Λογοτεχνία + Ποίηση

Αρσένι Ταρκόφσκι: Συνομιλώντας με τη φύση

Η ποίηση του κρυστάλλινη. Λόγος που αναβλύζει μέσα από την πιο καθαρή πηγή, φύλακας της μνήμης. Εκφράζει τον απόηχο της και θα μείνει για πάντα σε μας μέσα από τις ταινίες του γιου του Αντρεϊ.

Το αίμα πίσω, Βαγγέλης Ευαγγελινός

Ο ήρωας του βιβλίου, ο Βαγγέλης, είναι ένας μετέφηβος, εικοσάρης, που από την αρχή τον βρίσκουμε να έχει ήδη πραγματοποιήσει την δική του «αμφισβήτηση» σε ό,τι μέχρι τότε ζούσε, καθώς σχεδόν μας παίρνει από το χέρι, να μετέχουμε μαζί του, απνευστί, στον «μετά την κανονικότητα» κόσμο του.

Howard Jacobson: Το όνομά μου είναι Σάιλοκ

Ο Χάουαρντ Τζέικομπσον είναι ο Γούντι Αλεν της λογοτεχνίας. Με μια διαφορά: Αυτός είναι πιο… Εβραίος από τον γνωστό σκηνοθέτη.

Ανομήματα: Δάφνη Χρονοπούλου

Τι λένε οι γυναίκες όταν μιλάνε; Και τι γράφουν από όλα όσα λένε; Και πώς ο λόγος αυτός μπορεί να ιδωθεί ως ένα χειραφετητικό ιδίωμα που θα διαταράσσει την επανάπαυση στα κυρίαρχα πρότυπα των φύλων;

Tristan Garcia: Φαμπέρ. Ο καταστροφέας, Εκδ. Πόλις

Το εγχείρημα του Garcia δεν είναι εύκολο, διότι θέλει να αποκωδικοποιήσει τη βαριά ατμόσφαιρα της εποχής μας. Έφτιαξε έναν ήρωα που ενσαρκώνει τα χαμένα όνειρα μας γενιάς, επιλέγοντας να τον εγκλωβίσει ανάμεσα στο αληθινό και στο φανταστικό, στο λογικό και στο παράλογο. Σίγουρα στο ανεξήγητο.

Όσιπ Μαντελστάμ | Σκέψεις που κυλούν σαν τους χαμένους κρίκους μιας αλυσίδας

«Το αιγυπτιακό γραμματόσημο» που γράφτηκε το ’27- ’28, αλλά αναφέρεται στους πρώτους μήνες του 1917, μετά την πτώση του Τσάρου, στην διακυβέρνηση Κερένσκι, λειτουργεί ως ένα μακροσκελές ποίημα. Πρόκειται για μια κρυπτογραφική νουβέλα που ευτύχησε στην μεταφορά της στα ελληνικά.

Πριν τη λευκή σελίδα: “Μπάρτλεμπυ, ο γραφιάς” του Χέρμαν Μέλβιλλ

Ο “Μπάρτλεμπυ, ο γραφιάς” είναι από τα πιο διάσημα διηγήματα του 19ου αιώνα και αν και δεν είχε καλή υποδοχή την εποχή που κυκλοφόρησε ανήκει πλέον στις κορυφαίες στιγμές της αμερικάνικης λογοτεχνίας. Έναυσμα; Η απογοήτευση του συγγραφέα από τις κακές κριτικές του προηγούμενου έργου του.

«Neruda», ο κινηματογράφος υποκλίνεται στην ποίηση

Aν περιμένετε βιογραφία ή ντοκιμαντερίστικη ακρίβεια, ξεχάστε το. Η ταινία δεν είναι κινηματογραφική απόδοση της Wikipedia, ούτε μελέτη στην προσωπικότητα του. Δείτε το, καλύτερα, σαν τον χορό των στίχων του ποιητή μέσα στην Ιστορία. Και με τα νερά και με τα απόνερα της. Και μέσα από αυτό ο Neruda θα απολέσει, επιτέλους, την ιδιότητα του ανέγγιχτου και άρα πρόσκαιρου μνημείου και θα μετατραπεί σε μια αγαπητή ανθρώπινη ιδιοφυία, που γκρεμίζει ήθη και εξουσίες.

H κοινωνικό-πολιτισμική ιστορία των ενδόξων ‘60s

Η δεκαετία του ’60, όπως συμβαίνει συχνά σε περιόδους κοινωνικής και πολιτικής αναταραχής, ήταν συγχρόνως μια εποχή μεγάλης καλλιτεχνικής άνθισης. Όλες οι τέχνες άκμαζαν, οι εκδόσεις, το θέατρο, ο κινηματογράφος, αλλά πάνω απ’ όλα η μουσική, το περιούσιο μέσο της δεκαετίας. Οι Beatles, οι Stones, oι Who, oι Doors, ο Μπομπ Ντίλαν, o Πολ Σάιμον και δεκάδες άλλοι καλλιτέχνες (δημοφιλείς και σοβαροί) μετέτρεψαν την φολκ, το ροκ, το ριδμ-εντ-μπλουζ, ακόμα και την κάντρι, σε μια μορφή διαμαρτυρίας.