική Αμερική με τα Μαπούτσε και Κόνδωρ (ε και τη Νότια Αφρική με το Ζουλού. Τώρα έφτασε και η σειρά της Ελλάδας με το Πότέ Πια Μόνος…
Το cuberpunk τα τελευταία χρόνια βιώνει μια χαρμολύπη. Από την μία οι προβλέψεις των συγγραφέων του σταδιακά παίρνουν σάρκα και οστά γύρω μας (ή στο προσομοίωμα που μας περιβάλλει και συμπληρώνει την ύπαρξη μας). Από την άλλη, το σκοτεινό και δυστοπικό σενάριο σίγουρα δεν απομακρύνεται, αλλά και από την άλλη δεν έχει αυτή την διαύγεια, το τελειωτικό αίσθημα του ότι κάτι δεν πάει καλά. Και πάλι το γνωρίζουμε, αλλά η απαισιοδοξία καλύπτεται από θόρυβο και νοσταλγία.Ο πατέρας του είδους, ο μεγάλος Ουίλιαμ Γκίμπσον φαίνεται να κατανοεί αυτό το ιδιαίτερο μονοπάτι και επιλέγει να μιλήσει για κάτι διαφορετικό.