Λογοτεχνία + Ποίηση

To Aμόνι που τραγουδά- Τα παραμύθια… αλλιώς!

Τα παραμύθια, με την κλασσική τους χροιά και ταυτόχρονα την μοντέρνα τους ανάγνωση, μπορεί να μην λένε πάντα την αλήθεια, ποτέ όμως δεν λένε ψέμματα.

Ο Χολμς… στην οδό Μοργκ

Μία πρωτότυπη λογοτεχνική «κριτική» δια «στόματος» Σέρλοκ Χολμς, για τους σημαντικότερους «ανταγωνιστές» του, τον εμβληματικό Ντιπέν και τον δημοφιλή, την εποχή εκείνη, επιθεωρητή Λεκόκ.

Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκεζ: Το βιβλίο που τον εξηγεί

Ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκεζ στην αυτοβιογραφία του “Ζω για να τη διηγούμαι”, έχει ως προμετωπίδα τη φράση: “Η ζωή δεν είναι όπως την έζησε κανείς, αλλά όπως τη θυμάται και έτσι να τη διηγηθεί”. Είναι η βάση του έργου του, διότι η μνήμη στον Κολομβιανό λειτουργεί μοναδικά, μαγικά.

Εντουάρντο Γκαλεάνο: Οι ανοιχτές φλέβες της ανθρωπότητας

Ο Εντουάρντο Γκαλεάνο υπήρξε σπουδαίος μαρξιστής στοχαστής, πραγματικός εκπρόσωπος της ανυπόταχτης Λατινικής Αμερικής, ο πιο πολιτικός της συγγραφέας. Η «φωνή αφύπνισης» της, όπως χαρακτηρίστηκε. Ο ανατροπέας της δοσμένης ιστορίας που έστησε «καθρέφτες» και φανέρωσε την αλήθεια της εύγλωττα, πολλές φορές με χιούμορ και γλυκόπικρα μα πάντα λαϊκά και ειλικρινά, πάντα στοχευμένα, πάντα εμπεριστατωμένα, φέρνοντας την στο μπόι και στα ίσια της. Μια πένα, που αντίστοιχη της δεν υπάρχει δυστυχώς σήμερα.

Jo Νesbo: Η δίψα – Ο Χάρι Χόλε επέστρεψε!

“Η δίψα” είναι ένα καλογραμμένο αστυνομικό μυθιστόρημα που θα ενθουσιάσει τους πιστούς αναγνώστες του Νέσμπο και του Χάρι Χόλε, αλλά και όσοι τον διαβάσουν για πρώτη φορά θα καταλάβουν γιατί τόσοι πολλοί έχουν “εθιστεί” στη “NESBOMANIA”.

Ανομήματα: Άννα Μπράιτενμπαχ

Τι λένε οι γυναίκες όταν μιλάνε; Και τι γράφουν από όλα όσα λένε; Και πώς ο λόγος αυτός μπορεί να ιδωθεί ως ένα χειραφετητικό ιδίωμα που θα διαταράσσει την επανάπαυση στα κυρίαρχα πρότυπα των φύλων;

Μάρλον Τζέιμς: Η σύντομη ιστορία επτά φόνων

Ο Τζέιμς μας παρέδωσε ένα καταιγιστικό μυθιστόρημα που κινείται σε πολύ υψηλές ταχύτητες. Επιλέγει διάφορες αφηγηματικές τεχνικές -πρωτοπρόσωπη, πρόζα σχεδόν ακατέργαστη, μεγάλα κομμάτια εικόνων συνειδησιακής ροής- χωρίς κεντρικό ήρωα και με κάθε πρόσωπο να έχει πολλές ιστορίες να πει. Αυτό που ενώνει όλους είναι η μουσική. Ρέγκε, ροκστέντι, σκα. κ.α.

Το Γκόλεμ και το Τζίνι – Ένα δράμα αλλιώτικων χαρακτήρων

Το Γκόλεμ και το Τζίνι εντυπωσιάζει, ξεφεύγει από τα συνηθισμένα και μετατρέπεται από ιστορία φαντασίας σε ένα έργο που μιλάει με ειλικρίνεια αλλά και τρυφερότητα για τον άνθρωπο, την αγάπη και τη ζωή.

Ζοζέ Λουίς Πεϊσότο: Η sodade και το Γκαλβέιας

Τον  Ζοζέ Λουίς Πεϊσότο, εμείς, τον γνωρίσαμε με το πολύ όμορφο “Βιβλίο” (μετ. Αθηνά Ψυλλιά/Εκδ. Κέδρος) και τολμάμε να πούμε πως με το “Γκαλβέιας” (Eκ….

Πώς γεννήθηκε το “Σημειώσεις από το υπόγειο” του Φιόντορ Ντοστογιέφσκι

Η κριτική υποδοχή του έργου δεν ήξερε πώς να φερθεί. Το αντιμετώπισε σαν “ιδεολογικό κείμενο” και όχι σαν μυθιστόρημα. Έτσι, υπήρξε διχασμός. Από τη μία έπαινοι γι’ αυτόν από αδελφά πνεύματα και θαυμαστές για την άποψή του πάνω στην προσωπικότητα και την ιδεολογία και από την άλλη καταγγελίες από το φιλελεύθερο, ορθολογιστικό στρατόπεδο.