Τα παιδιά με τα φαρδιά παντελόνια ασκούν κριτική σε αυτήν την πραγματικότητα, την αντιλαμβάνονται με τον τρόπο τους, και επίσης έχουν δικούς τους τρόπους να την αντιμετωπίζουν: από τον μηδενισμό μέχρι την πρόσκληση για κινητοποίηση.
Πώς μπορεί ένας μουσικός στην Ελλάδα της κρίσης να βγάλει έναν δίσκο; Ποιες είναι οι δυσκολίες και τα άγχη ποιες οι οικονομικές ανάγκες και ποια η ανταμοιβή; Ποιος είναι ο ρόλος του κοινού; Ποιος μπορεί να είναι ο ρόλος κινηματικών συλλογικοτήτων και εγχειρημάτων ενός πολιτισμού της χειραφέτησης στην στήριξη και διάδοση της ανεξάρτητης δημιουργίας;
Είναι ο Peyman Elahi και είναι 19 χρονών. Βρεθήκαμε ένα πρωί του Αυγούστου και τα είπαμε για τη ραπ, τον πόλεμο, την ποίηση, την Ελλάδα, το City Plaza.
Την Πέμπτη 23 Φλεβάρη, οι συλλογικότητες του Χιπ-χοπ καφενέ και του Φύλου Συκής διοργανώνουν ένα βιωματικό εργαστήρι με διαδραστικά παιχνίδια και δραστηριότητες ως προσπάθεια να προσεγγίσει το ζήτημα του σεξισμού με έναν διαφορετικό και άμεσο τρόπο
Πως είναι δυνατόν τόσος φανατισμός, μισογυνισμός, ομοφοβία και λούμπεν αυτισμός και συνάμα να είμαι αυτός που θα γνέψει με το κεφάλι του όταν θα παίξει B.D.P, Daddy KaneDe la Soul, Electromagnetic MC’s, ακόμα και Dre και Wu Tang;
Η κινητήρια δύναμη του «πολιτιστικού αντιπροτάγματος» δεν θα είναι ποτέ η διαφήμιση (στα μεγάλα μίντια), οι χορηγοί και ο κόσμος της «εύκολης» διασκέδασης, αλλά μόνο η συλλογικότητα.
Η ραπ προκύπτει και ως μία «ακούσια» «κιβωτός» κουλτούρων και γλωσσών υπό διωγμό ή υπό εξαφάνιση, ενώ αναπτύσσει, ταυτόχρονα, έναν εξαιρετικά ενδιαφέρων «διάλογο» με τα παραδοσιακά όργανα και τις μελωδίες τους.
Όπου σήμερα η στήλη παραχωρεί το βήμα στον Luc Sébastien Alain Chauvin, ερευνητή που ασχολείται επιστημονικά με την Αλγερίνικη ραπ.
»Οι δολοφόνοι του Παύλου, δεν διαφέρουν σε τίποτα από αυτούς που πριν λίγες δεκαετίες δολοφονούσαν μαζικά ανθρώπους για κάποια δήθεν «ανώτερη ιδέα». Αυτό ονομάζεται φασισμός. Και ο λαός μας δεν ξεχνά. Για αυτό το λόγο επιλέξαμε συμβολικά ως χώρο διεξαγωγής της συναυλίας το σκοπευτήριο της Καισαριανής»
Το χρωστάμε στους φίλους μας που μετανάστευσαν, στους γονείς και τους παππούδες μας που είδαν τους μισθούς και τις συντάξεις τους να συρρικνώνονται, στους συντρόφους μας που χτυπήθηκαν από τους μπάτσους και συνελήφθησαν, και -πάνω απ’ όλα- το χρωστάμε στους νεκρούς μας
